Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 7ο



Τη θάψαμε κάτω από μια αμυγδαλιά, στον κήπο του σπιτιού μας στο χωριό. Μαζί της θάψαμε και την καρδιά μου, τη μέρα εκείνη έπαψα να ζω, νέκρωσα από αισθήματα. Το παιδί δεν το πλησίαζα καν. Ήξερα κατά βάθος πως δεν έφταιγε, πως ήταν ένα άτυχο πλάσμα που ορφάνεψε από μάνα τόσο μικρό, πως με είχε ανάγκη… μα δεν μπορούσα καταλαβαίνεις; Για μένα, αυτό το κοριτσάκι είχε κλέψει από κοντά μου τη μοναδική μου αγάπη, το λόγο της ύπαρξής μου. Δεν μπορούσα ούτε να την κοιτάξω χωρίς να σκεφτώ πως αν δεν ήταν εκείνη η Κατίνα μου θα ζούσε ακόμα. Και το άτιμο, μου τη θύμιζε τόσο πολύ! Ίδια η μάνα της ήταν, από μένα είχε πάρει μόνο τα γαλάζια μου μάτια, τα μαλλιά, τα χείλη, οι εκφράσεις, τα ζυγωματικά, το λευκό δέρμα, όλα μου θύμιζαν εκείνη. Δεν άντεξα… θα ‘ταν δεν θα ‘ταν έξι μηνών όταν έπιασα τον Ανέστη και του ανακοίνωσα πως εγώ δεν μπορούσα να τη βλέπω πια να μεγαλώνει. Αν ήθελε εκείνος με τη γυναίκα του να την υιοθετήσουν καλώς, αλλιώς θα την έδινα σε κάποια άλλη οικογένεια. 

-Τι έκανες κυρ- Στέλλιο; Πώς το ‘κανες αυτό; Παιδί σου ήταν!... μου ξέφυγε χωρίς να το σκεφτώ…

-Το ξέρω. Έχω πικρά μετανιώσει αγόρι μου, αλλά είναι αργά… 

Ευτυχώς, ο Ανέστης είχε περισσότερο μυαλό από εμένα και συμφώνησαν με τη γυναίκα του να την κρατήσουν και να μεγαλώσει μαζί με την κόρη τους, σαν δικό τους παιδί. Εγώ τους εγκατέλειψα, δεν με χωρούσε ο τόπος, πόσο μάλλον το σπίτι. Κατέβηκα στην Αθήνα κι έπιασα δουλειά σε ένα μαγαζί με υφάσματα. Ήξερα τη δουλειά και σύντομα έγινα προϊστάμενος. Προσπαθούσα να ξεχάσω, τα βράδια γύρναγα και έπινα. Κάνα δυο φορές προσπάθησα να πνίξω τον καημό μου στην αγκαλιά κάποιας πόρνης, αλλά ήταν αδύνατο. Η μυρωδιά της Κατίνας γέμιζε το χώρο, η υφή του κορμιού της, το δέρμα της, τα φιλιά της… Τότε κατάλαβα πως είχε δίκιο, οι καρδιές μας ήταν και θα ήταν δεμένες παντοτινά. Θες πίστεψέ το, θες μην το πιστεύεις αγόρι μου, 37 χρόνια έχουν περάσει κι άλλη γυναίκα δεν έχω αγγίξει! Δεν είναι πως δεν έχω επιθυμία, απλά επιθυμώ εκείνη, μόνο εκείνη κι είναι η επιθυμία μου αυτή ώρες ώρες τόσο βασανιστική που δεν αντέχεται! 

