tag:blogger.com,1999:blog-2958303677038034892024-03-21T09:42:14.926-07:00BUTTERFLY'S STORIESBUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-6914963788674054142018-05-29T02:25:00.001-07:002018-05-29T02:25:33.867-07:00ΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ - GDPR<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKVRzX86h8YR05qpW0QEDPv1w-BX4jB1fL2WJnfr9MjqRef6Om8nbMQvsY8VtT9Fk2BNM8dHGoJkkYr-KnV5EVzhyphenhyphenPkPbQboMC2vd6tNCcGbhDJfMRkEZkcSKgFX6UzcgOn1qfUNKr1GU/s320/shutterstock.jpg" /> </div>
<br />
Από τις 25 Μαΐου 2018 αρχίζει επίσημα η εφαρμογή του Γενικού Κανονισμού
για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, γνωστού και ως General Data
Protection Regulation (GDPR) της Ευρωπαϊκής Ένωσης αριθμ. 2016/679, ο
οποίος αντικαθιστά την Οδηγία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων
η οποία εφαρμόζεται από το 1995.<br />
Ο Κανονισμός αυτός περιέχει έξι βασικές αρχές στις οποίες πρέπει να
συμμορφώνονται όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης
που συλλέγουν, χειρίζονται ή αναλύουν προσωπικά δεδομένα.<br />
- Διαφάνεια, αντικειμενικότητα και νομιμότητα ως προς το χειρισμό και τη χρήση των προσωπικών δεδομένων.<br />
- Περιορισμό της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων για καθορισμένους, ρητούς και νόμιμους σκοπούς.<br />
-Συλλογή και αποθήκευση μόνο των ελάχιστων προσωπικών δεδομένων που απαιτούνται για έναν σκοπό.<br />
-Διασφάλιση της ακρίβειας των δεδομένων, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας διαγραφής και επεξεργασίας τους.<br />
- Περιορισμός της περιόδου αποθήκευσης των προσωπικών δεδομένων.<br />
-Διασφάλιση της ασφάλειας, της ακεραιότητας και της εμπιστευτικότητας των προσωπικών δεδομένων.<br />
Ο GDPR εστιάζει στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.<br />
Ποια είναι αυτά;<br />
Πληροφορίες όπως η εικόνα, το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση κατοικίας, το
email, οι τραπεζικοί λογαριασμοί , η τοποθεσία, με τη βοήθεια των οποίων
μπορεί να γίνει ταυτοποίηση ενός ατόμου.<br />
Στόχος του είναι<br />
Να υποχρεώσει τις εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα που συλλέγουν και
διαχειρίζονται τέτοια δεδομένα, να το κάνουν τηρώντας συγκεκριμένα
πρότυπα ασφαλείας, με σκοπό την αντιμετώπιση κινδύνων όπως η κλοπή
ταυτότητας, ή μη εξουσιοδοτημένη δημοσιοποίηση και η διαδικτυακή
παρενόχληση, μεταξύ άλλων.<br />
Ισχύει<br />
Για όλες τις επιχειρήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που έχουν την
έδρα τους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για οργανισμούς κάθε μεγέθους
ανεξαρτήτως κλάδου και αφορά συγκεκριμένα:<br />
-Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων κάθε ατόμου, αν η επεξεργασία
πραγματοποιείται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενός οργανισμού
εγκατεστημένου στην ΕΕ (ανεξάρτητα από το πού πραγματοποιείται η
επεξεργασία_<br />
- Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων ατόμων που κατοικούν στην ΕΕ
από έναν οργανισμό εγκατεστημένο εκτός της ΕΕ, εφόσον η επεξεργασία
σχετίζεται με την παροχή προϊόντων ή υπηρεσιών σε αυτά τα άτομα ή την
παρακολούθηση της συμπεριφοράς τους.<br />
<br />
<br />
Πρόστιμα<br />
Σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του GDPR, προβλέπεται η
επιβολή διοικητικών προστίμων ύψους έως και 20.000.000 ευρώ ή έως το 4%
του παγκόσμιου κύκλου εργασιών μίας εταιρείας για το προηγούμενο
οικονομικό έτος.<br />
<br />
<br />
<a href="https://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/23542">Ολόκληρος ο GDPR</a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ BLOGGERS<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη στο blog μου.<br />
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας στις αναρτήσεις του blog μου.<br />
Σας ευχαριστώ που ακολουθείτε το blog μου.<br />
<br />
<br />
Κάνοντας οποιαδήποτε από τις προαναφερθείσες ενέργειες στο blog μου θα
υποθέσω ότι έχετε διαβάσει αυτήν την Πολιτική Απορρήτου (Πολιτική
Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) και έχετε δώσει τη συγκατάθεσή σας.<br />
Εάν δεν συμφωνείτε με το περιεχόμενο, παρακαλώ μην αφήνετε προσωπικά στοιχεία σε αυτό το ιστολόγιο.<br />
<br />
<br />
Η εν λόγω Πολιτική Απορρήτου ισχύει για όλο το περιεχόμενο αυτού του
ιστολογίου και συμμορφώνεται με τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας των
Δεδομένων της ΕΕ.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Περιεχόμενο ιστολογίου:<br />
<br />
<br />
Σε αυτό το προσωπικό blog μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου,
την καθημερινότητά μου, φωτογραφίες, κριτικές βιβλίων/ταινιών κ.α.,
κείμενα ή ποιήματά μου κλπ.<br />
<br />
<br />
Επιπρόσθετα, μοιράζομαι links με αναρτήσεις άλλων blog, στις οποίες
μοιράζομαι επίσης το .<br />
αντίστοιχο υλικό.<br />
<br />
Είμαι η δημιουργός, η ιδιοκτήτρια και η μοναδική διαχειρίστρια του blog μου.<br />
<br />
<br />
Ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog είναι δικό μου ή αναφέρω σαφώς την πηγή (π.χ. βίντεο από YouTube).<br />
<br />
<br />
Οι ακόλουθοι του blog μου ή / και οι πληροφορίες των επισκεπτών είναι
ασφαλείς. Κανείς δεν μπορεί/δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει, να
κατεβάσει, να μοιραστεί, να αντιγράψει ή να πάρει κάτι από αυτό το blog ούτε και να συλλέξει δεδομένα από αυτό το blog.<br />
Ο υπολογιστής μου έχει εγκατεστημένο ενημερωμένο λογισμικό ασφαλείας και το blog μου έχει έναν ισχυρό κωδικό πρόσβασης.<br />
<br />
<br />
Το blog μου είναι ασφαλές, καθώς είναι εγκατεστημένο στο https<br />
<br />
<br />
Δεν διανέμονται άλλα δεδομένα πέραν των δικών μου στους λογαριασμούς μου στα Κοινωνικά Δίκτυα.<br />
Μόνον οι
σύνδεσμοι με τις αναρτήσεις του blog μου είναι ορατές στους λογαριασμούς
μου στα Κοινωνικά Δίκτυα και το περιεχόμενο του blog μου είναι ορατό
μόνον σε αυτό το blog.<br />
Οι ακόλουθοι και οι αναγνώστες των λογαριασμών των κοινωνικών μου μέσων
πρέπει να επισκεφθούν το blog μου για να δουν και να διαβάσουν το
περιεχόμενο.<br />
<br />
<br />
Το blog μου είναι φιλικό προς τις οικογένειες και φιλικό προς τα παιδιά.<br />
Δεν είμαι υπεύθυνη αν επισκέπτονται ανήλικοι το blog μου.<br />
Κανείς ανήλικος δεν καλείται να αφήσει τα δεδομένα του στο blog μου.<br />
Εάν παρατηρήσω κάποια τέτοια δραστηριότητα στο blog μου, τα δεδομένα
αυτά θα διαγραφούν αμέσως και μόνιμα δίχως προηγούμενη ενημέρωση του
ανηλίκου.<br />
<br />
<br />
Αυτή η Πολιτική Απορρήτου ισχύει για όλο το περιεχόμενο που δημοσιεύεται
στο blog μου, καθώς και για περιεχόμενο που έχει δημοσιευτεί στο blog
μου πριν από την έναρξη ισχύος αυτού του εγγράφου.<br />
<br />
<br />
Δεν επιτρέπεται η ανταλλαγή δεδομένων με αυτό το blog ούτε η
διανομή/διάθεση του περιεχομένου αυτού του blog με τρίτους, ούτε υπάρχει
η δυνατότητα λήψης, αντιγραφής, κλπ, από οποιοδήποτε άτομο.<br />
<br />
<br />
Τα δεδομένα σε αυτό το blog παρέχονται μόνο από τους ακόλουθους και τους
επισκέπτες του blog, αλλά και από τους εγγεγραμμένους στο newsletter
μου.<br />
Όλα τα προσωπικά δεδομένα που μοιράζονται εδώ στο blog μου μπορούν να
διαγραφούν μόνιμα από το ιστολόγιό μου όπως αναφέρεται παρακάτω.<br />
Τα δεδομένα αποθηκεύονται με ασφάλεια και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά
για την ομαλή λειτουργία αυτού του blog, όπως περιγράφεται παρακάτω.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Για τους Aκόλουθους:<br />
<br />
<br />
Όσοι ακολουθούν αυτό το blog γνωρίζουν ότι η φωτογραφία τους, η σύνδεση
με το προφίλ και το όνομά τους είναι ορατά σε όλους όσους επισκέπτονται
αυτό το blog και ότι έχουν δημοσιεύσει τα δικά τους προσωπικά στοιχεία.<br />
<br />
<br />
Αν δεν θέλετε τα προσωπικά σας δεδομένα όπως προαναφέρθηκε να είναι
ορατά σε όσους επισκέπτονται αυτό το blog, μπορείτε να διαγραφείτε από
τη λίστα των Ακόλουθωνs (έτσι δεν θα ακολουθείτε πλέον το blog μου).<br />
Εάν προκύψουν τεχνικές δυσκολίες, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον Blogger ή το Google για να λύσετε αυτά τα προβλήματα.<br />
<br />
<br />
Όλοι οι ακόλουθοι καλύπτονται επίσης από την Πολιτική Απορρήτου της Google.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Για εκείνους που αφήνουν σχόλιο:<br />
<br />
<br />
Αυτοί που αφήνουν σχόλιο σε αυτό το blog το κάνουν γνωρίζοντας ότι το
όνομά τους, η σύνδεση με το προφίλ τους ή το blog τους, καθώς και τα
σχόλια που αφήνουν, είναι ορατά σε όλους όσους επισκέπτονται αυτό το
blog και συνεπώς συναινούν στη χρήση των προσωπικών τους πληροφοριών για
τον συγκεκριμένο σκοπό.<br />
<br />
<br />
Ο Blogger παρέχει σε όλους τους χρήστες την επιλογή να διαγράψουν τα σχόλια που αφήνουν σε οποιοδήποτε blog.<br />
Εάν θέλετε να διαγράψετε τα δημοσιευμένα σχόλια από το blog μου, μπορείτε να το κάνετε.<br />
Εάν προκύψουν τεχνικές δυσκολίες, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον Blogger ή το Google για να λύσετε αυτά τα προβλήματα.<br />
<br />
<br />
Τα ενοχλητικά, βίαια, προσβλητικά ή διαφημιστικά σχόλια θα διαγραφούν άμεσα από το blog μου.<br />
<br />
<br />
Όλοι όσοι αφήνουν σχόλιο καλύπτονται επίσης από την Πολιτική Απορρήτου της Google.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Cookies:<br />
<br />
<br />
Ο Blogger χρησιμοποιεί cookies για να σας επιτρέψει να έχετε πρόσβαση σε
ιστοτόπους / blogs δίχως να εισάγετε εκ νέου κάθε φορά το όνομα χρήστη ή
τον κωδικό πρόσβασής σας. Επίσης, για να μετρήσει επισκέψεις στο
λογαριασμό και να αποθηκεύσει τις προτιμήσεις που έχετε ορίσει.<br />
<br />
<br />
Εάν θέλετε να απενεργοποιήσετε τα cookies, μπορείτε να το κάνετε μέσω των επιλογών του προγράμματος περιήγησης ιστού.<br />
Οδηγίες γι’ αυτό μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες του συγκεκριμένου προγράμματος περιήγησης.<br />
Η αποδοχή ενός cookie δεν μου παρέχει πρόσβαση στον υπολογιστή σας ούτε προσωπικές πληροφορίες για εσάς.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Αρχεία καταγραφής:<br />
<br />
<br />
Όπως πολλοί άλλοι ιστότοποι, μια επίσκεψη στο blog μου θα δημιουργήσει
αυτόματα ένα αρχείο καταγραφής που διατηρείται με ασφάλεια στους
διακομιστές της Google. Οι πληροφορίες στα αρχεία καταγραφής
περιλαμβάνουν: διευθύνσεις πρωτοκόλλου διαδικτύου (IP), είδη
προγραμμάτων περιήγησης, πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου (ISP), αποτύπωση
ημερομηνίας και ώρας, σελίδες αναφοράς και εξόδου, αριθμό κλικ.<br />
<br />
<br />
Όλες αυτές οι πληροφορίες δεν συνδέονται με ο,τιδήποτε είναι προσωπικά αναγνωρίσιμο.</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-83809137413006370072016-05-06T11:21:00.001-07:002016-05-06T11:42:27.178-07:00LIEBSTER BLOG AWARD!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjpnwlTtWCz00P1stAnC2OLlAsEYjiiBoTf0h3_IA1YofpKIErKqgVSAjvHUQdyTE8XOhDIENb0oZlQKlnWwMxm43Z2aJvBsuWZVQjFnN-XtqbcBvDmWj_9fH0sN8N6z1Z-XgNHeBEj3XjKLiFJf-YkqnCukT69uI43V-Wkz63b8z0FfUJz3Gqc6yYdXHCIl7TVFVvlnUhGaLZmRY-_aXg-=s0-d" width="320" /> </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
Για εμας τα διδυμακια κυκλοφορει μια φημη, οτι ειμαστε λεει αναβλητικοι!<br />
Ε
ναι λοιπον ειμαστε! Αλλα! Αλλα! Αμα πουμε οτι κατι θα κανουμε, θα ερθει
η στιγμη που θα το κανουμε. Ειναι να μην το πουμε, να μη δωσουμε λογο
πως το λενε! Τωρα, αν το κανουμε με 7 μηνες καθυστερηση... αλλο καπελο!
Ελα μωρε... τι ειναι 7 μηνες μπρος στην αιωνιοτητα;;;;<br />
<br />
Χωρις
περαιτερω καθυστερηση λοιπον, αγαπητοι μου μπλογκοφιλοι, παραλαμβανω με
μεγαλη χαρα και ευχαριστηση το βραβειο Liebster Award που ειχε την
ευγενη καλοσυνη να μου προσφερει η <a href="https://toperiodikomas.blogspot.gr/2015/09/libster.html">Μαρινα απο το blog το e-periodiko μας</a><br />
<br />
Η
διαδικασια απλη, 10 ερωτησουλες να απαντηθουν και 10 μπλογκ να
προταθουν για να παραλαβουν με τη σειρα τους το βραβειο, με μοναδικο ορο
να εχουν κατω απο 200 οπαδους.<br />
Παμε λοιπον, με τις ερωτησεις:<br />
<br />
1. Εχετε σκεφτει ποτε να αλλαξετε το ονομα του μπλογκ σας;<br />
Οχι, δεν νομιζω οτι καποιο αλλο ονομα θα μπορουσε να εκφρασει καλυτερα το χαρακτηρα η τις διαθεσεις μου.<br />
<br />
2.Ποσο εχει αλλαξει η καθε σας μερα απο την πρωτη φορα που πατησατε το πληκτρο Δημοσιευση;<br />
Πολυ! Η μερα αυτη ηταν πριν αρκετο καιρο, για την ακριβεια πριν 8,5 ολοκληρα χρονια! Προκειται για το πρωτο μου μπλογκ Butterfly's World. Απο τοτε εχοω δημιουργησει αλλα 2 και εχω συμμετασχει σε ενα συλλογικο, αλλα αυτο το πρωτοτοκο παιδι μου παραμενει η αδυναμια μου και το σημειο αναφορας. Καθε μου αναρτηση, απο την πιο σοβαρη ως την πιο χιουμοριστικη ειναι ενα κομματι της ψυχης μου που επελεξα να μοιραστω με ανθρωπους που γνωριζω μονο διαδικτυακα κι ειχα ευτυχως την τυχη να πεσω σε εξαιρετικους ανθρωπους που εκτιμησαν το πολυ η το λιγο που ειχα να δωσω. Νιωθω οτι μεσα απο αυτη τη διαδικασια εχω γινει καλυτερος ανθρωπος!<br />
<br />
3. Οταν δεν εχετε εμπνευση, που καταφευγετε για να τη βρειτε και να αλλαξει η διαθεση σας;<br />
Πουθενα. Αν δεν εχω εμπνευση δεν γραφω απλα. Δεν βλεπω το μπλογκ ως μια υποχρεωση, αλλα ως μια δραστηριοτητα που με γεμιζει, με χαλαρωνει και με διασκεδαζει. Αν δεν εχω κατι να πω, μπορει να μην κανω αναρτηση και μηνες ακομα! Κι αν εχω πολλα να πω, μπορει να γραφω διαρκως!<br />
<br />
4. Εχετε σκεφτει να ασχοληθειτε επαγγελματικα με το μπλογκινγκ;<br />
Δεν ξερω πως θα μπορουσε να γινει αυτο. Αν ειχα γνωσεις τεχνικες, ισως θα μπορουσα να ασχοληθω επαγγελματικα με τη δημιουργια, το σχεδιασμο η την τεχνικη υποστηριξη ενος μπλογκ. Αλλα επαγγελματιας μπλογκερ, σε καμια περιπτωση! Ενα επαγγελμα δημιουργει υποχρεωσεις. Αναγκαζεσαι να γραφεις κι ας μην εχεις τι να πεις η ακομα αναγκαζεσαι να γραφεις η να μη γραφεις συγκεκριμενα πραγματα. Το μπλογκ μου ειναι το ημερολογιο μου, η διαφυγη και η ψυχοθεραπεια μου, αλοιμονο αν γινει ποτε δουλεια!<br />
<br />
5. Ποια ειναι η γνωμη σας για τους Ελληνες μπλογκερς σε σχεση με τους ξενους;<br />
Δεν εχω αποψη, καθως δεν παρακολουθω ξενους μπλογκερς, με εξαιρεση τον Paulo Coehlo και το Post Secret. Η ελληνικη μπλογκοσφαιρα μου θυμιζει μια κλασικη γειτονια, με ολων των ειδων τους γειτονες, μια μικρογραφια της κοινωνιας μας δηλαδη, οπου συναντας τα παντα και τους παντες κι επιλεγεις τις συναναστροφες σου με βαση τι σου ταιριαζει.<br />
<br />
6. Ποσο γεματη ειναι η μερα σας; Τι κανετε στον ελευθερο χρονο σας;<br />
Πολυ γεματη! Ο ελευθερος χρονος μου ειναι πολυ λιγος. Ενα μερος αφιερωνω να σερφαρω στο ιντερνετ, ενα αλλο να διαβαζω και να γραφω. Το μεγαλυτερο μερος του ελευθερου χρονου μου ομως το διεκδικει δικαιωματικα ο 5χρονος γιος μου!<br />
<br />
7.Σε ενα ονειρο που θα ταξιδευατε; Σε ποια χωρα θα ησασταν και τι θα θελατε να κανετε;<br />
Θα ταξιδευα σε ολο τον κοσμο! Θα μπορουσα να πεταξω και θα γυριζα καθε γωνια της γης! Θα αναμειγνυομουν με τους ντοπιους, θα μυριζα τα αρωματα και θα ρουφουσα τα χρωματα και τις μουσικες! Θα αραζα οπωσδηποτε διπλα στο κυμα πανω σε μια παραδεισενια παραλια και θα εκλεινα τα ματια για να νανουριστω απο τον παφλασμο!<br />
<br />
8. Το ποτηρι το βλεπετε μισοαδειο η μισογεματο;<br />
Συνηθως μισογεματο!!!<br />
<br />
9. Διαλεξτε: Ελληνικη, Μεξικανικη η Ασιατικη κουζινα;<br />
Ελληνικη σαφως, καθως αυτη μου ειναι πιο οικεια! Αλλα με χαρα δοκιμαζω ο,τιδηποτε καινουργιο η διαφορετικο σε γευση!<br />
<br />
10. Αγαπημενο στυλ διακοσμησης;<br />
Αναλογα τη διαθεση! Αλλες φορες θελω μινιμαλ, παλ αποχρωσεις, ξυλο και πολυ λευκο. Αλλοτε παλι πιο ρομαντικα, φλοραλ και εντονα χρωματα. Αλλες φορες πιο παραδοσιακα, με στοιχεια παλιου χωριατικου η νησιωτικου σπιτιου. Το ξυλο παντως το λατρευω, καθως και ο,τι μου θυμιζει θαλασσα!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVDwxAJPZ7qdr8DQu4yZEuqjsmBFBz4tt9i7F4PAYBIBFn_Avwe377eIUCx3tC8LpeJHKqDQx-LvxKG5p0DFE3TMy4hO1uiyJ0y_ivqenafPRi0LBs6K8tUIkS2qy37u3geGnw3JQntX0U/s1600/Liebster.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVDwxAJPZ7qdr8DQu4yZEuqjsmBFBz4tt9i7F4PAYBIBFn_Avwe377eIUCx3tC8LpeJHKqDQx-LvxKG5p0DFE3TMy4hO1uiyJ0y_ivqenafPRi0LBs6K8tUIkS2qy37u3geGnw3JQntX0U/s320/Liebster.png" width="320" /></a></div>
Και τωρα, παμε στο δευτερο κομματι, να προτεινουμε 10 μπλογκ με λιγοτερους απο 200 αναγνωστες! Χαριζω λοιπον με αγαπη και εκτιμηση το Liebster Blog Award στα παρακατω μπλογκ:<br />
<br />
<a href="http://palomita-in-stars.blogspot.gr/">Η Θαλασσα των Ονειρων μου</a><br />
<a href="http://craftlandgr.blogspot.gr/">Craftland</a><br />
<a href="http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/">Aντιθετοι Κοσμοι</a><br />
<a href="http://side21.blogspot.gr/">Αγρυπνος</a><br />
<a href="http://lisaandothers.blogspot.gr/">Η Λιζα και ολοι οι αλλοι</a><br />
<a href="http://lotofagus.blogspot.gr/">Στη χωρα της Ληθης </a><br />
<a href="http://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.gr/">Λογισμων Αραξοβολι </a><br />
<a href="http://vasiliastismonaxias.blogspot.gr/">Ο Βασιλιας Της Μοναξιας</a><br />
<a href="http://pygemos.blogspot.gr/">Στον Πηγαιμο για την Ιθακη</a><br />
<a href="http://mahler76.blogspot.gr/">Του Mahler το καγκελο</a><br />
<br />
Ειναι ολα υπεροχα μπλογκ, πολυ ξεχωριστα, που αξιζει αν δεν τα ξερετε να τα γνωρισετε!<br />
<br />
Αγαπημενη Μαρινα, σε ευχαριστω παρα πολυ για το ομορφο δωρο σου!<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!</div>
<div style="text-align: center;">
ΥΓΕΙΑ,, ΑΓΑΠΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΧΑΡΑ </div>
<div style="text-align: center;">
ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!! </div>
<br /></div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-8675683133338252932015-06-23T04:06:00.001-07:002015-06-23T05:02:20.681-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 7ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXWKJWI2xm1986Cr1ZDUwBHK2OWTyhDUbZwZ1CN5Da8IvkwzTP-TZGDOzukNFZxf__izzeRZ7HpzUlvgR9QUvHZdPkO4SXJNiC5M_Hf9VkejZSxwaBAJLskuJNz4vo-c6KzYY8NOFlpu2_/s1600/78424336.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXWKJWI2xm1986Cr1ZDUwBHK2OWTyhDUbZwZ1CN5Da8IvkwzTP-TZGDOzukNFZxf__izzeRZ7HpzUlvgR9QUvHZdPkO4SXJNiC5M_Hf9VkejZSxwaBAJLskuJNz4vo-c6KzYY8NOFlpu2_/s320/78424336.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Τη θάψαμε κάτω
από μια αμυγδαλιά, στον κήπο του σπιτιού
μας στο χωριό. Μαζί της θάψαμε και την
καρδιά μου, τη μέρα εκείνη έπαψα να ζω,
νέκρωσα από αισθήματα. Το παιδί δεν το
πλησίαζα καν. Ήξερα κατά βάθος πως δεν
έφταιγε, πως ήταν ένα άτυχο πλάσμα που
ορφάνεψε από μάνα τόσο μικρό, πως με
είχε ανάγκη… μα δεν μπορούσα καταλαβαίνεις;
Για μένα, αυτό το κοριτσάκι είχε κλέψει
από κοντά μου τη μοναδική μου αγάπη, το
λόγο της ύπαρξής μου. Δεν μπορούσα ούτε
να την κοιτάξω χωρίς να σκεφτώ πως αν
δεν ήταν εκείνη η Κατίνα μου θα ζούσε
ακόμα. Και το άτιμο, μου τη θύμιζε τόσο
πολύ! Ίδια η μάνα της ήταν, από μένα είχε
πάρει μόνο τα γαλάζια μου μάτια, τα
μαλλιά, τα χείλη, οι εκφράσεις, τα
ζυγωματικά, το λευκό δέρμα, όλα μου
θύμιζαν εκείνη. Δεν άντεξα… θα ‘ταν
δεν θα ‘ταν έξι μηνών όταν έπιασα τον
Ανέστη και του ανακοίνωσα πως εγώ δεν
μπορούσα να τη βλέπω πια να μεγαλώνει.
Αν ήθελε εκείνος με τη γυναίκα του να
την υιοθετήσουν καλώς, αλλιώς θα την
έδινα σε κάποια άλλη οικογένεια. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τι έκανες κυρ-
Στέλλιο; Πώς το ‘κανες αυτό; Παιδί σου
ήταν!... μου ξέφυγε χωρίς να το σκεφτώ…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Το ξέρω. Έχω
πικρά μετανιώσει αγόρι μου, αλλά είναι
αργά… </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ευτυχώς, ο Ανέστης είχε περισσότερο
μυαλό από εμένα και συμφώνησαν με τη
γυναίκα του να την κρατήσουν και να
μεγαλώσει μαζί με την κόρη τους, σαν
δικό τους παιδί. Εγώ τους εγκατέλειψα,
δεν με χωρούσε ο τόπος, πόσο μάλλον το
σπίτι. Κατέβηκα στην Αθήνα κι έπιασα
δουλειά σε ένα μαγαζί με υφάσματα. Ήξερα
τη δουλειά και σύντομα έγινα προϊστάμενος.
Προσπαθούσα να ξεχάσω, τα βράδια γύρναγα
και έπινα. Κάνα δυο φορές προσπάθησα
να πνίξω τον καημό μου στην αγκαλιά
κάποιας πόρνης, αλλά ήταν αδύνατο. Η
μυρωδιά της Κατίνας γέμιζε το χώρο, η
υφή του κορμιού της, το δέρμα της, τα
φιλιά της… Τότε κατάλαβα πως είχε δίκιο,
οι καρδιές μας ήταν και θα ήταν δεμένες
παντοτινά. Θες πίστεψέ το, θες μην το
πιστεύεις αγόρι μου, 37 χρόνια έχουν
περάσει κι άλλη γυναίκα δεν έχω αγγίξει!
Δεν είναι πως δεν έχω επιθυμία, απλά
επιθυμώ εκείνη, μόνο εκείνη κι είναι η
επιθυμία μου αυτή ώρες ώρες τόσο
βασανιστική που δεν αντέχεται! </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Με το παιδί δεν
είχες ποτέ καμιά επαφή;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
- Τα πρώτα δυο
χρόνια ο Ανέστης μου έστελνε κάθε μήνα
γράμματα με τα νέα τους και καμιά φορά
φωτογραφίες της μικρής Κατίνας, πήρε
το όνομα της μητέρας της. Αυτό, αν και
απόλυτα λογικό, ήταν άλλη μια μαχαιριά
στο στήθος μου. Κι όσο μεγάλωνε τόσο της
έμοιαζε, από όσο καταλάβαινα και στο
χαρακτήρα. Δεν απάντησα ποτέ, ώσπου τα
γράμματα αρχίσαν να αραιώνουν και τελικά
σταμάτησαν. Για αρκετό καιρό, αυτό
γαλήνεψε λιγάκι την ψυχή μου. Όμως, όσο
περνούσαν τα χρόνια και η απώλεια της
Κατίνας καταστάλαζε μέσα μου, άρχισα
να αισθάνομαι διαφορετικά. Έβλεπα μικρά
κοριτσάκια με τους μπαμπάδες τους και
ζήλευα, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται
αν είναι καλά, πώς μεγαλώνει, πώς πάει
στο σχολείο, τι της αρέσει, τι φοβάται…
ξέρεις, όλα αυτά που ξέρουν οι γονείς
για τα παιδιά τους…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Και πήγες να
τη βρεις;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Όχι… ποτέ…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Γιατί; Αφού
ήθελες και είχες μετανιώσει…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Δεν ξέρω… Από
ντροπή… Από ενοχές… Και από φόβο… Την
είχα αφήσει μωρό παιδί, με ποιο δικαίωμα
θα πήγαινα να αναστατώσω τη ζωή της; Κι
αν μου είχε κακιώσει; Αν με έδιωχνε, με
απέρριπτε; Θα το άντεχα αυτό; Να τη χάσω
δεύτερη φορά; Έπειτα, δεν ήξερα καν αν
γνώριζε για μένα, αν ο Ανέστης της είχε
πει την αλήθεια ή αν την άφηνε να πιστεύει
ότι είναι δική του κόρη για να μην
πληγωθεί από τον άχρηστο πατέρα της…
Όμως αυτό το βάρος το κουβαλάω μέσα μου
όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω πως η Κατίνα
μου ποτέ δε θα μου το συγχωρούσε αν το
ήξερε…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Εγώ λέω να την
ψάξεις.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τώρα πια, είναι
πολύ αργά…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Δικαιολογίες!
Δεν είναι αργά ποτέ! Κάντο για σένα… ή
κάντο για την Κατίνα σου, για την ψυχούλα
της…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Δεν ξέρω παλικάρι
μου… μπορεί… δεν έχω και κουράγιο πια
για πολλά… ούτε ξέρω πού ζει και με
ποιον…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όταν τελείωσε
ο κυρ- Στέλλιος την αφήγηση είχε πια
σχεδόν βραδιάσει. Στο μυαλό μου γύρναγαν
τα λόγια του. Δεν πίστευα ότι υπήρχε
στον κόσμο τόσο μεγάλη αγάπη όπως αυτή
που έζησαν οι δυο τους. Κατά βάθος,
ζήλεψα, ευχήθηκα να βρω κι εγώ κάτι τόσο
δυνατό κι αληθινό. Μα περισσότερο μια
άλλη σκέψη γύριζε στο μυαλό μου. Θυμόμουν
όλες τις λεπτομέρειες, Πετρωτό
Θεσσαλονίκης, Κατίνα ... πιθανώς<span lang="el-GR">
</span>Στεργίου, γεννηθείσα 1973… Όμως δεν
ήξερα το επίθετο του Ανέστη… Τέλος
πάντων, θα την έβρισκα την άκρη… Θα την
έβρισκα την κόρη του πάση θυσία. Φυσικά,
δεν του ανέφερα τίποτα από τα σχέδιά
μου ούτε εκείνη τη μέρα ούτε και τις
επόμενες Κυριακές που συναντηθήκαμε
για το καφεδάκι μας. Παρόλο που έμοιαζε
ξαλαφρωμένος που μοιράστηκε με κάποιον
την ιστορία της ζωής του, καταλάβαινα
ότι τα λόγια μου τον είχαν επηρεάσει,
ότι είχε φυτευτεί μέσα του η ιδέα να
βρει το παιδί του, μα δείλιαζε, έμοιαζε
πελαγωμένος… </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Κι εγώ στην αρχή πελαγωμένος
ένιωσα, αλλά μετά θυμήθηκα πως για καλή
μου τύχη, λοχαγός μου στο στρατό ήταν
κάποιος Θανάσης Οικονόμου από τη
Θεσσαλονίκη. Αυτός μας έλεγε συνέχεια
ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο
χωριό του, ένα μικρό χωριουδάκι στα 120
μέτρα υψόμετρο που το λέγαν Πετρωτό.
Για αυτό το όνομα μου φάνηκε εξαρχής
γνωστό. Έψαξα και τον βρήκα λοιπόν και
κουβέντα στην κουβέντα, ερώτηση στην
ερώτηση, ψάξιμο στο ψάξιμο, τελικά
κατάφερα και έμαθα πως του Ανέστη το
επίθετο ήταν Σκαφίδας κι αυτό το επίθετο
είχε η κόρη του η Μαριώ. Όμως η άλλη του
κόρη λεγόταν Στεργίου! Διάνα! Επομένως
πιθανότατα γνώριζε την αλήθεια, αν όχι
όλη την περισσότερη. Με λίγη ακόμα έρευνα
έμαθα πως η Κατίνα Στεργίου ήταν πλέον
Κατίνα Παπαδοπούλου, παντρεμένη με έναν
δάσκαλο, έμενε ακόμα στο Πετρωτό και
είχε τρία παιδιά. Ώστε ο κυρ- Στέλλιος
είχε και εγγόνια! Τώρα δεν υπήρχε πια
κανένας λόγος να καθυστερώ, θα του έδινα
όλες τις πληροφορίες που είχα και θα
τον άφηνα να διαλέξει. Εκείνη την Κυριακή,
τον περίμενα πιο ανυπόμονος από ποτέ.
Μόλις παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας,
άρχισε εκείνος πρώτος την κουβέντα.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Ξέρεις αγόρι
μου, τελευταία δεν αισθάνομαι και πολύ
καλά. Γέρασα βλέπεις…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τι εννοείς; Τι
έχεις;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τίποτα περίεργο
για την ηλικία μου. Να, κάτι ζαλάδες,
κάτι ατονίες… νομίζω πως σιγά σιγά τα
τρώω τα ψωμιά μου…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Σώπα καλέ!
Άλλωστε, έχεις κάτι ακόμα να κάνεις, δεν
μπορείς να ‘φύγεις’ τώρα…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τι έχω εγώ να
κάνω; Με κοίταξε παραξενεμένος. Τότε
έβγαλα από την τσέπη μου ένα φάκελο και
τον έτεινα προς το μέρος του.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Λοιπόν,
κυρ-Στέλλιο, δεν ήθελα να σου πω τίποτα
αν δεν ήμουν πρώτα απόλυτα σίγουρος.
Εδώ μέσα είναι όλες οι πληροφορίες για
την κόρη σου, τι κάνει, πώς ζει και πού
θα τη βρεις. Διάβασέ τα και κρίνε τι
θέλεις να κάνεις. Εγώ αυτό που θεωρούσα
σωστό το έκανα, πάρε το φάκελο και ας
μην ξανασυζητήσουμε ποτέ για αυτό το
θέμα αν θέλεις. Πάντως να ξέρεις ότι
ίσως είναι η τελευταία σου ευκαιρία να
επανορθώσεις και στις δύο Κατίνες σου…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Πήρε το φάκελο
με χέρια που έτρεμαν. Η συγκίνησή του
ήταν φανερή όταν ψιθύρισε «σ’ ευχαριστώ».
Ήπιαμε το καφεδάκι μας μιλώντας για
διάφορα άλλα θέματα. Κράτησα το λόγο
μου και δεν του είπα κουβέντα ξανά,
παρόλο που συνεχίσαμε να βρισκόμαστε
για αρκετές ακόμα Κυριακές. Μέσα μου με
έτρωγε η περιέργεια, ήθελα να μάθω τι
είχε αποφασίσει, ήθελα κατά βάθος να
τον πιέσω να πάει να τη βρει, αλλά έπρεπε
να σεβαστώ ότι αυτό ήταν θέμα δικό του.
Ήδη αρκετά είχα ανακατευτεί. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Περίπου
ενάμιση μήνα μετά την ημέρα που του
έδωσα το φάκελο, πήγα στην Πλάκα και
εκείνος δεν ήρθε. Αλήθεια ανησύχησα,
μου είχε πει κι ότι δεν ένιωθε καλά, ήταν
και σχεδόν 85 χρονών πια… Δεν ήξερα τι
να κάνω… Ήπια τον καφέ μου βιαστικά κι
έφυγα ανόρεχτος. Όλη την εβδομάδα τον
είχα στο μυαλό μου και ζούσα ουσιαστικά
για την Κυριακή το πρωί που θα ξαναπήγαινα
στο καφενεδάκι, μήπως και τον έβρισκα
εκεί. Η αγωνία μου κορυφωνόταν όσο
πλησίαζε η ώρα. Πήγα… Δεν ήταν εκεί…
Πέρασαν είκοσι λεπτά, ακόμα δεν είχε
φανεί… Ήμουν έτοιμος να φύγω όταν η
σερβιτόρα με πλησίασε και μου έδωσε ένα
μικρό δέμα. «Αυτό το άφησαν για εσάς»
«Για μένα; Ποιος;» «Αυτός ο ηλικιωμένος
κύριος που ερχόταν μαζί σας κάθε Κυριακή…»
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, δεν έδωσα
άλλη σημασία στην κοπέλα και απομακρύνθηκε.
Το άνοιξα με βιαστικές κινήσεις. Μέσα
είχε ένα μικρό κουτί κι ένα σημείωμα.
Άνοιξα το κουτί πρώτα. Βρήκα μέσα τη
μικρή κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία
της Κατίνας. Αυτό με μπέρδεψε εντελώς
κι έκανε την ανησυχία μου πιο έντονη.
Στράφηκα γρήγορα στο σημείωμα. Ένας
γραφικός χαρακτήρας παράξενος, που
έδειχνε πως τα χέρια που το έγραψαν
έτρεμαν. Διάβασα:</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
«<i>Μου έδωσες
το μεγαλύτερο δώρο. Ξαλάφρωσα την καρδιά
μου κοντά σου. Δεν έχω άλλο να σου δώσω
από αυτή τη φωτογραφία, που είναι ο,τι
πολυτιμότερο έχω. Φύλαξέ τη με στοργή.
