Πέρασαν χρόνια
πολλά ευδαιμονίας και αγάπης, δεκαέξι
τον αριθμό. Στο διάστημα αυτό δεν μας
έλειψε τίποτα, ούτε φαγητό ούτε αγαθό
ούτε και χαρές. Ο Ανέστης είχε παντρευτεί
μια νεαρή κοπέλα από το διπλανό χωριό,
είχε κάνει ένα κοριτσάκι και μέναμε
όλοι μαζί στο σπίτι. Η Κατίνα μας φρόντιζε
όλους και ειδικά το μωρό σαν να ήταν
δικό της. Μόνο που με όλες αυτές τις
ευθύνες, δεν είχαμε ακόμα καταφέρει να
πάμε εκείνο το ταξίδι στον κόσμο που
ονειρευόμασταν. «Δεν πειράζει Στέλλιο
μου, έχουμε καιρό. Όταν θα είμαστε πια
μεγάλοι και δεν θα μπορούμε να ασχολούμαστε
με τις δουλειές, τότε θα δρέψουμε τους
καρπούς των κόπων μας, τότε θα πάμε
παντού» με παρηγορούσε η Κατίνα μου.
Όλα έμοιαζαν τέλεια, ώσπου ένα μεσημέρι
γύρισα από τα κτήματα και τη βρήκα
σωριασμένη στο πάτωμα. Είχε χάσει τις
αισθήσεις της για μερικά μόνο λεπτά, μα
εγώ έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου
μέχρι να συνέλθει. Φωνάξαμε γιατρό από
τη Θεσσαλονίκη να την εξετάσει. Στο
άκουσμα της διάγνωσης τα ματάκια της
έλαμψαν και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό
της. «Είστε έγκυος κα Στεργίου». Η χαρά
μας ήταν απερίγραπτη, μα το ύφος του
γιατρού μου φάνηκε κάπως διστακτικό
και με επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Συμβαίνει κάτι γιατρέ; Φαίνεστε
σκεπτικός…» τον ρώτησα ανήσυχα. «Κοιτάξτε
κύριε Στεργίου. Δεν μπορώ να σας πω
ψέματα. Η κα Στεργίου είναι ήδη 43 ετών,
μια εγκυμοσύνη σε τέτοια ηλικία κρύβει
πολλούς κινδύνους…» Μου κόπηκαν τα
πόδια. «Δηλαδή; Τι θέλετε να πείτε;» «Δεν
θέλω να πω τίποτα παραπάνω από το ότι
θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Είναι πιθανόν
όλα να εξελιχθούν απολύτως ομαλά, αλλά
για παν ενδεχόμενο πρέπει να είμαστε
έτοιμοι…» Ετοιμαζόμουν να ρωτήσω ποια
ακριβώς ήταν τα ενδεχόμενα, όταν τη
συζήτηση διέκοψε η Κατίνα «Θα προσέχω
γιατρέ, το υπόσχομαι! Πείτε μου τι πρέπει
να κάνω και θα τα κάνω κατά γράμμα! Χρόνια
περίμενα αυτό το δώρο, θα κάνω οποιαδήποτε
θυσία!» Ο γιατρός της έδωσε οδηγίες τι
να τρώει, τι να αποφεύγει και ξεκαθάρισε
πως πρέπει να ξεκουράζεται πάρα πολύ,
να μην κάνει σχεδόν καθόλου δουλειές
και φυσικά ούτε λόγος για συγχύσεις και
στεναχώριες. Εννοείται πως όλοι κάναμε
ακριβώς αυτά που μας είπε. Τόσα χρόνια
η Κατίνα μας φρόντιζε όλους, είχε έρθει
η ώρα να ανταποδώσουμε. Όμως αυτό το
‘παν ενδεχόμενο’ μου είχε γίνει μόνιμος
εφιάλτης, παρόλο που τα πράγματα φαίνονταν
μια χαρά.
Οι μήνες πέρασαν κι η ώρα της
γέννας έφτασε. Νύχτα ήταν όταν έσπασαν
τα νερά. Η Κατίνα ήθελε να γεννήσει στο
σπίτι, αλλά εγώ δεν το δέχτηκα κι έτσι
ήρθε ασθενοφόρο από την Θεσσαλονίκη
και την πήρε. Οι πόνοι ήταν έντονοι ήδη
από τις πρώτες ώρες. Στη διαδρομή μου
κρατούσε σφιχτά το χέρι. «Στέλλιο, θέλω
να μου υποσχεθείς πως αν, λέω αν, κάτι
πάει στραβά και πρέπει να διαλέξεις, θα
σώσεις το παιδί μας, εντάξει;», μου είπε
ξαφνικά. «Μα τι λόγια είναι αυτά αγάπη
μου; Σε έχει πιάσει άγχος μου φαίνεται
και δεν ξέρεις τι λες, μια χαρά θα είστε
και οι δύο!», την καθησύχασα, όμως το
στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος από ένα
κακό προαίσθημα που με πλημμύριζε.
