ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 10

10. Η Αρχή του Τέλους

Ήταν η ευλογημένη εκείνη ώρα που το μπλε του νυκτερινού ουρανού διαδέχεται το φωτεινό γαλάζιο, καθώς ο ήλιος χαϊδεύει τα σύννεφα και ζεσταίνει σιγά σιγά τη νοτισμένη γη με τις αχτίδες του. Η πλάση ξυπνάει κι η πρωινή υγρασία κάνει τις ευωδιές στον Κήπο της Εδέμ ακόμα εντονότερες.

Ο Αδάμ και η Εύα κοιμόνταν ακόμα αγκαλιασμένοι σφιχτά, το σώμα του ενός μέσα στο σώμα του άλλου, έμοιαζαν σαν ένας άνθρωπος. Στην ουσία έτσι ήταν, αφού ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και ο ένας από τον άλλο. Καθώς η Εύα αναδεύτηκε και άνοιξε τα μάτια της, μια σκιά σύρθηκε γρήγορα μακριά από το ζευγάρι, τόσο γρήγορα που θα έλεγε κανείς πως δεν υπήρξε καν, πως ήταν απλά ένα παιχνίδισμα του φωτός με το φύλλωμα των δέντρων. Όμως ήταν πέρα για πέρα υπαρκτή και σιγά σιγά, νύκτα τη νύκτα, μέσα στην κάλυψη που της πρόσφερε το σκοτάδι, φώλιαζε στα όνειρα των Πρωτόπλαστων και τα γέμιζε με σκέψεις παράξενες, τα μπόλιαζε με αμφιβολία, με πειρασμό.

Λίγα λεπτά αργότερα ήταν και οι δυο ξύπνιοι, έτοιμοι για μια ακόμα μέρα. Τα μάτια τους όμως ήταν μελαγχολικά και το πρόσωπό τους σκεφτικό. Κανείς από τους δύο δεν μιλούσε, πέρασε αρκετή ώρα, ώσπου ο Αδάμ έσπασε τη σιωπή.

-Το είδες κι εσύ πάλι έτσι;

-Το όνειρο;

-Ναι…

-Το είδα… Μόνο που αυτή τη φορά ήταν κάπως αλλιώτικο.

-Τι εννοείς;

-Να… είδα πάλι ότι ήμασταν κάτω από το Δέντρο, οι δυο μας μόνο, επικρατούσε γύρω άκρα ησυχία κι ο Κήπος ήταν σκοτεινός. Κόψαμε έναν από τους καρπούς. Πρώτη δοκίμασα εγώ και μετά έδωσα και σε σένα. Όμως αυτή τη φορά, δεν ξύπνησα εκεί, συνέχισα να ονειρεύομαι. Και μόλις φάγαμε κι οι δυο, όλα άλλαξαν. Ήταν πολύ παράξενο συναίσθημα, σαν όλα μέσα μας να ξεκαθάρισαν, γίναμε πιο σοφοί και πιο ευτυχισμένοι κι ο Κήπος γύρω μας ζωντάνεψε και πάλι, γέμισε χρώματα και μουσική κι αρώματα, όλα τα πλάσματα ήταν πάλι ευτυχισμένα, μόνο που στη θέση του Δέντρου υπήρχαν δυο θρόνοι και πάνω στους θρόνους καθόμασταν εμείς, εσύ στα δεξιά κι εγώ στα αριστερά. Και τα ζωντανά του Κήπου έρχονταν κοντά μας με δώρα και μας φώναζαν Θεούς!

-Τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Αφού Θεός υπάρχει κι είναι Ένας και Μοναδικός, ο Δημιουργός και Πατέρας μας!

-Το ξέρω! Για αυτό δεν μπορώ να καταλάβω αυτά τα όνειρα! Και πώς γίνεται να τα βλέπουμε κι οι δυο; Κάθε βράδυ;

-Έχεις δίκιο… Κι εγώ αναρωτιόμουν… της είπε σκεπτικός. Ξάφνου, το πρόσωπό του διαπέρασε μια λάμψη!

-Εύα! Κάτι σκέφτηκα! Μα βέβαια, αυτό είναι!

Η Εύα τον κοίταξε με απορία.

-Το Δέντρο Εύα! Το Δέντρο είναι πηγή γνώσης και δύναμης! Για αυτό ο Πατέρας μας έδωσε τα πάντα αλλά μας απαγόρευσε να το αγγίξουμε. Το όνειρό σου είναι αλήθεια! Αν κάποιος φάει από τους καρπούς θα γίνει Θεός!

