ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 12

12. Αποφάσεις Που Πονάνε

Λίγες στιγμές αργότερα η Μαίρη βρισκόταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού και ο Χρήστος προσπαθούσε να τη συνεφέρει τρίβοντας με οινόπνευμα τα χέρια της και το λαιμό της. Καθώς ξεκούμπωσε τη νυχτικιά της για να τρίψει λίγο το στέρνο της, παρατήρησε πολλές μικροσκοπικές γρατζουνιές, σαν νυχιές, που ξεκινούσαν περίπου από το ύψος της μασχάλης της και συνεχίζονταν σε όλο το δέρμα ώσπου χάνονταν μέσα από το σουτιέν θηλασμού που φορούσε. Παραξενεύτηκε και τρόμαξε αρκετά, αλλά φυσικά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Πλησίασε το μπουκάλι με το οινόπνευμα στη μύτη της και η έντονη μυρωδιά την επανέφερε στην πραγματικότητα. Άνοιξε τρομαγμένη τα μάτια της και κοίταξε ένα γύρο. Μέσα σε δευτερόλεπτα κατάλαβε τι είχε συμβεί και έψαξε να βρει μια καλή δικαιολογία.

-Μαίρη, είσαι καλά;

-Ναι, έτσι νομίζω…

-Μα τι σου συνέβη; Σε βρήκαμε αναίσθητη δίπλα στη σκάλα.

-Δεν ξέρω ακριβώς… Κατέβηκα να πιω λίγο νερό. Στο τελευταίο σκαλοπάτι παραπάτησα και έπεσα. Νομίζω πως ζαλίστηκα και για αυτό λιποθύμησα.

Ο Χρήστος την κοίταξε παραξενεμένος. Την παρατήρησε για μερικά δευτερόλεπτα και για πρώτη φορά από την ώρα που την είχε αντικρίσει στο κατώφλι του σπιτιού του ένιωσε περίεργα, σαν κάτι μεταξύ τους να είχε αλλάξει, σαν κάτι στη Μαίρη να είχε αλλάξει. Και τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, είχε την αίσθηση ότι προσπαθούσε να του κρυφτεί.

-Μαίρη… Μήπως θες να μου πεις κάτι; Μήπως μου κρύβεις κάτι;

-Σαν τι να σου κρύβω; Απάντησε με φανερή αμηχανία.

-Δεν ξέρω… Εσύ θα μου πεις… Το ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα, έτσι;

-Ναι, φυσικά. Μα τι σε έχει πιάσει από χτες με τις ερωτήσεις; Άσε με στην ησυχία μου, δεν αισθάνομαι πολύ καλά!

-Ξέρεις κάτι; Δε σ’ αφήνω, όχι. Θέλω να μου πεις ακριβώς τι σου συμβαίνει, γιατί δεν φέρεσαι σαν την Μαίρη που ξέρω. Κάτι περίεργο υπάρχει εδώ και θέλω να το μάθω τώρα.

-Τίποτα περίεργο δεν συμβαίνει σου λέω!

-Α ναι; Κι αυτά τι είναι; Της είπε και με μια απότομη κίνηση άνοιξε τη νυχτικιά της κι αποκάλυψε τα σημάδια. Ποιος στα έκανε αυτά;

Η Μαίρη σάστισε στην αρχή. Τραβήχτηκε απότομα και κουμπώθηκε βιαστικά. Δεν είχε νόημα να πει ψέματα, αλλά θα έλεγε μόνο τη μισή αλήθεια.

-Η μικρή μου τα κάνει με τα νύχια της την ώρα που θηλάζει, είπε με χαμηλωμένο βλέμμα. Βλέπεις, δεν έχω εμπειρία και φοβάμαι να τις κόψω τα νύχια, μήπως κουνηθεί απότομα και της κόψω το δέρμα. Τα νυχάκια της είναι μυτερά σαν μαχαίρια, έτσι δεν ήταν και του Στέφανου;

-Ναι, Μαίρη έτσι ήταν, αλλά αν θυμάσαι εσύ μου έμαθες να του τα κόβω.

Ωχ! Είχε κάνει βλακεία. Πώς το μπαλώνουν τώρα αυτό;

-Αυτό ήταν πριν 3 χρόνια! Από τότε δεν έχω καμιά επαφή με μωρά. Εξάλλου ο Στέφανος ήταν ήσυχος σαν αγγελούδι, η Ρεγγίνα είναι πολύ νευρική και κάνει απότομες κινήσεις.

Ο Χρήστος δυσκολευόταν να την πιστέψει, ήταν πια σίγουρος ότι του έκρυβε κάτι και μάλιστα κάτι πολύ σοβαρό. Η στάση του σώματός της, το βλέμμα της, τα πάντα πάνω της μαρτυρούσαν πως έλεγε ψέματα. Όμως, αποφάσισε να παίξει κι αυτός το παιχνίδι της και να δει πού το πήγαινε.