Εγώ δεν τη χρειάζομαι πια. Έχω μόνο ένα
τελευταίο λογαριασμό να κλείσω… Αυτή
τη στιγμή που διαβάζεις, μάλλον είμαι
ήδη στο δρόμο για το Πετρωτό, να βρω την
κόρη μου και να της εξηγήσω. Μετά μπορώ
να πάω να βρω ήσυχος την Κατίνα μου. Ξέρω
πως με περιμένει… αρκετά χρόνια έμεινα
μακριά της… Σε ευχαριστώ για όλα αγόρι
μου. Και να θυμάσαι πάντα… η αγάπη είναι
το ταξίδι… η ΑΓΑΠΗ!...»</i></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.35cm;">
<br />
<br /></div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-91805354464777411522015-06-22T03:54:00.001-07:002015-06-22T03:54:51.003-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 6ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DuP7oDLYmZqGW5tEZV5UmS5Ir6KJKFmxkK6f239Cq_jzdlE4ujYe4kiYU45uSKg2E394a29dWFqDOR3xUEQwezPAKdiQOew0nJ1EWhdUGY9tpV8gvOnAL2BNcsiSghP6jEaA4NEcJfzp/s1600/love-quotes-and-pictures-750.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DuP7oDLYmZqGW5tEZV5UmS5Ir6KJKFmxkK6f239Cq_jzdlE4ujYe4kiYU45uSKg2E394a29dWFqDOR3xUEQwezPAKdiQOew0nJ1EWhdUGY9tpV8gvOnAL2BNcsiSghP6jEaA4NEcJfzp/s320/love-quotes-and-pictures-750.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Πέρασαν χρόνια
πολλά ευδαιμονίας και αγάπης, δεκαέξι
τον αριθμό. Στο διάστημα αυτό δεν μας
έλειψε τίποτα, ούτε φαγητό ούτε αγαθό
ούτε και χαρές. Ο Ανέστης είχε παντρευτεί
μια νεαρή κοπέλα από το διπλανό χωριό,
είχε κάνει ένα κοριτσάκι και μέναμε
όλοι μαζί στο σπίτι. Η Κατίνα μας φρόντιζε
όλους και ειδικά το μωρό σαν να ήταν
δικό της. Μόνο που με όλες αυτές τις
ευθύνες, δεν είχαμε ακόμα καταφέρει να
πάμε εκείνο το ταξίδι στον κόσμο που
ονειρευόμασταν. «Δεν πειράζει Στέλλιο
μου, έχουμε καιρό. Όταν θα είμαστε πια
μεγάλοι και δεν θα μπορούμε να ασχολούμαστε
με τις δουλειές, τότε θα δρέψουμε τους
καρπούς των κόπων μας, τότε θα πάμε
παντού» με παρηγορούσε η Κατίνα μου.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όλα έμοιαζαν τέλεια, ώσπου ένα μεσημέρι
γύρισα από τα κτήματα και τη βρήκα
σωριασμένη στο πάτωμα. Είχε χάσει τις
αισθήσεις της για μερικά μόνο λεπτά, μα
εγώ έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου
μέχρι να συνέλθει. Φωνάξαμε γιατρό από
τη Θεσσαλονίκη να την εξετάσει. Στο
άκουσμα της διάγνωσης τα ματάκια της
έλαμψαν και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό
της. «Είστε έγκυος κα Στεργίου». Η χαρά
μας ήταν απερίγραπτη, μα το ύφος του
γιατρού μου φάνηκε κάπως διστακτικό
και με επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Συμβαίνει κάτι γιατρέ; Φαίνεστε
σκεπτικός…» τον ρώτησα ανήσυχα. «Κοιτάξτε
κύριε Στεργίου. Δεν μπορώ να σας πω
ψέματα. Η κα Στεργίου είναι ήδη 43 ετών,
μια εγκυμοσύνη σε τέτοια ηλικία κρύβει
πολλούς κινδύνους…» Μου κόπηκαν τα
πόδια. «Δηλαδή; Τι θέλετε να πείτε;» «Δεν
θέλω να πω τίποτα παραπάνω από το ότι
θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Είναι πιθανόν
όλα να εξελιχθούν απολύτως ομαλά, αλλά
για παν ενδεχόμενο πρέπει να είμαστε
έτοιμοι…» Ετοιμαζόμουν να ρωτήσω ποια
ακριβώς ήταν τα ενδεχόμενα, όταν τη
συζήτηση διέκοψε η Κατίνα «Θα προσέχω
γιατρέ, το υπόσχομαι! Πείτε μου τι πρέπει
να κάνω και θα τα κάνω κατά γράμμα! Χρόνια
περίμενα αυτό το δώρο, θα κάνω οποιαδήποτε
θυσία!» Ο γιατρός της έδωσε οδηγίες τι
να τρώει, τι να αποφεύγει και ξεκαθάρισε
πως πρέπει να ξεκουράζεται πάρα πολύ,
να μην κάνει σχεδόν καθόλου δουλειές
και φυσικά ούτε λόγος για συγχύσεις και
στεναχώριες. Εννοείται πως όλοι κάναμε
ακριβώς αυτά που μας είπε. Τόσα χρόνια
η Κατίνα μας φρόντιζε όλους, είχε έρθει
η ώρα να ανταποδώσουμε. Όμως αυτό το
‘παν ενδεχόμενο’ μου είχε γίνει μόνιμος
εφιάλτης, παρόλο που τα πράγματα φαίνονταν
μια χαρά. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Οι μήνες πέρασαν κι η ώρα της
γέννας έφτασε. Νύχτα ήταν όταν έσπασαν
τα νερά. Η Κατίνα ήθελε να γεννήσει στο
σπίτι, αλλά εγώ δεν το δέχτηκα κι έτσι
ήρθε ασθενοφόρο από την Θεσσαλονίκη
και την πήρε. Οι πόνοι ήταν έντονοι ήδη
από τις πρώτες ώρες. Στη διαδρομή μου
κρατούσε σφιχτά το χέρι. «Στέλλιο, θέλω
να μου υποσχεθείς πως αν, λέω αν, κάτι
πάει στραβά και πρέπει να διαλέξεις, θα
σώσεις το παιδί μας, εντάξει;», μου είπε
ξαφνικά. «Μα τι λόγια είναι αυτά αγάπη
μου; Σε έχει πιάσει άγχος μου φαίνεται
και δεν ξέρεις τι λες, μια χαρά θα είστε
και οι δύο!», την καθησύχασα, όμως το
στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος από ένα
κακό προαίσθημα που με πλημμύριζε.
«Άλλωστε, δεν μπορείς να πας πουθενά.
Έχουμε ένα μεγάλο ταξίδι να πάμε οι δυο
μας, το ξέχασες;» συνέχισα. «Εγώ ταξίδεψα
μέσα στα μάτια σου, ταξίδεψε η ψυχή μου,
τι άλλο να ζητήσω;» μου αποκρίθηκε. Το
χέρι της έσφιξε περισσότερο το δικό μου
και με τράβηξε κοντά της. Η φωνή της
έβγαινε με δυσκολία, με κοίταξε στα
μάτια και άρχισε να μιλάει, ποτέ δεν θα
ξεχάσω τα λόγια της, την αγάπη που έσταζαν
τα χείλη της εκείνη την ώρα. «Στέλλιο
μου, σ’ αγαπάω! Από την πρώτη στιγμή που
σε είδα ήξερα ότι εσύ ήσουν ο έρωτας της
ζωής μου και το ένστικτό μου δε λάθεψε.
Στάθηκες ο καλύτερος σύντροφος, κάθε
επιθυμία μου την εκπλήρωσες, μου έφερες
πίσω τον αδερφό μου, μου έσωσες τη ζωή,
όσα κι αν πω θα είναι λίγα για σένα και
για τον τρόπο που μ’ αγάπησες… Είσαι
το καλύτερο δώρο του Θεού σε μένα! Ό,τι
κι αν γίνει, θέλω να ξέρεις ότι η καρδιά
μου ήταν είναι και θα είναι παντοτινά
δική σου! Και τώρα, με αυτό το μωρό, έκανες
πραγματικότητα και το μεγαλύτερο όνειρό
μου… Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε δακρυσμένη.
Με κόπο συγκρατούσα κι εγώ τα δάκρυά
μου. Κάτι στο ύφος της μου έδειχνε πως
όλα αυτά ήταν ένας γλυκός αποχαιρετισμός.
«Κι εγώ που νόμιζα πως το όνειρό σου
ήταν να γυρίσεις όλο τον κόσμο…» απάντησα
αστειευόμενος, από αμηχανία πιο πολύ.
«Η αγάπη είναι το ταξίδι Στέλλιο μου.
Να το θυμάσαι αυτό. Η αγάπη είναι το
ταξίδι…» </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Με τις τελευταίες της κουβέντες
η πόρτα του ασθενοφόρου άνοιξε και
μπήκαμε στο νοσοκομείο. Η Κατίνα μου
απέσπασε την πολυπόθητη υπόσχεση πριν
χαθεί από τα μάτια μου. Ο γιατρός πριν
μπούνε στην αίθουσα τοκετού με ρώτησε
σε περίπτωση κινδύνου ποιος ήθελα να
σωθεί, τυπικότητες είπε… Όλο μου το
είναι ούρλιαζε «την Κατίνα μου, την
καρδιά μου, την αναπνοή μου, αυτήν να
σώσεις!», αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό
και κράτησα το λόγο μου. «Το παιδί… αυτό
θέλει η Κατίνα…» του απάντησα. Η αναμονή
μου φάνηκε αιώνας. Εν τω μεταξύ, είχαν
φτάσει και ο Ανέστης με τη γυναίκα του
και το μωρό. Πέντε ατέλειωτες ώρες μετά,
μια νοσοκόμα εμφανίστηκε κρατώντας
στην αγκαλιά της το πιο όμορφο πλάσμα
που είχα δει ποτέ. «Συγχαρητήρια! Είναι
κοριτσάκι! Να σας ζήσει!», μου είπε και
την έβαλε στην αγκαλιά μου. Κοριτσάκι…
ίδια η μητέρα της ήταν.. ή τουλάχιστον
έτσι μου φάνηκε με το που την είδα, τόσο
μικροσκοπική, τόσο εύθραυστη και τόσο
δυνατή συνάμα. Έδωσα το μπαξίσι στη
νοσοκόμα κι εκείνη πήρε το μωρό κι έκανε
να φύγει. «Η γυναίκα μου… την είδε;»
«Ναι, φυσικά, πρώτα σε εκείνη τη δώσαμε
να την κρατήσει! Και πιστέψτε με, έκλαιγε
από ευτυχία!» Για ένα λεπτό ανακουφίστηκα.
«Πότε μπορώ να τη δω;» ήταν η επόμενη
ερώτηση. Η νοσοκόμα δίστασε για λίγο,
δεν μου διέφυγε φυσικά. «Ξέρετε, είναι
ακόμα με το γιατρό. Η γέννα ήταν λίγο
δύσκολη. Σε λίγο θα βγει ο ίδιος να σας
ενημερώσει.» απάντησε κι έφυγε, αφήνοντάς
με σύξυλο να αισθάνομαι πως βρίσκομαι
με το ένα πόδι στον γκρεμό. Λίγο αργότερα,
ήρθε ο γιατρός. Από τη μια τα σταυρωμένα
του χέρια, από την άλλη το χαμηλωμένο
του βλέμμα… δεν χρειάστηκε να πει
τίποτα, είχα ήδη καταλάβει… Έτρεξα, τον
έπιασα από τα χέρια και τον ανάγκασα να
με κοιτάξει κατάματα. «Λυπάμαι…» είπε
μόνο… Ο κόσμος χάθηκε κάτω από τα πόδια
μου, η αναπνοή μου έσβησε, από εκεί και
μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Όπως έμαθα
αργότερα, το μωρό κατέβαινε με τα πόδια
και όσο κι αν προσπαθούσαν δεν μπορούσαν
να το γυρίσουν. Ετοιμάζονταν για
χειρουργείο, όταν άρχισαν να φαίνονται
τα ποδαράκια της, δεν προλάβαιναν να
κάνουν τίποτα, έπρεπε να την βγάλουν
όσο το δυνατό γρηγορότερα για να μην
πάθει ασφυξία. Αυτό προκάλεσε ακατάσχετη
αιμορραγία στην Κατίνα μου, αιμορραγία
που δεν σταμάτησε μέχρι που ξεψύχησε
μία ώρα μετά τη γέννα. </div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-73410939528390460792015-06-19T06:24:00.000-07:002015-06-19T06:42:45.570-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 5ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9DVFirHzskb9VERXD3xMJ8M3H6n5EIj_zLwxy1UoI71GnhdWzKZOIqQoyClW5vzXgZe8ZLCjaEimSbJD6wS4AUnkm-0PUTIsUfNWajTbAD2q5AK4sDtBRm2uL-9pApBgLaLnd0-ok31Uj/s1600/long-island-florida.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9DVFirHzskb9VERXD3xMJ8M3H6n5EIj_zLwxy1UoI71GnhdWzKZOIqQoyClW5vzXgZe8ZLCjaEimSbJD6wS4AUnkm-0PUTIsUfNWajTbAD2q5AK4sDtBRm2uL-9pApBgLaLnd0-ok31Uj/s320/long-island-florida.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Είχα καμιά
βδομάδα στο νησί. Έγραφα κάθε μέρα στην
Κατίνα μου, αλλά είχα μέσα μου το φόβο
πως τα γράμματα δεν έφταναν ποτέ…
Καθόμουν κατσούφης σε ένα βράχο, λερός
και μουσκίδι ως το κόκαλο, αφού το
προηγούμενο βράδυ είχαμε «γυμνάσια».
Ξάφνου ακούω μια φωνή νεαρού αγοριού
«μπας και σου βρίσκεται κανένα τσιγαράκι
μπάρμπα;» Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι
14-15 χρονών το πολύ. «Τι το θες βρε νιάνιαρο
το τσιγάρο;» του είπα χαριτολογώντας.
«Νιάνιαρο να πεις το γιο σου! Εγώ είμαι
αντάρτης! Λέγε τώρα έχεις για δεν έχεις;»
«Όχι αγόρι μου, δεν καπνίζω…» Με κοίταξε
με απογοήτευση. Κάθισε δίπλα μου και
άρχισε να αγναντεύει. «Σε περιμένει
κανείς εκεί απέναντι;» με ρώτησε. «Ναι,
η γυναίκα μου. Εσένα;» «Μπα… ορφάνεψα
μικρός και ο θετός μου πατέρας σκοτώθηκε
πέρυσι το χειμώνα»</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όσο μιλούσαμε ένιωθα
μια ανεξήγητη έλξη για το αγόρι αυτό
και μια οικειότητα, σαν να τον γνώριζα
από παλιά, οι κινήσεις του, η κορμοστασιά
του, το σχήμα του προσώπου του, όλα μου
ήταν γνώριμα κατά έναν παράξενο τρόπο.
Κάποια στιγμή, γύρισε και κάρφωσε το
βλέμμα του στο δικό μου. Η αναπνοή μου
σταμάτησε… αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα…
ήταν ποτέ δυνατό; Μα δεν έκανα λάθος,
ήμουν σίγουρος, τα μάτια αυτά με
στοίχειωναν για πάνω από 9 χρόνια… «Ε…
μπάρμπα… είσαι καλά; Σαν να χλώμιασες…»
Αντί απάντησης τον ρώτησα το όνομά του
και από πού ήταν. «Ανέστη με λένε.
Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης,
μικρό δεν θα το ξέρεις», απάντησε. «Πες
το εσύ και μπορεί να το ξέρω…» «Πετρωτό»…
Η καρδιά μου όλο και χτυπούσε δυνατότερα,
ένιωσα κρύο ιδρώτα να με λούζει, Πετρωτό,
το χωριό της Κατίνας… «Κι είπες είσαι
ορφανός; Τι απέγιναν οι δικοί σου;» «Δεν
ξέρω και καλά… Είχαν έρθει οι αντάρτες
στο χωριό και μάζεψαν τους φασίστες για
εκτέλεση. Κι οι γονείς μου φασίστες
ήταν, είχαν κτήματα και ρούφαγαν το
μεδούλι των εργατών. Τους εκτέλεσαν επί
τόπου, αλλά εμένα με γλίτωσε ένας
αντάρτης, με πήρε κοντά του και με
μεγάλωσε σα γιο του.» «Και πώς τον έλεγαν
αγόρι μου αυτόν τον αντάρτη;» ρώτησα
ελπίζοντας να μην αντιληφθεί το τρέμουλο
στη φωνή μου και να μη με διαολοστείλει
με τις τόσες ερωτήσεις. «Φάνη… Αλλά,
γιατί ρωτάς;». «Ε, να μωρέ… κουβέντα να
γίνεται. Λοιπόν, πάω τώρα…» είπα και
έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, λίγο
ακόμα και θα τα ξέρναγα όλα, με καταστροφικές
συνέπειες για όλους. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Από εκείνο το πρωί
κύριο μέλημά μου να προσέχω τον Ανέστη.
Δεν ξέρεις πόσες φορές έφαγα εγώ ξύλο
για να τον προστατεύσω, πόσες στιγμές
ένιωσα τη θέλησή μου να λυγίζει κι ήμουν
στο τσακ να υπογράψω και να εξαφανιστώ.
Όμως όχι! Τον εγκατέλειψα μια φορά,
δεύτερη δεν θα το έκανα ακόμα κι αν
πέθαινα στο βρωμονήσι! Είχα ορκιστεί
στην αγάπη μου. Όσο βλαστημούσα την ώρα
που βρέθηκα εκεί , άλλο τόσο ευχαριστούσα
το Θεό που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία.
Έμενε να βρω τον τρόπο να κερδίσω την
εμπιστοσύνη του και μετά να του πω την
αλήθεια. Την ευκαιρία μου την έδωσε ο
ίδιος λίγο καιρό μετά. Ήμουν δαρμένος
και ματωμένος από έναν ακόμη «σωφρονισμό»
που δέχτηκα εγώ αντί για τον Ανέστη.
Εκείνος ήρθε κοντά μου και αφού βεβαιώθηκε
πως είμαι καλά άρχισε να μου φωνάζει
«Πώς την είδες τώρα μπάρμπα Στέλλιο;
Γιατί κάθεσαι και τις τρως για χάρη μου;
Σου είπε κανείς πως θέλω προστάτη ή σου
φαίνομαι πως δεν αντέχω μερικές φάπες;»
«Όχι Ανέστη μου το ξέρω πως αντέχεις
τόσα κι άλλα τόσα…» «Ε τότε τι τρέχει
με σένα;» «Σου το χρωστάω παιδί μου… »
Με κοίταξε σαν να ήμουν από άλλο πλανήτη.
«Από πού ως πού εσύ χρωστάς σε μένα;»
«Κάποτε, έπρεπε να σε προστατεύσω και
δεν το έκανα… πληρώνω τώρα έστω αργά
το παλιό χρέος...» «Να σου πω μπάρμπα,
χαμένα τα ‘χεις!» μου είπε αλλά διέκρινα
την αναζήτηση στο ύφος του. «Κοίταξέ με
καλά και προσπάθησε να θυμηθείς, δεν με
έχεις ξαναδεί ποτέ; Πάνε πολλά χρόνια
το ξέρω, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ…»
Τα μάτια του στένεψαν, «Η αλήθεια είναι
πως πάντα είχα την αίσθηση πως κάπου σε
ξέρω, είπε ξέπνοα και στο βλέμμα του
φάνηκε κάτι σαν αναλαμπή. «Λοιπόν Ανέστη,
έχω μια ιστορία να σου πω.. Μια ιστορία
αγάπης αλλά και φυγής, που θα αλλάξει
όλα όσα ξέρεις για τη ζωή σου… Είσαι
έτοιμος για κάτι τέτοιο;» Με κοίταξε
και πάλι κι ένευσε ναι, μα η δυσπιστία
ήταν έκδηλη στο πρόσωπό του. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ξεκίνησα
να του διηγούμαι τα πάντα με λεπτομέρειες,
προσέχοντας μόνο την αναφορά μου στο
Φάνη, δεν ήθελα να προσβάλω τη μνήμη του
μοναδικού πατέρα που ήξερε και θυμόταν.
Του είπα ότι ήταν φίλος μου και για αυτό
με βοήθησε να διαφύγω, αλλά έβαλε σαν
όρο να κρατήσει κοντά του τον Ανέστη,
για να μην πάθει κακό τρέχοντας σαν
φυγάς μέσα στα βουνά και τα δάση. Το σοκ,
όπως περίμενα ήταν μεγάλο… Σηκώθηκε,
με έφτυσε κατάμουτρα και μου πέταξε
μόνο «Παλιοπροδότη, δεν θέλω να σε βλέπω
στα μάτια μου! Πες ότι πέθανα…» κι άρχισε
να τρέχει. Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά πώς
να τα χωνέψει ένα τόσο δα παλικάρι, παιδί
ακόμα αλήθεια; Ήθελε χρόνο και το
καταλάβαινα. Όμως, αν είχε έστω και τη
μισή από τη θέληση, τη μισή από την
καλοσύνη της αδερφής του, θα γύριζε,
αργά ή γρήγορα θα γύριζε, θα ήθελε να
μάθει και τελικά, ίσως να καταλάβαινε
και να μας συγχωρούσε. Στην Κατίνα για
την ώρα τίποτα δεν είχα γράψει, δεν ήθελα
να τις δώσω ελπίδες, μην τυχόν κι ο
Ανέστης μας αρνιόταν και τους δυο και
της γκρέμιζα το όνειρο. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όμως δεν είχα
πέσει έξω. Αρκετές μέρες μετά την
αποκάλυψη ο Ανέστης ήρθε κοντά μου και
με ρώτησε «Δηλαδή η αδερφή μου ζει;»
«Ζει» του απάντησα. «Και δεν με ξέχασε
ποτέ;» «Ποτέ αγόρι μου. Με τον καημό σου
κοιμάται και ξυπνάει!» Κουβέντα στην
κουβέντα, ερώτηση στην ερώτηση η καρδιά
του μαλάκωσε. Υπήρχαν βέβαια και στιγμές
κάμποσες που θύμωνε κι έφευγε φουρκισμένος.
«Πώς μπόρεσες να προδώσεις τους συντρόφους
σου;» «Πώς μπόρεσε η αδερφή μου να φύγει
με έναν αντάρτη, αφού αντάρτες σκότωσαν
τους δικούς μας;» «Γιατί δεν πάλεψες να
με πάρεις μαζί σου; Πού ήξερες αν θα
ήμουν τυχερός και δεν θα κατέληγα τροφή
για σκύλους;» «Και ποιος μου λέει ότι
όλα αυτά δεν είναι μπαρούφες; Εμένα ο
Φάνης ποτέ δεν μου είπε τίποτα τέτοιο…»
ήταν μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που
μου έκανε κάθε που τον έπιανε το παράπονο.
Κι εγώ πάντα ήρεμα του απαντούσα «Ανέστη
οι επιλογές του καθένα συχνά δεν είναι
δικές του, αλλά επιβάλλονται από δυνάμεις
πάνω από εμάς. Μην μας κρίνεις για τις
επιλογές μας όπως κι εμείς δεν θα σε
κρίνουμε για τις δικές σου. Την αδερφή
σου την αγάπησα με μια αγάπη που όμοιά
της δεν υπάρχει, θα πέθαινα για αυτήν
στο δευτερόλεπτο μα δεν θα άντεχα και
δευτερόλεπτο να ζω χωρίς την αγάπη της…
Όσο για σένα, το Φάνη τον ήξερα από παιδί,
είχε καλή καρδιά, ήμουν σίγουρος πως θα
σε φρόντιζε…» Σιγά σιγά όλο και πιο
κοντά ερχόμασταν. Μα να υπογράψει δήλωση
μετανοίας και να φύγουμε ούτε που να το
ακούσει. «Εγώ σαν αντάρτης μεγάλωσα και
αν είναι να πεθάνω σαν αντάρτης, καλώς…
Μα προδότης δεν θα γίνω!» έλεγε κάθε
φορά που το ανέφερα κι έκοβε την κουβέντα
μαχαίρι. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στο μεταξύ, είχα γράψει και
στην Κατίνα τα νέα κι έλπιζα να είχαν
φτάσει στα χέρια της. Πέρασαν οι μήνες,
οι κακουχίες μας είχαν διαλύσει και
πάνω που είχα απελπιστεί πως ποτέ δεν
θα καταφέρω να κάνω τον Ανέστη να αλλάξει
γνώμη, πως θα αφήναμε κι οι δυο τα
κοκαλάκια μας πάνω στο νησί, ήρθε
επιτέλους φιρμάνι πως η Μακρόνησος
κλείνει και όλοι οι εξόριστοι παίρνουν
χάρη! Δεν πίστευα στην τύχη μου και στην
ανέλπιστη αυτή χαρά. Έπεισα τον Ανέστη
να γυρίσει μαζί μου στο χωριό, σάμπως
είχε και αλλού να πάει; Τη μέρα που
φτάσαμε στο Πετρωτό δεν θα την ξεχάσω
ποτέ στη ζωή μου. Η Κατίνα μου, αδύνατη,
χλωμή, ταλαιπωρημένη, μα πιο όμορφη στα
μάτια μου από ποτέ, έλαμπε από ευτυχία.
Ριχνόταν μια στη δική μου αγκαλιά και
μια στου Ανέστη, δεν ήξερε ποιον να
πρωταγκαλιάσει, ποιον να πρωτοφιλήσει,
σε ποιον να δώσει τη στοργή και τη
φροντίδα που φύλαγε μέσα της όλον αυτόν
τον καιρό. Με το σπίτι και τα κτήματα
μια χαρά τα είχε φέρει βόλτα, όχι πως
είχα ποτέ αμφιβολία. Μείναμε εκεί, οι
τρεις μας, μια νέα οικογένεια, μια νέα
αρχή, ήταν σαν να αφήναμε πίσω τη μαυρίλα
και τα λάθη του παρελθόντος και να
γράφαμε μια νέα καθαρή σελίδα. Μέχρι
που φάνηκε να ξεχνάει ακόμα και τον
καημό της που δεν είχαμε παιδιά...
</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-23061355944815092392015-06-18T04:39:00.001-07:002015-06-18T04:44:11.956-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 4ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qvtBPDn4MKGROeKuBf-g4EUJxGzfh674_dEgMbuo8aAYQqAaRamPYrh4zJPRwK2FBBDwDy1Qk_KS985GquQ9fGwZmAIW5W2i12oHNE5jyI5mdEpc19SrUjJHhKZacqF8k-MPlJtuoCBd/s1600/moment001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qvtBPDn4MKGROeKuBf-g4EUJxGzfh674_dEgMbuo8aAYQqAaRamPYrh4zJPRwK2FBBDwDy1Qk_KS985GquQ9fGwZmAIW5W2i12oHNE5jyI5mdEpc19SrUjJHhKZacqF8k-MPlJtuoCBd/s320/moment001.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το ταξίδι του
γυρισμού ήταν σύντομο, νόμιμο, άνετο.
Καμία σχέση με το Γολγοθά που περάσαμε
για να πάμε στην Πόλη. Δεν είχα καταλάβει
πόσο πραγματικά είχε νοσταλγήσει το
σπίτι της η Κατίνα μου, μέχρι που φτάσαμε
στο χωριό της κι είδα τα μάτια της να
τρέχουν ασταμάτητα κι είδα τα χέρια της
να πιάνουν μια χούφτα χώμα ευλογημένο
και να το φέρνουν ευλαβικά στα χείλη
της. Ναι, θα φτιάχναμε εδώ μια καινούρια
ζωή και αυτή τη φορά ήταν εκείνη που θα
το φρόντιζε. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Δουλέψαμε πολύ για να
κάνουμε το παλιό της πέτρινο σπίτι να
μοιάζει πάλι με σπιτικό. Η χαρά της ήταν
απερίγραπτη. Το πείσμα της ατέρμονο.
Για άλλη μια φορά θαύμασα τη δύναμη και
την αντοχή της γυναίκας μου. Πώς γίνεται
ένα τέτοιο πλάσμα, που μοιάζει εύθραυστο
σαν να έχει βγει μέσα από παραμύθια με
νεράιδες, να έχει τέτοια αποθέματα ποτέ
δεν το κατάλαβα. Σιγά σιγά, όλα πήραν
μορφή μέσα από τα δικά της χέρια. Ακόμα
και τον ξεραμένο κήπο ξαναζωντάνεψε με
τη φροντίδα της. Τις μέρες εκείνη
περιποιόταν το σπίτι κι εγώ καλλιεργούσα
κάποια στρέμματα που είχαν οι δικοί
της. Δεν ήμουν και πολύ σχετικός, αλλά
η Κατίνα, μεγαλωμένη καθώς ήταν στα
χωράφια, τα πάντα μου έδειξε. Κι εγώ,
βλέποντας τα ματάκια της να λάμπουν,
άντεχα κάθε αντιξοότητα και κάθε κούραση.
Άλλωστε, υπήρχαν και τα βράδια, τα μαγικά
βράδια που χανόμουνα μέσα της και με
αποζημίωναν για τα πάντα. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στο χωριό μας
υποδέχτηκαν μάλλον ζεστά, όσοι είχαν
μείνει δηλαδή, καθώς πολλοί είχαν
ξεκληριστεί με τον πόλεμο του ’40 και
μετά με τον Εμφύλιο και αρκετοί είχαν
μεταναστεύσει στην πρωτεύουσα. Δεν
έλειπαν βέβαια και τα σχόλια, γεμάτα
κακεντρέχεια, για το πώς παράτησε τους
άταφους γονείς της και το έσκασε με έναν
αντάρτη. Μερικές φορές τα λόγια που
έφταναν στα αυτιά μου ήταν τόσο υποτιμητικά
και προσβλητικά για εκείνη, που ειλικρινά
μου ερχόταν να κάνω φόνο. Όμως η Κατίνα
απλά τα αγνοούσε. Έλεγε πως κάποιοι
άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει απόγνωση,
δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη, έρωτας, δεν
ξέρουν δηλαδή τι θα πει ζωή και για αυτό
είναι άξιοι οίκτου και όχι οργής. Η καλή,
η αθώα μου Κατίνα, πάντα το καλό προσπαθούσε
να δει στους άλλους, το μίσος και την
κακία δεν τα χωρούσε η ψυχούλα της. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το
κακό δεν άργησε να γίνει. Ένα πρωί, καθώς
δούλευα στα κτήματα, έφτασαν στο σπίτι
δυο αστυνομικοί. «Ο κύριος Στέλλιος
Στεργίου;» «Είναι στα χωράφια. Τι τον
θέλετε;» ρώτησε με έκδηλη αγωνία.
«Παρακαλώ δώστε του αυτό το χαρτί και
πείτε του πως πρέπει το Σάββατο να
παρουσιαστεί στο τμήμα στη Θεσσαλονίκη.
Δεν μπορούμε να σας πούμε τίποτα άλλο.
Καλημέρα σας» είπαν και την άφησαν
σύξυλη. Όταν γύρισα το απόγευμα έκλαιγε,
έτρεμε σύγκορμη. Μου εξήγησε τι είχε
συμβεί και όλο μονολογούσε « Αχ Στέλλιο
μου, εγώ φταίω… τι ήθελα να γυρίσουμε
η τρελή; Συγχώρα με Στέλλιο μου, συγχώρα
με… αχ Θεέ μου, αχ Παναγιά μου!...»
Προσπάθησα να την καθησυχάσω, της έλεγα
πως μάλλον δεν είναι κάτι σοβαρό, κάτι
τυπικό θα είναι αλλά ούτε εκείνη το
πίστευε ούτε κι εγώ. Στα πόδια μου
γονατιστή με παρακαλούσε να φύγουμε,
να το σκάσουμε πάλι, αλλά δεν δέχτηκα.
Έπρεπε επιτέλους να έρθω αντιμέτωπος
με τη μοίρα μου, δεν γινόταν να ζω μια
ζωή κυνηγημένος… Την Παρασκευή το
βράδυ, ετοίμασα τα πράγματά μου και
ξάπλωσα δίπλα της, η ατμόσφαιρα ήταν
βαριά. Κάναμε έρωτα εκείνο το βράδυ πιο
έντονα από ποτέ, σαν να ήταν η τελευταία
φορά, άλλωστε ποιος μπορούσε να πει με
σιγουριά ότι δεν ήταν;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το επόμενο πρωί
καθώς έφτανα στο αστυνομικό τμήμα
Θεσσαλονίκης, μια ανεξήγητη ηρεμία με
κατέκλυσε, ο φόβος και το άγχος των
προηγούμενων ημερών εξαφανίστηκαν.
Είχε έρθει η στιγμή της κρίσης και ό,τι
ήταν να γίνει θα γινόταν. Δεν κράτησαν
και πολύ οι διαδικασίες. Καταζητούμενος
για συμμετοχή σε κομουνιστικές οργανώσεις,
αντάρτικο, δολοφονίες πολιτών, ανάμεσά
στα ονόματα και οι γονείς της Κατίνας.
Εκείνη ενημερώθηκε από ένα ξερό χαρτί
που της παρέδωσαν την επομένη στο σπίτι.
Προορισμός Μακρόνησος. Θα έφευγα σε δύο
μέρες. ‘Όταν ήρθε στη φυλακή να με
επισκεφθεί ήταν ένα αληθινό ράκος.
Κατηγορούσε τον εαυτό της που επέμεινε
να γυρίσουμε, ένιωθε απόγνωση, μοναξιά,
απελπισία, λόγια να την παρηγορήσω δεν
είχα. Όμως αλλού ήταν εμένα το μυαλό
μου. Έπρεπε πριν φύγω να της πω όλη την
αλήθεια, μπορεί να μη γύριζα ποτέ, δε
γινόταν να κουβαλάω μέσα μου τέτοιο
βάρος. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Της μίλησα λοιπόν για τον Ανέστη
και όλα όσα έγιναν με το Φάνη, πώς τον
άφησα κι έτρεξα κοντά της, ότι δεν τόλμησα
να της μιλήσω από φόβο μήπως με μισήσει.
Δεν με διέκοψε. Όταν τελείωσα χαμήλωσα
το κεφάλι και περίμενα την οργή της να
ξεσπάσει πάνω μου ή ακόμα χειρότερα την
περιφρόνησή της. Αντί αυτού, τα χέρια
της σήκωσαν το πρόσωπό μου κι είδα αυτό
το χαμόγελο που λάτρευα. «Και κράτησες
μέσα σου τόσο καιρό τέτοιο βάρος; Γιατί;
Πώς θα ήταν δυνατόν να σε μισήσω;»
«Δηλαδή, με συγχωρείς;» «Για ποιο πράγμα
να σε συγχωρέσω; Όπως μου τα λες, ήταν
χαμένη υπόθεση, αν τολμούσες να κάνεις
κίνηση, το πιθανότερο είναι πως θα είχατε
κι οι δυο σκοτωθεί. Μ’ αυτό που έκανες
έσωσες τον Ανέστη και μου έδωσες μια
πιθανότητα, μια ελπίδα κάποτε να τον
ξαναδώ. Κι αν πάθαινες εσύ κάτι, εγώ τι
θα γινόμουν ολομόναχη; Ποιος ξέρει ποια
φρικτή μοίρα θα με περίμενε; Να σε μισήσω;
Να σε ευχαριστήσω πρέπει για την ψυχραιμία
σου!» Αχ, αυτή η γυναίκα! Πλάσμα σπάνιο,
στιγμές στιγμές έλεγα πως δεν είναι
άνθρωπος, αλλά αγία! Τα λόγια της έσταξαν
βάλσαμο και λευτέρωσαν την ψυχή μου.
Τώρα πια, ήμουν έτοιμος για όλα. Την
επομένη έφυγα για το καταραμένο νησί,
αναρρωτούμενος μόνο πώς με βρήκαν στο
χωριό και μάλιστα τόσο σύντομα.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όπως αποδείχτηκε,
ένας από τους συγχωριανούς της, που ποτέ
δεν κατάφερε να της συγχωρέσει ότι
προτίμησε έναν άγνωστο αντάρτη από τον
ίδιο, με θυμόταν καλά και με κατέδωσε.
Μάλιστα, τις επόμενες ημέρες είχε το
θράσος να την επισκεφθεί στο σπίτι μας,
με το πρόσχημα πως ήθελε να δει αν είναι
καλά και αν χρειάζεται κάτι! Η Κατίνα
ακόμα δεν είχε καταλάβει ποιος ήταν ο
καταδότης μου, του άνοιξε και τον έμπασε
μέσα, πήγε στην κουζίνα να του φτιάξει
καφέ. Την ακολούθησε και πλησίασε πολύ
κοντά της. Εκείνη ένιωσε άβολα κι έκανε
να απομακρυνθεί, αλλά την εμπόδισε με
το σώμα του. «Ξέρεις, έχω κάτι γνωστούς
στην ασφάλεια» της είπε. «Κανονικά θα
σε συλλάμβαναν και σένα, αφού είσαι
παντρεμένη με κομούνι, μα εγώ τους
εγγυήθηκα προσωπικά ότι δεν ήξερες
ποιος ήταν όταν τον πήρες κι έτσι
γλίτωσες». Η οργή άρχισε να φουντώνει
στα στήθια της, αλλά τον άφησε να δει
πού θα το πήγαινε. «Η Μακρόνησος συνήθως
δεν έχει επιστροφή… αλλά εγώ είμαι εδώ
για σένα… αν το θέλεις εγώ μπορώ να
φροντίσω για τα πάντα… αρκεί κι εσύ να
είσαι καλή μαζί μου…» συνέχισε και το
χέρι του άγγιξε το μάγουλό της. Το βλέμμα
της έπεσε πάνω του σαν κοφτερό λεπίδι,
παγωμένο και επικίνδυνο, τόσο που αμέσως
τράβηξε το χέρι του. Πλησίασε απαλά πολύ
κοντά στο πρόσωπό του, ακούμπησε τα
χείλη της στο αυτί του και του είπε αργά,
ήρεμα και σχεδόν ψιθυριστά «Βγες έξω
από το σπίτι μου αμέσως. Και μην τολμήσεις
να στρέψεις ξανά ένα βλέμμα πάνω μου
γιατί στ’ ορκίζομαι θα σε σκοτώσω με
τα ίδια μου τα χέρια και θα πάω να βρω
τον άντρα μου.» Και μόνο που φαντάζομαι
τη σκηνή καταλαβαίνω την ανατριχίλα
που θα του προκάλεσε! Η Κατίνα ήταν καλή,
αλλά δεν αστειευόταν, είχε θάρρος και
δύναμη και όταν θύμωνε ούτε ο Θεός δεν
θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο της. Φυσικά
ποτέ δεν την ξαναενόχλησε ο αλήτης.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η Μακρόνησος
για κάθε αριστερό αποτελούσε το χειρότερο
εφιάλτη. Όλοι είχαν ακούσει τους τρόπους
που μεταχειρίζονταν οι φύλακες για το
«σωφρονισμό» και την επαναφορά των
κομουνιστών στον ίσιο δρόμο. Κι οι
περιγραφές δεν ήταν τίποτα μπροστά στην
πραγματικότητα. Το τι πέρασα εκεί δεν
λέγεται, παλικάρι μου, βασανιστήρια,
ξύλο, στερήσεις… Έναν χρόνο περίπου
έμεινα μα βγήκα δέκα χρόνια γερασμένος…
αλλά αυτό είναι μια ξεχωριστή ιστορία.
Ζητούμενο να σπάσει ο τσαμπουκάς του
«αντάρτη» και μετά να υπογράψει κανείς
δήλωση αποκήρυξης του κόμματος και της
κομουνιστικής ιδεολογίας. Τώρα θα μου
πεις, εσύ την είχες αποκηρύξει χρόνια
πριν την ιδεολογία, για δεν υπέγραφες
να γλιτώσεις το βάσανο; Μα αυτό ακριβώς
είχα σκοπό να κάνω, μέχρι που συνέβη
κάτι που μου άλλαξε εντελώς τα σχέδια,
κάτι αναπάντεχο…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-81075017508705903502015-06-17T01:14:00.002-07:002015-06-17T01:14:48.457-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 3ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDQpnyjRAZc84KV0lPT7jD9Ys1tBbluh6yduh_ZCJUyd82v_HYlsuyXKwA6LQxHJS4zWhi_Zg3x-gfGDTbUnigfZFjX9m0b_EsebOcw2B59pCn4NHufcXcsqec1D-wA5Uq-VV0trMP-GIz/s1600/escape.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDQpnyjRAZc84KV0lPT7jD9Ys1tBbluh6yduh_ZCJUyd82v_HYlsuyXKwA6LQxHJS4zWhi_Zg3x-gfGDTbUnigfZFjX9m0b_EsebOcw2B59pCn4NHufcXcsqec1D-wA5Uq-VV0trMP-GIz/s320/escape.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://butterflysstories.blogspot.gr/2015/06/1.html">ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ </a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://butterflysstories.blogspot.gr/2015/06/2.html">ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ </a></div>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Εν τω μεταξύ, η
θεία μου φρόντισε να με πάρουν στο μαγαζί
με τα υφάσματα βοηθό στην αποθήκη και
στις παραγγελίες, ώστε να μπορώ να βγάζω
κάποια χρήματα. Παράλληλα ετοίμαζε την
Κατίνα για το γάμο και της έδειχνε τα
μυστικά του νοικοκυριού. Αχώριστες
είχαν γίνει. Η θεία πάντα ήθελε μια κόρη,
μα τρία παιδιά που έκανε ήταν αγόρια.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Λίγες μέρες πριν το γάμο, έφτασε η μάνα
μου. Η συγκίνηση που ένιωσα όταν την
είδα δεν περιγράφεται. Ριχτήκαμε ο ένας
στην αγκαλιά του άλλου και κλαίγαμε.
«Αγόρι μου!» εκείνη, «Σχώρα με, μάνα!»
εγώ. «Ο Θέος σε φύλαξε γιόκα μου» εκείνη
«Πόσο μου έλειψε η αγκαλιά σου» εγώ.