-Με το παιδί δεν είχες ποτέ καμιά επαφή;
- Τα πρώτα δυο χρόνια ο Ανέστης μου έστελνε κάθε μήνα γράμματα με τα νέα τους και καμιά φορά φωτογραφίες της μικρής Κατίνας, πήρε το όνομα της μητέρας της. Αυτό, αν και απόλυτα λογικό, ήταν άλλη μια μαχαιριά στο στήθος μου. Κι όσο μεγάλωνε τόσο της έμοιαζε, από όσο καταλάβαινα και στο χαρακτήρα. Δεν απάντησα ποτέ, ώσπου τα γράμματα αρχίσαν να αραιώνουν και τελικά σταμάτησαν. Για αρκετό καιρό, αυτό γαλήνεψε λιγάκι την ψυχή μου. Όμως, όσο περνούσαν τα χρόνια και η απώλεια της Κατίνας καταστάλαζε μέσα μου, άρχισα να αισθάνομαι διαφορετικά. Έβλεπα μικρά κοριτσάκια με τους μπαμπάδες τους και ζήλευα, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι καλά, πώς μεγαλώνει, πώς πάει στο σχολείο, τι της αρέσει, τι φοβάται… ξέρεις, όλα αυτά που ξέρουν οι γονείς για τα παιδιά τους…

-Και πήγες να τη βρεις;

-Όχι… ποτέ…

-Γιατί; Αφού ήθελες και είχες μετανιώσει…

-Δεν ξέρω… Από ντροπή… Από ενοχές… Και από φόβο… Την είχα αφήσει μωρό παιδί, με ποιο δικαίωμα θα πήγαινα να αναστατώσω τη ζωή της; Κι αν μου είχε κακιώσει; Αν με έδιωχνε, με απέρριπτε; Θα το άντεχα αυτό; Να τη χάσω δεύτερη φορά; Έπειτα, δεν ήξερα καν αν γνώριζε για μένα, αν ο Ανέστης της είχε πει την αλήθεια ή αν την άφηνε να πιστεύει ότι είναι δική του κόρη για να μην πληγωθεί από τον άχρηστο πατέρα της… Όμως αυτό το βάρος το κουβαλάω μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω πως η Κατίνα μου ποτέ δε θα μου το συγχωρούσε αν το ήξερε…

-Εγώ λέω να την ψάξεις.

-Τώρα πια, είναι πολύ αργά…

-Δικαιολογίες! Δεν είναι αργά ποτέ! Κάντο για σένα… ή κάντο για την Κατίνα σου, για την ψυχούλα της…

-Δεν ξέρω παλικάρι μου… μπορεί… δεν έχω και κουράγιο πια για πολλά… ούτε ξέρω πού ζει και με ποιον…

Όταν τελείωσε ο κυρ- Στέλλιος την αφήγηση είχε πια σχεδόν βραδιάσει. Στο μυαλό μου γύρναγαν τα λόγια του. Δεν πίστευα ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο μεγάλη αγάπη όπως αυτή που έζησαν οι δυο τους. Κατά βάθος, ζήλεψα, ευχήθηκα να βρω κι εγώ κάτι τόσο δυνατό κι αληθινό. Μα περισσότερο μια άλλη σκέψη γύριζε στο μυαλό μου. Θυμόμουν όλες τις λεπτομέρειες, Πετρωτό Θεσσαλονίκης, Κατίνα ... πιθανώς Στεργίου, γεννηθείσα 1973… Όμως δεν ήξερα το επίθετο του Ανέστη… Τέλος πάντων, θα την έβρισκα την άκρη… Θα την έβρισκα την κόρη του πάση θυσία. Φυσικά, δεν του ανέφερα τίποτα από τα σχέδιά μου ούτε εκείνη τη μέρα ούτε και τις επόμενες Κυριακές που συναντηθήκαμε για το καφεδάκι μας. Παρόλο που έμοιαζε ξαλαφρωμένος που μοιράστηκε με κάποιον την ιστορία της ζωής του, καταλάβαινα ότι τα λόγια μου τον είχαν επηρεάσει, ότι είχε φυτευτεί μέσα του η ιδέα να βρει το παιδί του, μα δείλιαζε, έμοιαζε πελαγωμένος… 