-Πολύ καλά, σε πιστεύω. Θα το λύσουμε αμέσως αυτό το πρόβλημα. Κυρία Κατερίνα! Κυρία Κατερίνα! Φώναξε δυνατά. Σχεδόν αμέσως η πόρτα άνοιξε κι η γνώριμη φιγούρα φάνηκε στο σαλόνι.

-Τι πας να κάνεις; Ρώτησε σχεδόν έντρομη η Μαίρη.

-Σςςς, ξέρω τι κάνω. Εδώ έχουμε την εμπειρία προσωποποιημένη, τόσα παιδιά έχουν περάσει από τα χέρια της. Θα σε βοηθήσει στα πάντα. Κυρία Κατερίνα, είπε γυρνώντας προς το μέρος της, σε παρακαλώ μόλις ξυπνήσει η Ρεγγίνα να δείξεις στη Μαίρη πώς να της κόψει τα νυχάκια. Και γενικά, επειδή η μικρομανούλα από εδώ έχει μάλλον πελαγώσει, βοήθησέ την σε ό,τι μα ό,τι χρειαστεί με τη μικρή. Θέλω να είσαι συνεχώς στο πλευρό της, σαν μια έμπιστη φιλενάδα, εντάξει; Τις δυο τελευταίες φράσεις τις τόνισε με νόημα, κάτι που φυσικά αμέσως έπιασε η κυρία Κατερίνα.

-Φυσικά! Έλα κορίτσι μου, εγώ είμαι εδώ για όλα, είπε με απόλυτη φυσικότητα, τόση που η Μαίρη πίστεψε πως της έδιναν μεγάλη χαρά που της ζήτησαν να φροντίσει μαζί της το μωρό. Πράγματι, η κυρία Κατερίνα λάτρευε να περιποιείται μωρά, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είχε διαισθανθεί από την αρχή πως κάτι δεν πήγαινε καλά και δεν θα έχανε με τίποτα την ευκαιρία να έχει από κοντά τη Μαίρη μέχρι να το ανακαλύψει.