Ούτε ξέρω πόση ώρα πέρασε, μέχρι να
αποχωριστώ τον κόρφο της και να της
συστήσω την Κατίνα. «Έλα κόρη μου», της
είπε κι άνοιξε τα χέρια της. Η Κατίνα
χαμογελούσε και πάλι, αλλά διαφορετικά
αυτή τη φορά. Η μελαγχολία ήταν ακόμα
εκεί, στο βλέμμα, στις κινήσεις της, μα
έμοιαζε κάπως ανακουφισμένη, απολάμβανε
τη ζεστασιά του νέου της σπιτικού, βρήκε
μια καινούργια οικογένεια. Όχι φυσικά
πως θα μπορούσε κανείς να αντικαταστήσει
τους δικούς της, αλλά είχε βρει μια
σιγουριά, μια ασφάλεια, ένα λιμάνι. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Με
τη δουλειά και τις ετοιμασίες, οι μέρες
πέρασαν πολύ γρήγορα κι οι νύχτες πολύ
βασανιστικά. Όσο σκεφτόμουν πως σύντομα
θα την είχα δίπλα μου, στο κρεβάτι μου,
στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ για την
υπόλοιπη ζωή μου, ο πόθος μου φούντωνε,
γινόταν ανυπόφορος. Η φωτογραφία που
σου έδειξα είναι από το γάμο μας. Μόλις
την είδα να προβάλει μέσα στο ολόλευκο
φουστάνι της, με τα μαλλιά της ψηλά και
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο χέρι,
κόντεψα να λιποθυμήσω. Εγώ, που δεν είχα
ταραχτεί μπροστά σε μεγάλους καπεταναίους,
που δεν είχα διστάσει ούτε τον ίδιο το
θάνατο να αντιμετωπίσω, ήμουν σαν ένα
αδύναμο σπουργίτι μπροστά σ’ αυτήν τη
γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή, που έγινε
η ζωή μου. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το προηγούμενο βράδυ το είχα
περάσει αναλογιζόμενος ακριβώς αυτό.
Πόσο άλλαξα σαν άνθρωπος από τότε που
γνώρισα την Κατίνα, πού θα ήμουν τώρα
αν δεν την είχα γνωρίσει. Πιθανότατα θα
συνέχιζα να ζω μόνος, στο αντάρτικο και
να ακολουθώ τη γραμμή του κινήματος
χωρίς δεύτερη σκέψη. Πριν από λίγο καιρό
ο γάμος δεν υπήρχε καν στα μακρινά μου
σχέδια, ούτε σαν θεσμό τον πίστευα.
Έβλεπα παντού εχθρούς, τσιράκια του
συστήματος, ήμουν έτοιμος για κάθε
βιαιοπραγία, ο,τιδήποτε για τον αγώνα.
Ιδανικά βέβαια δεν άλλαξα, όχι καθόλου,
ακόμα πίστευα πως ο κομουνισμός είναι
η καλύτερη ιδεολογία, άρχισα όμως να
αμφισβητώ τον τρόπο που τον εφαρμόζαμε.
Απλά ένιωθα πως βρήκα στη ζωή μου ένα
σκοπό αλλιώτικο, ανώτερο, να κάνω έναν
άνθρωπο ευτυχισμένο. Έναν άνθρωπο
αληθινό, που ξέρει να αγαπάει και να
δέχεται και να συγχωρεί και να υπομένει.
Πόσο τυχερός ένιωθα! Θυμήθηκα τη μάνα
μου που πάντα έλεγε πως ο Θεός μας στέλνει
πάντα ένα σημάδι, όταν πάμε να χάσουμε
το δρόμο μας. Δεν πίστευα στο Θεό πριν,
αλλά τώρα τον ευγνωμονούσα για το δικό
μου σημάδι, τον άγγελο που έστειλε στο
δρόμο μου, χαιρόμουν που η ένωσή μας θα
γινόταν με τη δική Του ευλογία. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η Κατίνα
δίπλα μου χαμογελούσε. Εγώ ήξερα πόσο
πονούσε μέσα της, πόσο θα ήθελε να είναι
ο πατέρας της και όχι ο θείος μου που θα
την παρέδιδε, η μάνα της και όχι η δική
μου που θα τη στόλιζε νύφη, ήξερα πόσο
της έλειπε η οικογένειά της. Όμως, όπως
πάντα, κατάφερε να ντύσει τη λύπη της
με το πιο όμορφο, το πιο λαμπερό της
χαμόγελο, να την αφήσει στην άκρη και
να νιώσει την ευτυχία που παντρευόταν
τον άντρα που αγαπούσε. Το μυστήριο
τελείωσε, το τραπέζι επίσης- γλέντια
και χορούς δεν είχε από σεβασμό στο
πένθος της Κατίνας- κι ήρθε επιτέλους
η ώρα να μείνουμε μόνοι οι δυο μας.
Πίστευα πως θα ένιωθα μεγάλη νευρικότητα
και τρομερό άγχος, μα στην πραγματικότητα
δεν έγινε καθόλου έτσι. Αντίθετα, η ένωσή
μας έγινε σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό,
το απόλυτα γνώριμο και οικείο, λες και
τα σώματά μας είχαν πλαστεί το ένα για
το άλλο. Αγόρι μου, δεν ξέρω αν έχεις
ερωτευτεί ή αγαπήσει ποτέ πραγματικά
και μπορείς να με καταλάβεις. Με όσες
γυναίκες κι αν είχα πάει ως τότε,
πληρωμένες, συντρόφισσες , ακόμα και
αιχμάλωτες που μου είχαν δοθεί μήπως
και τις αφήσω να φύγουν, ποτέ, ποτέ δεν
ένιωσα την ικανοποίηση που βίωνα με την
Κατίνα μου. Ένιωθα ευλογία κάθε φορά
που γινόμασταν ένα, κάθε φορά για όλα
τα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Σου εύχομαι
αλήθεια να το βρεις αυτό κάποτε στη ζωή
σου.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ο χρόνος κυλούσε
ήρεμα στην Κωνσταντινούπολη. Η δουλειά
πήγαινε καλά, τα οικονομικά μας είχαν
βελτιωθεί αισθητά και η συμβίωσή μας
ήταν απόλυτα αρμονική. Εγώ συνέχιζα
κάθε βράδυ να ευχαριστώ το Θεό, μάλιστα
ορκίστηκα να βρω τρόπο να εξιλεωθώ για
όλα μου τα κρίματα. Μόνο ένα σύννεφο
είχε εμφανιστεί και έριχνε απειλητικές
ματιές στην ευτυχία μας. Ήμασταν σχεδόν
τέσσερα χρόνια παντρεμένοι και η Κατίνα
ήθελε απεγνωσμένα ένα μωρό, που όμως
δεν ερχόταν. Εμένα δεν με πείραζε καθόλου
για να είμαι ειλικρινής, κατά βάθος δεν
ήθελα να μοιραστώ την αγάπη και τη
φροντίδα της, τα χάδια της και τα φιλιά
της με κανέναν άλλο. Ήθελα να είμαι η
μοναδική της προτεραιότητα, να έχω την
πρώτη θέση στην καρδιά της. Εκείνη όμως
μου μαράζωνε, κάθε μήνα όταν έβλεπε πως
και πάλι δεν τα είχαμε καταφέρει, έκλαιγε
σιωπηλά, κατηγορούσε τον εαυτό της κι
αυτό με τσάκιζε, δεν άντεχα να τη βλέπω
έτσι. Κατά βάθος πίστευα ότι εγώ έφταιγα,
ότι αυτό τον τρόπο είχε επιλέξει ο Θεός
για να με τιμωρήσει για όλα μου τα λάθη.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν έβρισκα τον
αδερφό της, τον Ανέστη, ίσως ξανάφερνα
στα χείλη της το γέλιο, μα πώς, δεν είχα
ιδέα που να ψάξω. Δεν είχα ξεχάσει τον
όρκο που της έδωσα, μα για ακόμα μια
φορά, αποδεικνυόμουν ανάξιός της, ανάξιος
να κρατήσω το λόγο μου.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η ζωή μας
προχωρούσε και είχαμε αισίως φτάσει
στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Εμφύλιος
είχε τελειώσει, αλλά ο κομουνισμός
διωκόταν μετά μανίας ακόμα στην πατρίδα.
Υπήρχαν λίστες καταζητούμενων για
εγκλήματα κομουνιστών, οι οποίοι πολύ
συχνά καταδικάζονταν σε θάνατο, εκτός
αν υπέγραφαν τη λεγόμενη «δήλωση», ένα
χαρτί που τους υποχρέωνε να απαρνηθούν
την ιδεολογία τους και να ισχυριστούν
ούτε λίγο ούτε πολύ πως λειτούργησαν
κομουνιστικά λόγω προσωρινής παραφροσύνης.
Ήμουν σίγουρος ότι το δικό μου όνομα θα
φιγουράριζε από τα πρώτα στις λίστες,
δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, άλλωστε
δεν είχα και λόγο να το κάνω. Είχα τα
πάντα ακριβώς εκεί που ήμουν, την Κατίνα
μου, μια οικογένεια, ένα αληθινό σπιτικό,
μα πάνω από όλα, ένα καθαρό κούτελο. Στην
Πόλη κανείς δεν ήξερε το παρελθόν μου,
δεν είχα να απολογηθώ ή να φοβάμαι για
τίποτα. Όμως, η μοίρα δεν συμβαδίζει
ποτέ με τα ανθρώπινα σχέδια... </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Από τα τέλη
του Αυγούστου του 1955 επικρατούσε
αναστάτωση. Οι Τούρκοι έδειχναν εχθρικές
διαθέσεις προς τους Έλληνες της Πόλης,
κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί
τι θα ακολουθούσε. Στις 6 Σεπτεμβρίου
ήμουν όπως πάντα στο μαγαζί και τελείωνα
με τη συσκευασία κάποιων δεμάτων.
Ξαφνικά, από το πουθενά, ορδές μαινόμενων
Τούρκων άρχισαν να τρέχουν στους δρόμους
και τα στενά, να μπαίνουν στα μαγαζιά
και να σπάνε βιτρίνες, πάγκους, εμπορεύματα,
τα πάντα. Γρονθοκοπούσαν όποιον έμπαινε
εμπόδιο στο δρόμο τους και ούρλιαζαν
«θάνατος στους Γκιαούρηδες!». Ο αέρας
είχε γεμίσει με τη μυρωδιά της αδρεναλίνης
και του μίσους, φωνές Τούρκων αναμειγνύονταν
με φωνές Ελλήνων, πολλές γυναίκες
ούρλιαζαν, είχα χρόνια να συναντήσω
κάτι παρόμοιο. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Μόλις συνειδητοποίησα
τι συνέβαινε, το μυαλό μου έτρεξε στην
Κατίνα. Μου είχε πει το πρωί ότι θα
έβγαινε να κάνει ψώνια και μάλιστα μόνη
της, καθώς η θεία Αργυρώ έλειπε εδώ και
δύο μέρες, είχε πάει να επισκεφτεί τον
ένα της γιο που ζούσε με την οικογένειά
του στην Άγκυρα. Η σκέψη και μόνο ότι
μπορεί να βρισκόταν μόνη της κάπου μέσα
σ’ αυτήν την κόλαση έκανε το μυαλό μου
να σαλέψει. Βγήκα αλλόφρων από το μαγαζί,
ούτε καν έκανα τον κόπο να κλειδώσω, θα
ήταν μάταιο εξάλλου. Άρχισα να τρέχω
μέσα στους δρόμους και να φωνάζω το
όνομά της απελπισμένα. Πέρασα από όλα
τα μαγαζιά που ήξερα πως της άρεσε να
επισκέπτεται, πουθενά δεν τη βρήκα. Γύρω
μου ο κόσμος κατέρρεε, έβλεπα ανθρώπους
να παλεύουν να σώσουν τις περιουσίες
μα και τις ζωές τους, άκουγα φωνές
γυναικών να παρακαλάνε για έλεος, εγώ
όμως δεν έβλεπα τίποτα, το βλέμμα μου
έψαχνε μόνο εκείνη. Και την είδα ξαφνικά.
Ανατρίχιασα στην εικόνα της. Γυρισμένη
με το πρόσωπο σε ένα τοίχο, πίσω της ένας
Τούρκος, με το ένα του χέρι την είχε
ακινητοποιήσει, τραβώντας την από τα
μαλλιά και με το άλλο προσπαθούσε να
ανεβάσει το φουστάνι της, εκείνη πάλευε
ούρλιαζε. Όλα κοκκίνισαν, δεν θυμάμαι
και πολλά από εκείνη τη στιγμή, μόνο τα
χέρια μου να αρπάζουν το κεφάλι του και
να το χτυπάνε με δύναμη στον τοίχο ξανά
και ξανά, το στόμα μου να λέει ακατάληπτες
βρισιές, την Κατίνα να μου φωνάζει «Μη
Στέλιο, φτάνει!» και αίμα, αίμα να
πετάγεται παντού! Όταν τελείωσα, ήμουν
σε κατάσταση αμόκ, ο Τούρκος ήταν πεσμένος
στο πεζοδρόμιο, δεν ξέρω αν ανέπνεε,
πάντως το κρανίο του ήταν σχεδόν
πολτοποιημένο. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Άρπαξα το χέρι της Κατίνας
που κοιτούσε σοκαρισμένη κι αρχίσαμε
να τρέχουμε προς το σπίτι. Φτάσαμε μετά
κόπων και βασάνων και σφαλίσαμε πίσω
μας την πόρτα. Τώρα δεν έμενε παρά να
περιμένουμε μέχρι όλα να τελειώσουν
και να μετρήσουμε τις απώλειές μας. Ο
θείος μου και τα δύο από τα ξαδέρφια μου
δεν ήταν στο σπίτι. Καθίσαμε στο σαλόνι,
μαζί με τις γυναίκες τους και τις
υπηρέτριες και το μόλις 6 μηνών βρέφος
του ενός και περιμέναμε σιωπηλά. Ο φόβος
και η αγωνία μας κατέκλυζαν αλλά δεν
δείχναμε τίποτα, προσπαθούσαμε να
δώσουμε ο ένας στον άλλο θάρρος. Δύο
μέρες κράτησε το πογκρόμ. Κατά διαστήματα,
έφτανε και κάποιος στο σπίτι, ευτυχώς
μόνο με αμυχές και ελαφριά τραύματα. Η
Κατίνα δεν έβγαλε μιλιά όλο το διάστημα.
Όποτε χρειαζόταν κάποιος φροντίδα
έτρεχε να βοηθήσει, τις υπόλοιπες ώρες
ήταν κουρνιασμένη στην αγκαλιά μου,
αλλά ούτε ακούστηκε η φωνή της, ούτε
πρόβαλε το γλυκό της χαμόγελο να μου
δώσει δύναμη και παρηγοριά. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Μετά τη λήξη
των επεισοδίων, κατεβήκαμε στο μαγαζί
να επιθεωρήσουμε την κατάσταση. Η ζημιά
ήταν ανυπολόγιστη. Όλα τα έπιπλα, τα
ράφια, οι βιτρίνες σπασμένα, όσο εμπόρευμα
δεν είχε κλαπεί είχαν φροντίσει να το
σκίσουν, να το καταστρέψουν. Ο θείος και
τα ξαδέρφια μου απαρηγόρητοι. Όταν
γυρίσαμε στο σπίτι το ίδιο βράδυ μια
ακόμα δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε.
Μπήκα στο δωμάτιό μας και βρήκα την
Κατίνα μου να κλαίει με λυγμούς. Έτρεξα
στο πλευρό της. «Τι συμβαίνει κοριτσάκι
μου; Είσαι ακόμα τρομαγμένη; Έλα εδώ…
Όσο ζω εγώ κανείς δεν θα σε πειράξει,
κανείς ακούς;», της είπα αλαφιασμένος.
Με κοίταξε στα μάτια και πήρε μια βαθιά
ανάσα. «Στέλλιο θέλω να φύγουμε». «Τι
εννοείς να φύγουμε, πού να πάμε;» «Πίσω
στην πατρίδα...» «Τι πράγμα;;; Πώς σου ήρθε
τώρα αυτό» πετάχτηκα όρθιος. «Εντάξει,
καταλαβαίνω ότι τρόμαξες, αλλά τελείωσε
τώρα! Ε όχι και να φύγουμε!» Ξαναπήρε
μια βαθιά ανάσα «Στέλλιο, σοβαρά σου
μιλάω. Θέλω να γυρίσουμε σπίτι μας».
«Εδώ είναι το σπίτι μας!!!» της φώναξα.
«Κατίνα σύνελθε! Εδώ έχουμε χτίσει μια
ζωή, δεν θα την πετάξουμε επειδή είχαμε
μερικές φασαρίες!» «Δεν έχει σχέση με
αυτό», με ξάφνιασε. «Μου λείπει η πατρίδα,
μου λείπει το χωριό, το σπίτι μου. Η
οικογένειά σου μου έχει φερθεί υπέροχα
και τους αγαπάω σαν δικούς μου ανθρώπους,
μα στην Κωνσταντινούπολη πάντα θα νιώθω
ξένη… σε παρακαλώ…», με κοίταξε
ικετευτικά. «Κατίνα σε λατρεύω και το
ξέρεις, μα αυτή τη χάρη δεν θα στην κάνω!
Εφτά χρόνια παλεύουμε και τώρα χωρίς
λόγο θες να τα τινάξουμε όλα στον αέρα;»
«Όχι και χωρίς λόγο! Στέλλιο, ξέχασες
την υπόσχεση που μου έδωσες;» Το αίμα
μου πάγωσε. «Μου υποσχέθηκες πως ό,τι
κι αν γίνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν,
θα γυρίσουμε πίσω και θα βρούμε τον
αδερφό μου. Έκανα εφτά χρόνια υπομονή,
τώρα θέλω να εκπληρώσεις τον όρκο σου!
Εκτός κι αν…» «Εκτός κι αν τι;» τη ρώτησα.
« Εκτός κι αν ήταν μόνο λόγια, ψεύτικα
λόγια για να με πείσεις να φύγουμε. Εκτός
κι αν … ω Θεέ μου! Είναι νεκρός έτσι;
Είναι νεκρός και μου το έχεις κρύψει,
αυτό είναι, αυτό…» «Όχι βέβαια!» τη
διέκοψα πριν πάθει νευρική κρίση. «Ήταν
ζωντανός όταν φύγαμε, είμαι σίγουρος,
πίστεψέ με…» Αναστέναξα. Ήξερα πως
κάποια στιγμή θα ερχόταν η μέρα αυτή,
ήταν αναπόφευκτο. «Εντάξει Κατίνα.
Κέρδισες. Θα φύγουμε… όμως όχι αμέσως.
Πρώτα θα βοηθήσω το θείο να ξαναστήσει
το μαγαζί που σχεδόν καταστράφηκε.
Εκείνος στη δύσκολη στιγμή μας περιέθαλψε
και μας στάθηκε σαν πατέρας, δεν τον
εγκαταλείπω τώρα στην ανάγκη! Μόλις
ορθοποδήσει και βεβαιωθώ πως δεν με
χρειάζεται θα φύγουμε..» είπα με παραίτηση.
Ήξερα πως για μένα θα ήταν πολύ επικίνδυνη
μια επιστροφή στην Ελλάδα εκείνη τη
στιγμή, ήταν σαν να παίζω τη ζωή μου
κορώνα γράμματα, αλλά δεν ήθελα να της
το πω, δεν ήθελα να τη φορτώσω με ένα
τέτοιο βάρος. Στο κάτω κάτω οι δικές μου
επιλογές με είχαν φέρει σε αυτό το
σημείο. Στο κάτω κάτω της το χρώσταγα…</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-7865536108025392192015-06-15T07:34:00.000-07:002015-06-15T07:34:34.794-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 2ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU4b3Y9tiZY1URkJxfPeHN4TEm-krxQ5aQYvXEW3rROz3Q7mye4JCu1N0nnIha8FANi46hHdRaXExS2gs2BvEryMuUFH7BIspTr5HOCQ-ktRzuwS00IdhVaPnwuHPcHeqBJvSn4iIBABj1/s1600/maxresdefault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU4b3Y9tiZY1URkJxfPeHN4TEm-krxQ5aQYvXEW3rROz3Q7mye4JCu1N0nnIha8FANi46hHdRaXExS2gs2BvEryMuUFH7BIspTr5HOCQ-ktRzuwS00IdhVaPnwuHPcHeqBJvSn4iIBABj1/s320/maxresdefault.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://butterflysstories.blogspot.gr/2015/06/1.html">(ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ) </a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Όταν έφτασα στο
προκαθορισμένο σημείο, την είδα να
στέκει εκεί, με την αγωνία ζωγραφισμένη
στο πρόσωπό της. Ήταν κατάχλωμη, άυπνη,
φοβισμένη, τα μάτια της πρησμένα από το
κλάμα, μα ακόμα τόσο, τόσο όμορφη! Της
είπα τη μισή αλήθεια. Ότι οι γονείς της
είχαν πεθάνει δεν μπορούσα και δεν ήθελα
να της το κρύψω. Όταν όμως με ρώτησε για
τον αδερφό της, της είπα ότι δεν πρόλαβα,
ότι οι αντάρτες είχαν ήδη φύγει και τον
είχαν πάρει μαζί τους. Την καθησύχασα
ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνουν
κακό, ότι τα παιδιά δεν τα πείραζαν,
αντίθετα τα κρατούσαν κοντά τους και
τα γαλουχούσαν ώστε να γίνουν το νέο
αίμα του κινήματος. Φυσικά η ιδέα και
μόνο αυτή της έφερε αηδία, αλλά τουλάχιστον
παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι ο αδερφός
της ζούσε και δεν διέτρεχε άμεσο κίνδυνο.
«Κατίνα μου, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε
άλλο, ήρθε η ώρα να φύγουμε». «Στέλλιο,
το ξέρω, αλλά κατάλαβέ με. Έχασα τα πάντα…
Θέλω να μου ορκιστείς κάτι. Δεν με νοιάζει
πού θα πάμε, πόσο καιρό θα μας πάρει,
αλλά θέλω να μου ορκιστείς ότι μια μέρα
θα ψάξουμε και θα βρούμε τον αδερφό μου.
Ορκίσου το!» «Εντάξει, κορίτσι μου. Στο
ορκίζομαι», της είπα. Έναν όρκο που
άργησα πολύ να εκπληρώσω…»</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Στο σημείο αυτό,
η ανάσα του βάρυνε, τα μάτια του στένεψαν
κι η αφήγηση σταμάτησε.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Ε, κυρ Στέλλιο,
είσαι καλά; Λίγο νερό, πιες λίγο νερό.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Εντάξει είμαι
αγόρι μου, είπε αφού ήπιε μερικές γουλιές.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Καλύτερα να
σταματήσουμε. Σε κούρασαν τόσα λόγια
και φορτίστηκες, φοβάμαι μην πάθεις
κάτι.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Όχι! Σε παρακαλώ,
έχω ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου. Δεν
ξέρω πόσο χρόνο έχω, μην ξεχνάς έχω
πατήσει τα 82! Πρέπει να τα πω όλα, να
εξιλεωθώ. Σε ικετεύω μη με σταματάς!</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν μπόρεσα να
αρνηθώ. Έγειρα πίσω στην καρέκλα μου
και τον άφησα να μου ανοίξει την καρδιά
του. Η ιστορία του ήταν ό, τι πιο απίστευτο
είχα ακούσει ποτέ.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Από τη στιγμή
εκείνη κι έπειτα ήμασταν φυγάδες,
κυνηγημένοι. Στην Ελλάδα δεν μπορούσαμε
να μείνουμε. Εγώ ήμουν γνωστός αριστερός
και το πιθανότερο ήταν να κατέληγα στη
φυλακή καταδικασμένος σε εκτέλεση. Από
την άλλη, οι δικλείδες ασφαλείας του
κινήματος ήταν βέβαιο πως θα είχαν
λειτουργήσει άψογα και σχεδόν όλοι θα
γνώριζαν πλέον την αποστασία μου.
Κινδυνεύαμε τόσο εκεί όσο και σε
οποιαδήποτε χώρα με κομουνιστικό
καθεστώς. Η μόνη λύση που μπορούσα να
σκεφτώ ήταν να κρυβόμαστε τη μέρα και
να ταξιδεύουμε τη νύχτα. Χρήματα δεν
είχαμε, ευτυχώς ήταν άνοιξη και η
ευλογημένη ελληνική φύση μας παρείχε
τα βασικά ώστε να μην πεθάνουμε από την
πείνα, τη δίψα και το κρύο. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Προορισμός
μας αρχικά η Κωνσταντινούπολη. Φτάσαμε
με τα πόδια ως το Κιλκίς. Εκεί, είχα έναν
παλιό γνώριμο που μου χρωστούσε χάρη.
Περάσαμε ένα βράδυ στο σπίτι του, όπου
για πρώτη φορά εδώ και μέρες μπορέσαμε
να πλυθούμε, να φάμε και να κοιμηθούμε
σαν άνθρωποι. Εκείνος φρόντισε να μας
βάλει σε ένα φορτηγό, που μετέφερε
πολιτικούς φυγάδες στην Τουρκία, με τη
συμφωνία μόλις περάσουμε τα σύνορα να
βρούμε μια ευκαιρία να κατέβουμε κρυφά,
γιατί αν μας έβρισκαν μέσα οι υπεύθυνοι
για την παραλαβή των προσφύγων, θα
έβρισκε μεγάλο μπελά. Με την ψυχή στο
στόμα, μην τυχόν και μας καταλάβουν ότι
δεν είμαστε δικοί τους, ταξιδέψαμε.
Ευτυχώς, ήταν ο καθένας τους χαμένος
στη δική του απόγνωση και δεν ανταλλάξαμε
σχεδόν καμία κουβέντα. Όλοι αντιμετωπίζαμε
το ίδιο αβέβαιο μέλλον, τον ίδιο φόβο
για το πού θα μας έβρισκε η μέρα που θα
ξημέρωνε και οι επόμενες. Αμέσως μετά
τα σύνορα, ο οδηγός που ήταν μιλημένος
έκανε μια στάση για να ξεμουδιάσει και
να κάνει την ανάγκη του. Βρήκαμε την
κατάλληλη στιγμή και πηδήξαμε έξω. Ένας
δυο από τους συνταξιδιώτες πετάχτηκαν
όρθιοι παραξενεμένοι, αλλά τελικά δεν
έκαναν καμιά κίνηση, είχαν τα δικά τους
προβλήματα να σκεφτούν, δεν μπορούσαν
να ασχοληθούν με ένα ζευγάρι τρελών που
αποφάσισαν να ρισκάρουν τη ζωή τους. Οι
υπόλοιποι ευτυχώς ούτε που ασχολήθηκαν.
Βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στο πουθενά
και τώρα ήταν όλα άγνωστα, δεν είχαμε
ιδέα πού έπρεπε να πάμε. Ευτυχώς, ο
γνωστός μου είχε φτιάξει έναν αυτοσχέδιο
χάρτη της περιοχής, ώστε να μπορέσουμε
κάπως να προσανατολιστούμε και να
φτάσουμε στο Βόσπορο. Από εκεί θα έπρεπε
να βρούμε τρόπο να περάσουμε απέναντι
στην Πόλη, όπου έμενε η αδερφή της μάνας
μου.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Η μάνα μου ήταν από τη Σμύρνη,
κατέφθασε στη Χίο μετά τη Μικρασιατική
καταστροφή. Η αδερφή της είχε φύγει 2
χρόνια νωρίτερα, είχε παντρευτεί έναν
Έλληνα υφασματέμπορα στην Κωνσταντινούπολη.
Είχαν όλα τα χρόνια επαφή μέσω γραμμάτων
κι έλπιζα να δεχτεί να βοηθήσει το
μονάκριβο ανιψιό της στην τόσο δύσκολη
στιγμή. Εξάλλου, η Τουρκία ήταν η πιο
ασφαλής επιλογή, καθώς δεν είχε πληγεί
ιδιαίτερα από τον πόλεμο, η παρουσία
των Ελλήνων ήταν κάτι το συνηθισμένο
και σε αντίθεση με όλες τις Βαλκανικές
χώρες που συνόρευαν με την Ελλάδα, δεν
υπήρχε κομουνισμός ούτε αντικομουνισμός.
Ήταν η μόνη μας ευκαιρία να φτιάξουμε
ένα μέλλον, ένα σπιτικό. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Οι επόμενες
μέρες και νύχτες ήταν πολύ δύσκολες,
τυλιγμένες με το πέπλο της αβεβαιότητας,
του φόβου και γεμάτες κούραση. Μα είχα
την Κατίνα μου κι αυτό μου έδινε όλη τη
δύναμη που χρειαζόμουν. Εκείνη, είχε
αδυνατίσει πολύ, είχε ρέψει, τόσο από
την κακουχία όσο και από τον καημό της,
αλλά έδειχνε τέτοια αντοχή και ανοχή
που πραγματικά τη θαύμασα! Δεν παραπονέθηκε
στιγμή, δεν βαρυγκώμησε, μόνο η μελαγχολία
στο βλέμμα της μαρτυρούσε τον πόνο της
ψυχής της, μα εμένα απλά μου χαμογελούσε,
μου κρατούσε το χέρι και μου χαμογελούσε.
Είχαμε έρθει πολύ κοντά αυτό το διάστημα.
Τα βράδια προχωρούσαμε και τις μέρες
βρίσκαμε ένα ασφαλές μέρος να κρυφτούμε.
Εκείνες οι ώρες ήταν μαγικές. Καθόμασταν
αγκαλιά και μιλούσαμε ασταμάτητα. Για
τις ζωές μας πριν συναντηθούμε, για τα
όνειρά μας, για αυτά που θέλαμε να κάνουμε
μαζί. Ονειρευόμασταν μια μέρα να
ταξιδέψουμε στον κόσμο. Να φτάσουμε
πολύ μακριά, μέχρι την Κίνα και την
Ιαπωνία, την Αίγυπτο και την Αφρική. Η
Κατίνα είχε ένα θείο ναυτικό και μεγάλωσε
με τις ιστορίες του από τα θαλασσινά
του ταξίδια, ιστορίες μαγικές που μου
τις διηγιόταν κι εμένα και έκανε
μεγαλύτερη τη δίψα μου για το ταξίδι
μας. Όταν ήμασταν σίγουροι πως δεν
κινδυνεύουμε, η Κατίνα έπιανε το τραγούδι.
Σαν άγγελος τραγουδούσε. Ένας άγγελος
ήταν. Χανόμουν κάθε φορά που τα χείλη
της άγγιζαν τα δικά μου, κάθε φορά που
κούρνιαζε στο στέρνο μου σαν σπουργιτάκι. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Θυμάμαι μια φορά, είχαμε βρει ένα πλάτωμα
δίπλα σε ένα ποτάμι, που τα πλατάνια το
προστάτευαν από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Εγώ απομακρύνθηκα να βρω κάτι φαγώσιμο
και η Κατίνα βρήκε την ευκαιρία να
απολαύσει ένα μπάνιο στα δροσερά νερά.
Όταν γύρισα βρέθηκα μπροστά σε ένα θέαμα
που μου έκοψε την ανάσα. Εκείνη, ολόγυμνη,
μέσα στα διάφανα νερά, τα μαύρα της
μαλλιά ριγμένα πίσω, μια οπτασία ζωντανή.
Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ κι είχα ήδη
βρεθεί γυμνός στο πλάι της. Πιο πολύ με
εξέπληξε η αντίδρασή της. Δεν φάνηκε να
παραξενεύεται ή να ντρέπεται, αντίθετα
ήταν σαν να με περίμενε, με πλησίασε και
τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό
μου χαμογελώντας. Θεέ μου πόσο την ήθελα
εκείνη τη στιγμή! Παραδοθήκαμε κι οι
δυο σε ένα βαθύ φιλί, οι αναπνοές μας
επιταχύνθηκαν και τα χέρια μου, σαν να
είχαν αυτονομηθεί από το υπόλοιπο σώμα
μου, τη γέμιζαν με χάδια. Δεν μπορείς να
φανταστείς πόσο εύκολο θα ήταν να
παρασυρθούμε εκείνη την ώρα. Όμως, με
όση αυτοσυγκράτηση μπόρεσα να συγκεντρώσω,
απομακρύνθηκα από κοντά της. Η Κατίνα
ήταν για μένα κάτι το ιερό, δεν θα της
φερόμουν σαν μια κοινή, μια οποιαδήποτε
γυναίκα. Θα την έκανα δική μου μόνο το
πρώτο βράδυ του γάμου μας, ούτε λεπτό
νωρίτερα. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε
αρκετές μέρες ακόμα. Συνολικά, περίπου
ένα μήνα περιπλανιόμασταν στα βουνά,
από τη μέρα που αφήσαμε πίσω μας το χωριό
της. Όταν ένα ευλογημένο πρωινό πατήσαμε
το πόδι μας στην Κωνσταντινούπολη, από
τη χαρά μου που τελείωναν επιτέλους τα
βάσανά μας, έσκυψα και φίλησα το χώμα
κι έπειτα έκλαψα σαν μωρό παιδί. Από τα
γράμματα της μάνας μου θυμόμουν περίπου
τη διεύθυνση της θείας μου. Ρωτήσαμε
εδώ και εκεί και επιτέλους το βρήκαμε.
Μια νέα αγωνία με πλημμύρισε. Είχα τρία
χρόνια που είχα φύγει από τη Χίο, δεν
ήξερα αν έχει αλλάξει κάτι, αν η θεία
μου ζούσε ακόμα, αν έμενε εκεί. Με
τρεμάμενα χέρια χτύπησα την πόρτα. Μου
άνοιξε μια γυναίκα μεσόκοπη, λίγο κάτω
από τα 50. Μόλις την είδα κατάλαβα ότι
ήταν η θεία μου. Είχε ακριβώς τα ίδια
μάτια με τη μάνα μου, τα ίδια γαλάζια
μάτια που κληρονόμησα κι εγώ. «Παρακαλώ;»
με ρώτησε. Μας κοιτούσε από πάνω μέχρι
κάτω, έτσι λεροί και ταλαιπωρημένοι που
ήμασταν. «Είστε η κα Αργυρώ;» «Ναι, εγώ
είμαι. Τι θα θέλατε;» απόρησε. Το χαμόγελο
που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου μάλλον
θα είχε κάνει εντονότερη την απορία
της, αν δεν έμοιαζα τόσο πολύ στη μάνα
μου. «Μη μου πεις!...» ψέλλισε. «Σου λέω!
Θεία, εγώ είμαι, ο Στέλιος, ο γιος της
Μαριγώς». Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα,
κάτι πήγε να πει, αλλά τελικά δεν μίλησε,
μόνο με τράβηξε και με έχωσε στην αγκαλιά
της. Ένα μείγμα από γέλια, δάκρυα,
νουθεσίες και μαλώματα γέμισε τη
γειτονιά. «Παλικάρι μου! Αγόρι μου πόσο
χαίρομαι που σε βλέπω! Άτιμο πλάσμα, θα
την πεθάνεις βρε αθεόφοβε τη μάνα σου!
Όλο για σένα μου γράφει πως τα βρόντηξες
και την ξέχασες κι ούτε αν ζεις ή αν
πέθανες δεν ξέρει! Με τον καημό σου θα
πάει βρε, έτσι κάνουν οι καλοί γιοι; Αχ,
τζιέρι μου! Αχ παιδάκι μου!» Ντράπηκα
για τα λόγια της. Ντράπηκα τον εαυτό
μου, μα πιο πολύ την Κατίνα μου, τι θα
σκεφτόταν τώρα για μένα... Εκείνη σαν να
διάβασε τη σκέψη μου, με καθησύχασε με
ένα από τα υπέροχα χαμόγελά της, που μου
είχαν γίνει απαραίτητα σαν τον αέρα που
ανέπνεα. </div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Μετά το πρώτο σοκ, η θεία Αργυρώ
μας έμπασε στο σπίτι. Εκεί μας έδωσε να
φάμε και να πιούμε, καθαρά ρούχα να
αλλάξουμε και μας άφησε να ξαποστάσουμε.
Έπειτα, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Οι
ερωτήσεις ήταν πολλές κι απανωτές και
δεν υπήρχε περίπτωση να της ξεφύγουμε.
Σιγά σιγά, της τα είπαμε όλα. Έμεινε για
λίγο σκεφτική. Ύστερα, σηκώθηκε, με
πλησίασε και με πήρε στην αγκαλιά της.
«Το παιδί της αδερφής μου είναι παιδί
μου» είπε απλά. Μετά, προχώρησε προς την
Κατίνα. «Δεν ξέρω κορίτσι μου ποια τρέλα
σε έσπρωξε να τον ακολουθήσεις, αλλά
πρέπει να τον αγαπάς πολύ.» Η Κατίνα
κοκκίνισε και κατέβασε το βλέμμα κι η
καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Ποτέ δεν
είχε πει πως μ’ αγαπούσε. Το έδειχνε
βέβαια, με τα χάδια και τη φροντίδα της,
αλλά δεν το είχε παραδεχτεί ποτέ ανοιχτά.
Δάγκωσε το κάτω χείλος της και κοίταξε
τη θεία μου στα μάτια. Οι γυναίκες έχουν
πάντα έναν τρόπο να συνεννοούνται χωρίς
λόγια. Έτσι κι η θεία μου της είπε «Το
φαντάστηκα. Ωραία λοιπόν, από σήμερα
εδώ είναι το σπίτι σου. Αλλά…» γύρισε
σε μένα «…δεν ξέρω τι κάνατε τόσο καιρό
στα βουνά και δε με ενδιαφέρει. Εδώ όμως
θα ζήσετε σαν νόμιμο ζευγάρι, δεν θα
δεχτώ τίποτα άλλο. Θα ορίσουμε το γάμο
όσο πιο σύντομα γίνεται, θα καλέσουμε
και την έρμη τη μάνα σου που έχει τρελαθεί
από την αγωνία της. Κι ως τότε, θα κοιμάστε
χώρια. Κατανοητό;» «Φυσικά», έγνεψα
καταφατικά. Αν και μου κακοφαινόταν
μετά από τόσο καιρό που ήμασταν αχώριστοι
να πρέπει να μένουμε σε διαφορετικά
δωμάτια, ήξερα πως η θεία Αργυρώ είχε
δίκιο, έτσι ήταν το σωστό. Τώρα που ήξερα
πως μ’ αγαπούσε, μπορούσα να περιμένω
για πάντα! Ο γάμος ορίστηκε σε τρεις
εβδομάδες.</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-81956866702375168362015-06-12T06:35:00.001-07:002015-06-12T06:35:22.821-07:00Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 1ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigIguFh4TQ4XZJaaFTZKCfwpZJ5X5TGMANtu7RWt-YlBtYo8cDl-riPEMuLziMnNlCY2gVWQxv1HIm0Vz17yJc8Vzf-_iOGinsOGKdk7ahy2gCvTWODDM6Iuq5BO0o_0YOuvtcU2ZUmCLs/s1600/triantafilla.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigIguFh4TQ4XZJaaFTZKCfwpZJ5X5TGMANtu7RWt-YlBtYo8cDl-riPEMuLziMnNlCY2gVWQxv1HIm0Vz17yJc8Vzf-_iOGinsOGKdk7ahy2gCvTWODDM6Iuq5BO0o_0YOuvtcU2ZUmCLs/s320/triantafilla.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Ήταν ένα δροσερό
Κυριακάτικο πρωί του Σεπτέμβρη. Πιστοί
κι οι δυο στο ραντεβού μας, όπως κάθε
Κυριακή. Το γραφικό καφενεδάκι στην
Πλάκα έσφυζε από ζωή από τις 11:00 και μετά
και για αυτό επιλέγαμε πάντα να το
επισκεπτόμαστε πολύ νωρίτερα, κατά τις
9:00 που μόλις άνοιγε. Δεν ενοχλούσαμε
και δεν μας ενοχλούσαν, μάλιστα πλέον
είχαν μάθει και πώς προτιμούσε ο καθένας
μας τον καφέ του και μας τον σέρβιραν
αμέσως. Παράξενη παρέα θα σκεφτόταν
σίγουρα όποιος μας έβλεπε μαζί. Εγώ
νεαρός, στα 25 μου, γεροδεμένος, μαύρα
μαλλιά και μαύρα μάτια. Εκείνος σίγουρα
πάνω από τα 80, κυρτωμένος και πολύ
αδύνατος, ελάχιστα λευκά μαλλιά στο
κεφάλι του. Θυμάμαι την πρώτη φορά που
μιλήσαμε. Αγαπημένη συνήθεια για μένα
το πολύ πρωινό ξύπνημα και η εφημερίδα
μου παρέα με το καφεδάκι μου. Δυο χρόνια
σχεδόν περνούσα έτσι τις Κυριακές μου
κι ήμουν στ’ αλήθεια ευγνώμων για τις
λίγες αυτές στιγμές μοναξιάς. Ήμουν
πάντα ο μοναδικός θαμώνας, ώσπου μια
μέρα με έκπληξη είδα να καταφτάνει αυτός
ο παράξενος ηλικιωμένος άντρας, με το
καπέλο με γείσο και το λουλούδι
καρφιτσωμένο στο πέτο, ένα γαρύφαλλο
κόκκινο. Έμεινα να τον παρατηρώ αρκετή
ώρα. Εικόνα μιας άλλης εποχής, περασμένης,
που όμως δεν έδειχνε παράταιρη με το
παλιομοδίτικο περιβάλλον του καφενείου.