Κι εγώ στην αρχή πελαγωμένος ένιωσα, αλλά μετά θυμήθηκα πως για καλή μου τύχη, λοχαγός μου στο στρατό ήταν κάποιος Θανάσης Οικονόμου από τη Θεσσαλονίκη. Αυτός μας έλεγε συνέχεια ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, ένα μικρό χωριουδάκι στα 120 μέτρα υψόμετρο που το λέγαν Πετρωτό. Για αυτό το όνομα μου φάνηκε εξαρχής γνωστό. Έψαξα και τον βρήκα λοιπόν και κουβέντα στην κουβέντα, ερώτηση στην ερώτηση, ψάξιμο στο ψάξιμο, τελικά κατάφερα και έμαθα πως του Ανέστη το επίθετο ήταν Σκαφίδας κι αυτό το επίθετο είχε η κόρη του η Μαριώ. Όμως η άλλη του κόρη λεγόταν Στεργίου! Διάνα! Επομένως πιθανότατα γνώριζε την αλήθεια, αν όχι όλη την περισσότερη. Με λίγη ακόμα έρευνα έμαθα πως η Κατίνα Στεργίου ήταν πλέον Κατίνα Παπαδοπούλου, παντρεμένη με έναν δάσκαλο, έμενε ακόμα στο Πετρωτό και είχε τρία παιδιά. Ώστε ο κυρ- Στέλλιος είχε και εγγόνια! Τώρα δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να καθυστερώ, θα του έδινα όλες τις πληροφορίες που είχα και θα τον άφηνα να διαλέξει. Εκείνη την Κυριακή, τον περίμενα πιο ανυπόμονος από ποτέ. Μόλις παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας, άρχισε εκείνος πρώτος την κουβέντα.

-Ξέρεις αγόρι μου, τελευταία δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Γέρασα βλέπεις…

-Τι εννοείς; Τι έχεις;

-Τίποτα περίεργο για την ηλικία μου. Να, κάτι ζαλάδες, κάτι ατονίες… νομίζω πως σιγά σιγά τα τρώω τα ψωμιά μου…

-Σώπα καλέ! Άλλωστε, έχεις κάτι ακόμα να κάνεις, δεν μπορείς να ‘φύγεις’ τώρα…

-Τι έχω εγώ να κάνω; Με κοίταξε παραξενεμένος. Τότε έβγαλα από την τσέπη μου ένα φάκελο και τον έτεινα προς το μέρος του.

-Λοιπόν, κυρ-Στέλλιο, δεν ήθελα να σου πω τίποτα αν δεν ήμουν πρώτα απόλυτα σίγουρος. Εδώ μέσα είναι όλες οι πληροφορίες για την κόρη σου, τι κάνει, πώς ζει και πού θα τη βρεις. Διάβασέ τα και κρίνε τι θέλεις να κάνεις. Εγώ αυτό που θεωρούσα σωστό το έκανα, πάρε το φάκελο και ας μην ξανασυζητήσουμε ποτέ για αυτό το θέμα αν θέλεις. Πάντως να ξέρεις ότι ίσως είναι η τελευταία σου ευκαιρία να επανορθώσεις και στις δύο Κατίνες σου…

Πήρε το φάκελο με χέρια που έτρεμαν. Η συγκίνησή του ήταν φανερή όταν ψιθύρισε «σ’ ευχαριστώ». Ήπιαμε το καφεδάκι μας μιλώντας για διάφορα άλλα θέματα. Κράτησα το λόγο μου και δεν του είπα κουβέντα ξανά, παρόλο που συνεχίσαμε να βρισκόμαστε για αρκετές ακόμα Κυριακές. Μέσα μου με έτρωγε η περιέργεια, ήθελα να μάθω τι είχε αποφασίσει, ήθελα κατά βάθος να τον πιέσω να πάει να τη βρει, αλλά έπρεπε να σεβαστώ ότι αυτό ήταν θέμα δικό του. Ήδη αρκετά είχα ανακατευτεί. 