-Ε τότε να φάμε!

-Δεν ξέρω… δεν μου φαίνεται σωστό… ο Πατέρας έκανε τόσα για εμάς, μας χάρισε πνοή, μας έδωσε τον κόσμο. Ίσως δεν πρέπει να τον παρακούσουμε…

-Σωστά… Από την άλλη, αν έχεις δίκιο, τότε μάλλον δεν μας έδωσε και πολλά… μάλλον μας πήρε θα έλεγα! Μας πήρε τη δύναμη, την κράτησε για τον εαυτό του κι εμάς μας είπε ψέματα, μας έδωσε δήθεν τον Κήπο, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο εκείνος μπορεί να είναι Θεός, ενώ μπορούμε κι εμείς!

-Λες να είναι έτσι;

-Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το ανακαλύψουμε!, του γέλασε πονηρά και τον τράβηξε από το χέρι. Έφτασαν κάτω από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού, έκοψαν έναν καρπό κι απόμειναν να τον κοιτάζουν.

-Εύα; Το ξέρεις ότι αν το κάνουμε αυτό δεν θα μπορούμε να το αλλάξουμε, σωστά;

-Το ξέρω… Μα πόσο κακό μπορεί να κάνει πια;;;

Πήραν μια βαθιά ανάσα και δάγκωσαν ταυτόχρονα τον καρπό, ο ένας από τη μια πλευρά και ο άλλος από την άλλη. Για μερικά δευτερόλεπτα κράτησαν την ανάσα τους. Κοίταξαν γύρω τους και τίποτα δεν είχε αλλάξει, όλα ήταν ακριβώς όπως πριν. Άφησαν τον αέρα να βγει από τα πνευμόνια τους και γέλασαν με ανακούφιση, σαν μικρά παιδιά που έκαναν σκανταλιά και πίστευαν πως κανείς δεν τους πήρε χαμπάρι.

-Είδες; Τίποτα δεν συνέβη. Άσε που αυτό το φρούτο, ό,τι κι αν είναι, είναι το ωραιότερο πράγμα που έχω φάει!

-Όντως! Συμφώνησε ο Αδάμ κι έφαγε άλλη μια δαγκωνιά.

 Ξαφνικά, ο ουρανός σκοτείνιασε, το Δέντρο άρχισε να μεγαλώνει, να ψηλώνει και οι καρποί του άρχισαν να σαπίζουν και να πέφτουν στο χώμα. Μόνο που το χώμα δεν ήταν πια χώμα, ήταν αέρας, σύννεφο και οι καρποί το διαπερνούσαν και χάνονταν. Ο Αδάμ και η Εύα ένιωσαν να αιωρούνται και μετά να πέφτουν, να χάνονται. Κι έπειτα όλα μαύρισαν.

Αρκετές ώρες αργότερα, ξύπνησαν σε ένα μέρος που δεν είχαν ξαναδεί. Έμοιαζε πολύ με τον Παράδεισο, αλλά δεν ήταν. Το καταλάβαιναν από την έλλειψη αυτής της ουράνιας μουσικής που γέμιζε τις ώρες τους, από την έλλειψη της ευωδιάς που πλημμύριζε τα ρουθούνια τους και από τα ζωάκια που έβλεπαν να τρέχουν γύρω τους τρομαγμένα. Στον Κήπο της Εδέμ δεν υπήρχε φόβος, τα ζώα έρχονταν και κάθονταν δίπλα τους, πάνω τους μαζί τους. Κι έπειτα, ήταν και κάτι άλλο. Είχαν γεμίσει κι οι ίδιοι με περίεργα, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Είχε πέσει η νύχτα κι ένιωθαν το κορμί τους να ανατριχιάζει, για πρώτη φορά κρύωναν. Το στομάχι τους είχε δεθεί κόμπος και κοιτούσαν γύρω τους με απορία. Πού ήταν; Πώς βρέθηκαν εκεί; Τι απέγινε ο Κήπος; Και τότε θυμήθηκαν.

-Εύα, Εύα μου! Τι κάναμε;

Η Εύα έκλαιγε. Ποτέ δεν είχε βρεθεί έξω από τον Κήπο, δεν ήξερε καν ότι υπάρχει κάτι έξω από τον Κήπο. Δεν μπορούσε να περιγράψει τι αισθανόταν, σφίχτηκε πάνω στον Αδάμ κι αντιλήφθηκε ότι φοβόταν, ναι φοβόταν… μα ήταν πια πολύ αργά, το ήξερε…

Πιάστηκαν χέρι με χέρι, βαθιά μετανιωμένοι για αυτό που είχαν κάνει και τόσο μα τόσο φοβισμένοι για το άγνωστο που είχε εισβάλει στη ζωή τους.

Ο Θεός τους κοιτούσε από ψηλά. Πέρα από την απογοήτευση που ένιωθε, λυπόταν τόσο που έβλεπε τα παιδιά Του να υποφέρουν… Όμως, είχαν κάνει την επιλογή τους.

Δίπλα Του, οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ σιωπούσαν. Όλοι ήξεραν τι σηματοδοτούσε αυτό που είχε συμβεί. Ο Εωσφόρος το είχε πει πως θα κατέστρεφε τον Κήπο και τους ανθρώπους. Δεν περίμεναν ότι θα γινόταν τόσο γρήγορα…

-Πατέρα, τι θα γίνει τώρα; Τι θα κάνουν οι άνθρωποι.

-Θα αναγκαστούν να μάθουν να ζουν έξω από τον Παράδεισο, Μιχαήλ. Θέλησαν να έχουν Γνώση του Καλού και του Κακού και τώρα θα την αποκτήσουν… με όποιο κόστος.

-Ο Εωσφόρος δεν θα τους αφήσει σε ησυχία… είπε ο Γαβριήλ. Θα τους βλάψει με όποιο τρόπο μπορεί.

-Το ξέρω… Γι’ αυτό αποφάσισα να τους προστατεύσω. Εσείς θα είστε υπεύθυνοι για αυτό.

-Με ποιον τρόπο;

-Άγγελοι θα είναι πάντα κοντά τους. Θα ζουν ανάμεσά τους, σαν κανονικοί άνθρωποι. Στην ουσία, εκτός από τις Δυνάμεις του Καλού που πάντα θα σας συντροφεύουν, σε όλα τα υπόλοιπα θα είστε ίδιοι. Θα γεννιέστε και θα μεγαλώνετε εκεί, θα ερωτεύεστε, θα κάνετε οικογένεια και όταν έρθει η στιγμή θα αναλαμβάνει ο καθένας τα καθήκοντά του. Θα πρέπει να τους φυλάτε από τις Δυνάμεις του Κακού.

-Ο Εωσφόρος δεν θα παίξει τίμιο παιχνίδι. Θα ξέρει ότι τους προστατεύουμε και θα στοχεύσει στο πιο ευαίσθητο σημείο τους, στην ψυχή τους.

-Μην ξεχνάς Μιχαήλ ότι η ψυχή των ανθρώπων είναι μεν το πιο ευαίσθητο σημείο τους, αλλά είναι ταυτόχρονα και το πιο δυνατό. Εκεί κρύβεται το μεγαλείο της θεϊκής τους φύσης, η δύναμη που τους ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πλάσματα.

-Κι αν καταφέρει να τη διαφθείρει; Εμείς πώς θα τους προστατεύσουμε; Τι θα κάνουμε;

-Τίποτα απολύτως! Απολύτως! Ποτέ και για κανένα λόγο δεν θα παρέμβετε στην ελεύθερη βούληση. Η ψυχή και το μυαλό τους είναι όπλα που τους έδωσα για να τα χρησιμοποιούν, επειδή το ήξερα πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή κάποτε.

-Το ήξερες; Αποκρίθηκαν έκπληκτοι οι Αρχάγγελοι.

-Φυσικά. Για αυτό και τους προετοίμαζα τόσο καιρό. Ήλπιζα μόνο πως θα αργούσε να συμβεί, πως θα είχα περισσότερο χρόνο να τους μυήσω στην πραγματική τους διάσταση, στο να γίνουν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού. Μακάρι όσα έμαθαν και όσα τους προίκισα να είναι αρκετά για να κερδίσουν όλες τις μάχες που θα αντιμετωπίσουν. Εμείς θα σεβαστούμε την κάθε τους απόφαση, τη βούλησή τους, οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να χειραγωγούνται. Η ελευθερία τους θα καθορίσει τη μοίρα όλων μας!

Ο Αδάμ και η Εύα προσπαθούσαν να βρουν ένα καταφύγιο για να περάσουν την παγωμένη νύχτα, μόνοι τους, πιο μόνοι από ποτέ, μα ευτυχώς μαζί!

Ο πόλεμος των Κόσμων είχε αρχίσει. Κι έμελλε να κρατήσει χιλιάδες χρόνια…