Ίσως για αυτό να το είχε επιλέξει. Ίσως
για αυτό να το είχα επιλέξει κι εγώ. Δεν
ξέρω γιατί μου κίνησε τόσο έντονα την
περιέργεια. Ήταν κάτι στο ανάστημά του,
στη στάση του σώματός του που μου έλεγε
πως ο άνθρωπος αυτός κουβαλούσε μέσα
του βάρος, πόνο. Έμεινε περίπου μια ώρα.
Όλο αυτό το διάστημα στέκονταν ακίνητος
και κοιτούσε κάτι που κρατούσε μέσα
στην παλάμη του. Μια χαμογελούσε και
μια έμοιαζε να δακρύζει. Έπειτα, σηκώθηκε,
άφησε πάνω στο τραπεζάκι τα χρήματα κι
έφυγε. Την επόμενη εβδομάδα ξαναήρθε.
Και την επόμενη και τη μεθεπόμενη και
πολλές ακόμα. Πάντα το ίδιο σκηνικό, οι
ίδιες κινήσεις. Και κάθε φορά έπιανα
τον εαυτό μου να τον παρατηρεί, να ξεχνάει
την εφημερίδα που κατέληγε αδιάβαστη
σε κάποιον κάδο ανακύκλωσης και να
πλάθει ιστορίες για τον άγνωστο αυτό
παππού. Ποιος ήταν; Από πού είχε έρθει;
Τι κρατούσε; Ποιο μεγάλο μυστικό τον
έτρωγε; Είχε άραγε οικογένεια; Παιδιά,
εγγόνια, φίλους, κάποιον τέλος πάντων
να τον νοιάζεται; Εκείνος έμοιαζε πάντα
χαμένος στις σκέψεις του, δεν φαινόταν
να αντιλαμβάνεται καν την παρουσία
μου, πόσο μάλλον το βλέμμα μου που ήταν
κολλημένο πάνω του. Μια Κυριακή δεν
ήρθε. Η αγωνία με κατέκλυσε. Μήπως έφυγε;
Μήπως έπαθε κάτι; Κι αν δεν ξανάρθει
ποτέ; Τόσες ερωτήσεις στο μυαλό μου και
ποτέ δεν τις ξεστόμισα, τώρα θα έμενα
με την απορία. Δυο Κυριακές πέρασαν,
ώσπου ξεπρόβαλε και πάλι η γνώριμη
φιγούρα του. Η ανακούφισή μου γρήγορα
αντικαταστάθηκε από ανυπομονησία. Αυτή
τη φορά το είχα αποφασίσει, θα το τολμούσα,
θα του μιλούσα. Πλησίασα σιγά σιγά.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Καλημέρα σας!
,είπα όσο πιο ατάραχα μπορούσα. Για
κάποιο αδιόρατο λόγο, μου προκαλούσε
νευρικότητα αυτή η επαφή.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Κι έλεγα δεν
θα μου μιλήσει ποτέ αυτό το παιδί; μου
απάντησε και στο πρόσωπό μου ζωγραφίστηκε
η έκπληξη. Γύρισε προς το μέρος μου και
τότε αντίκρισα τα πιο καθαρά γαλανά
μάτια που είχα δει ποτέ. Χαμογέλασε.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Ξέρετε, εγώ…
θέλω να πω… αν ενοχλώ…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Δεν πας να
φέρεις το καφεδάκι σου εδώ, να τα πούμε
λιγάκι; Η παρέα νέων ανθρώπων είναι
αναζωογονητική. Και πολύ σπάνια στην
ηλικία μου, μου αντιγύρισε όλο καλοσύνη.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
Αυτό ήταν. Από
εκείνη τη μέρα το Κυριακάτικο πρωινό
μου άλλαξε. Οι μοναχικές στιγμές
αντικαταστάθηκαν από ατέλειωτες
συζητήσεις με έναν υπέροχο άνθρωπο.
Δέσαμε και ενωθήκαμε όπως ένας παππούς
με τον εγγονό του, όπως δυο καλοί κι
αγαπημένοι σύντροφοι. Δεν υπήρχε θέμα
που να μην αγγίξουμε, τα λόγια του έσταζαν
πείρα και σοφία και εγώ τα ρουφούσα σαν
νέκταρ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το
καφεδάκι μας κατέληγε να γίνεται
τσιπουράκι με μεζέ και μας έπαιρνε
απόγευμα να γυρίσουμε σπίτια μας.
Περνούσαμε υπέροχα κι όμως πάντα έβλεπα
μια μελαγχολία στο βλέμμα του, ένιωθα
πως υπήρχαν πράγματα που δίσταζε να
μοιραστεί μαζί μου. Η αλήθεια ήταν ότι
κυρίως για μένα μιλούσαμε. Για εκείνον
ήξερα μονάχα ότι τον έλεγαν Στέλλιο,
ήταν από τη Χίο, είχε παντρευτεί και
είχε χηρέψει. Τίποτα περισσότερο. Όμως
εκείνη τη μέρα, κάτι είχε αλλάξει. Όταν
έφτασα στο καφενεδάκι, τον βρήκα να με
περιμένει ήδη εκεί. Κρατούσε κάτι ανάμεσα
στα χέρια του και το κοιτούσε επίμονα,
όπως όλα τα πρωινά πριν αρχίσουμε να
κάνουμε παρέα. Τον πλησίασα διστακτικά,
δεν ήξερα αν έπρεπε να διακόψω αυτή τη
στιγμή που μου έμοιαζε πολύ προσωπική.
Αντιλήφθηκε την παρουσία μου, αλλά δεν
γύρισε το βλέμμα του σε μένα. Μου μίλησε
και η φωνή του ήταν σπασμένη.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Κοίτα. Η γυναίκα
μου είναι, μου είπε και μου έτεινε μια
μικρή στρογγυλή κορνίζα, με μια ασπρόμαυρη
φωτογραφία. Μια πραγματικά πανέμορφη
μελαχρινή γυναίκα, με τα μαλλιά πιασμένα
ψηλά, ένα λευκό δαντελένιο φουστάνι και
ένα θεϊκό χαμόγελο. Πρέπει να ήταν τη
μέρα του γάμου τους. Την περιεργάστηκα
αρκετή ώρα, η φωνή του με διέκοψε.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Ποτέ δεν κατάλαβα
πώς αυτό το πανέμορφο πλάσμα αγάπησε
εμένα!</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Εγώ νομίζω πως
στα νιάτα σου κυρ- Στέλλιο πρέπει να
ήσουν μορφονιός!</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Καλός ήμουν!
Αλλά την ομορφιά της Κατίνας μου δεν
την έβρισκες αλλού στον ντουνιά. Και
δεν εννοώ μόνο το πρόσωπό της, το σώμα
της που και άγιο θα κόλαζε. Λέω για την
ομορφιά της ψυχής της. Τόσο καλή, τόσο
γλυκεία, τόσο αθώα. Ένας μικρός θεός
ένιωθα δίπλα της, η τύχη με ευλόγησε και
την έφερε στη ζωή μου.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Την αγαπούσες
πολύ…</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Τη λάτρευα
αγόρι μου. Ήταν η ζωή μου. Άσε με σε
παρακαλώ να σου μιλήσω για αυτήν, να σου
ανοίξω την καρδιά μου, γιατί έχω βάρος
μέσα μου μεγάλο.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Σε ακούω, του
είπα με καθόλου προσποιητό ενδιαφέρον.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm;">
-Η ιστορία μας
αρχίζει παλιά, πολύ παλιά, λίγο μετά τον
πόλεμο, στη διάρκεια του Εμφυλίου.
Ξέρεις, τότε η ζωή ήταν πολύ σκληρή κι
εμείς οι άνθρωποι ακόμα πιο σκληροί.
Δεν ήταν πως το θέλαμε, μα έπρεπε να
επιβιώσουμε. Τα χάδια και τα φιλιά, η
στοργή της μάνας, όλα αυτά που για εσάς
σήμερα είναι αυτονόητα, για τους
περισσότερους από εμάς τότε ήταν
πολυτέλεια, πράγματα άγνωστα. Όσα παιδιά
γλιτώναν από το παιδοσώσιμο των αριστερών
και τις παιδικές κατασκηνώσεις της
Φρειδερίκης, εργάζονταν σκληρά για να
εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό. Όταν
τέλειωσε ο πόλεμος με τους Γερμανούς
εγώ ήμουν 16 χρονών παλικαράκι, γοητευμένο
από την ιδέα ενός νέου κόσμου, πιο δίκαιου
και πιο αληθινού. Το έπος των αγωνιστών
του ΕΑΜ κυλούσε στις φλέβες μας και δεν
υπήρχε νέος που να μη θέλει να ακολουθήσει
τα χνάρια των μεγάλων καπεταναίων όπως
ήταν ο Βελουχιώτης. Θέλαμε να χτίσουμε
ένα αύριο καθαρό και δεν καταλαβαίναμε
τότε ότι το καθαρό αύριο δεν μπορείς να
το χτίσεις βάφοντας τα χέρια σου με
αίμα. Αίμα της πατρίδας σου, αίμα αδερφικό.
Τόση κατρακύλα της ανθρώπινης φύσης,
τόση φρίκη αγόρι μου σου εύχομαι να μην
αντικρίσεις ποτέ, ούτε και κανένας
άλλος. Ταμπουρωθήκαμε πίσω από ταμπέλες,
αριστερός, δεξιός, καπιταλιστής, προδότης
και ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Όταν
συνάντησα για πρώτη φορά την Κατίνα
μου, ο Εμφύλιος ήταν στο αποκορύφωμά
του, μα για μένα έληξε εκείνη τη στιγμή.
Από εκεί και έπειτα υπήρχαν μόνο τα
μάτια της. Ήμασταν σε ένα χωριό της
Θεσσαλονίκης, ο κόσμος είχε χωριστεί
κι εκεί σε δυο κομμάτια, οι επαναστάτες
και οι φασίστες. Είχαμε πάει με τον
καπετάνιο μας να κάνουμε λαϊκό δικαστήριο.
Έτσι λέγαμε τις δίκες που γίνονταν στην
πλατεία του χωριού, όπου ο κατηγορούμενος
για φασισμό καταδικαζόταν σχεδόν πάντα
σε θάνατο. Δυστυχώς, κάποιοι «σύντροφοι»
έβρισκαν έτσι την ευκαιρία να κλείσουν
παλιούς λογαριασμούς με συνοπτικές
διαδικασίες. Εκεί την είδα πρώτη φορά,
δεμένη πισθάγκωνα. Θα δικαζόταν κι η
ίδια κι η οικογένειά της, ήταν βλέπεις
η πιο ευκατάστατη οικογένεια του χωριού.
Στη σειρά, ο πατέρας της, η μάνα της κι
εκείνη. Στις φούστες της κρεμόταν ένα
αγοράκι, θα ‘ταν δε θα ‘ταν 6 χρονών,
έκλαιγε κι έτρεμε σαν το ψάρι. Εκείνη
ήταν ήρεμη, το κοίταζε με αγάπη και του
χαμογελούσε, του ψιθύριζε να μη φοβάται,
να έχει θάρρος. Κάποια στιγμή σήκωσε το
πρόσωπό της και το βλέμμα της κάρφωσε
το δικό μου. Με κοίταξε για λίγο κι έπειτα
μου χαμογέλασε. Μου χαμογέλασε
καταλαβαίνεις; Στεκόταν στη μέση της
πλατείας, κατηγορούμενη για κάτι που
ούτε καν καταλάβαινε τη σημασία του,
αντιμετώπιζε το θάνατο από τα χέρια τα
δικά μου και των συντρόφων μου κι αυτή
αντί να με κοιτάξει με μίσος, μου
χαμογέλασε! Κι ήταν η στιγμή που
αιχμαλώτισε για πάντα την καρδιά μου.
Έπρεπε πάση θυσία να βρω κάποιον τρόπο
να αναβάλω αυτή τη δίκη. Πώς όμως; Τι θα
μπορούσα να σκαρφιστώ χωρίς να καταλάβουν
οι σύντροφοί μου το ψέμα, χωρίς να θέσω
σε κίνδυνο τη ζωή μου; Ήμουν σε απόγνωση.
Αυτό το κορίτσι με τα μεγάλα μαύρα μάτια
δεν έπρεπε να πεθάνει. Όχι, δεν έπρεπε,
γιατί μετά τι λόγο θα είχα εγώ για να
ζήσω; Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς.
Μέσα σε δευτερόλεπτά έκανα το πιο
παράτολμο και απερίσκεπτο πράγμα της
ζωής μου, εύκολα θα μπορούσε να λήξει
με μια λεπίδα στο λαιμό μου, αλλά ευτυχώς
ο Θεός, που τότε τον λοιδορούσα, με
βοήθησε. Πήρα μια από τις χειροβομβίδες
που είχαμε για ώρα ανάγκης και την
απασφάλισα. Την πέταξα μακριά, στόχευσα
δίπλα ακριβώς από το σημείο που είχαμε
κατασκηνώσει. Βρήκα το στόχο μου και
λίγα δευτερόλεπτα μετά ο τόπος σείστηκε
από την έκρηξη. Άρχισα να φωνάζω «σύντροφοι
μας χτυπάνε!» κι επικράτησε πανικός. Οι
χωριανοί άρχισαν να τρέχουν με τρόμο
προς τα σπίτια τους να σωθούν και να
προστατεύσουν το βιος τους, οι δε
σύντροφοι έτρεξαν προς τις σκηνές να
δουν από πού μας χτυπάνε και αν είχαμε
θύματα. Μέσα στην αναμπουμπούλα, βρήκα
ευκαιρία, άρπαξα την Κατίνα, την έριξα
σαν τσουβάλι στον ώμο μου κι άρχισα να
τρέχω προς το δάσος, να χαθώ μέσα στα
πυκνά δέντρα. Περιέργως, δεν πρόβαλε
καμιά αντίσταση. Δεν ξέρω πόση ώρα
τρέχαμε. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Ήταν
αδύνατο, ο εγκέφαλος μου δεν έδινε
εντολή, έτρεχα κι έτρεχα μέχρι που
νύχτωσε, μέχρι που δεν ακουγόταν κανένας
γνώριμος ήχος και ο μόνος θόρυβος κοντά
μας ήταν αυτός που κάνουν τα πουλιά και
το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο. Όταν
σταμάτησα δεν είχα ανάσα. Ακούμπησα την
Κατίνα απαλά δίπλα μου, της έλυσα τα
δεσμά, κι έπειτα σωριάστηκα στο υγρό
χώμα, σχεδόν λιπόθυμος. Εκείνη ακούμπησε
το χέρι της ελαφρά στο μέτωπό μου και
μου ψιθύρισε «έχεις πυρετό». Θεέ μου τι
αγγελική φωνή! Ψηλάφισε μέσα στη χλαίνη
μου και βρήκε το φλασκί με το νερό. Το
έβαλε στα χείλη μου κι έσταξε λίγες
σταγόνες. Έμεινε εκεί δίπλα μου όλη τη
νύχτα και κάθε λίγο μου έβρεχε τα χείλη,
για να μην αφυδατωθώ. Εγώ έσφιξα το χέρι
της στο δικό μου κι αφέθηκα σε έναν ύπνο
βαθύ, δίχως όνειρα, πιστεύοντας πως ήταν
η τελευταία φορά που την έβλεπα, πως το
πρωί θα είχε χαθεί από κοντά μου. Έκανα
λάθος. Με το πρώτο φως του ήλιου να
χαϊδεύει το δέρμα μου, άνοιξα τα μάτια
και την είδα για άλλη μια φορά να μου
χαμογελάει. Με ρώτησε αν ήμουν καλύτερα,
εγώ είχα τέτοια ευτυχία, που είχα βγάλει
φτερά στα πόδια. «Με λένε Κατίνα», μου
είπε. «Στέλλιος» αποκρίθηκα. «Γιατί τα
έκανες όλα αυτά Στέλλιο;» με ρώτησε
ευθέως. Ειλικρινά δεν ήξερα τι να της
απαντήσω και να μη με πάρει για τρελό.
Πώς εξηγείς σε κάποια ότι σε έδεσε με
ένα της βλέμμα, τόσο άρρηκτα που θα
έδινες και τη ζωή σου για εκείνη; Αποφάσισα
ότι η αλήθεια ήταν η μόνη επιλογή μου.
«Κατίνα, ξέρω πως αυτό που θα σου πω θα
σου φανεί παράλογο, γελοίο ίσως, μα από
τη στιγμή που τα μάτια μου συνάντησαν
τα δικά σου, ο κόσμος μου όλος έγινε ένα
σου χαμόγελο. Δεν μπορούσα να σε αφήσω
να κινδυνεύσεις, να πεθάνεις, θα πέθαινε
κι η ψυχή μου μαζί σου. Αν το θέλεις σε
παίρνω και φεύγουμε αυτή τη στιγμή, πάμε
όσο πιο μακριά γίνεται, να χτίσουμε από
την αρχή τη ζωή μας μαζί. Νέοι είμαστε,
γεροί, θα παλέψω για σένα, θα δουλέψω
και τίποτα δεν θα σου λείψει. Στο ορκίζομαι
, όσα σου λέω είναι αλήθεια, όσο τρελό
κι αν σου ακούγεται, εγώ σ’ αγάπησα με
το που σε είδα. Αν δεν με θες, πες το μου
και γυρνάμε αμέσως πίσω. Δεν με νοιάζει
ούτε το μίσος των συντρόφων μου ούτε τι
θα απογίνω, αν μου αρνηθείς την αγάπη
σου είμαι χαμένος». Με κοίταξε πολύ
έντονα, σκέφτηκε για λίγο. «Εντάξει»
μου είπε. «Εντάξει, θα έρθω μαζί σου».
Τίναξα με έκπληξη το κεφάλι μου. Δεν το
περίμενα, ήμουν έτοιμος να ακούσω την
ετυμηγορία από τα χείλη της να μου κλέβει
την ανάσα. «Είσαι σίγουρη;» τη ρώτησα.
«Κατίνα, πριν φύγουμε πρέπει να ξέρεις
ότι δεν θα είναι εύκολο. Το κόμμα έχει
πολύ αυστηρούς κανόνες, αυτό που έκανα
δεν μένει ατιμώρητο, πληρώνεται με
αποπομπή, με εξορία ή και με θάνατο
ακόμα, πρόδωσα τους συντρόφους μου, ως
τώρα σίγουρα θα έχουν καταλάβει τι έχει
γίνει. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω,
πρέπει να πάμε κάπου που δεν θα μπορούν
να μας βρουν, να μείνουμε για χρόνια,
ίσως να μην επιστρέψουμε ποτέ,
καταλαβαίνεις; Ποτέ.» «Καταλαβαίνω»
αποκρίθηκε με τη μεγαλύτερη φυσικότητα
του κόσμου. Εξακολουθούσα να μην πιστεύω
στα αφτιά μου. Ένιωσα τον πόθο και την
αγάπη μου να φουντώνουν, μα υπήρχε κάτι
ακόμα που ήθελα να της πω, πριν τολμήσω
να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω
γιατί, αλλά ένιωθα την ανάγκη μαζί της
να είμαι απόλυτα καθαρός, σαν το γάργαρο
νερό. «Θέλω να σου μιλήσω για μένα. Πριν
ξεκινήσεις για αυτό το ταξίδι μαζί μου
πρέπει να ξέρεις ποιος είμαι. Από 16
χρονών στο αντάρτικο, έχω κάνει πράγματα
που πολλοί θα τα ζήλευαν, αλλά και πράξεις
για τις οποίες ντρέπομαι. Παράξενο,
μέχρι χτες δεν ντρεπόμουν, μου φαίνονταν
όλα αναγκαία για το κοινό καλό, τον
απώτερο στόχο. Από την ώρα που εμφανίστηκες
εσύ, νιώθω γυμνός, νιώθω ντροπή για όσα
σπίτια έκλεισα, για όσους ανθρώπους
χάλασα, για κάθε δάκρυ που χύθηκε εξαιτίας
μου. Δεν είμαι άγιος Κατίνα, κάθε άλλο,
είμαι για την ηλικία μου βαριά αμαρτωλός.
Θέλεις ακόμα να έρθεις μαζί μου;» Το
χαμόγελό της ζέστανε την παγωμένη καρδιά
μου. «Στέλιο, δεν τα ήξερα αυτά που μου
είπες μόλις, αλλά τα φανταζόμουν. Είχα
ακούσει πολλές ιστορίες για τους
καπεταναίους και τους συντρόφους και
τα λαϊκά δικαστήρια. Όμως εσύ έχεις το
πιο καθάριο βλέμμα που έχω αντικρίσει
ποτέ. Δεν ξέρω ποια δύναμη κυρίευσε την
ψυχή σου, όμως είμαι σίγουρη πως βαθιά
μέσα σου, δεν ήσουν εσύ που τα έκανες
όλα αυτά. Μερικές κακές πράξεις, δεν σε
κάνουν κακό άνθρωπο. Θα έρθω, στο είπα
ήδη, το έχω αποφασίσει». «Σ΄ευχαριστώ!»
της είπα συγκινημένος και την έσφιξα
πάνω στο στήθος μου. Ποτέ κανείς δεν μου
είχε μιλήσει με τόση κατανόηση, τόση
στοργή, ποτέ κανείς δεν είχε κάνει καν
τον κόπο να κοιτάξει μέσα μου. Κι ήρθε
αυτό το κορίτσι και μέσα σε λίγες μόλις
ώρες, με διάβασε σαν ανοικτό βιβλίο.
«Πάμε;» τη ρώτησα. «Όχι βέβαια!», αποκρίθηκε
έντονα. Την κοίταξα όλο απορία. «Δεν
μπορούμε να φύγουμε έτσι Στέλλιο. Θα
έρθω μαζί σου, ναι, αλλά πρώτα πρέπει να
βεβαιωθώ ότι η οικογένειά μου είναι
καλά, να τους αποχαιρετίσω». «Κατίνα,
μάλλον δεν κατάλαβες. Μέχρι τώρα σίγουρα
θα έχουν αντιληφθεί την μπλόφα. Το λαϊκό
δικαστήριο θα γίνει κανονικά, τίποτα
δεν τελείωσε, απλά κέρδισα λίγο χρόνο…
για σένα». Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα
και ξαφνικά δυο βρύσες δάκρυα άρχισαν
να τρέχουν. Έπεσε στα πόδια μου και με
εκλιπαρούσε «Κάνε κάτι Στέλιο! Πρέπει
να τους σώσουμε! Η μάνα, ο πατέρας… ω
Θεέ μου, ο αδερφός μου! Είναι μόλις 5
χρονών! Κάνε κάτι σε παρακαλώ..» Δεν
άντεχα να τη βλέπω να διαλύεται μπροστά
στα μάτια μου, δεν μπόρεσα να της αρνηθώ.
Ήξερα μέσα μου πως το να πάω πίσω ήταν
άκρως επικίνδυνο και κατά πάσα πιθανότητα
μάταιο, αλλά ήταν αδύνατον να πω όχι. Με
πολύ κόπο την έπεισα να μείνει εκεί και
να με περιμένει. Στην αρχή ήταν ανένδοτη,
αλλά της εξήγησα πως αν ερχόταν μαζί
μου, θα είχα περισσότερο το νου μου σε
κείνη και θα ήταν πιο δύσκολο να σκεφτώ
και να αντιδράσω κι έτσι παραιτήθηκε.
Έφυγα, αφήνοντας ένα απαλό φιλί στα
χείλη της. Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν,
ο φόβος με είχε κυριεύσει, φόβος για την
Κατίνα που ήταν μόνη της στο δάσος-
άσχετα αν με διαβεβαίωνε ότι εκεί είχε
μεγαλώσει και το ήξερε σαν την παλάμη
του χεριού της, φόβος για το τι θα
αντιμετώπιζα εκεί, φόβος ότι θα με
ανακάλυπταν και θα με κρατούσαν, φόβος
για τη ζωή μου, μα πιο πολύ φόβος μήπως
δεν την ξαναέβλεπα ποτέ. Αυτή η σκέψη
έστειλε ανατριχίλα στην σπονδυλική μου
στήλη. Όταν έφτασα στο χωριό είχε σχεδόν
νυχτώσει, το σούρουπο μου προσέφερε την
τόσο αναγκαία κάλυψη, για να διερευνήσω
το χώρο. Πλησίασα την κεντρική πλατεία.
Το αίμα μου πάγωσε. Στα κλαδιά του γέρικου
πλάτανου κρέμονταν δύο ανθρώπινα σώματα,
ένα αντρικό και ένα γυναικείο, οι γονείς
της Κατίνας. Κοντοστάθηκα ένα λεπτό,
χαμήλωσα το κεφάλι μου και για πρώτη
φορά εδώ και χρόνια ένιωσα την ανάγκη
να προσευχηθώ. Έκανα το σταυρό μου και
ξεκίνησα να φύγω. Καθώς προχωρούσα μέσα
στους θάμνους, ένας αργόσυρτος ανεπαίσθητος
σχεδόν θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή.
Οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν καθώς πίστεψα
ότι με είχαν αντιληφθεί κι έρχονταν να
με πάρουν. Σταμάτησα να αναπνέω για
μερικά δευτερόλεπτα. Ο θόρυβος πλησίαζε,
αλλά δεν έμοιαζε πια απειλητικός,
περισσότερο σαν νιαούρισμα ακουγόταν.
Αποφάσισα να δω τι ήταν, προχώρησα με
όσο θάρρος μου είχε απομείνει κι έφτασα
στην πηγή του παράξενου αυτού ήχου.
Ανάμεσα στα κλαδιά ενός θάμνου, ανακάλυψα
ένα μικρό αγόρι, διπλωμένο σαν κουβάρι,
να κλαίει σιγανά. Αναγνώρισα αμέσως το
παιδάκι που είχα δει την προηγούμενη
μέρα να σέρνεται στις φούστες της
Κατίνας. Μόλις κατάλαβε την παρουσία
μου, σηκώθηκε τρομαγμένο κι ήταν έτοιμο
να ουρλιάξει όταν του έκλεισα με το χέρι
το στόμα. «Σσσσσς… Μη φοβάσαι… Με
στέλνει η Κατίνα», του είπα. Με κοίταξε
με δυσπιστία. «Κοίτα, εγώ θα σου αφήσω
το στόμα, αν υποσχεθείς να μη φωνάξεις».
Έγνεψε καταφατικά και χαλάρωσα το
κράτημά μου. «Είμαι ο Στέλλιος, φίλος
της αδερφής σου. Μη φοβάσαι, είναι καλά
και με έστειλε να σε πάρω. Πάμε να τη
βρούμε. Γρήγορα, πριν μας πάρουν χαμπάρι.
Εσένα πώς σε λένε;» «Ανέστη» μου απάντησε.
«Λοιπόν, Ανέστη, τώρα θα πρέπει να κάνουμε
ησυχία και να τρέξουμε, εντάξει;» είπα
και χωρίς να περιμένω λεπτό ακόμα, τον
τράβηξα από το χέρι κι αρχίσαμε να
προχωράμε μέσα στο δάσος. Το σκοτάδι
είχε πια πυκνώσει αρκετά. Είχαμε
προχωρήσει κάμποσα μέτρα, πίστευα ότι
είχαμε διαφύγει τον κίνδυνο, όταν άκουσα
πίσω μας το χαρακτηριστικό ήχο της
κάννης που οπλίζει και μια πολύ γνώριμη
φωνή να ουρλιάζει «Ακίνητοι!» Σταματήσαμε
φυσικά αμέσως. Γυρίσαμε προς το μέρος
από όπου ακουγόταν η φωνή και το φως
ενός φανού έπεσε στα πρόσωπά μας. Απέναντί
μου και με το όπλο στραμμένο πάνω μου,
ο Φάνης, φίλος αδερφικός, που μαζί
μεγαλώσαμε στο νησί και μαζί αποφασίσαμε
να καταταγούμε στον ΕΔΕ. Το βλέμμα του
δεν είχε στάλα από την αδερφική αγάπη
που είχαμε μοιραστεί, απέχθεια μαρτυρούσε,
ίσως και μίσος. Δεν μπορούσα να τον
κατηγορήσω για αυτό, στα μάτια του ήμουν
ένας ελεεινός προδότης των ιδεών και
των ιδανικών μας. Έκανα να απλώσω το
χέρι μου προς εκείνον αλλά με σταμάτησε.
«Ούτε βήμα μην τολμήσεις να κάνεις». Η
φωνή του είχε κάτι το απόκοσμο. «Φάνη,
εγώ…» ψέλλισα, όταν ένιωσα τη γροθιά
του να με χτυπάει στο στομάχι. «Πώς
μπόρεσες; Πώς τόλμησες ρε αλήτη; Γιατί;»
φώναζε έξαλλος καθώς η γροθιά του με
έβρισκε ξανά στα πλευρά αυτή τη φορά.
Δεν είπα τίποτα, έσκυψα το κεφάλι και
δέχτηκα απανωτά τα χτυπήματα, μέχρι ο
θυμός του να ξεσπάσει. Λίγα λεπτά μετά,
στεκόταν πάλι απέναντι μου, με το όπλο
στραμμένο ξανά προς το μέρος μας. Το
ύφος μου παρακλητικό, έκανε επίκληση
σε κάθε ίχνος ανθρωπιάς που είχε μέσα
του, σε κάθε ικμάδα που είχε μείνει από
την αλλοτινή φιλία μας. Άκουσα την κάννη
να οπλίζει και πάλι. Έσφιξα τα μάτια και
περίμενα να δεχτώ τη βολή. Άκουσα την
πιστολιά, μα δεν αισθάνθηκα τίποτα.
Θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν ο θάνατος
ήταν τόσο απλός και ανώδυνος. Μετά τον
άκουσα. «Πάρε δρόμο, εξαφανίσου, χάσου
από τα μάτια μου και μη σε ξαναδώ ποτέ!»
Έσκυψα και του φίλησα τα χέρια. «Ευχαριστώ»
ψιθύρισα και πήρα τον Ανέστη από το
χέρι, που με κοιτούσε αποσβολωμένος.
Έκανα να φύγω. «Μια στιγμή», με σταμάτησε
ο Φάνης. Εσύ μπορείς να φύγεις, το αγόρι
όχι. «Μα Φάνη..» τον παρακάλεσα. «Ακούς
ή θες να αλλάξω γνώμη; Κι αυτή τη φορά
δεν θα ρίξω στον αέρα!» με προειδοποίησε.
«Το αγόρι θα μείνει!» Δεν ήξερα τι να
κάνω, τα μάτια του Ανέστη με κοιτούσαν
ικετευτικά από τη μια και το όπλο του
Φάνη απειλητικά από την άλλη. Ήξερα πως
αν τολμούσα την παραμικρή κίνηση ήμουν
χαμένος. Όμως εγώ έπρεπε να τρέξω, να
γυρίσω στην Κατίνα μου. Χαμήλωσα τα
μάτια και ψιθύρισα «λυπάμαι» καθώς
άφηνα το χεράκι του αγοριού και τον
παρέδιδα στο Φάνη. «Τι θα απογίνει;» τον
ρώτησα. «Μη σε νοιάζει και δεν θα τον
σκοτώσουμε, αν αυτό φοβάσαι. Ιδεαλιστές
είμαστε, όχι δολοφόνοι!» μου είπε ειρωνικά
και συνέχισε «θα τον πάρουμε μαζί μας
και θα τον μυήσουμε στο στόχο μας για
ένα καλύτερο κόσμο, ένα πιο δίκαιο αύριο,
που προδότες σαν και του λόγου σου δεν
θα έχουν θέση!» Κάθε του λέξη ήταν και
μια μαχαιριά μέσα μου. «Και τώρα δίνε
του!» μου πέταξε ψυχρά, γύρισε την πλάτη
του κι άρχισε να απομακρύνεται. Ο Ανέστης
με κοίταζε μέχρι που δεν φαινόμουν πια.
Αυτά τα ματάκια του τα γεμάτα φόβο και
απογοήτευση ακόμα τα θυμάμαι σαν να τα
βλέπω αυτή τη στιγμή ολοζώντανα μπροστά
μου. Πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα. Σ’
όλο το δρόμο σκεφτόμουν τι θα έλεγα στην
Κατίνα. Δεν ήθελα να αρχίσουμε με ψέματα
τη ζωή μας, αλλά αν της έλεγα πως είχα
τον αδερφό της στα χέρια μου και δεν
πάλεψα μέχρι θανάτου να τον γλιτώσω,
σίγουρα θα με μισούσε, θα με έφτυνε
κατάμουτρα κι αυτό όχι, δεν θα το άντεχα.
Δεν έπρεπε να τη μάθει αυτή την ιστορία
η Κατίνα, θα έμενε πάντα φυλαγμένη μέσα
μου μέχρι την τελευταία μου μέρα στον
κόσμο...</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-54967042965230776342015-04-17T00:30:00.000-07:002015-04-17T00:40:21.023-07:00Η ΑΝΟΙΞΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΛΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjUlV_3jm3QvK_syX5p3Frae-pJElHpaxkk14L3ArccwLZ6-nxqF_D6hQJJ0laEsRJJzDYAoUfhhC-pXjbjnXX_PGnd9NZrIRpQh_29FZu8oANzUihQcHD3pMq-LDxQSZ16-Bj2kiBKPA/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjUlV_3jm3QvK_syX5p3Frae-pJElHpaxkk14L3ArccwLZ6-nxqF_D6hQJJ0laEsRJJzDYAoUfhhC-pXjbjnXX_PGnd9NZrIRpQh_29FZu8oANzUihQcHD3pMq-LDxQSZ16-Bj2kiBKPA/s1600/images.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
“Δέμα για την
κυρία Παππά”, άκουσε τη φωνή του διανομέα
από το θυροτηλέφωνο της εισόδου της
πολυκατοικίας. Πηγαίνοντας προς την
πόρτα, στάθηκε στον καθρέφτη κι έσιαξε
τα μαλλιά της, πιο πολύ από συνήθεια.
Δεν την έλεγες όμορφη τη Μάρω, σίγουρα
όμως ήταν κοκέτα. Στα 52 της χρόνια το
πρόσωπό της ήταν αρυτίδιαστο. Τα καστανά
μαλλιά της πάντα καλοχτενισμένα σε έναν
χαμηλό κότσο ή μια προσεγμένη σφιχή
αλογοουρά. Και φυσικά ακόμα και μέσα
στο σπίτι κυκλοφορούσε καλοντυμένη και
βαμμένη ελαφρά.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Παραξενεμένη
περιεργάστηκε το δέμα. Το όνομα του
αποστολέα δεν της έλεγε κάτι. Γιώργος
Παπαδόπουλος. Πολύ συνηθισμένο αλλά
εκείνη δεν ήξερε κάποιον με αυτά τα
στοιχεία. “Κρυφός θαυμαστής;” αναρωτήθηκε
φιλάρεσκα. Καθώς το ζύγιζε στα χέρια
της της φάνηκε σαν <b>βιβλίο</b>. Το άνοιξε
με μια κάποια ανυπομονησία. Μέσα υπήρχε
ένας φάκελος και πάνω γραμμένη με
κεφαλαία γράμματα η φράση “ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΝΑ ΚΑΘΙΣΕΙΣ”. Ξαφνικά,
ένα περίεργο συναίσθημα την τύλιξε, μια
αρνητική προειδοποίηση. Κάθισε στην
πολυθρόνα κι έβγαλε αργά το περιεχόμενο
του φακέλου. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα
από την έκπληξη. Εκεί μπροστά της
ξετυλίχτηκε το χρονικό της προδοσίας,
μιας προδοσίας διπλής. Ο άντρας της...
σε διάφορες στιγμές ευτυχίας, τρυφερότητας
και ξεδιαντροπιάς.... παρέα με την Ιωάννα,
την νεαρή κόρη μιας γειτόνισσας, που η
ίδια η Μάρω τον είχε πιέσει να προσλάβει
στο μαγαζί του και της είχε ανοίξει το
σπίτι της, την είχε αγαπήσει, δεν την
ξεχώριζε σχεδόν από την κόρη της, την
Κατερίνα της.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Μια κραυγή βγήκε
από τα χείλη της, καθώς ένιωσε την
<b>αγανάκτηση</b> να ξεχειλίζει.Έβαλε τις
φωτογραφίες πίσω στο φάκελο και τον
εκσφενδόνισε με δύναμη πάνω στο <b>τζάμι.
</b><span style="font-weight: normal;">Η επόμενη σκέψη
της ήταν να τις κάψει, να τις εξαφανίσει,
να κάνει πως δεν τις είδε ποτέ. Όλο αυτό
ήταν πολύ για να το διαχειριστεί, ίσως
αν έκανε πως δεν ξέρει τίποτα και συνέχιζε
τη ζωή της όπως πριν; Στο κάτω κάτω δεν
της είχε λείψει κάτι και, ας μη γελιόμαστε,
ο έρωτας για το Σωτήρη είχε προ πολλού
σβήσει. Όμως όχι. Η αξιοπρέπειά της δεν
της επέτρεπε να ζει μέσα στο ψέμα κι ο
γυναικείος της εγωισμός δεν της επέτρεπε
να είναι δεύτερη. Είχε ήδη πάρει την
απόφασή της. </span>
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<span style="font-weight: normal;">Το
ίδιο βράδυ, φόρεσε το αγαπημένο της
φόρεμα, στολίστηκε, άναψε </span><b>κεριά</b><span style="font-weight: normal;">
κι ετοίμασε το τραπέζι για επίσημο
δείπνο. Σε λίγο, βρίσκονταν μαζεμένοι
και οι τρεις εκεί, ο Σωτήρης, η Μάρω κι
η Ιωάννα. Αφού ήπιαν λίγο κρασί, σηκώθηκε
να φέρει το φαγητό. Όταν επέστρεψε,
ακούμπησε μπορστά τους από ένα πιάτο,
αλλά αντί για λεμονάτο, το κυρίως γεύμα
τους αποτελούσε μια ντουζίνα φωτογραφίες,
δικές τους.Τους κοίταξε ειρωνικά και
περίμενε. Η Ιωάννα είχε ασπρίσει και
δεν τολμούσε να μιλήσει. Η αντίδραση
του Σωτήρη ωστόσο πιο πολύ ανακούφιση
φανέρωνε παρά ενοχή ή ντροπή. Είχε
κουραστεί κι εκείνος να κρύβεται, ήθελε
πια να ζήσει ελεύθερος το νέο του έρωτα.Τα
λόγια που ειπώθηκαν ήταν ελάχιστα, δεν
θα καταδεχόταν να ξεκατινιαστεί. Τους
πέταξε έξω από το σπίτι κι από τη ζωή
της σαν να πετάει μια μύγα από το ψωμί.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<span style="font-weight: normal;">Από
την στιγμή που έκλεισε η πόρτα πίσω
τους, η Μάρω αφέθηκε στα συναισθήματά
της, κατέρρευσε. Οι επόμενες μέρες και
οι διαδικασίες πέρασαν σαν σκηνές από
ταινία, σαν να μην την αφορούσαν. Τίποτα
πια δεν την αφορούσε. Έγινε η σκιά του
εαυτού της, με το ζόρι έσερνε τα βήματά
της από το κρεβάτι στον καναπέ. Κλείστηκε
στο σπίτι κι έπαψε να τρώει, έμεινε μισή,
κυκλοφορούσε με τις πυτζάμες, αχτένιστη
και συχνά έκανε μέρες να κάνει μπάνιο.