Περίπου ενάμιση μήνα μετά την ημέρα που του έδωσα το φάκελο, πήγα στην Πλάκα και εκείνος δεν ήρθε. Αλήθεια ανησύχησα, μου είχε πει κι ότι δεν ένιωθε καλά, ήταν και σχεδόν 85 χρονών πια… Δεν ήξερα τι να κάνω… Ήπια τον καφέ μου βιαστικά κι έφυγα ανόρεχτος. Όλη την εβδομάδα τον είχα στο μυαλό μου και ζούσα ουσιαστικά για την Κυριακή το πρωί που θα ξαναπήγαινα στο καφενεδάκι, μήπως και τον έβρισκα εκεί. Η αγωνία μου κορυφωνόταν όσο πλησίαζε η ώρα. Πήγα… Δεν ήταν εκεί… Πέρασαν είκοσι λεπτά, ακόμα δεν είχε φανεί… Ήμουν έτοιμος να φύγω όταν η σερβιτόρα με πλησίασε και μου έδωσε ένα μικρό δέμα. «Αυτό το άφησαν για εσάς» «Για μένα; Ποιος;» «Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος που ερχόταν μαζί σας κάθε Κυριακή…» Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, δεν έδωσα άλλη σημασία στην κοπέλα και απομακρύνθηκε. Το άνοιξα με βιαστικές κινήσεις. Μέσα είχε ένα μικρό κουτί κι ένα σημείωμα. Άνοιξα το κουτί πρώτα. Βρήκα μέσα τη μικρή κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία της Κατίνας. Αυτό με μπέρδεψε εντελώς κι έκανε την ανησυχία μου πιο έντονη. Στράφηκα γρήγορα στο σημείωμα. Ένας γραφικός χαρακτήρας παράξενος, που έδειχνε πως τα χέρια που το έγραψαν έτρεμαν. Διάβασα:

«Μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο. Ξαλάφρωσα την καρδιά μου κοντά σου. Δεν έχω άλλο να σου δώσω από αυτή τη φωτογραφία, που είναι ο,τι πολυτιμότερο έχω. Φύλαξέ τη με στοργή. Εγώ δεν τη χρειάζομαι πια. Έχω μόνο ένα τελευταίο λογαριασμό να κλείσω… Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις, μάλλον είμαι ήδη στο δρόμο για το Πετρωτό, να βρω την κόρη μου και να της εξηγήσω. Μετά μπορώ να πάω να βρω ήσυχος την Κατίνα μου. Ξέρω πως με περιμένει… αρκετά χρόνια έμεινα μακριά της… Σε ευχαριστώ για όλα αγόρι μου. Και να θυμάσαι πάντα… η αγάπη είναι το ταξίδι… η ΑΓΑΠΗ!...»


34 σχόλια:

  1. Τι όμορφο!
    Χριστίνα μου, με συνεπήρες!
    Υπέροχη ιστορία, εξαιρετικοί χαρακτήρες, καλοδουλεμένοι ....
    Να'σαι καλά κορίτσι μου!

    Φιλάκια πολλά μάτια μου♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @αιρις
    Αριστεα μου ευχαριστω πολυ! Χαιρομαι που σου αρεσε κι ελπιζω το τελος να σου αφησε ενα χαμογελο, εστω γλυκοπικρο.
    Φιλια!
    (Υ.Γ. που εισαι βρε σουρτουκω και δε σε βρισκω;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάρε με πρώτα στο κινητό :)
    (αν μπορείς μετά τις 6,30 το απόγευμα! Μάκια♥)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θαυμάσιο, καλέ εγώ γιατί δεν έβλεπα το μπλοκ αυτό;Το έχω γράψει σε πολλές , βάλτε δίπλα μέιλ παρακολούθησης ώστε όποτε γίνεται ανάρτηση να έρχεται σε μας ειδοποίηση.Αν το πιστεύεις επειδή είστε πλέον πάμπολλες αυτές που είστε φίλες μου δύσκολα σας παρακολουθώ.Σε παρακαλ'ω βάλε δίπλα το γκάτζετ παρακολούθησης από τηςν google

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτιδουλα μου δεν ξερω πως να το κανω αυτο που λες. Και στο αλλο μπλογκ μου που υποτιθεται το εχει, δεν μου εμφανιζεται εμενα...
      Χαιρομαι που σου αρεσε! Σε φιλω!