Η Μαίρη αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Ήταν μόλις 7 το πρωί, η Ρεγγίνα δεν θα ξυπνούσε για περίπου δύο ώρες ακόμα κι έτσι θα είχε την ευκαιρία να σκεφτεί και να επεξεργαστεί μέσα της όλα όσα είχε ακούσει. Οι πληροφορίες ήταν καταιγιστικές. Ήξερε ότι όλη αυτή η ιστορία ξεπερνούσε κάθε έννοια του φυσιολογικού, αλλά ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι πρόκειται για το Θεό και το Διάολο, για την τελική μάχη του Καλού και του Κακού. Πώς βρέθηκε μπλεγμένη αυτή σε κάτι τέτοιο; Το μόνο που ήθελε πάντα ήταν μια ήσυχη ζωή… Κι αυτό που άκουσε για το Στέφανο και τη Ρεγγίνα, ήταν δυνατόν; Ήταν αδέρφια; Κι αν είχε καταλάβει καλά, η Φωτεινή μίλησε για… αδερφοκτονία; Δηλαδή… η Ρεγγίνα… επρόκειτο να σκοτώσει το Στέφανο; Όχι όχι, δεν.. δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση, αυτά ήταν μωρά! Δεν το χωρούσε το μυαλό της. Ήξερε ότι το κοριτσάκι της δεν ήταν όπως τα υπόλοιπα παιδάκια, έβλεπε την κακία στα μάτια της ακόμα, αλλά… ήταν το κοριτσάκι της, δεν μπορεί να μην είχε ίχνος καλοσύνης μέσα της, άλλωστε πώς, πώς ένα τόσο δα πλασματάκι θα έκανε φόνο; Ώρες τα σκεφτόταν και δεν ήξερε τι να κάνει, πώς να συμπεριφερθεί. Να προστατεύσει τον εαυτό της και το παιδί της. Αλλά πώς; Ο Ντέημον ή Γιώργος ή όπως στο διάολο τον έλεγαν δεν ήταν άξιος καμιάς εμπιστοσύνης! Για φαντάσου… Έκανε παιδί με τη Φωτεινή μόνο και μόνο για να το σκοτώσει! Το κάθαρμα! Κι εκείνης πόσα ψέματα της είχε πει! Να προστατεύσει το Στέφανο και το Χρήστο. Μα με ποιο τίμημα; Η δική της ζωή δεν είχε αξία, ήταν ούτως ή άλλως τελειωμένη, μα της είχαν ξεκαθαρίσει πως θα σκοτώσουν το παιδί. Και μετά από όσα άκουσε, ήταν σίγουροι πως θα πραγματοποιούσαν τις απειλές τους. Η απελπισία της μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο. Έσκυψε πάνω από την κούνια και κοίταξε τη Ρεγγίνα που κοιμόταν. Έδειχνε τόσο ήσυχη, τόσο γαλήνια, τόσο γλυκιά. Άπλωσε τα χέρια της και την πήρε απαλά στην αγκαλιά της, προσέχοντας μην την ξυπνήσει. Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό της και άρχισε να τραγουδάει ένα απαλό τραγουδάκι που έλεγε και στο Στέφανο όταν ήταν μωρό. Πώς θα μπορούσε ποτέ να διαλέξει; Δεν γινόταν να σώσει και τους δυο, αλλά να στείλει το Στέφανο στο θάνατό του της ήταν αδύνατο. Ένα κλάμα την έβγαλε από τις σκέψεις της. Η Ρεγγίνα άνοιξε τα μάτια της, αυτά τα κίτρινα σχεδόν διάφανα μάτια και την κοίταξε. Η Μαίρη έσκυψε να τη φιλήσει απαλά στο μάγουλο. Καθώς πλησίαζε το πρόσωπό της στης Ρεγγίνας, εκείνη γούρλωσε τα μάτια της, άπλωσε το χέρι της και με τα νύχια της χάραξε το μάγουλο της Μαίρης. Στα μικροσκοπικά της νύχια έμεινε λίγο δέρμα και μερικές σταγόνες αίμα. Το έφερε στο στόμα και το πιπίλισε ευχαριστημένη. Η εικόνα προκάλεσε στη Μαίρη αηδία και τρόμο. Εκείνη τη στιγμή πήρε την απόφασή της. Έβαλε τη μικρή στο στήθος να θηλάσει, μια εμπειρία ιδιαίτερα επώδυνη κάθε φορά. Καθώς θήλαζε, άρχισε να ξανασκέφτεται όσα ήθελε να κάνει, ένιωσε να πισωγυρίζει. Χάιδεψε με το χέρι της το κεφάλι του μωρού και μετά άγγιξε με τα δάχτυλά της τις γρατζουνιές στο πρόσωπό της. Όχι, έτσι έπρεπε να γίνει, δεν υπήρχε άλλη λύση. Μόλις τελείωσε με τη φροντίδα και το τάισμα της μικρής, την έβαλε στο κρεβατάκι της και κατέβηκε πατώντας στις μύτες στο σαλόνι. Πλησίασε στο μέρος που είχε κρύψει αυτό που είχε φέρει μαζί της και πάτησε ένα κουμπί. Το αντικείμενο αυτό ήταν κάτι σαν πομπός. Ο Γιώργος της είχε δώσει σαφείς οδηγίες. Αυτό θα γέμιζε σιγά σιγά το χώρο με αρνητική ενέργεια, θα δημιουργούσε εκνευρισμό και τσακωμούς αρχικά και αργότερα θα έκανε τους ανθρώπους τους σπιτιού να αρρωστήσουν, δηλαδή όλους εκτός από το Στέφανο. Αν όμως η Μαίρη πατούσε το κουμπί, τότε ο Γιώργος θα ξεκινούσε να πάει να τη βρει μαζί με μερικούς ακόμα από την Κάτω Χώρα, είτε γιατί θα χρειαζόταν βοήθεια, είτε γιατί το σχέδιο θα είχε ολοκληρωθεί και θα μπορούσαν ανενόχλητοι να πάρουν το παιδί.

«Ωραία λοιπόν… Το πάτησα και τώρα δεν έχει πισωγύρισμα… Αύριο το πολύ θα είναι εδώ… Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…» σκέφτηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα.

Ανέβηκε ξανά τις σκάλες, αλλά αντί να μπει στο δικό της δωμάτιο, μπήκε στο δωμάτιο το Χρήστου. Τον βρήκε να κοιμάται εξαντλημένος και χάιδεψε απαλά το πρόσωπό του. Τον σκούντηξε μερικές φορές μέχρι που ξύπνησε και του έκανε νόημα να μη μιλήσει, αλλά να την ακολουθήσει. Το έδωσε το παλτό του, φόρεσε κι εκείνη το δικό της και τον οδήγησε από το χέρι έξω από το σπίτι, στο αυτοκίνητό του. Μόλις κάθισαν χώθηκε στην αγκαλιά του κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

-Χρήστο, πρέπει να σου μιλήσω κι όσα έχω να σου πω δεν θα τα πιστέψεις. Ελπίζω να μη με μισήσεις!

-Τι… να σε μισήσω εγω;… Τι είναι αυτά.. τι… πες μου…

-Μη μιλάς, δεν έχουμε πολύ χρόνο, ήδη θα είναι στο δρόμο.

-Ποιοι κορίτσι μου; Τι λες;;;

-Θα σου τα πω όλα. Μα πρώτα… σε παρακαλώ… κάνε μου έρωτα! Τώρα!