ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 11

11. Αποκάλυψη Δεύτερη

Όταν τελείωσε τη διήγησή της η Φωτεινή κόντευε πια να ξημερώσει. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρύπωναν από το παράθυρο της κουζίνας και φώτιζαν τα κουρασμένα τους πρόσωπα. Έμοιαζαν έκπληκτοι μα και προβληματισμένοι ταυτόχρονα.

-Δεν καταλαβαίνω γιατί μας τα είπες όλα αυτά. Η κυρία Κατερίνα την κοιτούσε ίσια στα μάτια. Τα γκρίζα της μαλλιά, που πεισματικά αρνιόταν να τα βάψει, τα καστανά της μάτια, τα στρουμπουλά ροδαλά της μάγουλα, την έκαναν να μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από παραμύθι. Από τα παραμύθια εκείνα που η γιαγιά συγκέντρωνε την οικογένεια γύρω από το τζάκι και τους έλεγε ιστορίες τυλιγμένη με το σάλι της, καθισμένη στην κουνιστή της πολυθρόνα. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο απορία.

-Τι εννοείς Κατερίνα; Δεν θέλατε να ξέρετε;

-Ναι… μα δεν μας είπες τίποτα παραπάνω από μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας των Πρωτόπλαστων και του διαβόλου. Ωραία λοιπόν, δεν ήταν φίδι αλλά σκιά και δεν παρέσυρε η Εύα τον Αδάμ, αλλά το αποφάσισαν από κοινού. Και; Εμάς τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Τι σχέση έχουν με όσα μας συμβαίνουν; Κι ακόμα δεν μας έχεις πει τι ακριβώς είσαι εσύ. Μ νομίζεις πως το έχω ξεχάσει!

Η Φωτεινή χαμογέλασε. Όχι και βέβαια δεν το είχε ξεχάσει. Αν είχε μάθει κάτι για την Κατερίνα όλους αυτούς τους μήνες ήταν πως δεν ξεχνούσε τίποτα, είχε μνήμη ελέφαντα ή ίσως καμήλας! Κι ήταν σίγουρη πως της είχε θυμώσει για τα ψέματα που της είχε σερβίρει και δεν θα τη γλίτωνε τόσο εύκολα. Την κοίταξε με τρυφερότητα. Ήξερε πως δεν υπήρχε μέσα της κακία, με τον καιρό θα καταλάβαινε και θα τη συγχωρούσε. Αχ πόσο την αγαπούσε αυτή τη μεσόκοπη γυναίκα που ήταν πάντα για όλους μια ανοιχτή αγκαλιά!

-Εγώ Κατερίνα μου ανήκω στην κατηγορία αυτή των Αγγέλων που ο Θεός έστειλε στη γη να προστατεύουν τους ανθρώπους.

Η Κατερίνα γούρλωσε τα μάτια σε έναν μορφασμό έκπληξης.

-Εμ, βέβαια! Με τέτοιο παρουσιαστικό τι άλλο θα ήσουν εκτός από Άγγελος! Είπε ο Χρήστος όλο νόημα, για να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα ανάμεσα στις δυο γυναίκες.

-Ναι, αλλά Άγγελος που τα έκανα θάλασσα!

-Γιατί το λες αυτό;

-Γιατί έτσι είναι. Μου έστησαν μια ωραιότατη παγίδα κι εγώ έπεσα μέσα σαν άβγαλτο σχολιαρόπαιδο.

-Εεεε πια! Μας έπρηξες με τα μισόλογα και τα υποννούμενα! Θα μας πεις ξεκάθαρα τι συμβαίνει ή χάσαμε τον ύπνο μας άδικα; Η Κατερίνα δεν μπορούσε πλέον να συγκρατήσει τον εκνευρισμό της.

-Νόμιζα πως αν σας έλεγα την αληθινή ιστορία του Κήπου της Εδέμ θα καταλαβαίνατε τι έχει συμβεί. Ωραία λοιπόν. Φυσικά, έχετε ακούσει ότι κάποια στιγμή θα επέλθει η τελική σύγκρουση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στο Θεό και τον Διάβολο δηλαδή. Ε, λοιπόν αυτή η στιγμή πλησιάζει. Όμως δεν θα έχει καμία σχέση με όσα βλέπετε στις ταινίες, ούτε ο ουρανός θα σχιστεί στα δύο, ούτε στρατιές Αγγέλων θα κατέβουν στη γη να πολεμήσουν τους δαίμονες ούτε φυσικά θα αναστηθούν οι νεκροί. Η σύγκρουση έχει να κάνει με το ένα και μοναδικό δημιούργημα που ανέκαθεν αποτελούσε το μήλο της Έριδος. Την ανθρώπινη ψυχή. Ο Θεός είπε ότι η ελευθερία των ανθρώπων θα καθορίσει το μέλλον όλων μας. Στην ουσία, το παιχνίδι παίζεται στην ελεύθερη βούληση. Εφόσον κανείς δεν μπορεί να επέμβει, η μάχη θα κριθεί στο αν οι άνθρωποι θα επιλέξουν και θα κατορθώσουν να διατηρήσουν την ψυχή τους αγνή και καθαρή ή αν θα διαλέξουν τον δρόμο της κακίας και το σκοτάδι. Ο Διάβολος ήδη κατόρθωσε να διαβάλει την ψυχή των Πρωτόπλαστων φυτεύοντας μέσα τους τα τρία Α.