«Άλλωστε, δεν μπορείς να πας πουθενά.
Έχουμε ένα μεγάλο ταξίδι να πάμε οι δυο
μας, το ξέχασες;» συνέχισα. «Εγώ ταξίδεψα
μέσα στα μάτια σου, ταξίδεψε η ψυχή μου,
τι άλλο να ζητήσω;» μου αποκρίθηκε. Το
χέρι της έσφιξε περισσότερο το δικό μου
και με τράβηξε κοντά της. Η φωνή της
έβγαινε με δυσκολία, με κοίταξε στα
μάτια και άρχισε να μιλάει, ποτέ δεν θα
ξεχάσω τα λόγια της, την αγάπη που έσταζαν
τα χείλη της εκείνη την ώρα. «Στέλλιο
μου, σ’ αγαπάω! Από την πρώτη στιγμή που
σε είδα ήξερα ότι εσύ ήσουν ο έρωτας της
ζωής μου και το ένστικτό μου δε λάθεψε.
Στάθηκες ο καλύτερος σύντροφος, κάθε
επιθυμία μου την εκπλήρωσες, μου έφερες
πίσω τον αδερφό μου, μου έσωσες τη ζωή,
όσα κι αν πω θα είναι λίγα για σένα και
για τον τρόπο που μ’ αγάπησες… Είσαι
το καλύτερο δώρο του Θεού σε μένα! Ό,τι
κι αν γίνει, θέλω να ξέρεις ότι η καρδιά
μου ήταν είναι και θα είναι παντοτινά
δική σου! Και τώρα, με αυτό το μωρό, έκανες
πραγματικότητα και το μεγαλύτερο όνειρό
μου… Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε δακρυσμένη.
Με κόπο συγκρατούσα κι εγώ τα δάκρυά
μου. Κάτι στο ύφος της μου έδειχνε πως
όλα αυτά ήταν ένας γλυκός αποχαιρετισμός.
«Κι εγώ που νόμιζα πως το όνειρό σου
ήταν να γυρίσεις όλο τον κόσμο…» απάντησα
αστειευόμενος, από αμηχανία πιο πολύ.
«Η αγάπη είναι το ταξίδι Στέλλιο μου.
Να το θυμάσαι αυτό. Η αγάπη είναι το
ταξίδι…»
Με τις τελευταίες της κουβέντες
η πόρτα του ασθενοφόρου άνοιξε και
μπήκαμε στο νοσοκομείο. Η Κατίνα μου
απέσπασε την πολυπόθητη υπόσχεση πριν
χαθεί από τα μάτια μου. Ο γιατρός πριν
μπούνε στην αίθουσα τοκετού με ρώτησε
σε περίπτωση κινδύνου ποιος ήθελα να
σωθεί, τυπικότητες είπε… Όλο μου το
είναι ούρλιαζε «την Κατίνα μου, την
καρδιά μου, την αναπνοή μου, αυτήν να
σώσεις!», αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό
και κράτησα το λόγο μου. «Το παιδί… αυτό
θέλει η Κατίνα…» του απάντησα. Η αναμονή
μου φάνηκε αιώνας. Εν τω μεταξύ, είχαν
φτάσει και ο Ανέστης με τη γυναίκα του
και το μωρό. Πέντε ατέλειωτες ώρες μετά,
μια νοσοκόμα εμφανίστηκε κρατώντας
στην αγκαλιά της το πιο όμορφο πλάσμα
που είχα δει ποτέ. «Συγχαρητήρια! Είναι
κοριτσάκι! Να σας ζήσει!», μου είπε και
την έβαλε στην αγκαλιά μου. Κοριτσάκι…
ίδια η μητέρα της ήταν.. ή τουλάχιστον
έτσι μου φάνηκε με το που την είδα, τόσο
μικροσκοπική, τόσο εύθραυστη και τόσο
δυνατή συνάμα. Έδωσα το μπαξίσι στη
νοσοκόμα κι εκείνη πήρε το μωρό κι έκανε
να φύγει. «Η γυναίκα μου… την είδε;»
«Ναι, φυσικά, πρώτα σε εκείνη τη δώσαμε
να την κρατήσει! Και πιστέψτε με, έκλαιγε
από ευτυχία!» Για ένα λεπτό ανακουφίστηκα.