Κοιτούσε μονίμως το κενό και δε μιλούσε,
ούτε καν στην Κατερίνα που πάσχιζε να
τη βγάλει από τη σιωπή της. Σαν να είχε
πέσει σε λήθαργο, το κορμί και το μυαλό
της αρνούνταν να αντιδράσουν. Έξι περίπου
μήνες πέρασαν έτσι, η ζωή κυλούσε μα η
Μάρω είχε ξεχάσει να ζει. Έξι μήνες, όσο
ακριβώς κρατά μια χειμερία νάρκη.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<span style="font-weight: normal;">Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη. Και ξαφνικά, όπως ο ήλιος βγαίνει μετά τη
νύχτα και φωτίζει την πλάση, μια ηλιαχτίδα
φώτισε την ψυχή της, μικρή στην αρχή σαν
τη φλόγα ενός </span><b>κεριού</b><span style="font-weight: normal;">,
γιγάντια φωτιά μετά από λίγο πλημμύρισε
το μέσα της κι απειλούσε να την κάψει,
αν δεν την απελευθέρωνε. Άνοιξε διάπλατα
τα παραθυρόφυλλα, διάλεξε ένα από τα
ωραιότερα ρούχα της Κατερίνας, μια και
τα δικά της της έπλεαν πια, χτένισε
προσεκτικά τα μαλλιά της, που είχαν
ασπρίσει, τα σκέπασε με ένα πολύχρωμο
μαντήλι, βάφτηκε και αποφάσισε να βγει
έξω στον κόσμο. Πριν φύγει, κοιτάχτηκε
στον καθρέφτη κι έστειλε στον εαυτό της
ένα </span><b>φιλί</b><span style="font-weight: normal;">.
Άνοιξε την πόρτα κι έκανε το πρώτο δειλό,
μα σίγουρο βήμα στη νέα της ζωή. Περπάτησε
για ώρες σε δρόμους που πριν ούτε καν
τους είχε προσέξει και ρουφούσε κάθε
ήχο, κάθε εικόνα, κάθε μυρωδιά. Συνάντησε
ένα γραφικό καφενείο δίπλα στη θάλασσα,
διάλεξε το πιο ηλιόλουστο τραπέζι κι
έκατσε. Το βλέμμα της ακολοθούσε τη
νοητή γραμμή του ορίζοντα, εκεί που
ενώνεται με τη γραμμή του νερού.Το μυαλό
της γύρισε σε όλα όσα είχαν συμβεί. Τον
αποστολέα του δέματος δεν τον γνώρισε
τελικά ποτέ, αλλά για πρώτη φορά
συνειδητοποίησε ότι τίποτα από όλα αυτά
πια δεν την ένοιαζε. Όποιος κι αν ήταν,
της είχε αλλάξει τη ζωή. Ένα χαμόγελο
στόλισε τα χείλη της. Ήταν μόλις 52 χρονών!</span></div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-16468793256403800552014-06-16T06:54:00.002-07:002014-06-18T01:52:13.983-07:00ΛΙΓΗ ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ - 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGazj_ovZfX3jpJ7J3eaIbmghVpTLecfL10di1bNSoRq6fjOsj61Vj6nsOXE_WzxhT-3fwznWB33v87n5WdpBi4QGfBcQ0KMc9o9oBZ7bvp353sVe4ZV1DhFKYTZJvdvs_LNIgxZ2Eru1Y/s1600/art-love.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGazj_ovZfX3jpJ7J3eaIbmghVpTLecfL10di1bNSoRq6fjOsj61Vj6nsOXE_WzxhT-3fwznWB33v87n5WdpBi4QGfBcQ0KMc9o9oBZ7bvp353sVe4ZV1DhFKYTZJvdvs_LNIgxZ2Eru1Y/s1600/art-love.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Για το πρωτο μερος πατηστε εδω: <a href="http://butterflysstories.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html">http://butterflysstories.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html</a><br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
-Άκου Νεκταρία. Σε ξέρω από παιδί. Με συγχωρείς λοιπόν για
το θάρρος, μα πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν νομίζεις ότι πρέπει να
συνέλθεις;</div>
<div class="MsoNormal">
Στη αρχή απέμεινε να τον κοιτά παραξενεμένη. Έπειτα τα σμαραγδένια
μάτια της σκούρυναν, πλημμύρισαν με θυμό. Σήκωσε το χέρι της και τον
χαστούκισε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πώς τολμάς; Έχασα μάνα κι αδελφό σε λίγους μήνες! Η ζωή μου
κατέρρευσε! Δεν έχω τίποτα πια! Κι εσύ μου λες να συνέλθω; Ποιος νομίζεις ότι
είσαι; Είπε και σήκωσε ξανά το χέρι της, μα αυτή τη φορά ο Φώτης το άρπαξε και
τη σταμάτησε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Εγώ ποιος είμαι; Σε μένα μιλάς έτσι Νεκταρία; Ξεχνάς πως
μεγαλώσαμε μαζί;</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν εκτός εαυτού.</div>
<div class="MsoNormal">
-Με συγχωρείς… είπε μετανιωμένη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Εμένα με συγχωρείς… Δεν ήθελα να σε πιέσω. Όμως Νεκταρία…
κοίτα γύρω σου. Ο αδερφός σου έφυγε, η μάνα σου έφυγε, ο πατέρας σου είναι ένα
ράκος, μην περιμένεις να δουλέψει πια, τουλάχιστον για καιρό. Κι εγώ… εγώ δεν
μπορώ μονάχος μου να τα κουμαντάρω όλα αυτά. Πρέπει να με βοηθήσεις. Κρίμα
είναι όλα αυτά που με τόσο κόπο έφτιαξε η οικογένειά σου να χαθούν. Κι έπειτα…
Πώς θα ζήσετε; Έχεις ευθύνες πια Νεκταρία, εσύ απέμεινες μόνο… Εσύ κι εγώ…</div>
<div class="MsoNormal">
Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν. Είχε τόσο απορροφηθεί στον πόνο της
που δεν έβλεπε τίποτα άλλο. Στη μάνα της δεν στάθηκε σαν καλή κόρη όταν έφυγε
το παιδί και τώρα είχε αφήσει και τον πατέρα της μόνο να παλεύει με τις τύψεις
του. Κι οι δυο οι θάνατοι στα χέρια του ήταν έλεγε. Δε θα συγχωρούσε ποτέ τον
εαυτό του, έτσι έλεγε. Κι εκείνη… μια αγκαλιά παρηγοριάς δεν τον είχε πάρει. Το
βιος τους το άφηνε να ρημάξει. </div>
<div class="MsoNormal">
-Έχεις δίκιο Φώτη. Εσύ κι εγώ. Μαζί θα δουλέψουμε. </div>
<div class="MsoNormal">
Το είπε και το έκανε. Σαν σκυλί δούλευε. Δεν λογάριαζε
κούραση, δεν λογάριαζε κρύο μήτε ζέστη. Έγινε εκείνη ο άντρας του σπιτιού και
πάλευε να τα φέρει βόλτα. Αποδοτική η καλλιέργεια καπνού μα ήθελε δουλειά
σκληρή και μπόλικη. Κι είχε και το σπίτι να νοικοκυρεύει. Ο κύρης της κάθε μέρα
χανόταν όλο και πιο πολύ, ήταν αδύναμος να κάνει το παραμικρό. Η Νεκταρία κάθε
βράδυ γύριζε από τα χωράφια κατάκοπη κι αντί να ξεκουραστεί έβαζε το τσουκάλι
στη φωτιά να μαγειρέψει, έπλενε και συγύριζε κι όταν πια είχε αποκάμει γονάτιζε
μπροστά στο τζάκι, στα πόδια του πατέρα της, που εκεί ξημεροβραδιαζόταν σε μια
παλιά κουνιστή πολυθρόνα, κι έπιανε να του ψιθυρίζει ιστορίες και θρύλους.
Βάλσαμο ήταν οι ώρες αυτές και για τους δυο, πατέρα και κόρη. Ο κυρ- Θόδωρος
άφηνε το μυαλό του να χαθεί στα παραμύθια της Νεκταρίας κι ήταν οι μόνες
στιγμές μέσα στη μέρα που δεν έκλαιγε και δεν σιχτίριζε τον εαυτό του και τη
μαύρη του τη μοίρα. Η Νεκταρία από την άλλη ένιωθε λες κι είχε πάλι απέναντί
της το Μύρωνα, όπως όταν ήταν παιδί και τον νανούριζε με τραγούδια και μύθους. </div>
<div class="MsoNormal">
Ο Φώτης την καμάρωνε. Ήξερε πως ήταν γερό σκαρί μα τέτοια
δύναμη ψυχής δεν την φανταζόταν. Τη θαύμαζε και την αγαπούσε. Πάντα την
αγαπούσε, μα δεν είχε βρει το θάρρος να της μιλήσει. </div>
<div class="MsoNormal">
Πέρασε ο καιρός, ήρθε ξανά χειμώνας κι έπειτα άνοιξη,
καλοκαίρι, φθινόπωρο και πάλι ο χειμώνας. Ο κυρ- Θόδωρος χειροτέρευε διαρκώς,
έχανε κάθε μέρα τα λογικά του. Ούτε τα παραμύθια της κόρης του τον παρηγορούσαν
πια κι είχαν τα μάτια του μια λάμψη παράξενη, τρομακτική. Δεν ήταν λίγες οι φορές
που η Νεκταρία είχε εκμυστηρευτεί στο Φώτη πως φοβόταν μήπως κάνει καμιά τρέλα.
Εκείνος την καθησύχαζε μα μέσα του ένιωθε τον ίδιο φόβο. Το κακό δεν άργησε να
γίνει. </div>
<div class="MsoNormal">
Ήταν απόγευμα, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Φλεβάρη. Ο Φώτης
κι η Νεκταρία μιλούσαν με τους εργάτες καθώς ήταν η εποχή της σποράς κι όλα
ήταν έτοιμα για μια νέα σοδιά. Ξαφνικά, είδαν καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό,
μαύρο πυκνό καπνό. Κοίταξαν παραξενεμένοι να δουν από πού ερχόταν. </div>
<div class="MsoNormal">
-Νεκταρία! Γρήγορα! Νομίζω έρχεται από το σπίτι σου!</div>
<div class="MsoNormal">
Τρέξαν όλοι μαζί, η Νεκταρία, ο Φώτης κι οι εργάτες. Το
σπίτι ήταν τυλιγμένο στις φλόγες, η φωτιά είχε απλωθεί και τριγύρω στην αυλή,
στον κήπο, οι πύρινες γλώσσες έγλυφαν τα πάντα… ακόμα κι εκείνη τη συκιά, τη
συκιά του Μύρωνα. Σε μια γωνιά πήρε το μάτι της τον πατέρα της, πεσμένο στα
γόνατα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Φώτη! Ο πατέρας!</div>
<div class="MsoNormal">
Όρμησε μέσα από την αυλόπορτα ο Φώτης και μόλις που πρόλαβε
να τον τραβήξει έξω σέρνοντας, πριν η τεράστια συκιά σωριαστεί και πλακώσει τη
στέγη του σπιτιού. Λαχανιασμένη η Νεκταρία έτρεξε να τον αγκαλιάσει, δυο
εργάτες έβρεξαν τα χείλη του με λίγο νερό.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τι έκανες πατέρα; Τι έκανες; </div>
<div class="MsoNormal">
Η φωνή της δεν είχε θυμό, μόνο απόγνωση, τίποτα άλλο.</div>
<div class="MsoNormal">
-Γιατί με τραβήξατε; Γιατί δεν με αφήσατε να καώ; Όλα να
καούν! Δεν αξίζει να ζω πια, δεν μου αξίζει ζωή μετά από αυτά που έκανα. Αφήστε
με… αφήστε με…</div>
<div class="MsoNormal">
Αυτά είπε με πόνο ψυχής ο κυρ- Θόδωρος και σφάλισε τα χείλη
του. Η Νεκταρία έμεινε στο πλευρό του και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάιδευε τα κάτασπρα πλέον μαλλιά του. Στο
μεταξύ είχαν μαζευτεί κι άλλοι από το χωριό και προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά.
Άλλος με το λάστιχο, άλλος με κουρελούδες, ο καθένας έδινε τη μάχη του με το
πύρινο τέρας, μπας και καταφέρουν να σώσουν κάτι. Δυο ώρες αργότερα όλα είχαν
τελειώσει. Τίποτα δεν έμενε όρθιο. Μόνο μαυρίλα, μαυρίλα παντού. </div>
<div class="MsoNormal">
Η Νεκταρία έστεκε ακίνητη, ανίκανη να αντιδράσει στην
τελευταία αυτή συμφορά. Ένα αεράκι φύσηξε κι η στάχτη σηκώθηκε, στροβιλίστηκε
κι ήρθε κι έκατσε πάνω στα μακριά της μαλλιά. Κοίταξε ένα γύρο κι άφησε έναν
αναστεναγμό. Αυτό λοιπόν είχε μείνει απ’ τη ζωή της. Από την οικογένεια της, τους
ανθρώπους της, το σπίτι που μεγάλωσε αυτό μονάχα πια της έμεινε… στάχτη, τίποτα
άλλο… λίγη στάχτη στα μαλλιά της…</div>
<div class="MsoNormal">
Ένιωσε το ζεστό άγγιγμα του Φώτη στον ώμο της. Σαν να είχε
διαβάσει τις σκέψεις της, έπιασε το πρόσωπό της κι έστρεψε το βλέμμα της λίγα
μέτρα πιο κει, στα δεξιά τους.</div>
<div class="MsoNormal">
-Κοίτα. Είναι ζωντανό.</div>
<div class="MsoNormal">
Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο. Ένας μικρός κόκκινος ήρωας,
ολάνθιστος, σαν μια σταγόνα αίμα πάνω σε ολόμαυρο καμβά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αφού τα κατάφερε αυτό να επιβιώσει, θα τα καταφέρουμε κι
εμείς. ..της ψιθύρισε γλυκά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πώς Φώτη; Πώς; Δεν έχω άλλη αντοχή. Ο Μύρωνας, η μάνα, ο
πατέρας, το σπίτι… όλα χάθηκαν…</div>
<div class="MsoNormal">
-Σςςς. Μαζί θα τα ξαναχτίσουμε. Μαζί θα φροντίσουμε τον
πατέρα σου. Μαζί θα τα κάνουμε όλα, εγώ κι εσύ. Σήκωσε το πηγούνι της κι έφερε
τα μάτια της ίσια μπροστά στα δικά του.</div>
<div class="MsoNormal">
-Φώτη… εγώ… σταμάτησε. Θυμήθηκε τα λόγια του, εκείνο το ίδιο
πρωινό. «Σ’ αγαπώ Νεκταρία. Πάντα σ’ αγαπούσα. Αν το θέλεις κι εσύ, απόψε
κιόλας θα μιλήσω στον πατέρα σου. Κι άμα πει το ναι, παντρευόμαστε αμέσως».
Αυτά της είχε πει κι ήταν στ’ αλήθεια τόσο ξαφνικό,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν του είχε απαντήσει, δεν ήξερε τι να πει.
Ο Φώτης το σεβάστηκε και της έδωσε χρόνο να σκεφτεί και να αποφασίσει. Δεν
μπορούσε, δεν άντεχε να κρύβει άλλο τα αισθήματά του. </div>
<div class="MsoNormal">
Στάθηκε σιωπηλή και κοίταξε το νεαρό αυτό άντρα που άπλωνε
στα πόδια της την αγάπη του. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, ήταν πάντα
εκεί, κοντά της, ο δικός της φύλακας άγγελος. Κι έμοιαζε αλήθεια με άγγελο,
έτσι όπως πέφταν οι ξανθές του μπούκλες γύρω από το πρόσωπό του. Ναι, την
αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο. Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε
πραγματικά. Η πρώτη φορά που κατάλαβε.</div>
<div class="MsoNormal">
Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της κι άφησε ένα απαλό,
ανεπαίσθητο φιλί στα χείλη του. Την ίδια στιγμή τα μάγουλά της βάφτηκαν
κόκκινα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι! Μαζί. Πάντα μαζί από εδώ και πέρα. Μαζί μπορούμε να
κάνουμε τα πάντα. Το είπε και το πίστευε. </div>
<div class="MsoNormal">
Πλησίασαν τον κυρ- Θόδωρο που είχε απομείνει σιωπηλός να
κοιτάζει το κενό.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πάμε πατέρα. Τον σήκωσε με τη βοήθεια του Φώτη. Πάμε να
ξεκουραστούμε. Έχουμε μια ζωή να ξαναχτίσουμε. Από αύριο…</div>
<div class="MsoNormal">
Άφησαν πίσω τους το καμένο σπίτι, τη συκιά, τις κακές
αναμνήσεις κι έφυγαν αγκαλιασμένοι οι τρεις τους, μια καινούργια οικογένεια. Ο
ήλιος μόλις είχε αρχίσει να δύει πάνω από τα χωράφια με το φρεσκοσπαρμένο
καπνό.</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-79869871154704160592014-06-10T10:20:00.002-07:002014-06-16T06:54:59.639-07:00ΛΙΓΗ ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3gVx7K5IHJOjLDlUQKJz2P9DWXP4A0od2j9_CLC0VoKIc4VwVgZjETyeXxtDzA7eYjbVhjGm4Wp8Gf_inzqdYNAQZPNU6FFYNJzIv3bj3BKg2LEt1z2FM4HdmiwhOeZZ8hnypz-YodVpW/s1600/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3gVx7K5IHJOjLDlUQKJz2P9DWXP4A0od2j9_CLC0VoKIc4VwVgZjETyeXxtDzA7eYjbVhjGm4Wp8Gf_inzqdYNAQZPNU6FFYNJzIv3bj3BKg2LEt1z2FM4HdmiwhOeZZ8hnypz-YodVpW/s1600/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Εγώ θα πάω! Στύλωσε τα πόδια κάτω ο Μύρωνας κι άλλη μιλιά
δεν έβγαλε εκείνο το βράδυ. Αύγουστος του 1952. Θα’ ταν δεν θα ‘ταν 14 χρονών,
μα την απόφαση την είχε πάρει. Χαμένες οι απειλές του πατέρα, χαμένα και τα
παρακάλια της μάνας.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πού θα πας παιδάκι μου; Πού θα ξενιτευτείς; Το κύμα κι η
αρμύρα θα σε φάνε… και δώστου κλάμα η κυρά Ευτέρπη και να τα τάματα στην Παναγιά…
</div>
<div class="MsoNormal">
Του κάκου. Έτσι ήταν από παιδάκι, επίμονος κι αγύριστο
κεφάλι. Τι κι αν ο πατέρας από αυτόν περίμενε να τον ξεκουράσει, μεγάλωσε πια
πόσο να δουλεύει στα χωράφια, τι κι αν τα καπνά ήταν ανέκαθεν η δουλειά της
οικογένειας, η σίγουρη, αυτή που ανέθρεψε 4 γενιές, αυτή που κι εκείνον τον
είχε αναθρέψει… Αυτουνού η καρδιά χτυπούσε αλλιώτικα, αυτός γεννήθηκε
θαλασσινός, η ανάσα του μύριζε αλάτι, η ψυχή του λαχταρούσε να ταξιδέψει, να
χαθεί μέσα στο απέραντο του ωκεανού.</div>
<div class="MsoNormal">
Το κακό είχε ξεκινήσει όταν ήταν μόλις 7 χρονών, ότι είχε
μάθει να διαβάζει. Ο νονός του, που ήταν ο δάσκαλος του χωριού, του έκανε δώρο
ένα βιβλίο, που είχε και λόγια μα και εικόνες. «Οδύσσεια» έγραφε ο τίτλος και
τα ματάκια του έλαμψαν από χαρά μόλις το κράτησε στα χέρια του. Από τη μέρα εκείνη,
πού τον έχανες πού τον έβρισκες, κάτω από τη συκιά στην αυλή, αυτήν που είχε
φυτέψει ο παππούς του τη μέρα που γεννήθηκε ο Μύρωνας, αγκαλιά με το νέο του
θησαυρό, να διαβάζει και να βλέπει, να βλέπει και να διαβάζει, να ρουφάει
αχόρταγα τις σελίδες. Μια μέρα είπε σοβαρά σοβαρά στον πατέρα του πως όταν
μεγαλώσει θα γίνει ναυτικός. Έξαλλος ο κυρ- Θόδωρος, άρπαξε το βιβλίο από τα
χέρια του κι άρχισε να ουρλιάζει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αυτό δεν θα το ξαναπείς ποτέ! ΠΟΤΕ! Το κατάλαβες; Εμείς
είμαστε αγρότες, καπνά βγάζουμε εμείς όχι ψάρια! Κι αυτό εδώ που σου φουντώνει
τα μυαλά, να το ξεχάσεις!</div>
<div class="MsoNormal">
Και με μια κίνηση έκανε κομμάτια την « Οδύσσεια» μπροστά στα
τρομαγμένα μάτια του Μύρωνα, που ξέσπασε σε κλάματα. Πολύ αργά… Η ζημιά είχε
ήδη γίνει. Το βιβλίο το είχε μάθει απ’ έξω. Δεν χρειαζόταν να το διαβάσει ξανά.
Έκλεινε τα μάτια και στη στιγμή βρισκόταν στο νησί τον Λαιστρυγόνων, άκουγε το
τραγούδι των Σειρήνων ή πάλευε με τον Κύκλωπα Πολύφημο. Τα βράδια στον ύπνο του
μεταμορφωνόταν ο ίδιος σε Οδυσσέα, σε αιώνιο και θαρραλέο περιπλανητή, τράβαγε
με δύναμη το κουπί, σήκωνε τα πανιά κι αρμένιζε. Ούτε την οργή του Ποσειδώνα τη
φοβόταν, ούτε τις Συμπληγάδες Πέτρες. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και στα πέρατα
του κόσμου θα πήγαινε, αρκεί να ταξιδεύει. Αρκεί να ακούει τη γλυκιά της φωνή,
να την αγγίζει και να νιώθει το σύγκρυο σε όλο του το κορμί. Έρωτας η θάλασσα,
του ‘καψε τα σωθικά και δεν θα ξεριζωνόταν από μέσα του μέχρι να τη δαμάσει και
να δαμαστεί.</div>
<div class="MsoNormal">
Κουβέντα δεν ξανάνοιξε για το θέμα αυτό με κανέναν. Μόνο η
αδερφή του η Νεκταρία ήξερε για αυτά του τα όνειρα. Όχι δηλαδή πως της τα είχε
πει, αλλά να… τον άκουγε συχνά τα βράδια να παραμιλάει. Όταν τον ρώτησε την
ξόρκισε να μη μιλήσει ποτέ. Τον αγαπούσε πολύ, ποτέ δεν θα τον πρόδιδε. Ήταν
πέντε χρόνια μεγαλύτερή του, μα πιο πολύ σαν μάνα του ήταν παρά σαν αδερφή.
Λείπαν οι γονείς όλη μέρα στα χωράφια, αυτή τον έπλενε, αυτή τον τάιζε, τον
κοίμιζε, όλα αυτή. Πώς θα μπορούσε να του αρνηθεί; Κι ας έτρεμε το φυλλοκάρδι
της πως θα ερχόταν μια μέρα που θα άντρευε το αγοράκι της και τότε κανείς δεν θα
μπορούσε να τον σταματήσει…</div>
<div class="MsoNormal">
Κι ήρθε αυτή η μέρα. Σαν βόμβα έπεσε στο σπίτι η είδηση.
Ζητούσαν λέει νέους για μούτσους σε κάτι μεγάλα καράβια που γυρίζαν όλο τον
κόσμο μεταφέροντας σιτηρά. Λίγα τα λεφτά, πολλοί οι κίνδυνοι, μα σίγουρη και
μόνιμη δουλειά. Ο Μύρωνας είχε δηλώσει το όνομά του στη λίστα για να μπαρκάρει,
αλλά ήταν ανήλικος, έπρεπε να υπογράψει ο κυρ- Θόδωρος , μα ούτε να το ακούσει!
Να αφήσει το μοναχογιό του να θαλασσοδέρνεται; Να υπογράψει με το χέρι του την
καταστροφή του; Δεν υπήρχε περίπτωση! Ανένδοτος! Μα ανένδοτος κι ο Μύρωνας.
Έπαψε να τρώει, έπαψε να μιλάει, κλείστηκε μέρες στο δωμάτιό του, έρεψε, η σκιά
του εαυτού του έγινε. Τα βράδια που πέφταν για ύπνο, η Νεκταρία τον αγκάλιαζε
τρυφερά. </div>
<div class="MsoNormal">
-Εγώ θα πάω Νεκταρία. Άμα δεν πάω θα πεθάνω!</div>
<div class="MsoNormal">
-Και θα μ’ αφήσεις Μύρωνά μου; Εμένα, που είσαι η ζωή μου;</div>
<div class="MsoNormal">
-Θα πεθάνω σου λέω! Να πεθάνω θες;</div>
<div class="MsoNormal">
Αναστέναζε η Νεκταρία από τον καημό, αναστέναζε κι η μάνα
που έβλεπε το παιδί της να λιώνει, αναστεναγμό τον αναστεναγμό, δεν άντεξε κι ο
κυρ- Θόδωρος κι έβαλε τη τζίφρα του. </div>
<div class="MsoNormal">
Φτερά στα πόδια φόρεσε ο Μύρωνας, να τρέξει να προλάβει, να
δώσει το χαρτί της έγκρισης, αυτό που θα άνοιγε την πόρτα στον πόθο του.</div>
<div class="MsoNormal">
Σαν έφτασε η μέρα να φύγει, μάνα και πατέρας τον φίλησαν
σταυρωτά, του έδωσαν την ευχή τους κι ένα μικρό κομπόδεμα, μη και χρειαστεί
κάτι εκεί που θα ‘ναι μακριά τους.</div>
<div class="MsoNormal">
Η Νεκταρία τον κρατούσε σφιχτά στον κόρφο της κι έτρεχε
ποτάμι το δάκρυ. Τον φιλούσε ξανά και ξανά κι όλο τον αγκάλιαζε. Του πέρασε στο
λαιμό ένα μικρό σταυρό, τον βαφτιστικό της για να τον φυλάει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πού πας αγοράκι μου; Που πάς θησαυρέ μου; Πού μ’ αφήνεις;
Του ψιθύριζε όλο παράπονο. Πρόσεχε! Να μου υποσχεθείς πως θα προσέχεις… Αυτές
ήταν οι τελευταίες της κουβέντες. Και δεν ήταν απλά η συμβουλή μιας ανήσυχης
αδερφής. Είχε ένα κόμπο στο στομάχι, μια αίσθηση κακού που την πλησίαζε γοργά
και αναπόφευκτα. Έδιωξε από το μυαλό της τις μαύρες σκέψεις και τον
αποχαιρέτισε με ένα τελευταίο φιλί. Καθώς ξεμάκραινε, ο κόμπος στα σωθικά της
γινόταν πιο έντονος.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν η τελευταία φορά
που τον είδε. Μια βδομάδα μετά που έφυγε ο Μύρωνας, ήρθε και φώλιασε στην
κουζίνα του σπιτιού ένα περιστέρι λευκό. Στεκόταν στο δοκάρι πάνω από την πόρτα
και δεν κουνιόταν. Τρεις μέρες έμεινε εκεί, ώσπου ένα πρωί άνοιξε τα φτερά του
και πέταξε μακριά. Η Νεκταρία το κοιτούσε έντρομη. «Θανατικό! Παναγιά μου,
θανατικό μας πλησιάζει» σκεφτόταν κι έφτυνε τον κόρφο της, μα δεν τολμούσε να
το ξεστομίσει. «Αν δεν το πω μπορεί να το ξορκίσω». Το ίδιο βράδυ είδε το πιο
παράξενο όνειρο. Ήταν λέει καταμεσής των χωραφιών τους, μα ήταν στέρφα. Φορούσε
ένα φουστάνι λευκό κι είχε λυτά τα καστανά μαλλιά της. Τα πράσινα μάτια της
ήταν κλειστά κι αυτή στριφογυρνούσε, στροβιλιζόταν σε μια άγνωστη μελωδία που
ακουγόταν μακρινή. Ξάφνου, τα χωράφια άρχισαν να γεμίζουν με νερό, ορμητικό
νερό που γέμιζε τα πάντα γύρω της, την πλησίαζε σαν χείμαρρος, απειλώντας να
την πνίξει. Και τότε το φόρεμα της έγινε μαύρο και τα χέρια της γέμισαν αίμα.
Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα κι άρχισε να ουρλιάζει το όνομα του αδερφού της. Την
άλλη μέρα τους φέραν τα μαντάτα. Το καράβι είχε πέσει σε μεγάλη τρικυμία στα
ανοιχτά, στο δρόμο προς την Ιταλία. Στην προσπάθειά του να κλείσει ένα από τα
πανιά, τον χτύπησε το κατάρτι κι ο Μύρωνας βρέθηκε στη θάλασσα. Τα κύματα ήταν
τεράστια, κανείς δεν πρόλαβε να τον βοηθήσει, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου
είχε χαθεί από τα μάτια τους, τον κατάπιε η θάλασσα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Παιδί μουυυυυ!!!!! Όοοχιιιι!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ούρλιαξε η μάνα μόλις το άκουσε, έχασε τον
κόσμο κάτω από τα πόδια της, κατέρρευσε σε μια πολυθρόνα κι άρχισε να χτυπάει
το κεφάλι της με τα χέρια της και να κλαίει γοερά. Ο πατέρας έπιασε να
βλαστημάει και να κατηγορεί τον εαυτό του που έβαλε την αναθεματισμένη υπογραφή
και τώρα πάει το αγοράκι του, το μονάκριβό του. </div>
<div class="MsoNormal">
Την άλλη μέρα έγινε η κηδεία. Ποια κηδεία δηλαδή, ένα άδειο
κουστούμι βάλανε στο φέρετρο, ούτε το κορμάκι του δεν είχανε να το θάψουν όπως
του έπρεπε. </div>
<div class="MsoNormal">
Η Νεκταρία δεν μίλησε ούτε έκλαψε. Ανέκφραστα κοιτούσε το
κενό και μόνο πού και πού μουρμούραγε μέσα από τα δόντια της, σχεδόν ψιθυριστά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Φόνισσα. Μου τον πήρες φόνισσα. Πανάθεμά σε…</div>
<div class="MsoNormal">
Αργότερα θυμόταν πως σκεφτόταν πόσο άδικο ήταν, πόσο σκληρή
ήταν μαζί της η ζωή. Αλοίμονο, δεν φανταζόταν πόσο σκληρή ακόμα μπορούσε να
γίνει…</div>
<div class="MsoNormal">
Δεκαεννιά χρονών στα είκοσι, ένα δροσερό λουλούδι, έτοιμο να
ανοίξει τα πέταλά του για να το μυρίσει ο έρωτας κι όμως αυτή μαράζωνε,
μαραινόταν κάθε μέρα πιο πολύ. Η μάνα και ο πατέρας κάθε πρωί φεύγαν αχάραγα
για τα χωράφια και γύριζαν το δείλι. Αυτή απέμενε μονάχη της στο άδειο σπίτι,
ξάπλωνε στο κρεβάτι του Μύρωνα, αγκάλιαζε τα ρούχα του, λίγο να νιώσει τη
μυρωδιά του. Ούτε ξεμύτιζε πια, ούτε στην πλατεία του χωριού δεν πήγαινε τις
Κυριακές, έμοιαζε λες κι ο χρόνος να σταμάτησε σε κείνη την καταραμένη μέρα. Μα
οι συμφορές της δεν είχαν τελειώσει…</div>
<div class="MsoNormal">
Μεσημέρι ήταν κι είχε αποκοιμηθεί στο μαξιλάρι του αδερφού
της που είχε μουσκέψει με τα δάκρυά της. Τον ύπνο της έκοψαν οι φωνές, δυνατές
φωνές και χτυπήματα στην πόρτα. Άνοιξε ξαφνιασμένη κι είδε την κυρά Μαρία του
φούρναρη αλαφιασμένη και κάτωχρη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τρέχα Νεκταρία! Τρέχα στα χωράφια! Η μάνα σου!</div>
<div class="MsoNormal">
Δεν πρόλαβε να αποσώσει την κουβέντα της κι είχε ήδη φύγει.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά ήταν ήδη εκεί. Δεν άντεξε αυτό που αντίκρισε. Η μάνα
της πεσμένη χάμω, από πάνω ο πατέρας να την κρατάει στα χέρια του, να υψώνει τα
μάτια στο Θεό, να φωνάζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί;;;;
Γιατί Θεέ μου; Γιατί δεν πήρες εμένα; Γιατί μου στέλνεις τόσο πόνο;
Γιατίιιιι;;;», γύρω συγχωριανοί και… αίμα, αίμα παντού. Έκανε να τρέξει κοντά
τους, μα ο Φώτης, ένας από τους εργάτες του κυρ- Θόδωρου μπήκε μπροστά και την
εμπόδισε. </div>
<div class="MsoNormal">
-Μην πάς Νεκταρία. Δεν θέλεις να το δεις αυτό.</div>
<div class="MsoNormal">
-Άσε με! Ούρλιαζε και χτυπούσε χέρια και πόδια στον αέρα,
καθώς ο Φώτης τη σήκωσε να την απομακρύνει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Δε σ’ αφήνω! Δεν θα πας!<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Την αγκάλιασε σφιχτά και την άφησε να κλάψει, να ξεσπάσει…</div>
<div class="MsoNormal">
Την κυρά Ευτέρπη την είχε βρει ο θάνατος εντελώς απρόσμενα
και τόσο μα τόσο τραγικά! Χωμένη και σκυμμένη ήταν μέσα στα καπνά, ούτε
κατάλαβε πώς βρέθηκε κάτω από τις ρόδες του τρακτέρ. Το τρακτέρ το οδηγούσε ο
κυρ- Θόδωρος. Ένιωσε το τράνταγμα και σταμάτησε, έκανε πίσω… μα ήταν πια αργά…</div>
<div class="MsoNormal">
Οι επόμενες μέρες κύλησαν χωρίς καλά καλά να το καταλάβει.
Τα της κηδείας τα ανέλαβε όλα ο Φώτης. Ήταν ο επιστάτης στα χωράφια μα ακόμα
παραπάνω ήταν ο πιο δικός τους άνθρωπος, σαν παιδί του τον είχε ο κυρ- Θόδωρος.