      Διαγραφή
  5. Διάβασα μονορούφι τα τελευταία 5 κομμάτια.
    Τι να πω; Ένιωσα απ' όλα:
    Θυμό, κατανόηση, σφίξιμο στο στομάχι, αγανάκτηση, καρδιοχτύπι, λύτρωση.
    Μια ιστορία ζωής, ένα βιβλίο λίγων σελίδων, μεστό από σύμβολα και αξίες.
    Ένα μεγάλο μπράβο και το εννοώ απόλυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να εισαι καλα Πετρο μου! Δεν το ειχα δει σαν βιβλιο, καθως ειναι διηγημα. Μετα τα δικα σας σχολια, το σκεφτομαι σοβαρα να αναπτυξω καπως περισσοτερο τους χαρακτηρες και πιο λεπτομερως την ιστορια... θα δουμε!

      Διαγραφή
  6. Θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας ταινίας αυτό που έγραψες Χριστίνα.
    Τα θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια για την ιστορία σου!
    Το μεγαλείο της αγάπης μέσα απ' το οδοιπορικό αυτής της μοιραίας σχέσης...
    Να'σαι καλά Χριστινάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριω μου με συγκινεις! Λες να μου ανοιγεται νεα καριερα;;; Χαχαχαχαχα! Φιλια πολλα!

      Διαγραφή
  7. Διάβασα και το τελευταίο μέρος Χριστίνα μου . Πολύ όμορφη και τρυφερή η γραφή σου με χαρακτήρες γνήσιους που στο όνομα της δυνατής αγάπης θυσιάζουν ότι πολύτιμο στέλνει η ζωή !!!
    Καλή συνέχεια με ότι κάνεις μέσα στο λουλουδότοπό σου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικα, οσο κι αν ο κοσμος αλλαζει και τα προτυπα γινονται πιο... ρηχα, χυμα, η αγαπη ηταν ειναι και θα ειναι η κινητηριος δυναμη, οταν ειναι αληθινη! Σε ευχαριστω πολυ!

      Διαγραφή
  8. Χριστίνα, επειδή έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο...το...φινάλε τής ιστορίας σου (μα πως τα κατάφερα αλήθεια;;; Αχαχαχα!)..χωρίς να το έχω δει, έτσι;; Τώρα δε βρίσκω τι να σου γράψω, πέρα από το ότι συγκινήθηκα, αλλά και απόλαυσα αυτό το διήγημα! Να είσαι καλά και σύντομα να μας ετοιμάσεις το επόμενο :) Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστω Πετρα μου! Χαιρομαι που σε αγγιξε, για αυτο αλλωστε γραφει κανεις, να μεταδωσει λιγη ψυχη!

      Διαγραφή
  9. αχ βρε πεταλούδα μου..............
    τι κειμενο ηταν αυτό;
    Να είσαι καλά........
    ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ!ειναι το λιγότερο.....
    Και να θυμάσαι πάντα… η αγάπη είναι το ταξίδι… η ΑΓΑΠΗ!...»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τιμας πραγματικα με τα λογια και τον ενθουσιασμο σου! Ευχαριστω!