«Πότε μπορώ να τη δω;» ήταν η επόμενη
ερώτηση. Η νοσοκόμα δίστασε για λίγο,
δεν μου διέφυγε φυσικά. «Ξέρετε, είναι
ακόμα με το γιατρό. Η γέννα ήταν λίγο
δύσκολη. Σε λίγο θα βγει ο ίδιος να σας
ενημερώσει.» απάντησε κι έφυγε, αφήνοντάς
με σύξυλο να αισθάνομαι πως βρίσκομαι
με το ένα πόδι στον γκρεμό. Λίγο αργότερα,
ήρθε ο γιατρός. Από τη μια τα σταυρωμένα
του χέρια, από την άλλη το χαμηλωμένο
του βλέμμα… δεν χρειάστηκε να πει
τίποτα, είχα ήδη καταλάβει… Έτρεξα, τον
έπιασα από τα χέρια και τον ανάγκασα να
με κοιτάξει κατάματα. «Λυπάμαι…» είπε
μόνο… Ο κόσμος χάθηκε κάτω από τα πόδια
μου, η αναπνοή μου έσβησε, από εκεί και
μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Όπως έμαθα
αργότερα, το μωρό κατέβαινε με τα πόδια
και όσο κι αν προσπαθούσαν δεν μπορούσαν
να το γυρίσουν. Ετοιμάζονταν για
χειρουργείο, όταν άρχισαν να φαίνονται
τα ποδαράκια της, δεν προλάβαιναν να
κάνουν τίποτα, έπρεπε να την βγάλουν
όσο το δυνατό γρηγορότερα για να μην
πάθει ασφυξία. Αυτό προκάλεσε ακατάσχετη
αιμορραγία στην Κατίνα μου, αιμορραγία
που δεν σταμάτησε μέχρι που ξεψύχησε
μία ώρα μετά τη γέννα.
Γιατί μας το έκανες αυτό !!! :(((
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ Χριστινάκι μου!
Ελπίζω το τέλος να έχει μία γλύκα να μας δώσει!
Φιλιά και σε ευχαριστώ για το υπέροχο απόγευμα που χάρισες διαβάζοντας και τις 6 συνέχειες μαζί!
Καλε δεν παιζεσαι! Το ειπες και το εκανες! Σε ευχαριστω πολυ!
ΔιαγραφήΠαντα, οσο μελαγχολικα κι αν γραφω, αφηνω μια νοτα αισιοδοξιας για το τελος!
Φιλια!
Στενάχωρη η εξέλιξη. Πάει το Κατινάκι; Γλυκόπικρο το τέλος αυτής της ενότητας Χριστίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δύναμη της αγάπης συγκλονιστική μέσα απ' τη γραφή σου...
Αναμένω με αγωνία την εξέλιξη (να έχω χαρτομάντηλα;)
Δεν ξερω Μαριω μου, εγω γραφοντας τα ειχα παντως σε μια ακρια... Σε ευχαριστω για ολα! Φιλια!
Διαγραφήκαι εγώ περιμένω το ταξίδι της αγάπης στο τελευταίο μέρος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυριο Νικολ μου! Φιλια!
ΔιαγραφήΕίμαι εδω........εδώ και ωρα και διαβαζω απο την αρχή το ταξιδι της αγαπης...Χριστινα μου.. με καθηλωσε η ιστορία σου.. προσπαθω να καταλαβω γιατί ο γερακος ηθελε να πει την ιστορία του στον συγκεκριμενο νεαρό...να έχουν κάποια σχέσει μετξύ τους; αναμενωμε με αγωνια την συνεχεια... φιλακιααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗθελε να πει την ιστορια του, γιατι ενιωσε την αναγκη στο γερμα της ζωης του να τα μοιραστει ολα με καποιον, να ξαλαφρωσει την ψυχη του, αφου ειχε απομεινει μοναχος απο δικες του επιλογες... Ομως, ο Θεος δεν αφηνει τιποτα στην τυχη!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστω πολυ! Φιλια!
Μα την Κατίνα βρε Θεέ; Την Κατίνα; Αν και όπως είπε κι εκείνη: "Η αγάπη είναι το ταξίδι".. Πάω για το φινάλε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω ενα θεματακι, ολους τους πεθαινω! Χαχαχαχα!
ΔιαγραφήΤουλάχιστον πρόλαβε να ταξιδέψει...
ΑπάντησηΔιαγραφή