Σαν φάντασμα του εαυτού της, σαν να παρακολουθούσε τη ζωή της από απόσταση,
κινιόταν μηχανικά. Ο Φώτης της έδωσε λίγο χρόνο κι έπειτα πήγε ένα πρωί να τη
βρει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... </div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-75718621878124502422014-05-22T12:14:00.001-07:002014-05-23T05:11:55.250-07:00ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ - ΣΙΛΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4V0MdXPU1OkScSR2sapaPppjlHG4nLJehq65_QHxB_2hMOlmUygsJWuSmRuOQRacpNVims6fU-JJH1rRMWaybxIgb6JCSyOiUVtCDV49NuNW_U18MOT05S1a17H6D23piOAethv-6bbOa/s1600/varka_6127.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4V0MdXPU1OkScSR2sapaPppjlHG4nLJehq65_QHxB_2hMOlmUygsJWuSmRuOQRacpNVims6fU-JJH1rRMWaybxIgb6JCSyOiUVtCDV49NuNW_U18MOT05S1a17H6D23piOAethv-6bbOa/s1600/varka_6127.jpg" height="317" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Σίλια<br />
<br />
<br />
Μόλις επέστρεψα από το μαιευτήριο στο ξενοδοχείο. Μεγάλο το ταξίδι αλλά δεν θα το έχανα για τίποτα στον κόσμο! Τι απίστευτη στιγμή! Ένα τόσο δα πλασματάκι, σαν ψεύτικο, μια μικρή πορσελάνη, εύθραυστη μα και ανθεκτική συνάμα.<br />
Συγκινήθηκα πολύ... Η Σίλια, αγαπημένη φίλη, παιδική, αδερφική... Σήμερα έγινε μανούλα... Το άξιζε! Το κέρδισε! Κι οι δυο το κέρδισαν. Πώς την κοίταζε στα μάτια, πώς της χάιδευε τα μαλλιά! Όλος του ο κόσμος ένα της χαμόγελο! Πάντα ζήλευα την αγάπη αυτη! Με την καλή έννοια! Ευχόμουν να βρω κι εγώ κάτι τόσο δυνατό. Πίστευα ότι στο Μάνο τα βρήκα όλα... Γελάστηκα...Και το πλήρωσα...Ακόμα το πληρώνω...<br />
Όμως αρκετά! Σήμερα είνα η μέρα της Σίλιας και του Γιώργου, η δική τους στιγμή.<br />
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη, τη φωνή της, τη δύναμη και την ευτυχία στα λόγια της.<br />
"Έλλη, είμαι ερωτευμένη!" Από τον τόνο της και μόνο ήξερα πως ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Λίγες μέρες αργότερα, έλαβα και το γράμμα της.<br />
<i>"Ζούσα μόνη μου, παρέα με τα άδεια σακιά των ονείρων μου, τα παραγεμισμένα με άερα. Κι έστι άδεια όπως ήταν η ζωή μου, ήρθε και τη γέμισε, της έδωσε πνοή. Τρίτη βράδυ με πήρε αγκαλιά. Ακούμπησε τα χείλη του στα δικά μου. Ήταν τόσο ζεστά που τρόμαξα πως θα με κάψουν. Με άφησε στην πόρτα του σπιτιού μου. Μέσα σε λίγα λεπτά η απουσία του έγινε ασφυκτική. Τον πήρα τηλέφωνο, του είπα να έρθει πάλι κι εκείνος ήρθε αμέσως. Με πήρε από το χέρι και με πήγε στη θάλασσα, περπατήσαμε χωρίς να μιλάμε, μόνο το φεγγάρι μας έκανε παρέα εκείνο το βράδυ. Με κοίταξε και μου είπε Σ' ΑΓΑΠΩ. Μόλις λίγες μέρες γνωριζόμασταν, μα κάτι βαθιά μέσα μου φώναζε πως έλεγε αλήθεια. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να ζεσταθούμε. Μια νύχτα μόνο πώς χώρεσε ολόκληρη ζωή; Αποκοιμήθηκα στη ζεστή αγκαλιά του κι όταν ξημέρωσε ένιωσα πως είχα ξαναγεννηθεί εκεί, μαζί του, μέσα του. Σαν να τον ήξερα πάντα. Σαν να τον περίμενα πάντα... Μπορώ άραγε να πιστέψω και πάλι στον έρωτα;;;"</i><br />
Μπόρεσε! Ευτυχώς, έκλεισε τα αυτιά της σε όλες τις φωνές, μέσα κι έξω από το κεφάλι της που της ζητούσαν να μην αφεθεί, να είναι καχύποπτη και τόλμησε να το ζήσει. Πίστεψε στον έρωτα και κέρδισε την αγάπη. Ένιωσε αυτή την αρχέγονη δίψα για ζωή κι αποφάσισε πως της άξιζε να γίνει ευτυχισμένη! Κι έγινε!<br />
Από τότε αχώριστοι είναι. Στα εύκολα και στα ζόρια πάντα μαζί! Κι εγώ να καμαρώνω από μακριά. Μου είχε στοιχίσει πολύ που η Σίλια μετακόμισε σε ένα μακρινό μέρος. Πάντα είχα την τάση να την προστατεύω. Τώρα την προστατεύει ο Γιώργος κι εγώ είμαι ήσυχη. Η αγάπη τους είναι η καλύτερη ασπίδα! Κι ήρθε απόψε αυτό το αγγελούδι να την κάνει αθάνατη, αιώνια, να αφήσει το αποτύπωμά τους στα αστέρια!<br />
Καλωσόρισες καρδούλα μου! </div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-91038480675703569992014-03-19T10:34:00.002-07:002014-03-19T10:42:34.228-07:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ- 15<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZQcotiQy7JEBP0CkNxYwfKRexR6tgTfAeuZQY6e3iZsnr4-N-tTRk0lDqjkCiZBhYW2VXW4j3GpuK-BhcwX8f0lvoYIPHjFy1ryXi_ytSDwB3viquOn-wi5o3oDgxYELYElvwYDevo_s/s1600/tounel-apo-louloudia-04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZQcotiQy7JEBP0CkNxYwfKRexR6tgTfAeuZQY6e3iZsnr4-N-tTRk0lDqjkCiZBhYW2VXW4j3GpuK-BhcwX8f0lvoYIPHjFy1ryXi_ytSDwB3viquOn-wi5o3oDgxYELYElvwYDevo_s/s1600/tounel-apo-louloudia-04.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
</div>
<br />
15.Σχέσεις Εμπιστοσύνης<br />
<br />
Στο αεροδρομιο της Ξανθης ο κοσμος κινειτο νωχελικα. Ηταν χειμωνας και η κινηση ηταν μειωμενη. Ο Ιωσηφ μαζι με την Ελεανα ειχαν μολις φτασει. Σε ολη την πτηση ο αστυνομος ηταν σκεφτικος και αμιλητος. Αν και καιγοταν απο περιεργεια, η Ελεανα ηξερε οτι δεν ειχε νοημα να αποπειραθει να τον ρωτησει τι στο διαολο ειχε συμβει και γιατι την εσερνε στην αλλη ακρη της χωρας. Γνωρίζονταν και συνεργάζονταν πολλά χρόνια, είχε μάθει πια τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του κι ήξερε ότι αν δεν ήθελε δεν του έπαιρνες λέξη! Θα της μιλουσε αναγκαστικα καποια στιγμη συντομα.<br />
Κατεβηκαν βιαστικα απο το αεροπλανο και επιβιβαστηκαν στο υπηρεσιακο αυτοκινητο που ηδη τους περιμενε. Ο Ιωσηφ εσπασε πρωτος τη σιωπη.<br />
-Θα αναρωτιεσαι φυσικα περι τινος προκειται.<br />
-....<br />
-Λοιπον, μη με παρεις για τρελο, αλλα απο τοτε που ανακαλυψαμε το πτωμα του Γιωργου, εχω συνεχως την αισθηση οτι αυτη η δολοφονια εχει σχεση με ολη τη σειρα εγκληματων που εδω και μηνες παλευουμε να εξιχνιασουμε.<br />
-Ναι, το έχουμε συζητήσει αυτό, άλλωστε κι εγώ την ίδια άποψη έχω. <br />
-Θα θυμασαι φυσικα οτι ταυτοχρονα με το φονο του Γιωργου, εξαφανιστηκε απο προσωπου γης και η γυναικα του η Μαιρη, η ξαδερφη μου. Κι οτι εχω φαει τον κοσμο να τη βρω.<br />
-Τα ξερω ολα αυτα Ιωσηφ, αλλα και παλι δεν καταλαβαινω. Εχεις πληροφοριες οτι βρισκεται στην Ξανθη; Αλλα και παλι, γιατι ολη αυτη η μυστικότητα;<br />
-Σήμερα το πρωί, στα εισερχόμενα του υπολογιστή μου, βρήκα ένα μέηλ από τη Μαίρη. Το μήνυμα ήταν μόνο μια φωτογραφία, το σπίτι του κολλητού και κουμπάρου της στην Ξάνθη, του Χρήστου. Ξαφνικά, η οθόνη μου γέμισε με τη λέξη "ΒΟΗΘΕΙΑ".<br />
-Απίστευτο! Λες να στο έστειλε εκείνη; Και γιατί τώρα;<br />
-Δεν ξέρω... Είμαι βεβαιος πάντως ότι κινδυνεύει. <br />
-Μα αν όντως είναι εδώ και χρειάζεται βοήθεια, τότε ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε ενισχύσεις, μόνοι μας θα είναι επικίνδυνο, δεν ξέρουμε ούτε ποιους ούτε πόσους αντιμετωπίζουμε.<br />
-Κοίτα Ελεάνα...Θα σου πω και κάτι ακόμα που δεν ξέρεις. Εδώ και καιρό, αισθάνομαι ότι με παρακολουθούν. Νιώθω πως μέσα στην ίδια μου την ομάδα κάτι δεν πάει καλά, μια αδιόρατη απειλή, σαν να υπάρχει ανάμεσά μας ένας... κατάσκοπος, ένας καταδότης. Τώρα τι καταδίδει και για ποιον δουλεύει δεν ξέρω να σου πω, όμως είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Μόνο εσένα εμπιστεύομαι. Είσαι για μένα πολλά παραπάνω από μια εξαίρετη συνεργάτης, είσαι μια αληθινή φίλη και η μόνη που μπορώ να στραφώ. Το ξέρω ότι σε σέρνω σε κάτι επικίνδυνο κι είναι πολύ εγωιστικό από μέρους μου. Αν θες, σταματάω αμεσως να κατέβεις.<br />
Η Ελεάνα χαμογέλασε αινιγματικά...<br />
-Εγώ μωρό μου, είμαι γεννημένη για τον κίνδυνο.<br />
Ο Ιωσήφ ανταπόδωσε το χαμόγελο και της έπιασε συνομωτικά το χέρι. Συνέχισαν σιωπηλοί τη διαδρομή τους. Λίγα μόλις λεπτά αργότερα, το σπίτι του Χρήστου φάνηκε από μακριά. Μόλις πλησίασαν αρκετά, ο Ιωσήφ έσβησε τη μηχανή και έκρυψε πίσω από μερικά δέντρα το αυτοκίνητο. Βγήκαν και προχώρησαν με τα πόδια προς τον κήπο. Ξάφνου, ένας δυνατός κρότος κι όλο το σπίτι μαζί με τα περίχωρά του άρχισε να σείεται έντονα. Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τη σκεπή και μια δυνατή βροχή άρχισε να μαστιγώνει τα πάντα. Ένας απόκοσμος άνεμος φύσηξε, που όλο και δυνάμωνε, ώσπου εμφανίστηκε ένας μικρός ανεμοστρόβιλος που σάρωνε ό,τι στεκόταν στο πέρασμά του. Από την καμινάδα έβγαινε πυκνός μαύρος καπνός, όχι όμως σαν αυτόν που βγάζει το τζάκι, αλλά σαν κάτι να καίγεται. Μια μυρωδιά σαπίλας και καμμένης σάρκας γέμισε τα πνευμόνια τους και τους έκοψε την ανάσα. Το θέαμα ήταν απίστευτο, αδιανόητο για τη θνητή τους φύση. Έμοιαζε σαν εικόνα παρμένη από την Αποκάλυψη.Με πολύ κόπο κρατιόνταν όρθιοι ενάντια στο μανιασμένο αέρα.<br />
-Ελεάνα γύρνα στο αυτοκίνητο και κάλεσε βοήθεια! Γρήγορα!<br />
-Κι εσύ;<br />
-Εγώ θα μπω μεσα! Φύγε, τρέχα! ΤΩΡΑ!<br />
<br />
Η Ελεάνα έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι ο Ιωσήφ, αφού κοντοστάθηκε για μια στιγμή, προσπαθώντας να χωρέσει στο νου του όσα έβλεπε, έκανε το σταυρό του κι όρμησε αποφασιστικά προς τις σκάλες. Με κόπο, στηριζόμενος στην κουπαστή, κατόρθωσε να ανέβει και βρέθηκε μπροστά στην εξώπορτα. Την κλώτσησε δυνατά και βρέθηκε στο εσωτερικό του σπιτιού. Όσα αντίκρισε να εκτυλίσσονται εκεί, μπροστά στα έκθαμβα μάτια του, δεν θα μπορούσε ποτέ να τα περιγράψει.<br />
<br /></div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-5653238083998952962014-03-19T09:34:00.001-07:002014-03-19T10:46:41.978-07:00ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ- ΚΕΒΙΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #6600cc;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVFghCtegMiBZUs_4nIvVFBrth6ZQIzbE8115vsvY9gbG_53bA3AF0pNb4y15CgViGhiC1XpPYBf2eXe7mqIplEhS6F6slXoGumO3ZCh9mJk9JUvYVGwPBqZ-KTginxmqGplnhKPn4swxK/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVFghCtegMiBZUs_4nIvVFBrth6ZQIzbE8115vsvY9gbG_53bA3AF0pNb4y15CgViGhiC1XpPYBf2eXe7mqIplEhS6F6slXoGumO3ZCh9mJk9JUvYVGwPBqZ-KTginxmqGplnhKPn4swxK/s1600/images.jpg" /></a></i></span></div>
</div>
<br />
<span style="color: #6600cc;"><i>15-10-2007</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Κεβιν"</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i></i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Αγαπητο μου ημερολογιο,</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i></i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Πανε
2 χρονια και κατι απο τοτε που εφυγε...Που να βρισκεται αραγε τωρα; Να
ειναι καλα; Θυμαμαι ακομα την μερα που πρωτοσυναντηθηκαμε. </i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ηταν
καλοκαιρι, μια απο εκεινες τις μερες που δεν θες να πας για δουλεια για
κανεναν λογο. Βαριομουν αφορητα, μου ειχε σπασει και ο Φωτης, ο
συναδελφος στο εστιατοριο τα νευρα απο το πρωι, μολις που ειχα προλαβει
να κανω μπανιο και να αλλαξω για την απογευματινη βαρδια και γενικα η
διαθεση μου ηταν φριχτη! Στεκομουν στο ποστο μου, με το λευκο μου
φορεματακι και το πιο ξενερωμενο υφος και περιμενα να περασει κανενας
τουριστας για να φορεσω το ψευτικο χαμογελο και να τον προσκαλεσω στο
εστιατοριο, διαφημιζοντας τα -ο Θεος να τα κανει- εκπληκτικα φαγητα μας!
Μεταξυ μας αγαπητο ημερολογιο, το φαγητο ηταν μια αηδια!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ανθρωπος
δεν περναγε, δεν περναγε κι η ωρα. Ωσπου τον ειδα...ανεβαινε απο τη
στροφη με ενα λευκο πουκαμισο και ενα μπλε τζινακι, μελαχροινος, ενας
κουκλος! Περπατουσε μαζι με ενα φιλο του, ξανθουλη. Προσπαθησα να το
παιξω ανεμελη, αλλα το βλεμμα μου με προδιδε. Δεν του διεφυγε...Με
πλησιασε και με ρωτησε για το εστιατοριο...Χαμογελασα...καθολου ψευτικα!
Πιασαμε την κουβεντα στα Αγγλικα. Μου ειπε πως ειχε ερθει για διακοπες
με το φιλο του και εμενε δυο στενα κατω απο το εστιατοριο, αλλα δεν ειχε
τυχει να το δει. Ηταν ηδη 1 μηνα σχεδον εκει και θα εφευγε σε 15
μερες...Γαμωτο!, σκεφτηκα...και δεν μπορουσε να περασει τοσο καιρο;</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Θυμαμαι
οτι δεν ανεβηκε πανω τελικα, αλλα μου ειπε πως θα
ξαναγυρισει...πραγματικα, μετα απο λιγη ωρα ξαναηρθε...μου ειπε πως
ηθελε παλι να δει το χαμογελο μου, γι' αυτο γυρισε. Κι εμεινε, εγινε
πελατης του εστιατοριου...την ωρα που εφευγε, ζητησε να με ξαναδει,
ζητησε το τηλεφωνο μου, δεν το εδωσα, πηρα το δικο του ξεροντας ηδη πως
δεν θα τηλεφωνουσα...μου υποσχεθηκε πως θα ερθει να με βρει...του ειπα
"εδω θα ειμαι"...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Αλλα
εφυγα...Το μαγαζι δεν πηγαινε καλα, η συμφωνια μας ηταν μεχρι το τελος
του μηνα και θα βλεπαμε...το ειχα ξεχασει. Κι εφυγα...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Οι
μερες περνουσαν, σκεφτομουν το ομορφο μελαχροινο αγορι, δεν επαιρνα
τηλεφωνο ομως, ισως απο εγωισμο, απο ντροπη, απο μια χαζη αντιληψη οτι
οι γυναικες δεν κανουν ποτε το πρωτο βημα...σημερα μετανιωνω για την
ανοησια μου αυτη...χασαμε πολυ χρονο...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ομως, οταν η μοιρα θελει να γνωριστουν δυο ανθρωποι, τιποτα δεν μπορει να τη σταματησει...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ειναι
Σαββατοβραδο θυμαμαι. Εχω παει με μια παρεα σε ενα απο εκεινα τα
κλαμπακια που συνηθως δεν παταω, γιατι βαζουν μπομπες ποτα και μουσικη
νταπα ντουπα που βαραει διαρκως και με χτυπαει στα μηλιγκια! Αλλα, με
αγαπαει ο Θεος και τη μερα εκεινη βαζει περισσοτερο χορευτικα κομματια!
Καποια στιγμη παω στο μπαρ για ποτο...και τον βλεπω απεναντι μου, η
ματια του πεφτει πανω μου...και κολλαει...αρχιζουμε να περπαταμε ο ενας
προς τον αλλο και ολα γυρω μοιαζουν να εχουν σταματησει...δεν υπαρχει
κανενας αλλος, τιποτα αλλο, σαν τις ταινιες που ξαφνικα ολα πανε σε slow
motion...καθομαστε μαζι στο μπαρ, χωρις να αλλαξουμε κουβεντα, απλα
κοιταζομαστε. Σπαει τη σιωπη...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Σε
εψαχνα...περνουσα καθε μερα απο το σημειο που στεκοσουν, αλλα δεν ησουν
εκει...μπηκα μια φορα και ρωτησα, αλλα δεν ηξεραν που ησουν..σε
εψαχνα...εισαι πανεμορφη αποψε..."</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Δεν ειχα κατι να πω, δεν χρειαζοταν αλλωστε, ελαμπαν τα ματια μου και το χαμογελο μου!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Δεν εμεινα πολυ, επρεπε να γυρισω στην παρεα μου, ομως αυτη τη φορα εδωσα το κινητο μου, ξεροντας πως εγω θα παρω πρωτη...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Αρχισε ετσι μια σειρα προσωπικων ανατροπων και υπερβασεων, απο αυτες που μονο ο κεραυνοβολος ερωτας προκαλει...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Την
επομενη μερα του εστειλα μηνυμα...απλο, τυπικο, τι κανεις, πως
περνας...μεσα σε 5 λεπτα με ειχε παρει τηλεφωνο, μου μιλησε στα Ελληνικα
και ξαφνιαστηκα...εμαθα το ιδιο βραδυ πως η καταγωγη του ηταν Ελληνικη,
απο μητερα Ελληνιδα και πατερα Αυστραλο, μα ειχε γεννηθει και μεγαλωσει
στην Ολλανδια. Κανονισαμε να βρεθουμε. Ντυθηκα στα ασπρα, οπως τη μερα
που γνωριστηκαμε. Η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα, οχι απο αγχος, αλλα
απο ανυπομονησια...ηρθε επιτελους εκεινο το βραδι κι εγω ελαμπα!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Πηγα
να τον βρω σε ενα απο αυτα τα απαισια κλαμπακια...η αληθεια ειναι πως
απογοητευτηκα, δεν μου αρεσε καθολου, ηταν πραγματικα επιεικως
ελεεινο...ηπια μια μπυρα, καταβαλωντας καθε δυνατη προσπαθεια να
διασκεδασω, ηταν αδυνατον ομως και στο μισαωρο πανω ειπα να φυγω, παρολο
που ηταν ιδιαιτερα περιποιητικος μαζι μου...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Χωρις δευτερη σκεψη μου ειπε "παμε"...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Μα τι λες, εσυ εχεις ερθει εδω με την παρεα σου, Κεβιν, δεν μπορεις να φυγεις!"</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Η βραδια αποψε ειναι δικια σου, παμε οπου θες εσυ."</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"ΟΚ...τοσες μερες εδω, σε μαγαζι με Ελληνικα δεν εχεις παει;"</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Οχι..."</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>"Χμ! Φυγαμε λοιπον! Να δεις πως διασκεδαζουμε εμεις, τι στο καλο, Ελληνας εισαι!"</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ηπιαμε
πολυ...χορεψαμε πολυ...μιλησαμε για το παρελθον, για οσα μας πονεσαν
πολυ...Φυγαμε μεθυσμενοι, οχι μονο απο τα ποτα, περπατωντας χερι χερι
στους πεζοδρομους..Θυμαμαι οτι επεμενα να μην οδηγησει, να τον παω εγω
στο ξενοδοχειο, ημουν σε σαφως καλυτερη κατασταση! Θυμαμαι που επεμενε
πως δε γινεται, πρεπει να παρει το αυτοκινητο και τον τραβαγα να παμε
στην αντιθετη κατευθυνση. Θυμαμαι πως με εσπρωξε απαλα πανω στον τοιχο
και εβαλε το χερι του μπροστα μου, να μη φυγω και μου εδωσε εκεινο το
πρωτο, το μαγικο φιλι!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Τελικα,
τον επεισα να παμε μια βολτα με το δικο μου αμαξι να ξενερωσει λιγο και
μετα θα βλεπαμε...Καταληξαμε στην παραλια, αγκαλια, να βλεπουμε την
ανατολη...ειχα αρχισει να νυσταζω πολυ...με κραταγε αγκαλια και μου
εκρυβε τον ηλιο, "κοιμησου στην αγκαλια μου, θα σου κανω εγω σκια, μονο
μη φυγεις σημερα!" Αρκετη ωρα μετα, μπηκαμε στο αμαξι να γυρισουμε πισω.
Εκει που εκανα αναστροφη πανω στην εθνικη, μου τραβηξε χειροφρενο, με
αρπαξε και με φιλησε ξανα! Τωρα που το σκεφτομαι, Αγιο ειχαμε και δεν
μας εκοψε στα δυο κανενα αλλο αυτοκινητο! Καταληξαμε στο σπιτι που ειχε
νοικιασει με το φιλο του. Με παρακαλεσε να κοιμηθουμε αγκαλια και μου
υποσχεθηκε πως δεν θα με αγγιξει..Δεν ξερω πως το εκανα αυτο, ποτε δεν
εχω κανει κατι τετοιο, ηταν ιδιαιτερα επικινδυνο, σε ενα σπιτι με δυο
αγνωστους αντρες! Ομως, τον πιστεψα...και ειχα δικιο...με πηρε αγκαλια
και αποκοιμηθηκε, μουρμουριζοντας μεσα στον υπνο του το ονομα μου ξανα
και ξανα...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Εφυγα μετα
απο λιγο, γιατι ειχα να κανω πολλες δουλειες, χωρια που ροχαλιζε σαν
τρακετρ και βαλε!...δεν ειχα κοιμηθει πανω απο 1-1,5 ωρα, αλλα ενιωθα
τοσο ξεκουραστη, πετουσα!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Βρεθηκαμε
ξανα το ιδιο βραδυ. Αυτη τη φορα πηγαμε για ενα ποτο και μετα στο σπιτι
μου, αναψαμε κερια και ακουσαμε μουσικη...ηταν πολυ ρομαντικα, ομως
κατι με σταματησε και δεν προχωρησα...Σε 2 μερες θα εφευγε και δεν ηθελα
να χαλασω το παραμυθι μου! Γιατι αυτο ζουσα...το πιο γλυκο, ρομαντικο,
ερωτικο παραμυθι! Το μετανιωσα μετα παντως και αυτο...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ετσι γλυκα κυλησαν οι επομενες 2 μερες και ο Κεβιν ηταν κατι παραπανω απο κυριος απεναντι μου...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ηρθε
η μερα που θα εφευγε. Θα εφευγε οδικως, θα πηγαινε Θεσσαλονικη και απο
εκει αεροπορικως Ολλανδια. Με παρακαλεσε να παω μαζι του...αρνηθηκα
φυσικα...Μου υποσχεθηκε πως θα επεστρεφε σε 2 μηνες, για μενα, να
ειμαστε μαζι...δεν τον πιστεψα...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Τις
ημερες που ταξιδευε εντος Ελλαδας, με επαιρνε τηλεφωνο συνεχεια, 10
φορες τη μερα να μου πει ποσο του ελειψα, ποσο χαιροταν που δεν
προχωρησαμε γιατι ηθελε οταν θα γινει να ειναι τελειο, ποσο ερωτευμενος
ενιωθε μαζι μου! Δεν ξερω αν τον ξενερωσα, η αν του εκοψα τα φτερα,
ενιωθα το ιδιο, μα μου φανηκε πως ολα αυτα ηταν απλα μεγαλα λογια και
γρηγορα...και του το ελεγα...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Απο
την ημερα που εφτασε Ολλανδια, εξαφανιστηκε...Τον πηρα απειρες φορες,
μα δεν υπηρχε καν συνδεση με τον αριθμο του...Οι φιλες μου λεγανε πως θα
ερθει μετα απο δυο μηνες οπως μου υποσχεθηκε, μαλιστα οι πιο ρομαντικες
ονειρευονταν μονοπετρα...εγω ομως ηξερα οτι ειχε τελειωσει...το ηξερα
τη μερα που εφυγε..</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ξερεις, αυτη ηταν η πιο ομορφη και ρομαντικη ερωτικη ιστορια που εζησα ποτε και νιωθω πολυ τυχερη για αυτο!</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Μονο
που, να, μια πικρα μου εχει μεινει, γιατι εξαφανιστηκε ετσι αποτομα,
χωρις κανεναν λογο...Εγω δε ειχα ζητησει ουτε υποσχεσεις, ουτε
δεσμευσεις, ισα ισα που δεν ηθελα να ακουω μεγαλα λογια, ηθελα να ζησω
το σημερα, εκεινος μιλαγε διαρκως για το μελλον...</i></span><br />
<span style="color: #6600cc;"><i>Ομως,
δεν πειραζει...ας ειναι μονο καλα εκει που ειναι! Μου χαρισε ενα ονειρο
κι αυτο δεν θα το ξεχασω ποτε! Κι αν σημερα ειμαι πολυ ευτυχισμενη,
ειναι κι αυτο ενα κομματι του παρελθοντος μου, των στιγμων και των
εμπειριων που με εφεραν στο σημερα και ειμαι ευγνωμων για αυτο! Να εισαι
ευτυχισμενος, Κεβιν!</i></span><br />
<br />
Ετσι νομιζω πρεπει να
αντιμετωπιζουμε καθε τι ομορφο που τελειωνει...Με αισιοδοξια, αλλα και
ευγνωμοσυνη, γιατι καθε μας βημα μας παει στο μελλον, μας δινει μαθηματα
και μας κανει αυτο ακριβως που ειμαστε σημερα.<br />
Με αυτο το μηνυμα
θελω να σας αφησω και για αυτο διαλεξα αυτη την ιστορια, που αν και
αρκετα μεγαλη, ειναι απο τις αγαπημενες μου!</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-23746568814293418852014-03-19T09:24:00.000-07:002014-03-19T10:47:09.483-07:00ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ-ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhLWQZPJzER-QgksS3bWsCkv13mvx-kg8zYrhw7schgBdu3FZ61GHDu6YZlbVzNBT_jDlKVb36vqE7HdlbZW-5WZ8VKbNaiFWeLhlDKYQ9hkBQrnvffa-yE_d1b8Q2LxOgiw-Z8hXAlXRI/s1600/images2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhLWQZPJzER-QgksS3bWsCkv13mvx-kg8zYrhw7schgBdu3FZ61GHDu6YZlbVzNBT_jDlKVb36vqE7HdlbZW-5WZ8VKbNaiFWeLhlDKYQ9hkBQrnvffa-yE_d1b8Q2LxOgiw-Z8hXAlXRI/s1600/images2.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
</div>
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...<br />
<br />
Τεταρτη, 21/10/2009<br />
<br />
Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που η κουραση χτυπαει κοκκινο...<br />
Ξαπλωμενη
στον καναπε, η Ελλη ειχε ακουμπησει τα ποδια της στα γονατα του Ορεστη
και χαζευε στην τηλεοραση, περισσοτερο κοιταζοντας, παρα βλεποντας
πραγματικα...<br />
Ο Ορεστης μετα απο λιγο σταματησε να της κανει μασαζ στα ποδια και την πλησιασε, την αγκαλιασε απαλα...<br />
Μετα απο λιγα λεπτα, η Ελλη νιωθοντας το βλεμμα του να την καρφωνει ρωτησε:<br />
-Γιατι με κοιτας ετσι;<br />
-Πως ετσι;<br />
-Ετσι...παραξενα, επιμονα...<br />
-Τα ματια σου....Αχ αυτα τα ματια σου, ατιμη!<br />
-Τι τα ματια μου; Ορεστη μου τι λες;!<br />
-Λεω οτι τα ματια σου ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει ποτε μου!<br />
Η Ελλη σαστισε, δεν μιλησε, τον αφησε να συνεχισει...<br />
-Ειναι φωτεινα, σαν δυο λαμπερα διαμαντια! Δεν χορταινω να τα κοιταζω...<br />
-Αγαπη
μου, δεν μου εχεις ξαναμιλησει ποτε ετσι...το προσωπο της ελαμπε, τα
μαγουλα της ειχαν κοκκινισει ελαφρα, χαμογελουσε γλυκα, καθως τον
καρφωνε καταματα...<br />
-Αληθεια; ειπε χαμογελωντας...Κι ομως, το ξερεις χρονια τωρα πως παντα λατρευα τα ματια σου... Και τις ρυτιδες κατω απο αυτα...<br />
-Ποιες;;;!! Εχω εγω ρυτιδες; Δεν παιζει αυτο! Μη με τρελαινεις τωρα!<br />
-Σσσςς..μη
μου το χαλας! Εχεις 2 μικρες ρυτιδες κατω απο τα ματια κι εγω τις
λατρευω! Τις λατρευω, γιατι τις ειδα να δημιουργουνται! Γιατι ξερω το
σχημα που παιρνουν με καθε σου εκφραση, πως γινονται οταν γελας, οταν
θυμωνεις, οταν κατσουφιαζεις...ελα, μη με κοιτας παραπονεμενα, ειναι
ομορφες...οπως κι εσυ...<br />
-Ναι, καλα...κι αμα εχω απο τωρα ρυτιδες,
μετα θα σταφιδιασω και δεν θα με θελεις, οταν παω 60 χρονων, θα κυνηγας
τις μικρουλες...<br />
-Αν ειμαστε μαζι οταν παμε 60 χρονων, η μυτη σου θα
ανοιγει κι εγω θα τρελαινομαι μη μου παθεις κατι! Και θα αγαπαω καθε
ρυτιδα σου ακομα περισσοτερο, γιατι κι αυτες θα τις εχουμε φτιαξει μαζι,
θα τις εχω ζησει μια προς μια! Και τα ματια σου θα με ταξιδευουν ακομα!
-Μακαρι...μακαρι να ειμαστε μαζι ως τοτε και ακομα πιο πολυ...μονο μην
κανεις καμια βλακεια και μ' αφησεις μονη μου!<br />
-ΕΣΥ δεν θα με αφησεις μονο μου, οι αντρες δεν τα αντεχουν αυτα, εσεις οι γυναικες ειστε πιο δυνατες!<br />
-Δεν υπαρχει δυναμη, Ορεστη, να μενεις μονος στα γεραματα ειναι πολυ ασχημο! Ξερεις τι θα ηθελα πολυ;<br />
-Τι μωρο μου;<br />
-Να...θα ηθελα να φυγουμε μαζι, για εκεινο το τελευταιο ταξιδι...τι λες;<br />
-Λεω πως, αν μας κανει αυτη τη χαρη ο Θεος, θα σε κραταω αγκαλια ακομα κι εκει!<br />
-Το φανταζεσαι; Να μην μπορουμε να αγγιξουμε ο ενας τον αλλον, αλλα οι ψυχες μας να ταξιδευουν μαζι στην αιωνιοτητα;<br />
-Τελειο μου ακουγεται!<br />
-Σ' αγαπαω!<br />
-Εγω να δεις...ματια μου!!!<br />
<br />
<br />
<iframe width="420" height="315"
src="//www.youtube.com/embed/rJ13VvMXszQ" frameborder="0"
allowfullscreen></iframe><br />
<br /></div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-34011091972575365642013-12-23T09:52:00.001-08:002013-12-23T10:00:13.979-08:00ΜΕ ΛΕΝΕ ΦΑΕΘΩΝΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=295830367703803489" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg31Otzuh6j8EZ3sCOHIgwrQT1-MgWYGw2V0z83ycFVI1LIBtXhUwdd0phuSCBIsSbHFlS6mMlJwNPGv9Mb_FxIAZJupCsyr7AZxDcS-itBPiFgR5gA8L9fmEWoWwNNqx4TvhKquiQtSgxr/s1600/%CF%86%CE%B1%CE%B5%CE%B8%CF%89%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg31Otzuh6j8EZ3sCOHIgwrQT1-MgWYGw2V0z83ycFVI1LIBtXhUwdd0phuSCBIsSbHFlS6mMlJwNPGv9Mb_FxIAZJupCsyr7AZxDcS-itBPiFgR5gA8L9fmEWoWwNNqx4TvhKquiQtSgxr/s1600/%CF%86%CE%B1%CE%B5%CE%B8%CF%89%CE%BD.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; line-height: 115%;">Η παρακατω ιστορια ειναι η πρωτη μου συμμετοχη στο πολυαγαπημενο πλεον μπλογκοπαιχνιδι-διαγωνισμο "Παιζοντας με τις λεξεις", που διοργανωνει η αγαπητη <a href="http://texnistories.blogspot.gr/">Φλωρα του Τexnis-stories</a>. Ελπιζω να σας αρεσει!</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Georgia","serif"; line-height: 115%;"></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η δική μου ιστορία τέλειωσε νωρίς. Παιδί ακόμα, με ξανθές<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μπούκλες και αμούστακο πρόσωπο, ταξίδεψα στον
Άδη. Όμως πρόλαβα να ζήσω. Το ένα και μοναδικό μου όνειρο το έκανα
πραγματικότητα. Και πέθανα για αυτό. Μα άξιζε.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Με λένε Φαέθωνα. Ήμουν… είμαι ο γιος του Ήλιου. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κάθε χάραμα κοιτούσα τον πατέρα μου που ρωμαλέα χάριζε στην
πλάση το φως, τη ζωή την ίδια. Παντοδύναμος μου φαινόταν. Ήταν εξάλλου. Μια
δική του κίνηση κι η γη μπορούσε να μετατραπεί σε παγωμένη έρημο ή να τυλιχτεί
στις φλόγες. Πόσο τον θαύμαζα! Η δύναμη, η σοφία του, η ακρίβεια με την οποία
εκτελούσε τις κινήσεις του. Κι εκείνο το άρμα! Ακόμα έχω στα ρουθούνια μου τη
μυρωδιά από δέρμα, ακόμα αισθάνομαι στα χέρια μου τη ζεστασιά από τις ολόχρυσες
χαίτες των αλόγων. Έπρεπε να οδηγήσω αυτό το άρμα, έπρεπε να γίνω κυρίαρχος του
ουρανού. Το ήξερα πάντα πως μόνο αυτός ήταν ο σκοπός που είχα έρθει στον κόσμο.
Τα χρόνια έμοιαζαν αιώνες και κάθε φορά που το ζητούσα στον πατέρα μου η
απάντηση ίδια πάντα. «Είσαι μικρός αγόρι μου, δεν είναι για τους ώμους σου
τέτοιο βάρος δυσβάσταχτο» μου έλεγε και με αγκάλιαζε με τις ζεστές του <span style="color: red;">ακτίνες</span>. Μα εμένα η ψυχή μου δεν άντεχε την προσμονή
κι όσο μεγάλωνα, τόσο μαράζωνα από την άρνησή του. Ήρθε κι η εφηβεία κι όλα
έγιναν πιο δύσκολα κι εγώ ακόμα πιο ανυπόμονος. Δεν ήταν μόνο η επιθυμία μου να
γευτώ τη δύναμη, όχι ήταν κάτι άλλο πια που έτρωγε τα σωθικά μου, ήταν η ανάγκη
να αποδείξω στον πατέρα πως μπορούσα, πως άξιζα την εμπιστοσύνη του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το καταλάβαινε, το ένιωθε κι οι αντιστάσεις
του σιγά σιγά κάμφθηκαν. Η αγάπη του γονιού νίκησε τη λογική του κι έδωσε την
άδειά του. Η επόμενη μέρα θα ήταν η δική μου μέρα, η δική μου στιγμή. Άυπνος
έμεινα όλη νύχτα από την ένταση,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χωρίς <span style="color: red;">διακοπή </span>έπλαθα όνειρα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>για το πώς θα έπιανα στιβαρά τα <span style="color: red;">ηνία</span> και
θα οδηγούσα το άρμα στα πέρατα του κόσμου, πώς θα γύριζα το σούρουπο και το
χαμόγελό του θα μαρτυρούσε πόσο περήφανος είναι για μένα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ανέβηκα στο άρμα. <span style="color: red;">Ίχνος</span> δεν
είχα δισταγμού. Τα άλογα ξεκίνησαν και με <span style="color: red;">άμιλλα</span>
συναγωνίζονταν ποιο θα μας ανεβάσει πιο γρήγορα, ποιο θα μας πάει πιο ψηλά. Για
λίγο ήμουν ο άρχοντας του κόσμου. Όμως δεν ήμουν Εκείνος και δεν άργησαν να το
καταλάβουν. Έχασαν τη σιγουριά, την ασφάλεια τους και αφηνίασαν. Μια ανέβαιναν
στα αστέρια και μια έγλυφαν με τις πύρινες γλώσσες τους τη γη. Ο κόσμος
κινδύνευε… Δεν κράτησε παρά μόνο κάποια δευτερόλεπτα. Ξάφνου, ένα ρεύμα με
διαπέρασε και βρέθηκα για πάντα κάτω από το νερό. Είδα μόνο τον πατέρα με
δάκρυα στα μάτια να πιάνει τα γκέμια και να επαναφέρει την ισορροπία στο σύμπαν.
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Από τότε η ψυχή μου περιπλανιέται στον κόσμο και διηγείται
το θρύλο μου. Τα βράδια κουρνιάζω στις αδερφές μου τις λεύκες που ακόμα θρηνούν
το χαμό μου. Μα εγώ χαίρομαι γιατί δεν φοβήθηκα να ζήσω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Με λένε Φαέθωνα και είμαι ο γιος του Ήλιου.</span></div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-6430906925901635382013-11-12T11:53:00.001-08:002014-03-19T09:32:10.692-07:00ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ-ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr3JAsI3DIFmuJbT4TAGJP5oU1RbNJb4nhBvQrdmyLlIy_NYiN1Ap-F8dTVDI3MpQP0TysuLOYi_3vNCyFhzEV8RAQMz9-BARMgfVDFcQdmx7m7xnnV6F9QsxE6N2A8LgeS2SB_FoDFh7m/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr3JAsI3DIFmuJbT4TAGJP5oU1RbNJb4nhBvQrdmyLlIy_NYiN1Ap-F8dTVDI3MpQP0TysuLOYi_3vNCyFhzEV8RAQMz9-BARMgfVDFcQdmx7m7xnnV6F9QsxE6N2A8LgeS2SB_FoDFh7m/s1600/images.jpg" /></a></div>
<br />
15/2/2006<br />
<br />
Σημερα το πρωι ξυπνησα και βρηκα τον Ορεστη να κοιμαται
στο πλαϊ μου. Ενιωθα την ανασα του, ακουγα τους χτυπους της καρδιας
του...Μια εικονα τοσο οικεια, τοσο δικη μου...κι ομως χτες ημουν ετοιμη
να την απαρνηθω για παντα...<br />
Ακομα γυριζουν ολα μεσα στο μυαλο μου.
Οι εικονες, οι λεξεις...Τα λογια του Ορεστη, οι φωνες εξω απο το
μαγαζι...Χριστε μου, τι ρεζιλικι! Εγω να τον παρακαλαω να σταματησει κι
αυτος να με τραβαει δυνατα και να ουρλιαζει "Πουτανα! Με ποσους πηδιεσαι
πια;" και να τρεμει απο το θυμο του...<br />
Εφυγα. Παρολο που ηταν σχεδον
χαραματα, πηρα το αμαξι και πηγα μονη μου ως την παραλια. Ουτε και ξερω
πως καταφερα να φτασω μεχρι εκει...μ' ενα τσιγαρο στο χερι και τα
δακρυα να με τυφλωνουν...<br />
Βγηκα και περπατησα στην παραλια, το μυαλο μου γυριζε με χιλιαδες στροφες...<br />
Επρεπε
να το περιμενω αυτο το ξεσπασμα. Ισως δεν επρεπε ποτε να ημουν τοσο
ειλικρινης μαζι του...Ομως οχι! Δεν γινοταν να τον κοροϊδεψω...πως θα
μπορουσα; Επρεπε να ξερει που παει να μπλεξει, επρεπε να ξερει οτι δεν
ειχα ξεφυγει απο τη σχεση μου με το Μανο...Αληθεια, ποσα ακομα θα μου
καταστρεψει αυτη η σχεση; Κι ειδικα τωρα...ειναι τοσο αδικο!<br />
Ξεκαθαρα ηταν ολα στην αρχη! Απλα περναμε ομορφα...χωρις δεσμευσεις...χωρις αποκλειστικοτητες...χωρις πιεσεις...<br />
Ημουν
τοσο χαζη να το πιστευω αυτο...Τιποτα δεν ειναι ξεκαθαρο στο ερωτα,
τιποτα! Ποσα βραδια περασα κλαιγοντας στην αγκαλια του για το Μανο! Με
ποσους αντρες πηγα στην αρχη της ιστοριας μας...ουτε και θυμαμαι! Μονο
πως δεν ενιωθα τιποτα θυμαμαι, καπου να ακουμπησω τον πονο μου, καπου να
βυθισω τη σιωπη μου...τι ηλιθια! Να ξοδευομαι απο δω κι απο κει και να
μη βλεπω πως ελιωνες ματια μου, ελιωνες και δεν μιλουσες! Μα σ'
ερωτευτηκα Ορεστη! Και μηνες τωρα ειμαι δικια σου...ψυχη και σωμα...<br />
Γιατι
επρεπε τωρα να γινει αυτο; Γιατι τωρα να βρει τα γραμματα, τα μηνυματα,
γιατι να ψαξει τωρα, γιατι; Πρεπει να πονεσε πολυ αυτο...πολυ...<br />
Περπατουσα
ωρες στην παραλια, εκει με βρηκε το χαραμα, με ενα βουνο αποτσιγαρα
διπλα μου και μια αποφαση...ολα τελειωσαν...το καλυτερο και για τους
δυο...τωρα πια ηταν αργα να το ξαναδουμε, να το συζητησουμε...<br />
Ο
Ορεστης ποναει πολυ...ποτε δε θα με συγχωρεσει, ποτε δεν θα με
καταλαβει, ποτε...ακομα κι αν προσπαθουσε, αυτο το αγκαθι θα μας ετρωγε
σιγα σιγα...οχι, πρεπει να τελειωσουμε τωρα...<br />
Σιγα! Στο κατω κατω,
εγω ξεπερασα το Μανο...ποσο δυσκολο θα ειναι να ξεπερασω τον Ορεστη;
Εδιωχνα τη φωνη μεσα μου που ελεγε "μα Ελλη, χαρη στον Ορεστη ξεπερασες
το Μανο, χαρη στον Ορεστη δεν κατεληξες στο τρελλαδικο", της ελεγα να
σκασει...Αλλωστε, ο Ορεστης δεν ηξερε τιποτα, δεν του ειχα πει ποτε πως
νιωθω, θα του ειναι πιο ευκολο να χωρισουμε παρα να με
πιστεψει...Αλλωστε κι εγω, πως να τον συγχωρησω; Με εξευτελισε, δεν μου
εδωσε καν την ευκαιρια να του εξηγησω, να του πω την αληθεια, να
απολογηθω για λαθη που ουτως η αλλως ανηκαν στο παρελθον, που πανω κατω
τα ηξερε...Με κοιταξε με τοσο μισος, τοση απεχθεια! Οχι, δεν γινεται να
ειμαστε μαζι...κι εγω ειμαι τοσο κουρασμενη...<br />
Αυριο...αυριο θα του στειλω μηνυμα...τωρα δεν εχω κουραγιο...πρεπει να παω σπιτι...να κοιμηθω...να ησυχασω...<br />
Οδηγησα
πολυ αργα, εφτασα στο σπιτι και μετα δεν θυμαμαι τιποτα, απολυτως
τιποτα. Καπως βρεθηκα με το νυχτικο μου στο κρεβατι μου, βρηκα διπλα μου
ενα ποτηρι κρασι κι ενα κουτι ηρεμηστικα...μαλλον ειχα τη λογικη να μην
τα συνδυασω, γιατι το κρασι ηταν αθικτο..ετσι μου φανηκε...Ξυπνησα απο
τον επιμονο θορυβο του κουδουνιου, απο τα δυνατα χτυπηματα στην πορτα.
Μεσα στο ληθαργο νομιζω πως ξεχωρισα τη φωνη του Ορεστη. "Ανοιξε! Ελλη,
ξερω οτι εισαι μεσα, ανοιξε μου", ξανα και ξανα...μου φανηκε ακομα πως
τον ακουσα να λεει συγνωμη. Κοιταξα το ρολοϊ μου, ηταν η ωρα 8 το
απογευμα, κοιμομουν πανω απο 12 ωρες! Εσυρα τα βηματα μου ως την πορτα,
χωρις ουσιαστικη συναισθηση του τι κανω, που ειμαι, τι εχει συμβει...<br />
Ο
Ορεστης μπηκε μεσα σαν το σιφουνα, με ματια κοκκινα. Με τραβηξε δυνατα,
μου ελεγε οτι ανησυχησε, με φιλουσε στα μαλλια, στα μαγουλα, στα χερια,
ψιθυριζε "συγνωμη"...εγω δεν μιλησα, απλα τον κοιτουσα χωρις καν να τον
βλεπω, με τρανταζε "Ελλη μιλα μου, σε παρακαλω, πες κατι!" Το μονο που
καταφερα να ψελισω ηταν "τελειωσαμε"...<br />
Τοτε, εγινε αυτο που δεν
περιμενα ποτε οτι θα γινοταν...απλα εσπασε...λυγισε...το σωμα του εγινε
ενα βαριδι στη θαλασσα, επεσε στα γονατα, κρατουσε το προσωπο του με τα
χερια του κι εκλαιγε με λυγμους....ελεγε συνεχως "συγχωρεσε με, δεν τα
εννοουσα, συγχωρεσε με"...και τοτε ξυπνησα...σαν απο υπνο χρονων! Επεσα
κατω, του χαϊδεψα τα μαλλια, τον αγκαλιασα, τον αφησα να κλαψει, κλαψαμε
μαζι, τον παρηγορουσα "σωπα μωρο μου, εδω ειμαι, σωπα"...Βρεθηκαμε να
φιλιομαστε, να κανουμε ερωτα εκει, στο πατωμα κι ομως...ηταν ο,τι πιο
ρομαντικο εχω κανει ποτε, ο,τι πιο αυθεντικο, ποτε δεν ειχα νιωσει ξανα
τοσο εντονα, ουτε με τον Ορεστη, ουτε καν με το Μανο. Ενιωσα να ρουφαω
τη ζωη απο το σωμα του, καναμε ερωτα ξανα και ξανα κι οπως ειχα
παραδοθει στην αγκαλια του, τολμησα να του το πω "Σ' αγαπω"! Εκεινη τη
στιγμη το ηξερα καλα, πως τιποτα δεν τελειωσε μεταξυ μας. Αντιθετως, ολα
τωρα αρχιζουν...<br />
<br />
<br /></div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-74035583426784181442013-10-22T12:02:00.002-07:002013-10-22T12:03:15.218-07:00ΜΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΗ;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFeF5zy_kLpQLpqmcTkbxc29Ar7hjNEHPvwrU5fLljKk79Wqv_YJQECHS9hN3M7X3o0hwv2j1z7YcEur4MYqPHRSTtg50GZweUNA7-LCNkUO0XFGBOy7LZutekqfNDm4b94F45ySg3WVpC/s1600/427877_415597928501930_466867168_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFeF5zy_kLpQLpqmcTkbxc29Ar7hjNEHPvwrU5fLljKk79Wqv_YJQECHS9hN3M7X3o0hwv2j1z7YcEur4MYqPHRSTtg50GZweUNA7-LCNkUO0XFGBOy7LZutekqfNDm4b94F45ySg3WVpC/s1600/427877_415597928501930_466867168_n.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
Η Ελλη...μια γυναικα, Η γυναικα...Η Ελλη ειναι ολες οι γυναικες μαζι.
Ειναι η μοιραια γυναικα, η ερωτικη, η δυναμικη, η ακαταμαχητη. Ειναι η
γυναικουλα, η κατινα, η παραδομενη. Ειναι η αμετανοητη, η απειθαρχη, η
προδοτρα και η προδομενη. Η Ελλη ειμαι εγω...κι εσυ κι εσυ κι εσυ, που
διαβαζετε αυτες τις γραμμες. Ειναι ολα οσα ειμαστε και οσα θα θελαμε να
ειμαστε αλλα δεν τολμαμε, η ακομα οσα δεν θα θελαμε ποτε να ειμαστε. Μα
πανω απο ολα ειναι ενα πλασμα εντονο, που νιωθει, ερωτευεται, θυμωνει,
απογοητευεται, αγαπαει και ζει με παθος!<br />
<br />
<br />
Οι ιστοριες που
γραφω στο ημερολογιο της Ελλης ειναι αληθινες. Καποιες ειναι δικες μου,
μα τις περισσοτερες μου τις εχουν εκμυστηρευθει κατα καιρους αλλοι
ανθρωποι...Ειναι ιστοριες αγαπης, ερωτα, φιλιας, οικογενειακα δραματα
και καθημερινες ευτυχιες, που ομως δεν πιστευω πως τυχαια εφτασαν σε
μενα. Ενιωσα πως δεν πρεπει να χαθουν και να ξεχαστουν, πως αντιθετα
επρεπε να καταγραφουν και να μεινουν ανεγγιχτες, αναλλοιωτες στο
χρονο...αλλωστε, πιστευω πως για αυτο λεμε μια ιστορια, επειδη ετσι της
δινουμε ζωη, επειδη γινεται ενα κομματι της μνημης καποιου αλλου, του
ακροατη...<br />
<br />
<br />
Ετσι λοιπον, απλα ξεκινησα να τις γραφω.
Προσπαθωντας να τις δω μεσα απο τα ματια εκεινων που της εζησαν,
αβιαστα, αληθινα, απλα και προσωπικα, χωρις περιτυλιγματα και
εξευγενισμους, οπως γραφει κανεις στον εαυτο του, στο ημερολογιο του.
Τις γραφω οπως μου βγαινουν, αλλες σε πρωτο, αλλες σε δευτερο, αλλες σε
τριτο προσωπο. Οπως κανουμε και στη ζωη...αλλες φορες ειμαστε ενα με τον
εαυτο μας, αλλες φορες τον εχουμε απεναντι η διπλα και συζηταμε κι
αλλες παλι βγαινουμε απο τον εαυτο μας και τον κοιταμε απο αποσταση.<br />
<br />
<br />
Ετσι
απλα, διαλεξα και τους πρωταγωνιστες μου. Την Ελλη και τον Ορεστη...τον
αντρα εκεινο που κυριαρχει στην καρδια και τα ονειρα της...<br />
Ακομα το
εγχειρημα ειναι πολυ καινουργιο και δεν ξερω πως θα βγει. Η μονη μου
σταθερα ειναι η Ελλη, ουτε καν ο Ορεστης. Ισως τις αφησω σαν αυτουσιες
αυτοτελεις κι εντελως ασυνδετες μεταξυ τους ιστοριες, με τους ιδιους
παντα πρωταγωνιστες. Ισως παλι, καταφερω με μικρες επεμβασεις να τις
συνδεσω και να βγει τελικα μια και μοναδικη ιστορια, με συνεχεια και
συναφεια, η ιστορια της Ελλης και του Ορεστη. Επειδη ομως καθετι που
γραφω απο ενα σημειο και μετα αποκτα τη δικη του ζωη, οντοτητα
ανεξαρτητη απο εμενα, που αντι να την κατευθυνω με κατευθυνει, θα το
αφησω να φανει στην πορεια...και ποιος ξερει; Ειτε ετσι ειτε αλλιως,
ισως καποτε να τις κανω βιβλιο...<br />
<br />
<br />
Θα χαρω πολυ αν καποιος απο
εσας θελει να δει τι μπορω να κανω με μια δικη του ιστορια, που δεν
θελει να χαθει...ανωνυμα παντα, εννοειται!<br />
<br />
<br />
Πεταλουδισια φιλια σας στελνω!</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-51063167723655714802013-10-15T11:22:00.002-07:002013-10-15T11:22:31.654-07:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 14<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1sG_TyiXnGxNX1gCNZ-21GCTd12wH3xz3XlVKVl_4ltrEmUh34qWqtqeOtDnzc7dIFBa5mEenIHps1DgLwEdYGbXpEPAiVazxIuettsAftbMPIPllBKMYX6oNKcLld0e7bgXt-roDQ4w-/s1600/03-imagining-doomsday.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1sG_TyiXnGxNX1gCNZ-21GCTd12wH3xz3XlVKVl_4ltrEmUh34qWqtqeOtDnzc7dIFBa5mEenIHps1DgLwEdYGbXpEPAiVazxIuettsAftbMPIPllBKMYX6oNKcLld0e7bgXt-roDQ4w-/s320/03-imagining-doomsday.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
14. ‘Όψιμη απειλή</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
Μόλις άνοιξε την πόρτα, με το χέρι μουσκεμένο από το αίμα
του Χρήστου, ένιωσε ένα δυνατό ρεύμα αέρα να την παρασέρνει. Βρέθηκε να
αιωρείται δυο μέτρα πάνω από το βρεγμένο χώμα. Μια δύναμη που δεν είχε
ξανασυναντήσει την πέταξε με ορμή κι έσκασε με την πλάτη πάνω σε ένα δέντρο.
Πριν προλάβει να αντιδράσει, δυο παγωμένα χέρια την άρπαξαν από το λαιμό, ενώ
τα μάτια της διασταυρώθηκαν με ένα βλέμμα που έσταζε φλόγες. Απέναντί της
στεκόταν η Ανατολή, στην αληθινή της μορφή. Κι ήταν η μορφή αυτή τόσο
επιβλητική που της έκοψε την ανάσα, περισσότερο από το ατσάλινο σφίξιμο στο
λαιμό της. Τα πυρόξανθα μαλλιά της, μακριά ως τη μέση της, ανέμιζαν μανιασμένα.
Δυο τεράστια κάτασπρα φτερά ξεκινούσαν από τους ώμους και κατέληγαν χαμηλά στην
σπονδυλική της στήλη. Τα μάτια της είχαν μια απόκοσμη χρυσοπράσινη απόχρωση και
την κοιτούσαν ευθύβολα, έντονα. Δεν είχε ποτέ αντικρύσει τόσο μεγαλοπρεπή
ομορφιά. Καθώς διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους, η Μαίρη χαμήλωσε με ντροπή το
δικό της. Η Ανατολή χαλάρωσε το σφίξιμο και την άφησε να πέσει με δύναμη στο
υγρό έδαφος. Έτρεμε ολόκληρη, η Μαίρη το ήξερε πως μετά βίας κρατιόταν να μην
της αφαιρέσει εκεί επί τόπου τη ζωή. Εξάλλου, άγγελος τιμωρός ήταν, κόρη του
Μιχαήλ. Με μια βαθιά ανάσα, η Ανατολή ανέκτησε την αυτοκυριαρχία της.</div>
<div class="MsoNormal">
-Έχεις ένα λεπτό να μου πεις γιατί το έκανες.</div>
<div class="MsoNormal">
Η Μαίρη δεν απάντησε.</div>
<div class="MsoNormal">
-ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ; Ούρλιαξε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>η Ανατολή.</div>
<div class="MsoNormal">
-Για να τον σώσω… ψέλλισε η Μαίρη που με κόπο συγκρατούσε τα
δάκρυά της.</div>
<div class="MsoNormal">
Η Ανατολή σάστισε. Αυτό δεν περίμενε να το ακούσει.
Τινάχτηκε προς τα πίσω και την κοίταξε με καχυποψία. </div>
<div class="MsoNormal">
-Τι εννοείς; Να τον σώσεις σκοτώνοντάς τον; Από ποιον; </div>
<div class="MsoNormal">
-Από εκείνους… έρχονται… πάτησα το κουμπί… είναι αργά πια
για όλους…</div>
<div class="MsoNormal">
-Το κουμπί; Ποιο κουμπί; Άκου, έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι!
Λέγε τι έκανες και τι σκοπεύεις να κάνεις και λέγε γρήγορα, προτού ξεχάσω ότι
είμαι άγγελος και σε κάνω να μετανιώσεις την ώρα που γεννήθηκες!</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν καταλαβαίνεις! Είναι αργά πια! Και για μένα και για
όλους! Κάνε ό,τι νομίζεις μαζί μου! Δεν μπορείς να με πονέσεις περισσότερο!
Σκότωσα τον άντρα που αγαπώ και αν δεν με είχες σταματήσει θα σκότωνα και το
βαφτισιμιό μου και το ίδιο μου το παιδί! Τι νομίζεις λοιπόν ότι μπορείς
παραπάνω να μου κάνεις; Ο θάνατος μόνο λύτρωση θα φέρει! </div>
<div class="MsoNormal">
Ξέσπασε επιτέλους η Μαίρη και λύθηκε σε λυγμούς που
τράνταζαν συθέμελα το κορμί και την ψυχή της. Η Ανατολή για πρώτη φορά κατάλαβε
την απελπισία της. Έσκυψε μαλακά κοντά της και την πλησίασε, αυτή τη φορά
καθόλου απειλητικά, με έκδηλη περιέργεια αλλά και με μια παράξενη απαλότητα,
σχεδόν στοργικά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Μαίρη… σε παρακαλώ… εξήγησέ μου… </div>
<div class="MsoNormal">
-Έχω απελπιστεί… Το πλάσμα που μεγαλώνω, δεν είναι κανονικό
παιδί. Ο Γιώργος, ο άντρας μου, δεν είναι αυτός που φαίνεται. Είναι ένας
δαίμονας. Ένας αληθινός δαίμονας και το παιδί μου είναι σπόρος δικός του. Κάθε
μέρα που περνάει βλέπω την αλλαγή πάνω της, βλέπω το κακό να μεγαλώνει μέσα
της, το κακό που της φύτεψε αυτός, ο Ντέημον…</div>
<div class="MsoNormal">
Στο άκουσμα του ονόματός του η Ανατολή αναρρίγησε. Δεν
μπορεί να ήταν αυτός! Αλλά τώρα όλα ήταν ξαφνικά ξεκάθαρα. Η αλλόκοτη αίσθηση
της απειλής που ένιωσε μόλις είδε τη Μαίρη και το μωρό, η αντίδραση του
Στέφανου που υποτίθεται ότι λάτρευε τη νονά του, τα κίτρινα μάτια της μικρής, η
νεκρικά χλωμή φιγούρα της Μαίρης. Ο Ντέημον λοιπόν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είχε σπείρει το σπόρο του, ώστε να εκπληρωθεί
η Προφητεία! Μα, αν ήταν αλήθεια, αν όντως έρχονταν, τότε κινδύνευε, κινδύνευαν
όλοι και προπάντων ο Στέφανος! Και πάλι όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τη στάση
της Μαίρης. Να τους σκοτώσει όλους; Γιατί; Άραγε να ήξερε πως η κόρη της κι ο
Στέφανος ήταν αδέρφια;</div>
<div class="MsoNormal">
-Το ξέρω ότι ο Στέφανος είναι δικό του παιδί… είπε η Μαίρη
σαν να μάντεψε τη σκέψη της. Όμως είναι αγνός. Η δική σου αγγελική υπόσταση
επισκίασε τη σατανική του πατέρα του. Εγώ όμως, είμαι μια κοινή θνητή. Αντί να
φωλιάσει το καλό στην ψυχή του παιδιού μου, άρχισε να φωλιάζει το κακό στη δική
μου. Ήρθα εδώ με μια αποστολή. Να προετοιμάσω το δρόμο, ώστε να έρθουν εκείνοι,
να πάρουν το Στέφανο. Δεν ήξερα ακριβώς για ποιο λόγο, ώσπου εκείνο το βράδυ,
πριν λίγες μέρες, σας άκουσα να συζητάτε στην κουζίνα. Τα άκουσα όλα Ανατολή,
κρυμμένη πίσω από τη σκάλα. Μόλις έμαθα την αλήθεια, τρελάθηκα! Η αγάπη μου για
το Χρήστο και το Στέφανο ξύπνησε ένα κομμάτι του εαυτού μου που πίστεψα ότι
είχε νεκρωθεί. Βασανιζόμουν, ήθελα να κάνω κάτι να τους σώσω. Σκέφτηκα να πάρω
και το Στέφανο και τη Ρεγγίνα και να εξαφανιστώ. Μάταιος κόπος. Θα μας έβρισκαν
σίγουρα. Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό από μόνο του θα
άλλαζε κάτι. Αυτοί θα έρχονταν. Αποφάσισα να σκοτώσω τα δυο παιδιά και μετά να
σκοτωθώ, παίρνοντας μαζί μου όσους μπορώ από δαύτους. Πίστεψα ότι έτσι θα
ματαιώσω για αρκετό καιρό τα σχέδια τους. Όσο για το Χρήστο…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα τι μπορούν να
κάνουν! Τα βασανιστήρια που θα περνούσε ο Χρήστος στα χέρια τους, θα έκαναν το
θάνατο να μοιάζει με γλυκιά αγαλλίαση. Γι’ αυτό τον σκότωσα. Για να μην περάσει
όσα πέρασα εγώ... Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ…</div>
<div class="MsoNormal">
Για πρώτη φορά η Ανατολή ένιωσε την ανάγκη να την
αγκαλιάσει. Της φίλησε τα μαλλιά και την κούνησε για λίγο σαν μωρό. Μετά της
σήκωσε το πρόσωπο και της είπε χαμηλόφωνα σχεδόν ψιθυριστά…</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν τον σκότωσες… Ο Χρήστος είναι ζωντανός…</div>
<div class="MsoNormal">
Η Μαίρη γούρλωσε τα μάτια, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που
μόλις είχε ακούσει, όμως η ανακούφιση ήταν έκδηλη στο πρόσωπό της.</div>
<div class="MsoNormal">
-Μα… πώς… θέλω να πω… τον μαχαίρωσα… είδα το αίμα να
αναβλύζει… τόση ώρα… δεν μπορεί…</div>
<div class="MsoNormal">
-Για το Χρήστο ο χρόνος πάγωσε τη στιγμή που βγήκες από το
αυτοκίνητο. Κι ο ίδιος πάγωσε, εγώ τον πάγωσα. Τώρα μένει μόνο να τον ακουμπήσω
με τα φτερά μου και η πληγή του θα γιατρευτεί αμέσως. Έλα, πάμε…</div>
<div class="MsoNormal">
Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε πίσω στο αυτοκίνητο, μα
δεν την άφησε να πλησιάσει. Άνοιξε την πόρτα του οδηγού. Κάλυψε το Χρήστο με τα
φτερά της, ένα κύμα ζεστασιάς απλώθηκε σε όλο τον κήπο κι ένα φως πλημμύρισε τα
μάτια της Μαίρης. Όλα μύριζαν γιασεμί. Λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά, η Ανατολή
σηκώθηκε και η Μαίρη διέκρινε τη σιλουέτα του Χρήστου, ενός σαστισμένου Χρήστου
να βγαίνει διστακτικά από το αυτοκίνητο. Πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα,
έτρεξε και τον αγκάλιασε με δύναμη, όσο πιο σφιχτά μπορούσε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Συγνώμη, συγνώμη, για όλα συγνώμη, ψιθύρισε μέσα από δάκρυα
και φιλιά. Αγκαλιάστηκαν κι έμειναν έτσι για μερικά δευτερόλεπτα. Κατά έναν
περίεργο τρόπο, ο Χρήστος κατάλαβε, χωρίς να χρειαστεί να ρωτήσει τίποτα. Ποιος
ξέρει, ίσως η Ανατολή μαζί με την πνοή ζωής που του χάρισε να του έδωσε και μια
κάποια επίγνωση…</div>
<div class="MsoNormal">
Η Ανατολή τους παρατηρούσε με ευχαρίστηση. Ξάφνου, όλες οι
αισθήσεις της οξύνθηκαν. Τα αυτιά, τα μάτια της, ακόμα και η όσφρηση εντάθηκαν
να εντοπίσουν από πού ερχόταν ο επικείμενος κίνδυνος.</div>
<div class="MsoNormal">
-Λυπάμαι που διακόπτω, αλλά πρέπει να φύγουμε αμέσως.
Κινδυνεύουμε. Πάμε πίσω στο σπίτι. Τώρα! Έρχονται! Πρέπει να προστατεύσουμε τα
παιδιά, την Κατερίνα. Τρέξτε πριν να είναι αργά!</div>
<div class="MsoNormal">
Η Μαίρη άρχισε να τρέμει σύγκορμη. Φαινόταν τρομοκρατημένη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τίποτα… δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψέλλισε ξέπνοα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Έλα, της είπε η Ανατολή. Δεν έχει μόνο ο Ντέημον άσους στο
μανίκι του. Πάμε.</div>
<div class="MsoNormal">
Ξεκίνησαν κι οι τρεις, με γρήγορα αποφασιστικά βήματα. Για
πρώτη φορά ήταν σίγουροι απόλυτα ο ένας για τον άλλο. Ήταν μια ομάδα οι τρεις
τους, μια ιδιότυπη Αγία Τριάδα, αδιαίρετη και αδιάσπαστη. Ήλπιζαν να είναι και
άτρωτοι.</div>
<div class="MsoNormal">
Την ίδια στιγμή, το σαλόνι του σπιτιού είχε πλημμυρίσει με
σκιές, που έβγαιναν αργά και αθόρυβα μέσα από το σβησμένο πια τζάκι και άρχισαν
απειλητικά να προχωρούν στο εσωτερικό και να πλησιάζουν την ξύλινη σκάλα που
ανέβαινε στα υπνοδωμάτια, όπου ήσυχα κοιμόνταν ο Στέφανος και η Κατερίνα. Η
μικρή Ρεγγίνα, σαν να διαισθάνθηκε την παρουσία του πατέρα της, ξύπνησε κι
άρχισε να κλαψουρίζει σιγανά, σπάζοντας την απόλυτη, νεκρική σχεδόν ησυχία.</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-17623167939470669742013-05-22T12:41:00.001-07:002013-05-23T06:49:18.529-07:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 13<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0MMI6qN0JeQV36COvtIRvDyyLJt3r9smktFgBDbNPkxXhpx1vjrmBaP2rwKKr9fBseVIXOXjTU4Zni6RiZ04faT2W6RQGJEAJiA0GjbYkCTW8WmVEnB2mMuyppPq7IY8CDsRmSj-1F2zG/s1600/mixed-up.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0MMI6qN0JeQV36COvtIRvDyyLJt3r9smktFgBDbNPkxXhpx1vjrmBaP2rwKKr9fBseVIXOXjTU4Zni6RiZ04faT2W6RQGJEAJiA0GjbYkCTW8WmVEnB2mMuyppPq7IY8CDsRmSj-1F2zG/s1600/mixed-up.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="background: white; mso-ansi-language: EN-US;">13. </span><span style="background: white;">Σκοτεινά Ερωτήματα</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Ο Χρήστος σάστισε. Αυτό που περίμενε,
που ονειρευόταν όλα αυτά τα χρόνια και πίστευε πως ποτέ δεν θα συμβεί, συνέβαινε
αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Την πιο απίθανη στιγμή, ανάμεσα σε χίλια δύο
ερωτηματικά, η γυναίκα αυτή στεκόταν απέναντί του και του εξέφραζε τον πόθο της
με τον πιο ξεκάθαρο δυνατό τρόπο. Μα γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί ποτέ πριν δεν του
είχε αφήσει ούτε μία, ούτε την παραμικρή υπόνοια πως θα μπορούσε να τον δει ως
κάτι άλλο, εκτός από φίλο, από αδερφό; Κι όλα αυτά τα παράξενα ότι θα τη
μισήσει κι ότι του έχει κρύψει πράγματα τι είναι; Πολλά τα ερωτήματα που με
ταχύτητα αστραπής διαδέχονταν το ένα το άλλο μέσα στο θολωμένο μυαλό του. Μα το
μυαλό χωράει σε ζητήματα καρδιάς; Η γυναίκα που ήθελε όσο καμία άλλη ήταν εκεί
και του πρόσφερε τον εαυτό της! Αν και ένιωθε έναν τεράστιο κίνδυνο να τον
πλησιάζει, αγνόησε εντελώς το ένστικτό του κι αφέθηκε. Η στιγμή αυτή δεν ήταν
για ερωτήσεις και δισταγμούς. Η στιγμή αυτή ήταν δική τους, δεν υπήρχε τίποτα
άλλο, μόνοι εκείνοι, ο Χρήστος και η Μαίρη του. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε
απαλά τα χείλη της. Κάθε αντίσταση κάμφθηκε αυτόματα μόλις το δέρμα του ήρθε σε
επαφή με το δικό της. Η επόμενη στιγμή τους βρήκε αγκαλιασμένους, παραδομένους
σε ένα βαθύ φιλί, σε ένα πάθος παράφορο, την άγγιζε και τη φιλούσε σε κάθε
ελεύθερο σημείο του κορμιού της, με τα δάχτυλα, τα χείλη, τη γλώσσα, τα δόντια
του. Φορώντας ακόμα τα περισσότερα ρούχα τους, γλίστρησε μέσα της με έναν τρόπο
σχεδόν απόκοσμο. Η Μαίρη ανάσαινε γρήγορα και κάθε λίγο ένας μικρός
αναστεναγμός έφευγε από τα χείλη της και ψιθύριζε το όνομά του. Τη στιγμή που τελείωσε,
ένιωσε πως αν πέθαινε εκείνη την ώρα θα ήταν ευτυχισμένος. Η Μαίρη του
χαμογέλασε γλυκά και χώθηκε στην αγκαλιά του.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Ξέρεις πόσο καιρό το
περίμενα αυτό; Τη ρώτησε</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">- Εγώ να δεις!.... του
απάντησε ξαφνιάζοντάς τον.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">- Μα, τότε γιατί ποτέ δε μου
μίλησες; Δεν μπορεί να μην είχες καταλάβει τι ένιωθα για σένα!...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Δεν ξέρω… για πολλούς λόγους…
όταν έφυγες, φοβήθηκα, όλη αυτή η ιστορία με το Στέφανο με είχε τρομάξει, δεν
ήξερα αν μπορούσα να ανταπεξέλθω, κόλωσα, έμεινα πίσω… Το ξέγραψα από το μυαλό
μου εντελώς το να είμαστε μαζί. Μετά ήρθε ο Γιώργος…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Τον αγαπάς;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Του απάντησε με ένα στεναγμό
απελπισίας. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Τον αγάπησα… πολύ. Αλλά ο
Γιώργος, ο Γιώργος μου, δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε, ήταν όλα ένα ψέμα. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Τώρα είναι που δεν
καταλαβαίνω απολύτως τίποτα!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Θα καταλάβεις αμέσως. Μόνο
που θα πρέπει να γυρίσουμε μερικούς μήνες πίσω και να σου διηγηθώ μια απίθανη ιστορία
που θα σου λύσει πολλές απορίες, κυρίως για τις αλλαγές επάνω μου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Είμαι όλος αυτιά! Απάντησε με
αληθινό ενδιαφέρον ο Χρήστος. Φυσικά, όσα θα άκουγε δεν θα μπορούσε ποτέ να τα
φανταστεί.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Αθήνα</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Ο Ιωσήφ σκεφτόταν και πάλι τη
Μαίρη και πώς είχε χάσει τα ίχνη της. Ουσιαστικά, δεν είχε την πολυτέλεια του
χρόνου να ασχοληθεί περεταίρω, καθώς οι απανωτές δολοφονίες τον απασχολούσαν
σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο. Παρόλα αυτά είχε επιχειρήσει να επικοινωνήσει
μαζί της και τηλεφωνικά και μέσω </span><span lang="EN-US" style="background: white; mso-ansi-language: EN-US;">e</span><span style="background: white;">-</span><span lang="EN-US" style="background: white; mso-ansi-language: EN-US;">mail</span><span style="background: white;">, αλλά δεν κατόρθωσε να την βρει. Θυμόταν την ημέρα
που είχε πάει στο σπίτι της, λίγο μετά την ανακάλυψη του πτώματος στην Πεντέλη.
Ύστερα από άπειρες αποτυχημένες προσπάθειες, είχε αποφασίσει να εμπιστευθεί το
αστυνομικό ένστικτο που τον προειδοποιούσε ότι η Μαίρη είχε μπλέξει άσχημα και
πιθανώς κινδύνευε και να κάνει κάτι δραστικό. Όταν έφτασε, φαινομενικά, όλα
ήταν ήρεμα, αλλά στον αέρα πλανιόταν μια ατμόσφαιρα βαριά. Πλησίασε προσεκτικά
στην εξώπορτα κι έσκυψε να αφουγκραστεί αν κάποιος ήταν μέσα. Δεν άκουσε κάτι
κι έτσι παραβίασε με την ταυτότητά του την κλειδαριά. Μπαίνοντας στο σαλόνι,
μπορούσε κανείς να αντιληφθεί πως κανείς δεν είχε πατήσει στο σπίτι εδώ και
μέρες. Η σκόνη είχε κάνει ένα παχύ στρώμα πάνω στα έπιπλα, ενώ ο χώρος μύριζε
έντονα κλεισούρα. Ο Ιωσήφ άρχισε να ψαχουλεύει κάθε σπιθαμή του σπιτιού,
ψάχνοντας το παραμικρό στοιχείο, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να του δώσει μια ιδέα
για το πού βρισκόταν η Μαίρη και αν ήταν καλά. Κανονικά, θα έπρεπε όπου να 'ναι να γεννήσει. Ήταν από μικροί πολύ δεμένοι, ήταν εντελώς αφύσικο να μην τον
έχει ενημερώσει, να μην του έχει καν τηλεφωνήσει. Τι διάολο, εδώ λέγανε να
γίνει εκείνος νονός! Έπρεπε να τη βρει και να την προειδοποιήσει. Εφόσον ο
νεκρός ήταν ο Γιώργος, με τη Μαίρη ποιος ήταν; Και κυρίως πού την είχε; </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Από τότε είχαν περάσει μήνες
και ο Ιωσήφ δεν είχε καταφέρει να μάθει το παραμικρό. Τόσο ο Γιώργος όσο και η
Μαίρη είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Οι δολοφονίες αυξάνονταν, ο Ιωσήφ
πάσχιζε να εξιχνιάσει κάθε έγκλημα, στην ουσία πάσχιζε να βρει τη σύνδεση
ανάμεσά τους, γιατί ήταν σίγουρος πως υπήρχε σύνδεση. Όμως, ταυτόχρονα, έκανε
τα αδύνατα δυνατά να βρει την ξαδέρφη του. Είχε πλέον απελπιστεί, μέχρι που
εκείνο το πρωί, ανοίγοντας τον υπολογιστή του είδε στα εισερχόμενα την
ηλεκτρονική διεύθυνση της Μαίρης. Το μήνυμα δεν είχε θέμα ούτε και περιεχόμενο.
Ήταν μόνο μια φωτογραφία. Ένα σπίτι διώροφο, με κεραμίδια και κήπο. Αυτό
σίγουρα δεν ήταν στην Αθήνα. Ξαφνικά στην εικόνα άρχισε να αναβοσβήνει με
τεράστια κόκκινα γράμματα η λέξη «ΒΟΗΘΕΙΑ»! Ο Γιώργος πετάχτηκε ως το ταβάνι!
Τι σήμαινε πάλι αυτό; Γιατί του ζητούσε βοήθεια; Πού ήταν; Ξαφνικά, θυμήθηκε
ότι αυτό το σκηνικό το έχει ξαναδεί. Έψαξε στα παλιότερα </span><span lang="EN-US" style="background: white; mso-ansi-language: EN-US;">e</span><span style="background: white;">-</span><span lang="EN-US" style="background: white; mso-ansi-language: EN-US;">mail</span><span lang="EN-US" style="background: white;"> </span><span style="background: white;">της ξαδέρφης του. Διάνα! Μια φωτογραφία που του είχε
στείλει πριν από 2 χρόνια, εκείνη, ο Χρήστος και στην αγκαλιά της ο Στέφανος.
Το σπίτι του Χρήστου στην Ξάνθη. Σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε βιαστικά έναν
αριθμό. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">-Έλα, ο Ιωσήφ είμαι. Σε μια
ώρα να είσαι εδώ, φεύγουμε για Ξάνθη. Και μην πεις σε κανέναν τίποτα! Είναι
διαταγή!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white;">Την ίδια στιγμή στην Ξάνθη</span></div>
<br />
Η Μαίρη μόλις είχε τελειώσει την εξιστόρηση στο Χρήστο της τρελής αυτής ιστορίας, από τη στιγμή που λιποθύμησε στο εστιατόριο, τα βασανιστήρια, την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Γιώργου, της γέννας, μέχρι και τη στιγμή που την είχε βρει αναίσθητη δίπλα από τη σκάλα. Ο Χρήστος την κοιτούσε άφωνος. Πόσο πιο απίστευτη μπορεί να γινόταν πια αυτή η περιπέτειά τους! Κι άθελά του είχε σύρει και τη Μαίρη σε όλο αυτό. Εκείνος εντάξει, είχε κάνει μια επιλογή, όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες δεν είχε σημασία, ήταν η δική του επιλογή! Η Μαίρη όμως τι έφταιγε; Γιατί να τα περάσει όλα αυτά; Έσκυψε, την αγκάλιασε κι άφησε ένα φιλί στα μαλλιά της.<br />
-Δεν με μισείς μετά από όσα έμαθες;<br />
-Να σε μισήσω; Αν είναι δυνατόν εγώ να μισήσω εσένα! Καταλαβαίνω... δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, δεν είχες επιλογή...<br />
Η Μαίρη αναστέναξε. Με το δεξί της χέρι κάτι ψαχούλεψε στην τσέπη του παλτό της.<br />
-Τώρα όμως, σίγουρα θα με μισήσεις, είπε και κάρφωσε στο λαιμό του Χρήστου ένα μαχαίρι.<br />
Το τελευταίο που είδε ήταν τα γουρλωμένα μάτια του να την κοιτάζουν με απορία, καθώς το αίμα ανάβλυζε σαν νερό από συντριβάνι.<br />
-Λυπάμαι, ψιθύρισε με δάκρυα στα μάτια και βγήκε από το αυτοκίνητο.</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-29681827650370508742013-04-22T10:32:00.003-07:002013-04-22T10:53:50.406-07:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN22LRBhH7uYa7oP1zz_oILhtBchLgh7Rp4w0Ia4xtnpYNVqlFpBkcWI9e8enVikva7q89_jFzQEll6-KNwMjH748fOxRjbL-JCSu9URfEbXu7IA9HMc9gmSNs7Myf-dl9hgu05bsGtSJ6/s1600/%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-thumb26807412.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN22LRBhH7uYa7oP1zz_oILhtBchLgh7Rp4w0Ia4xtnpYNVqlFpBkcWI9e8enVikva7q89_jFzQEll6-KNwMjH748fOxRjbL-JCSu9URfEbXu7IA9HMc9gmSNs7Myf-dl9hgu05bsGtSJ6/s320/%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-thumb26807412.jpg" width="231" /></a></div>
<br />
<br />
Αρχικα, γραφοντας την ιστορια αυτη, ειχα στο μυαλο μου τους βασικους ηρωες και την ιδεα ενος αισιοδοξου τελους, με το καλο να νικαει το κακο. Καθως οι ηρωες μου πηραν ζωη και απεκτησαν προσωπικοτητα, αρχισαν να κατακλυζουν το μυαλο μου διαφορα σεναρια, αλλα πιο αισιοδοξα, αλλα πιο φωτεινα, αλλα πιο σκοτεινα, αλλα με μικτες αποληξεις, χωρις ξεκαθαρα τοπια, με πολλα υποννοουμενα η με λιγοτερα. Κι επειδη, τα κλισε δεν μου αρεσουν και πολυ, θα αφησω την επιλογη στους αναγνωστες της ιστοριας μου. Παρακατω λοιπον, λιγες μονο γραμμες απο δυο εναλλακτικες συνεχειες της περιπετειας. Ψηφιστε μεχρι τις 30 Απριλιου ποια απο τις δυο προτιματε. <br />
<br />
<span style="color: purple;"><b>ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ 1</b></span><br />
<br />
<span style="color: purple;">"Καθώς ο Γιώργος ή αλλιώς Ντέημον έμπαινε στο σπίτι με τους υποτακτικούς του, ο Χρήστος πέταξε στο τζάκι τις πέτρες που του έιχε δώσει νωρίτερα η Μαίρη, έχοντας στο νου πάντα τα λόγια της. "Η πύλη που θα ανοίξει οδηγεί στην Αθήνα, σε κάποιο τυχαίο σημείο, που όμως δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είναι ασφαλές. Θα μείνει ανοικτή για ένα λεπτό ακριβώς και όταν κλείσει δεν υπάρχει επιστροφή." Με μια βαθιά αναπνοή, ελπίζοντας πως δεν τους οδηγούσε στο θάνατό τους, έσπρωξε τη Φωτεινή με το Στέφανο στην αγκαλιά της και την κυρία Κατερίνα μέσα στην τρύπα. Άπλωσε το χέρι του στη Μαίρη, μα εκείνη κοντοστάθηκε. Η βλοσυρή μορφή του Ντέημον πρόβαλε στο σαλόνι. </span><br />
<span style="color: purple;">-Έλα! Γρήγορα! </span><br />
<span style="color: purple;">-Δεν θα έρθω μαζί σας, του είπε αποφασιστικά</span><br />
<span style="color: purple;">-Τι είναι αυτά που λες! Έλα, η Πύλη θα κλείσει! Μαίρη... σε παρακαλώ, της είπε με το πιο τρομαγμένο του βλέμμα και το χέρι απλωμένο, μετέωρο...</span><br />
<span style="color: purple;">-Φύγε, Χρήστο! Έχω ανοικτούς λογαριασμούς με τον κύριο!</span><br />
<span style="color: purple;">Μη έχοντας άλλο χρόνο ή άλλη επιλογή, ο Χρήστος πήδηξε μέσα στο τζάκι τη στιγμή ακριβώς που η Πύλη έκλεινε, αφήνοντας τη Μαίρη μόνη, αντιμέτωπη με το χειρότερο εφιάλτη της..."</span><br />
<br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">ΕΝΝΑΛΑΚΤΙΚΗ 2</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;"><br /></span></span>
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">"Μόλις είχε τελειώσει την εξιστόρηση στο Χρήστο της τρελής αυτής ιστορίας, από τη στιγμή που λιποθύμισε στο εστιατόριο, τα βασανιστήρια, την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Γιώργου, της γέννας, μέχρι και τη στιγμή που την είχε βρει αναίσθητη δίπλα από τη σκάλα. Ο Χρήστος την κοιτούσε άφωνος. Πόσο πιο απίστευτη μπορεί να γινόταν πια αυτή η περιπέτειά τους! Κι άθελά του είχε σύρει και τη Μαίρη σε όλο αυτό. Εκείνος εντάξει, είχε κάνει μια επιλογή, όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες δεν είχε σημασία, ήταν η δική του επιλογή! Η Μαίρη όμως τι έφταιγε; Γιατί να τα περάσει όλα αυτά; Έσκυψε, την αγκάλιασε κι άφησε ένα φιλί στα μαλλιά της.</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">-Δεν με μισείς μετά από όσα έμαθες;</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">-Να σε μισήσω; Αν είναι δυνατόν εγώ να μισήσω εσένα! Καταλαβαίνω... δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, δεν είχες επιλογή...</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">Η Μαίρη αναστέναξε. Με το δεξί της χέρι κάτι ψαχούλεψε στην τσέπη του παλτό της.</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">-Τώρα όμως, σίγουρα θα με μισήσεις, είπε και κάρφωσε στο λαιμό του Χρήστου ένα μαχαίρι.</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">Το τελευταίο που είδε ήταν τα γουρλωμένα μάτια του να την κοιτάζουν με απορία, καθώς το αίμα ανάβλυζε σαν νερό από συντριβάνι.</span></span><br />
<span style="color: #351c75;"><span style="background-color: white;">-Λυπάμαι, ψιθύρισε με δάκρυα στα μάτια και βγήκε από το αυτοκίνητο."</span></span><br />
<span style="background-color: white;"></span><br />
Αυτό ήταν λοιπόν. Τώρα η τύχη των ηρώων είναι στα χέρια σας. Εσείς αποφασίζετε.<br />
Πεταλουδίσια φιλιά!</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-82634860601252664522013-04-08T09:31:00.000-07:002013-04-08T09:31:09.192-07:00ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWFnwR9rvZaWZM482swxhzt_su1xU5_lP3daHYhjboW87K4-t3cxGtarL-g25hxiLgZH1MnDveiQpekq5XXNEPQew9eO7Q7q_1MQLyO1WdwfRGNn8PJ6_9dlZ19oRSxfHo_IUnqA9buuUp/s1600/left-roses_2507474.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWFnwR9rvZaWZM482swxhzt_su1xU5_lP3daHYhjboW87K4-t3cxGtarL-g25hxiLgZH1MnDveiQpekq5XXNEPQew9eO7Q7q_1MQLyO1WdwfRGNn8PJ6_9dlZ19oRSxfHo_IUnqA9buuUp/s320/left-roses_2507474.jpg" width="238" /></a></div>
<br />
<br />
(Σημείωση: Ειπα να κανω ενα διαλλειμα απο την ιστορια "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ" και να ανεβασω κατι εντελως διαφορετικο σε υφος και θεματολογια. Θα επιστρεψω με τη συνεχεια, εννοειται...<br />
Ελπιζω να το απολαυσετε!)<br />
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:TargetScreenSize>800x600</o:TargetScreenSize>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα σχεδόν ποτέ δεν είναι για καλό. Ήταν κι
αυτό το αναθεματισμένο όνειρο που είχε δει το προηγούμενο βράδυ… χυμένο γάλα.
Από παιδί ακόμα για εκείνη σήμαινε αρρώστια. Ή ακόμα χειρότερα θανατικό. Όλη
μέρα κυκλοφορούσε σαν το φάντασμα, ελάχιστα κατάφερε να δουλέψει, για φαγητό
ούτε λόγος, ένας κόμπος είχε σφηνωθεί στο στομάχι της και την έπνιγε, σίγουρα
κάτι άσχημο την πλησίαζε. Μια κοιτούσε το ρολόι και μια το κινητό. Η Μαρία, η
πιο κοντινή και έμπιστη φίλη της, ποτέ δεν θα ενοχλούσε στις 3 τα ξημερώματα
χωρίς σοβαρό λόγο κι έτρεμε το τι θα άκουγε. Ανέπνευσε βαθιά για να πάρει
θάρρος και απάντησε.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Μαρία τι συμβαίνει;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Μιράντα… δεν ξέρω πώς να στο πω… ο Μάρκος… πέθανε… ανακοπή..</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ένα αφόρητο βουητό απλώθηκε στα αυτιά της, ζαλίστηκε, αδύνατον να
αρθρώσει λέξη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Μιράντα μου, η κηδεία είναι το πρωί στις 11. Σε πήρα γιατί σκέφτηκα
πως θα θέλεις να πας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Όχι, απάντησε ξερά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Δεν θέλεις να τον αποχαιρετίσεις;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Όχι έτσι… Μαρία θα σε κλείσω τώρα εντάξει;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Καταλαβαίνω…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Κάρφωσε το βλέμμα της στο κενό. Αυτό ήταν λοιπόν. Η καρδιά του
αποφάσισε να μην ξαναχτυπήσει και τέρμα. Ναι, θα τον αποχαιρετούσε… αλλά με το
δικό της τρόπο. Άνοιξε την ντουλάπα της κι έβγαλε από το βάθος, κρυμμένο πίσω
από πολλά μικρά και μεγάλα κουτιά, ένα ξύλινο σεντούκι. Έσυρε τα βήματά της στο
σαλόνι, μηχανικά σχεδόν έβαλε ένα ποτό κι άναψε τσιγάρο. Το άνοιξε κι έβγαλε
από μέσα ένα μάτσο σκισμένες σελίδες, χαρτάκια μικρά με μια μόνο φράση επάνω:
«ποτέ ξανά». Χάθηκε ξαφνικά μέσα στο χρόνο. Δεκαεφτά χρόνια πίσω, είδε τον
εαυτό της πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο, είδε κι εκείνον, να μπαίνει στο
αμφιθέατρο και να φωτίζει ο κόσμος της. Είκοσι χρόνια μεγαλύτερός της, κρεμόταν
από τα χείλη του, η καρδιά της έχανε ένα χτύπο κάθε φορά που την κοιτούσε και
τα μάγουλά της βάφονταν κόκκινα. Όποτε του παρέδιδε μια εργασία φρόντιζε να
αγγίξει με τα ακροδάχτυλα της τα δικά του κι η ανατριχίλα την έκανε να νιώθει
πως βάδιζε σε κινούμενη άμμο. Εκείνο το πρωί τα μάτια του ταξίδευαν πάνω της σε
όλο το μάθημα. Όταν ανακάλυψε το σημείωμά του μέσα στη διορθωμένη εργασία που
της επέστρεψε, η αναπνοή της σταμάτησε. «Σε περιμένω απόψε, στις 9, στην
παραλία. Μάρκος». Η ψυχή της πέταξε μακριά, οι ώρες έμοιαζαν ατέλειωτες, ήταν
ήδη εκεί.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Τον είδε να την περιμένει μέσα στο αυτοκίνητο, ο αέρας ανακάτευε τα
μαύρα του μαλλιά, γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της κι ήταν ο ίδιος ο
Έρωτας που την κοιτούσε με μάτια που γυάλιζαν. Τα δάχτυλά του άγγιξαν το
πρόσωπό της, το γκρίζο βλέμμα του χάθηκε στο δικό της γαλάζιο κι όταν τα χείλη
τους ενώθηκαν μια θάλασσα συναισθημάτων την τύλιξε, ήταν αργά, πολύ αργά να
κάνει πίσω, ήταν δική του… ολότελα. Κάθε της κύτταρο το φώναζε, καθώς τα χέρια
του κατακτούσαν κάθε γωνιά του κορμιού της, ανάμεσα σε λόγια ερωτικά και
ψίθυρους, αγγίγματα και φιλιά στα πιο απόκρυφα κέντρα του πόθου της, όλο της το
είναι του παραδόθηκε, ώσπου ξέσπασε μέσα της και μια απαλή ζεστασιά τη γέμισε. Οι
αναπνοές τους συντονίστηκαν κι έμειναν εκεί αγκαλιασμένοι, άφωνοι, άπνοοι σχεδόν.
Σκόρπιζε φιλιά στα μαλλιά της, ώσπου το είδε… μια μικρή τόση δα κηλίδα αίμα
πάνω στην κοιλιά του. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Πέρασε νευρικά τα χέρια
του μέσα από τα μαλλιά του. Την κοιτούσε έκπληκτος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ήσουν… θέλω να πω… ήμουν ο πρώτος που…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ναι. Ο πρώτος, του χαμογέλασε.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Έκρυψε το πρόσωπό του στα γόνατά του. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Γαμώτο! Αυτό δεν το είχα φανταστεί, δεν έπρεπε να συμβεί! Θεέ μου, τι
έκανα!!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Γιατί κάνεις έτσι; Νομίζεις πως δεν το ήθελα; Έλα εδώ χαζέ, έκανε να
τον αγκαλιάσει. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Δεν καταλαβαίνεις, της είπε με το κεφάλι πάντα σκυμμένο. Είμαι
παντρεμένος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Το σοκ τη χτύπησε σαν δυνατό χαστούκι. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Μιράντα, μίλησέ μου, σε παρακαλώ, πες κάτι, βρίσε με…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Δεν υπάρχει λόγος. Δεν μου χρωστάς εξηγήσεις, το θέλαμε κι οι δυο και
έγινε, δεν το μετανιώνω.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-</span><span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Αλήθεια λες; Η καρδιά του φτερούγισε σαν
χελιδόνι. Της χαμογέλασε ζεστά, μ’ εκείνο το υπέροχο χαμόγελο που τη μαγνήτιζε…
Εγώ… είμαι ερωτευμένος μαζί σου, αν ήθελες, θα μπορούσαμε…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ποτέ ξανά! του φώναξε. Συμμαζεύτηκε κάπως, άγγιξε με τα δάχτυλα της τα
χείλη της και τα ακούμπησε μετά στα δικά του. Ποτέ ξανά, επανέλαβε σιγά, σχεδόν
ψιθυριστά και βγήκε από το αυτοκίνητο. Τον ένιωσε να την κοιτάζει καθώς
ξεμάκραινε μα δε γύρισε ούτε μια φορά το κεφάλι της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Άπειρες φορές από τότε προσπάθησε να την πλησιάσει, να της εξηγήσει,
άπειρα μικρά ραβασάκια έφταναν στα χέρια της, πάντα τα ίδια λόγια «θέλω να σε
δω, σε παρακαλώ, για λίγο μόνο», πάντα η ίδια απάντηση «ποτέ ξανά».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Το εξάμηνο τέλειωσε, πέρασαν τα χρόνια, η ζωή κύλησε, ώσπου λίγο
αργότερα, η μοίρα τους έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα κι έφερε το Μάρκο στην
ίδια γειτονιά, μερικά μόλις σπίτια μακριά από εκείνη. Κάθε φορά που τη
συναντούσε έψαχνε μια χαραμάδα ανοικτή, μια ευκαιρία να της πει όσα δεν τόλμησε
τότε. Μια μέρα βρήκε το κουράγιο, την πλησίασε. Στα 47 του ήταν ακόμα πολύ
γοητευτικός, στα 27 της εκθαμβωτική, σταμάτησε μπροστά της, χαμογέλασε κι άφησε
τα μάτια του να της τα πουν όλα, για τον έρωτά του, τις ενοχές, την απόγνωση,
τη ζωή που πέρασε με τη σκέψη της. Ο έρωτας της ζωής της ήταν εκεί μπροστά της,
άπλωσε τα χέρια της, τον άγγιξε απαλά…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ξέρω, του είπε…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Μιράντα, αγάπη μου…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ποτέ ξανά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Χάθηκε από τα μάτια της και δεν την ενόχλησε ποτέ ξανά. Την επόμενη
μέρα βρήκε στην πόρτα της όλα τα «ποτέ ξανά» που του είχε γράψει. Τα έβαλε μέσα
στο σεντούκι που φύλαγε τα ραβασάκια του. Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα με το
ραντεβού στην παραλία, κάποιος άφηνε ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χώμα της αυλής
της, χωρίς σημείωμα, χωρίς όνομα, όμως ήξερε πως ήταν εκείνος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ο ήχος από το ξυπνητήρι έσπασε την ησυχία βγάζοντας την από τις
αναμνήσεις. Έβαλε τα χαρτιά και τα τριαντάφυλλα πίσω στο κουτί και το έκρυψε.
Σκούπισε το μοναδικό δάκρυ που έχυσε ποτέ για το Μάρκο. Ήταν πια ελεύθερη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Μπήκε στο δωμάτιο των παιδιών της, τα φίλησε τρυφερά στα μαλλιά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-size: 11.0pt;">-Ξυπνήστε. Μια καινούργια μέρα ξεκινάει.</span></div>
<br /><br />
<br />
<br /></div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-12302250088538110152013-04-01T12:23:00.002-07:002013-04-01T12:26:44.708-07:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 12<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixOx-k86mxgDzb3MqFtn5Pv9xdpi-gGBPFZ4H7RXwQuKlZk5rWwAMuMRF0ZBXPdCzi3h6pCz3ffDeIiHhu_ZgrR9ml_QhoJSD8Fnx-wBxV96hirX5aTYWVk21mO655MtZQBjgPADD0_Xn5/s1600/385858_617650244916216_1082927413_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixOx-k86mxgDzb3MqFtn5Pv9xdpi-gGBPFZ4H7RXwQuKlZk5rWwAMuMRF0ZBXPdCzi3h6pCz3ffDeIiHhu_ZgrR9ml_QhoJSD8Fnx-wBxV96hirX5aTYWVk21mO655MtZQBjgPADD0_Xn5/s1600/385858_617650244916216_1082927413_n.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
12. Αποφάσεις Που Πονάνε</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λίγες στιγμές αργότερα η Μαίρη
βρισκόταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού και ο Χρήστος προσπαθούσε να τη
συνεφέρει τρίβοντας με οινόπνευμα τα χέρια της και το λαιμό της. Καθώς
ξεκούμπωσε τη νυχτικιά της για να τρίψει λίγο το στέρνο της, παρατήρησε πολλές
μικροσκοπικές γρατζουνιές, σαν νυχιές, που ξεκινούσαν περίπου από το ύψος της
μασχάλης της και συνεχίζονταν σε όλο το δέρμα ώσπου χάνονταν μέσα από το
σουτιέν θηλασμού που φορούσε. Παραξενεύτηκε και τρόμαξε αρκετά, αλλά φυσικά δεν
ήταν η κατάλληλη στιγμή. Πλησίασε το μπουκάλι με το οινόπνευμα στη μύτη της και
η έντονη μυρωδιά την επανέφερε στην πραγματικότητα. Άνοιξε τρομαγμένη τα μάτια
της και κοίταξε ένα γύρο. Μέσα σε δευτερόλεπτα κατάλαβε τι είχε συμβεί και
έψαξε να βρει μια καλή δικαιολογία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Μαίρη, είσαι καλά;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ναι, έτσι νομίζω…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Μα τι σου συνέβη; Σε βρήκαμε
αναίσθητη δίπλα στη σκάλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Δεν ξέρω ακριβώς… Κατέβηκα να
πιω λίγο νερό. Στο τελευταίο σκαλοπάτι παραπάτησα και έπεσα. Νομίζω πως
ζαλίστηκα και για αυτό λιποθύμησα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Χρήστος την κοίταξε
παραξενεμένος. Την παρατήρησε για μερικά δευτερόλεπτα και για πρώτη φορά από
την ώρα που την είχε αντικρίσει στο κατώφλι του σπιτιού του ένιωσε περίεργα,
σαν κάτι μεταξύ τους να είχε αλλάξει, σαν κάτι στη Μαίρη να είχε αλλάξει. Και
τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, είχε την αίσθηση ότι προσπαθούσε να του κρυφτεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Μαίρη… Μήπως θες να μου πεις
κάτι; Μήπως μου κρύβεις κάτι;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Σαν τι να σου κρύβω; Απάντησε με
φανερή αμηχανία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Δεν ξέρω… Εσύ θα μου πεις… Το
ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα, έτσι;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ναι, φυσικά. Μα τι σε έχει
πιάσει από χτες με τις ερωτήσεις; Άσε με στην ησυχία μου, δεν αισθάνομαι πολύ
καλά!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ξέρεις κάτι; Δε σ’ αφήνω, όχι.
Θέλω να μου πεις ακριβώς τι σου συμβαίνει, γιατί δεν φέρεσαι σαν την Μαίρη που
ξέρω. Κάτι περίεργο υπάρχει εδώ και θέλω να το μάθω τώρα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Τίποτα περίεργο δεν συμβαίνει
σου λέω!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Α ναι; Κι αυτά τι είναι; Της
είπε και με μια απότομη κίνηση άνοιξε τη νυχτικιά της κι αποκάλυψε τα σημάδια.
Ποιος στα έκανε αυτά;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μαίρη σάστισε στην αρχή.
Τραβήχτηκε απότομα και κουμπώθηκε βιαστικά. Δεν είχε νόημα να πει ψέματα, αλλά
θα έλεγε μόνο τη μισή αλήθεια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Η μικρή μου τα κάνει με τα νύχια
της την ώρα που θηλάζει, είπε με χαμηλωμένο βλέμμα. Βλέπεις, δεν έχω εμπειρία
και φοβάμαι να τις κόψω τα νύχια, μήπως κουνηθεί απότομα και της κόψω το δέρμα.
Τα νυχάκια της είναι μυτερά σαν μαχαίρια, έτσι δεν ήταν και του Στέφανου;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ναι, Μαίρη έτσι ήταν, αλλά αν
θυμάσαι εσύ μου έμαθες να του τα κόβω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ωχ! Είχε κάνει βλακεία. Πώς το
μπαλώνουν τώρα αυτό;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Αυτό ήταν πριν 3 χρόνια! Από
τότε δεν έχω καμιά επαφή με μωρά. Εξάλλου ο Στέφανος ήταν ήσυχος σαν αγγελούδι,
η Ρεγγίνα είναι πολύ νευρική και κάνει απότομες κινήσεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Χρήστος δυσκολευόταν να την
πιστέψει, ήταν πια σίγουρος ότι του έκρυβε κάτι και μάλιστα κάτι πολύ σοβαρό. Η
στάση του σώματός της, το βλέμμα της, τα πάντα πάνω της μαρτυρούσαν πως έλεγε
ψέματα. Όμως, αποφάσισε να παίξει κι αυτός το παιχνίδι της και να δει πού το
πήγαινε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Πολύ καλά, σε πιστεύω. Θα το
λύσουμε αμέσως αυτό το πρόβλημα. Κυρία Κατερίνα! Κυρία Κατερίνα! Φώναξε δυνατά.
Σχεδόν αμέσως η πόρτα άνοιξε κι η γνώριμη φιγούρα φάνηκε στο σαλόνι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Τι πας να κάνεις; Ρώτησε σχεδόν
έντρομη η Μαίρη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Σςςς, ξέρω τι κάνω. Εδώ έχουμε
την εμπειρία προσωποποιημένη, τόσα παιδιά έχουν περάσει από τα χέρια της. Θα σε
βοηθήσει στα πάντα. Κυρία Κατερίνα, είπε γυρνώντας προς το μέρος της, σε
παρακαλώ μόλις ξυπνήσει η Ρεγγίνα να δείξεις στη Μαίρη πώς να της κόψει τα
νυχάκια. Και γενικά, επειδή η μικρομανούλα από εδώ έχει μάλλον πελαγώσει,
βοήθησέ την σε ό,τι μα ό,τι χρειαστεί με τη μικρή. Θέλω να είσαι συνεχώς στο
πλευρό της, σαν μια έμπιστη φιλενάδα, εντάξει; Τις δυο τελευταίες φράσεις τις
τόνισε με νόημα, κάτι που φυσικά αμέσως έπιασε η κυρία Κατερίνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Φυσικά! Έλα κορίτσι μου, εγώ
είμαι εδώ για όλα, είπε με απόλυτη φυσικότητα, τόση που η Μαίρη πίστεψε πως της
έδιναν μεγάλη χαρά που της ζήτησαν να φροντίσει μαζί της το μωρό. Πράγματι, η
κυρία Κατερίνα λάτρευε να περιποιείται μωρά, αλλά στην προκειμένη περίπτωση
είχε διαισθανθεί από την αρχή πως κάτι δεν πήγαινε καλά και δεν θα έχανε με
τίποτα την ευκαιρία να έχει από κοντά τη Μαίρη μέχρι να το ανακαλύψει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μαίρη αποσύρθηκε στο δωμάτιό
της. Ήταν μόλις 7 το πρωί, η Ρεγγίνα δεν θα ξυπνούσε για περίπου δύο ώρες ακόμα
κι έτσι θα είχε την ευκαιρία να σκεφτεί και να επεξεργαστεί μέσα της όλα όσα
είχε ακούσει. Οι πληροφορίες ήταν καταιγιστικές. Ήξερε ότι όλη αυτή η ιστορία
ξεπερνούσε κάθε έννοια του φυσιολογικού, αλλά ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι
πρόκειται για το Θεό και το Διάολο, για την τελική μάχη του Καλού και του
Κακού. Πώς βρέθηκε μπλεγμένη αυτή σε κάτι τέτοιο; Το μόνο που ήθελε πάντα ήταν
μια ήσυχη ζωή… Κι αυτό που άκουσε για το Στέφανο και τη Ρεγγίνα, ήταν δυνατόν;
Ήταν αδέρφια; Κι αν είχε καταλάβει καλά, η Φωτεινή μίλησε για… <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αδερφοκτονία</i>; Δηλαδή… η Ρεγγίνα…
επρόκειτο να σκοτώσει το Στέφανο; Όχι όχι, δεν.. δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση,
αυτά ήταν μωρά! Δεν το χωρούσε το μυαλό της. Ήξερε ότι το κοριτσάκι της δεν
ήταν όπως τα υπόλοιπα παιδάκια, έβλεπε την κακία στα μάτια της ακόμα, αλλά…
ήταν το κοριτσάκι της, δεν μπορεί να μην είχε ίχνος καλοσύνης μέσα της, άλλωστε
πώς, πώς ένα τόσο δα πλασματάκι θα έκανε φόνο; Ώρες τα σκεφτόταν και δεν ήξερε
τι να κάνει, πώς να συμπεριφερθεί. Να προστατεύσει τον εαυτό της και το παιδί
της. Αλλά πώς; Ο Ντέημον ή Γιώργος ή όπως στο διάολο τον έλεγαν δεν ήταν άξιος
καμιάς εμπιστοσύνης! Για φαντάσου… Έκανε παιδί με τη Φωτεινή μόνο και μόνο για
να το σκοτώσει! Το κάθαρμα! Κι εκείνης πόσα ψέματα της είχε πει! Να
προστατεύσει το Στέφανο και το Χρήστο. Μα με ποιο τίμημα; Η δική της ζωή δεν
είχε αξία, ήταν ούτως ή άλλως τελειωμένη, μα της είχαν ξεκαθαρίσει πως θα
σκοτώσουν το παιδί. Και μετά από όσα άκουσε, ήταν σίγουροι πως θα
πραγματοποιούσαν τις απειλές τους. Η απελπισία της μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο.
Έσκυψε πάνω από την κούνια και κοίταξε τη Ρεγγίνα που κοιμόταν. Έδειχνε τόσο
ήσυχη, τόσο γαλήνια, τόσο γλυκιά. Άπλωσε τα χέρια της και την πήρε απαλά στην
αγκαλιά της, προσέχοντας μην την ξυπνήσει. Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό της και
άρχισε να τραγουδάει ένα απαλό τραγουδάκι που έλεγε και στο Στέφανο όταν ήταν
μωρό. Πώς θα μπορούσε ποτέ να διαλέξει; Δεν γινόταν να σώσει και τους δυο, αλλά
να στείλει το Στέφανο στο θάνατό του της ήταν αδύνατο. Ένα κλάμα την έβγαλε από
τις σκέψεις της. Η Ρεγγίνα άνοιξε τα μάτια της, αυτά τα κίτρινα σχεδόν διάφανα
μάτια και την κοίταξε. Η Μαίρη έσκυψε να τη φιλήσει απαλά στο μάγουλο. Καθώς
πλησίαζε το πρόσωπό της στης Ρεγγίνας, εκείνη γούρλωσε τα μάτια της, άπλωσε το
χέρι της και με τα νύχια της χάραξε το μάγουλο της Μαίρης. Στα μικροσκοπικά της
νύχια έμεινε λίγο δέρμα και μερικές σταγόνες αίμα. Το έφερε στο στόμα και το
πιπίλισε ευχαριστημένη. Η εικόνα προκάλεσε στη Μαίρη αηδία και τρόμο. Εκείνη τη
στιγμή πήρε την απόφασή της. Έβαλε τη μικρή στο στήθος να θηλάσει, μια εμπειρία
ιδιαίτερα επώδυνη κάθε φορά. Καθώς θήλαζε, άρχισε να ξανασκέφτεται όσα ήθελε να
κάνει, ένιωσε να πισωγυρίζει. Χάιδεψε με το χέρι της το κεφάλι του μωρού και
μετά άγγιξε με τα δάχτυλά της τις γρατζουνιές στο πρόσωπό της. Όχι, έτσι έπρεπε
να γίνει, δεν υπήρχε άλλη λύση. Μόλις τελείωσε με τη φροντίδα και το τάισμα της
μικρής, την έβαλε στο κρεβατάκι της και κατέβηκε πατώντας στις μύτες στο
σαλόνι. Πλησίασε στο μέρος που είχε κρύψει αυτό που είχε φέρει μαζί της και
πάτησε ένα κουμπί. Το αντικείμενο αυτό ήταν κάτι σαν πομπός. Ο Γιώργος της είχε
δώσει σαφείς οδηγίες. Αυτό θα γέμιζε σιγά σιγά το χώρο με αρνητική ενέργεια, θα
δημιουργούσε εκνευρισμό και τσακωμούς αρχικά και αργότερα θα έκανε τους ανθρώπους
τους σπιτιού να αρρωστήσουν, δηλαδή όλους εκτός από το Στέφανο. Αν όμως η Μαίρη
πατούσε το κουμπί, τότε ο Γιώργος θα ξεκινούσε να πάει να τη βρει μαζί με μερικούς
ακόμα από την Κάτω Χώρα, είτε γιατί θα χρειαζόταν βοήθεια, είτε γιατί το σχέδιο
θα είχε ολοκληρωθεί και θα μπορούσαν ανενόχλητοι να πάρουν το παιδί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ωραία λοιπόν… Το πάτησα και τώρα
δεν έχει πισωγύρισμα… Αύριο το πολύ θα είναι εδώ… Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…»
σκέφτηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ανέβηκε ξανά τις σκάλες, αλλά
αντί να μπει στο δικό της δωμάτιο, μπήκε στο δωμάτιο το Χρήστου. Τον βρήκε να
κοιμάται εξαντλημένος και χάιδεψε απαλά το πρόσωπό του. Τον σκούντηξε μερικές φορές
μέχρι που ξύπνησε και του έκανε νόημα να μη μιλήσει, αλλά να την ακολουθήσει.
Το έδωσε το παλτό του, φόρεσε κι εκείνη το δικό της και τον οδήγησε από το χέρι
έξω από το σπίτι, στο αυτοκίνητό του. Μόλις κάθισαν χώθηκε στην αγκαλιά του κι
άρχισε να κλαίει με λυγμούς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Χρήστο, πρέπει να σου μιλήσω κι
όσα έχω να σου πω δεν θα τα πιστέψεις. Ελπίζω να μη με μισήσεις!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Τι… να σε μισήσω εγω;… Τι είναι
αυτά.. τι… πες μου…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Μη μιλάς, δεν έχουμε πολύ χρόνο,
ήδη θα είναι στο δρόμο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ποιοι κορίτσι μου; Τι λες;;;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Θα σου τα πω όλα. Μα πρώτα… σε
παρακαλώ… κάνε μου έρωτα! Τώρα!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-295830367703803489.post-52549173591662861642013-01-26T04:34:00.001-08:002013-01-26T04:35:06.377-08:00ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 11<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
11. Αποκάλυψη Δεύτερη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfmnNbZgRjVtPWzRmU2oZIXpj7bM8GLZxp5ESipXEIPxTIE-fQMGH0u5hIhgnECjTGzCILGxbOW2o9Ia4V7s2v_HAeXJdmzAsIhbfAQSeZnnDwAc3_-nDILS11dqTFfAx8SqgGWtuIk-nQ/s1600/doomsday_~k0056873.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfmnNbZgRjVtPWzRmU2oZIXpj7bM8GLZxp5ESipXEIPxTIE-fQMGH0u5hIhgnECjTGzCILGxbOW2o9Ia4V7s2v_HAeXJdmzAsIhbfAQSeZnnDwAc3_-nDILS11dqTFfAx8SqgGWtuIk-nQ/s320/doomsday_~k0056873.jpg" width="201" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν τελείωσε τη διήγησή της η Φωτεινή κόντευε πια να
ξημερώσει. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρύπωναν από το παράθυρο της κουζίνας
και φώτιζαν τα κουρασμένα τους πρόσωπα. Έμοιαζαν έκπληκτοι μα και
προβληματισμένοι ταυτόχρονα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν καταλαβαίνω γιατί μας τα είπες όλα αυτά. Η κυρία
Κατερίνα την κοιτούσε ίσια στα μάτια. Τα γκρίζα της μαλλιά, που πεισματικά
αρνιόταν να τα βάψει, τα καστανά της μάτια, τα στρουμπουλά ροδαλά της μάγουλα,
την έκαναν να μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από παραμύθι. Από τα παραμύθια εκείνα
που η γιαγιά συγκέντρωνε την οικογένεια γύρω από το τζάκι και τους έλεγε
ιστορίες τυλιγμένη με το σάλι της, καθισμένη στην κουνιστή της πολυθρόνα. Το
βλέμμα της ήταν γεμάτο απορία.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τι εννοείς Κατερίνα; Δεν θέλατε να ξέρετε;</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι… μα δεν μας είπες τίποτα παραπάνω από μια διαφορετική
εκδοχή της ιστορίας των Πρωτόπλαστων και του διαβόλου. Ωραία λοιπόν, δεν ήταν
φίδι αλλά σκιά και δεν παρέσυρε η Εύα τον Αδάμ, αλλά το αποφάσισαν από κοινού.
Και; Εμάς τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Τι σχέση έχουν με όσα μας συμβαίνουν; Κι
ακόμα δεν μας έχεις πει τι ακριβώς είσαι εσύ. Μ νομίζεις πως το έχω ξεχάσει!</div>
<div class="MsoNormal">
Η Φωτεινή χαμογέλασε. Όχι και βέβαια δεν το είχε ξεχάσει. Αν
είχε μάθει κάτι για την Κατερίνα όλους αυτούς τους μήνες ήταν πως δεν ξεχνούσε
τίποτα, είχε μνήμη ελέφαντα ή ίσως καμήλας! Κι ήταν σίγουρη πως της είχε
θυμώσει για τα ψέματα που της είχε σερβίρει και δεν θα τη γλίτωνε τόσο εύκολα.
Την κοίταξε με τρυφερότητα. Ήξερε πως δεν υπήρχε μέσα της κακία, με τον καιρό
θα καταλάβαινε και θα τη συγχωρούσε. Αχ πόσο την αγαπούσε αυτή τη μεσόκοπη
γυναίκα που ήταν πάντα για όλους μια ανοιχτή αγκαλιά!</div>
<div class="MsoNormal">
-Εγώ Κατερίνα μου ανήκω στην κατηγορία αυτή των Αγγέλων που
ο Θεός έστειλε στη γη να προστατεύουν τους ανθρώπους. </div>
<div class="MsoNormal">
Η Κατερίνα γούρλωσε τα μάτια σε έναν μορφασμό έκπληξης.</div>
<div class="MsoNormal">
-Εμ, βέβαια! Με τέτοιο παρουσιαστικό τι άλλο θα ήσουν εκτός
από Άγγελος! Είπε ο Χρήστος όλο νόημα, για να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα
ανάμεσα στις δυο γυναίκες.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι, αλλά Άγγελος που τα έκανα θάλασσα!</div>
<div class="MsoNormal">
-Γιατί το λες αυτό;</div>
<div class="MsoNormal">
-Γιατί έτσι είναι. Μου έστησαν μια ωραιότατη παγίδα κι εγώ
έπεσα μέσα σαν άβγαλτο σχολιαρόπαιδο.</div>
<div class="MsoNormal">
-Εεεε πια! Μας έπρηξες με τα μισόλογα και τα υποννούμενα! Θα
μας πεις ξεκάθαρα τι συμβαίνει ή χάσαμε τον ύπνο μας άδικα; Η Κατερίνα δεν
μπορούσε πλέον να συγκρατήσει τον εκνευρισμό της.</div>
<div class="MsoNormal">
-Νόμιζα πως αν σας έλεγα την αληθινή ιστορία του Κήπου της
Εδέμ θα καταλαβαίνατε τι έχει συμβεί. Ωραία λοιπόν. Φυσικά, έχετε ακούσει ότι
κάποια στιγμή θα επέλθει η τελική σύγκρουση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στο
Θεό και τον Διάβολο δηλαδή. Ε, λοιπόν αυτή η στιγμή πλησιάζει. Όμως δεν θα έχει
καμία σχέση με όσα βλέπετε στις ταινίες, ούτε ο ουρανός θα σχιστεί στα δύο,
ούτε στρατιές Αγγέλων θα κατέβουν στη γη να πολεμήσουν τους δαίμονες ούτε
φυσικά θα αναστηθούν οι νεκροί. Η σύγκρουση έχει να κάνει με το ένα και
μοναδικό δημιούργημα που ανέκαθεν αποτελούσε το μήλο της Έριδος. Την ανθρώπινη
ψυχή. Ο Θεός είπε ότι η ελευθερία των ανθρώπων θα καθορίσει το μέλλον όλων μας.
Στην ουσία, το παιχνίδι παίζεται στην ελεύθερη βούληση. Εφόσον κανείς δεν
μπορεί να επέμβει, η μάχη θα κριθεί στο αν οι άνθρωποι θα επιλέξουν και θα
κατορθώσουν να διατηρήσουν την ψυχή τους αγνή και καθαρή ή αν θα διαλέξουν τον
δρόμο της κακίας και το σκοτάδι. Ο Διάβολος ήδη κατόρθωσε να διαβάλει την ψυχή
των Πρωτόπλαστων φυτεύοντας μέσα τους τα τρία Α.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τα τρία Α;</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι. Αλαζονεία, Αχαριστία, Απληστία. Ο Αδάμ και η Εύα
έγιναν άπληστοι, δεν τους έφταναν όσα ο Θεός τους χάρισε, αλλά ήθελαν το ένα
και μοναδικό που τους στέρησε. Του ξεπλήρωσαν την αγάπη και το δώρο Του με
αχαριστία. Έγιναν αλαζόνες, θέλοντας να γίνουν Θεοί στη θέση του Θεού. Αυτό
είναι το Προπατορικό Αμάρτημα, το οποίο κάθε άνθρωπος κουβαλάει από τη γέννησή
του και το οποίο ανάλογα με την ελεύθερη βούλησή του επιλέγει αν θα το
επαναλάβει ή αν θα το αγνοήσει και θα απελευθερώσει την ψυχή του. Ο σατανάς,
χιλιάδες χρόνια τώρα, προσπαθεί να δελεάσει τους ανθρώπους να επιλέξουν το
πρώτο, όχι φυσικά με τίμια μέσα. Όσο πλησιάζει η στιγμή της τελικής
αναμέτρησης, οι προσπάθειες γίνονται όλο και πιο έντονες και δυστυχώς πιο
καρποφόρες. Θα έχετε σίγουρα αντιληφθεί το ξέσπασμα της βίας σε ολόκληρη τη
χώρα και ολόκληρο τον κόσμο τους τελευταίους μήνες. Για τους μυημένους, αυτό
είναι σημάδι πως ο χρόνος τελειώνει. Όμως, για να είναι ολοκληρωτική η νίκη του
Κακού, για να ανοίξει η πύλη που θα στείλει το σκοτάδι απευθείας στο κέντρο της
ανθρώπινης ύπαρξης, χρειάζονται δύο κλειδιά. Το ένα είναι ο Στέφανος.</div>
<div class="MsoNormal">
Ο Χρήστος σφίχτηκε. Ο Στέφανος κλειδί για την πύλη του
Κακού; Αυτό το γλυκύτατο πλάσμα; Το αγοράκι του;</div>
<div class="MsoNormal">
-Πώς είναι δυνατόν; Ψέλλισε, σχεδόν άψυχα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Η παγίδα που σας έλεγα πριν. Είναι πραγματικά αρκετά
περίπλοκο, έχει να κάνει με τη γραμμή αίματος και με το δεύτερο μεγάλο αμάρτημα
στην ιστορία της ανθρωπότητας. Την αδερφοκτονία του Άβελ από τον Κάιν. </div>
<div class="MsoNormal">
-Εντάξει, τώρα είναι που με έχασες τελείως! Αφού ο Στέφανος
δεν έχει αδέρφια… <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχει;</div>
<div class="MsoNormal">
-Αν δεν έχει σίγουρα πρόκειται σύντομα να αποκτήσει. Κι όπως
ο Στέφανος, έτσι και ο αδερφός του θα κατάγεται απευθείας από τους Πρώτους των
Αγγέλων. Τον Μιχαήλ και τον Εωσφόρο.</div>
<div class="MsoNormal">
Στο άκουσμα αυτής της τελευταίας φράσης, ο Χρήστος ένιωσε να
χάνει τα λογικά του. Εντάξει, η όλη ιστορία ήταν απίθανη, αλλά με τόσα που είχε
ζήσει τελευταία, όλα τα πίστευε. Αλλά αυτό του έπεφτε πολύ βαρύ. Τον απόγονο
του Διαβόλου μεγάλωνε τόσο καιρό με όλη του την αγάπη, αυτόν προστάτευε; Για
αυτόν άλλαξε όλη τη ζωή του κι έχασε τη γυναίκα που αγαπούσε; Ε, όχι αυτό
πήγαινε πολύ. Πήγαινε πάρα πολύ.</div>
<div class="MsoNormal">
Η Φωτεινή διάβασε τη σκέψη του. Άπλωσε το χέρι της κι έπιασε
το δικό του.</div>
<div class="MsoNormal">
-Κοίταξέ τον, του είπε, δείχνοντας τον Στέφανο που ακόμα
κοιμόταν στην αγκαλιά της. Σου μοιάζει να έχει μέσα του ίχνος κακίας;</div>
<div class="MsoNormal">
-Μα τότε; Δεν μπόρεσε να αποτελειώσει τη φράση του, δεν είχε
τι να πει…</div>
<div class="MsoNormal">
-Είπα ότι είναι απόγονος του Εωσφόρου αλλά και του
Αρχάγγελου Μιχαήλ. Ανήκει σε αγγελική γενιά. Μην ξεχνάς ότι και ο Εωσφόρος Άγγελος
ήταν πρώτα. Κοίτα Χρήστο, όπως σας είπα νωρίτερα, οι Άγγελοι ζούμε στη γη σαν
φυσιολογικοί άνθρωποι, με αισθήματα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι
διαφορετικά; Έτσι λοιπόν, αγαπάμε, κάνουμε φίλους, οικογένεια και …
ερωτευόμαστε. Ο έρωτας όμως έχει την τάση να τυφλώνει. Έτσι ερωτεύτηκα κι εγώ,
έναν νεαρό άντρα, που πίστευα πως ήταν όλα όσα ονειρευόμουν, έναν αληθινό
ιππότη. Ήμουν τόσο ερωτευμένη που αγνόησα όλα τα σημάδια και του χάρισα την
καρδιά μου, Θεέ μου πόσο ανόητη! Όταν έμαθα ποιος ήταν και τι σχεδίαζε ήταν
αργά. Ήμουν ήδη έγκυος στο Στέφανο κι έπρεπε πάση θυσία να τον προστατεύσω.
Έπρεπε να τον εξαφανίσω ώστε να αργήσει να τον βρει όσο περισσότερο γινόταν, να
προλάβω να ζητήσω βοήθεια, να στήσω γύρω του τις δυνάμεις που θα τον
προστατεύσουν, γιατί ο πατέρας του είναι πανίσχυρος. Βλέπεις Χρήστο, ο Στέφανος
είναι γιος της Ανατολής, της κόρης του Μιχαήλ, και του Ντεήμον, γιου του
Εωσφόρου.</div>
<div class="MsoNormal">
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της κι ένας γδούπος
ακούστηκε από το σαλόνι. Ο Χρήστος έτρεξε να δει τι είχε συμβεί και βρήκε τη
Μαίρη κατάχλωμη και σωριασμένη δίπλα από τη σκάλα. </div>
<div class="MsoNormal">
-Μαίρη! Μαίρη! Φώναξε καθώς την πλησίαζε, χωρίς να πάρει
καμιά απάντηση. Ήταν αναίσθητη.</div>
</div>
BUTTERFLYhttp://www.blogger.com/profile/10789052801853323560noreply@blogger.com8