-Τα τρία Α;

-Ναι. Αλαζονεία, Αχαριστία, Απληστία. Ο Αδάμ και η Εύα έγιναν άπληστοι, δεν τους έφταναν όσα ο Θεός τους χάρισε, αλλά ήθελαν το ένα και μοναδικό που τους στέρησε. Του ξεπλήρωσαν την αγάπη και το δώρο Του με αχαριστία. Έγιναν αλαζόνες, θέλοντας να γίνουν Θεοί στη θέση του Θεού. Αυτό είναι το Προπατορικό Αμάρτημα, το οποίο κάθε άνθρωπος κουβαλάει από τη γέννησή του και το οποίο ανάλογα με την ελεύθερη βούλησή του επιλέγει αν θα το επαναλάβει ή αν θα το αγνοήσει και θα απελευθερώσει την ψυχή του. Ο σατανάς, χιλιάδες χρόνια τώρα, προσπαθεί να δελεάσει τους ανθρώπους να επιλέξουν το πρώτο, όχι φυσικά με τίμια μέσα. Όσο πλησιάζει η στιγμή της τελικής αναμέτρησης, οι προσπάθειες γίνονται όλο και πιο έντονες και δυστυχώς πιο καρποφόρες. Θα έχετε σίγουρα αντιληφθεί το ξέσπασμα της βίας σε ολόκληρη τη χώρα και ολόκληρο τον κόσμο τους τελευταίους μήνες. Για τους μυημένους, αυτό είναι σημάδι πως ο χρόνος τελειώνει. Όμως, για να είναι ολοκληρωτική η νίκη του Κακού, για να ανοίξει η πύλη που θα στείλει το σκοτάδι απευθείας στο κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης, χρειάζονται δύο κλειδιά. Το ένα είναι ο Στέφανος.

Ο Χρήστος σφίχτηκε. Ο Στέφανος κλειδί για την πύλη του Κακού; Αυτό το γλυκύτατο πλάσμα; Το αγοράκι του;

-Πώς είναι δυνατόν; Ψέλλισε, σχεδόν άψυχα.

-Η παγίδα που σας έλεγα πριν. Είναι πραγματικά αρκετά περίπλοκο, έχει να κάνει με τη γραμμή αίματος και με το δεύτερο μεγάλο αμάρτημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Την αδερφοκτονία του Άβελ από τον Κάιν.

-Εντάξει, τώρα είναι που με έχασες τελείως! Αφού ο Στέφανος δεν έχει αδέρφια…  έχει;

-Αν δεν έχει σίγουρα πρόκειται σύντομα να αποκτήσει. Κι όπως ο Στέφανος, έτσι και ο αδερφός του θα κατάγεται απευθείας από τους Πρώτους των Αγγέλων. Τον Μιχαήλ και τον Εωσφόρο.

Στο άκουσμα αυτής της τελευταίας φράσης, ο Χρήστος ένιωσε να χάνει τα λογικά του. Εντάξει, η όλη ιστορία ήταν απίθανη, αλλά με τόσα που είχε ζήσει τελευταία, όλα τα πίστευε. Αλλά αυτό του έπεφτε πολύ βαρύ. Τον απόγονο του Διαβόλου μεγάλωνε τόσο καιρό με όλη του την αγάπη, αυτόν προστάτευε; Για αυτόν άλλαξε όλη τη ζωή του κι έχασε τη γυναίκα που αγαπούσε; Ε, όχι αυτό πήγαινε πολύ. Πήγαινε πάρα πολύ.

Η Φωτεινή διάβασε τη σκέψη του. Άπλωσε το χέρι της κι έπιασε το δικό του.

-Κοίταξέ τον, του είπε, δείχνοντας τον Στέφανο που ακόμα κοιμόταν στην αγκαλιά της. Σου μοιάζει να έχει μέσα του ίχνος κακίας;

-Μα τότε; Δεν μπόρεσε να αποτελειώσει τη φράση του, δεν είχε τι να πει…

-Είπα ότι είναι απόγονος του Εωσφόρου αλλά και του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Ανήκει σε αγγελική γενιά. Μην ξεχνάς ότι και ο Εωσφόρος Άγγελος ήταν πρώτα. Κοίτα Χρήστο, όπως σας είπα νωρίτερα, οι Άγγελοι ζούμε στη γη σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, με αισθήματα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά; Έτσι λοιπόν, αγαπάμε, κάνουμε φίλους, οικογένεια και … ερωτευόμαστε. Ο έρωτας όμως έχει την τάση να τυφλώνει. Έτσι ερωτεύτηκα κι εγώ, έναν νεαρό άντρα, που πίστευα πως ήταν όλα όσα ονειρευόμουν, έναν αληθινό ιππότη. Ήμουν τόσο ερωτευμένη που αγνόησα όλα τα σημάδια και του χάρισα την καρδιά μου, Θεέ μου πόσο ανόητη! Όταν έμαθα ποιος ήταν και τι σχεδίαζε ήταν αργά. Ήμουν ήδη έγκυος στο Στέφανο κι έπρεπε πάση θυσία να τον προστατεύσω. Έπρεπε να τον εξαφανίσω ώστε να αργήσει να τον βρει όσο περισσότερο γινόταν, να προλάβω να ζητήσω βοήθεια, να στήσω γύρω του τις δυνάμεις που θα τον προστατεύσουν, γιατί ο πατέρας του είναι πανίσχυρος. Βλέπεις Χρήστο, ο Στέφανος είναι γιος της Ανατολής, της κόρης του Μιχαήλ, και του Ντεήμον, γιου του Εωσφόρου.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της κι ένας γδούπος ακούστηκε από το σαλόνι. Ο Χρήστος έτρεξε να δει τι είχε συμβεί και βρήκε τη Μαίρη κατάχλωμη και σωριασμένη δίπλα από τη σκάλα.

-Μαίρη! Μαίρη! Φώναξε καθώς την πλησίαζε, χωρίς να πάρει καμιά απάντηση. Ήταν αναίσθητη.