      Διαγραφή
  10. Είχα μείνει στο πρώτο μέρος και παρόλο που ανυπομονούσα τότε για τη συνέχεια, μόλις τώρα κατόρθωσα να διαβάσω τα υπόλοιπα μονοκοπανιά!
    Και καλύτερα έτσι...νομίζω τα απόλαυσα περισσότερο!
    Πολλά συγχαρητήρια θέλω να σου πω, για την εξαιρετική ιστορία σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν έχω λόγια Χριστίνα!... Το μόνο που καταφέρνω να πω είναι ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο διήγημα που διάβασα!...

    Με την ευκαιρία, έχουμε ένα βραβειάκι για σένα με όλη μας την αγάπη! Κάνε μια βόλτα να το πάρεις εδώ: http://toperiodikomas.blogspot.gr/2015/09/libster.html

    Φιλιά γλυκά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρινα μου σε ευχαριστω παρα παρα πολυ για τα καλα σου λογια! Θα χαρω να παραλαβω το βραβειο μου, μονο που δεν ξερω ποτε ακριβως θα βρω χρονο να ανταποκριθω, θα το κανω ομως με την πρωτη ευκαιρια! Σε φιλω!

      Διαγραφή
  12. Πω πω και εγώ το διάβασα όλο μαζί και το καταευχαριστήθηκα! Γράφεις πολύ όμορφα!!! ¨ηταν υπέροχο αυτό που διάβασα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσορισες κι εδω φιλη μου χαιρομαι πολυ που σου αρεσε!!!

      Διαγραφή
  13. 2-11-2016...έξω, κρύο. Πάγος. Θα πάει, λένε, μέχρι την Κυριακή 10 υπο το μηδέν... Στην ζεστασιά του σπιτιού, θα βρω καιρό να δω και τις άλλες σου ιστορίες... Σύντομες, γάργαρο νερό οι εικόνες, γνωστές μα δοσμένες με φρεσκάδα.
    Χαιρετισμούς,
    Υιώτα Στρατή,
    "αστοριανή"
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αστοριανη μου, σε ευχαριστω!!! Να εισαι καλα! Φιλια πολλα!!!

      Διαγραφή
  14. Χριστινακι εγω τώρα ανακαλυψα αυτο το μπλογκ! Η ιστορια σου πραγματικά συγκινητική!
    Τα φιλια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολύ όμορφη η ιστορία σου, μου άρεσε πάρα πολύ, τη διάβασα μονορούφι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. BUTTERFLY καλησπέρα σου. Χριστός Ανέστη!.Είναι συναρπαστικός ο τρόπος που γράφεις. Μπαίνεις μέσα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων σου και ο αναγνώστης νομίζει ότι βλέπει την ταινία ή μάλλον, παίζει ο ίδιος μέσα σ αυτήν. Πάσχει, και λυτρώνεται... Χαίρομαι που σε συνάντησα. Τα δικά μου blogs, αυτού του ύφους, από το 2008 ως τώρα, τελικά τα κλείδωσα, επειδή πολλή κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας υπάρχει στο διαδίκτυο.. Θα κατεβάσω και το βιβλίο σου, θα το απολαύσω και θα σου γράψω σκέψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οσος καιρός και να περασει Χριστινα μου θα βρουμε τον χρονο να έρθουμε να τελειωσουμε την αναγνωση και το τέλος της ομορφης ιστορίας σου.. γραφεις πολύ ομορφα σαν νερακι κυλαει η ιστορία σου...μια τόσο μεγαλη αγαπη.. μαλλον μονο στα μυθηστορήματα θα βρίσκουμε φίλη μου..!!!
    Σου ευχομαι να την έχεις βρείς και εσύ γιατί ναι... η αγαπη ειναι το ταξιδι... να περνας ομορφα γραφοντας .. φιλακιαααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τωρα το ειδα Ρουλα μου το ομορφο σχολιο σου! Εγω πιστρυω στις μεγαλες αγαπες! Σε ευχαριστω πολυ!

      Διαγραφή
  18. Δεν έχω λόγια. Σε ευχαριστούμε για το ταξίδι Πεταλούδα. Πάντα άξια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή