Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 5ο



Είχα καμιά βδομάδα στο νησί. Έγραφα κάθε μέρα στην Κατίνα μου, αλλά είχα μέσα μου το φόβο πως τα γράμματα δεν έφταναν ποτέ… Καθόμουν κατσούφης σε ένα βράχο, λερός και μουσκίδι ως το κόκαλο, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαμε «γυμνάσια». Ξάφνου ακούω μια φωνή νεαρού αγοριού «μπας και σου βρίσκεται κανένα τσιγαράκι μπάρμπα;» Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι 14-15 χρονών το πολύ. «Τι το θες βρε νιάνιαρο το τσιγάρο;» του είπα χαριτολογώντας. «Νιάνιαρο να πεις το γιο σου! Εγώ είμαι αντάρτης! Λέγε τώρα έχεις για δεν έχεις;» «Όχι αγόρι μου, δεν καπνίζω…» Με κοίταξε με απογοήτευση. Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να αγναντεύει. «Σε περιμένει κανείς εκεί απέναντι;» με ρώτησε. «Ναι, η γυναίκα μου. Εσένα;» «Μπα… ορφάνεψα μικρός και ο θετός μου πατέρας σκοτώθηκε πέρυσι το χειμώνα»

 Όσο μιλούσαμε ένιωθα μια ανεξήγητη έλξη για το αγόρι αυτό και μια οικειότητα, σαν να τον γνώριζα από παλιά, οι κινήσεις του, η κορμοστασιά του, το σχήμα του προσώπου του, όλα μου ήταν γνώριμα κατά έναν παράξενο τρόπο. Κάποια στιγμή, γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό μου. Η αναπνοή μου σταμάτησε… αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα… ήταν ποτέ δυνατό; Μα δεν έκανα λάθος, ήμουν σίγουρος, τα μάτια αυτά με στοίχειωναν για πάνω από 9 χρόνια… «Ε… μπάρμπα… είσαι καλά; Σαν να χλώμιασες…» Αντί απάντησης τον ρώτησα το όνομά του και από πού ήταν. «Ανέστη με λένε. Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, μικρό δεν θα το ξέρεις», απάντησε. «Πες το εσύ και μπορεί να το ξέρω…» «Πετρωτό»… Η καρδιά μου όλο και χτυπούσε δυνατότερα, ένιωσα κρύο ιδρώτα να με λούζει, Πετρωτό, το χωριό της Κατίνας… «Κι είπες είσαι ορφανός; Τι απέγιναν οι δικοί σου;» «Δεν ξέρω και καλά… Είχαν έρθει οι αντάρτες στο χωριό και μάζεψαν τους φασίστες για εκτέλεση. Κι οι γονείς μου φασίστες ήταν, είχαν κτήματα και ρούφαγαν το μεδούλι των εργατών. Τους εκτέλεσαν επί τόπου, αλλά εμένα με γλίτωσε ένας αντάρτης, με πήρε κοντά του και με μεγάλωσε σα γιο του.» «Και πώς τον έλεγαν αγόρι μου αυτόν τον αντάρτη;» ρώτησα ελπίζοντας να μην αντιληφθεί το τρέμουλο στη φωνή μου και να μη με διαολοστείλει με τις τόσες ερωτήσεις. «Φάνη… Αλλά, γιατί ρωτάς;». «Ε, να μωρέ… κουβέντα να γίνεται. Λοιπόν, πάω τώρα…» είπα και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, λίγο ακόμα και θα τα ξέρναγα όλα, με καταστροφικές συνέπειες για όλους. 

Από εκείνο το πρωί κύριο μέλημά μου να προσέχω τον Ανέστη. Δεν ξέρεις πόσες φορές έφαγα εγώ ξύλο για να τον προστατεύσω, πόσες στιγμές ένιωσα τη θέλησή μου να λυγίζει κι ήμουν στο τσακ να υπογράψω και να εξαφανιστώ. Όμως όχι! Τον εγκατέλειψα μια φορά, δεύτερη δεν θα το έκανα ακόμα κι αν πέθαινα στο βρωμονήσι! Είχα ορκιστεί στην αγάπη μου. Όσο βλαστημούσα την ώρα που βρέθηκα εκεί , άλλο τόσο ευχαριστούσα το Θεό που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Έμενε να βρω τον τρόπο να κερδίσω την εμπιστοσύνη του και μετά να του πω την αλήθεια. Την ευκαιρία μου την έδωσε ο ίδιος λίγο καιρό μετά. Ήμουν δαρμένος και ματωμένος από έναν ακόμη «σωφρονισμό» που δέχτηκα εγώ αντί για τον Ανέστη. Εκείνος ήρθε κοντά μου και αφού βεβαιώθηκε πως είμαι καλά άρχισε να μου φωνάζει «Πώς την είδες τώρα μπάρμπα Στέλλιο; Γιατί κάθεσαι και τις τρως για χάρη μου; Σου είπε κανείς πως θέλω προστάτη ή σου φαίνομαι πως δεν αντέχω μερικές φάπες;» «Όχι Ανέστη μου το ξέρω πως αντέχεις τόσα κι άλλα τόσα…» «Ε τότε τι τρέχει με σένα;» «Σου το χρωστάω παιδί μου… » Με κοίταξε σαν να ήμουν από άλλο πλανήτη. «Από πού ως πού εσύ χρωστάς σε μένα;» «Κάποτε, έπρεπε να σε προστατεύσω και δεν το έκανα… πληρώνω τώρα έστω αργά το παλιό χρέος...» «Να σου πω μπάρμπα, χαμένα τα ‘χεις!» μου είπε αλλά διέκρινα την αναζήτηση στο ύφος του. «Κοίταξέ με καλά και προσπάθησε να θυμηθείς, δεν με έχεις ξαναδεί ποτέ; Πάνε πολλά χρόνια το ξέρω, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ…» Τα μάτια του στένεψαν, «Η αλήθεια είναι πως πάντα είχα την αίσθηση πως κάπου σε ξέρω, είπε ξέπνοα και στο βλέμμα του φάνηκε κάτι σαν αναλαμπή. «Λοιπόν Ανέστη, έχω μια ιστορία να σου πω.. Μια ιστορία αγάπης αλλά και φυγής, που θα αλλάξει όλα όσα ξέρεις για τη ζωή σου… Είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο;» Με κοίταξε και πάλι κι ένευσε ναι, μα η δυσπιστία ήταν έκδηλη στο πρόσωπό του. 

Ξεκίνησα να του διηγούμαι τα πάντα με λεπτομέρειες, προσέχοντας μόνο την αναφορά μου στο Φάνη, δεν ήθελα να προσβάλω τη μνήμη του μοναδικού πατέρα που ήξερε και θυμόταν. Του είπα ότι ήταν φίλος μου και για αυτό με βοήθησε να διαφύγω, αλλά έβαλε σαν όρο να κρατήσει κοντά του τον Ανέστη, για να μην πάθει κακό τρέχοντας σαν φυγάς μέσα στα βουνά και τα δάση. Το σοκ, όπως περίμενα ήταν μεγάλο… Σηκώθηκε, με έφτυσε κατάμουτρα και μου πέταξε μόνο «Παλιοπροδότη, δεν θέλω να σε βλέπω στα μάτια μου! Πες ότι πέθανα…» κι άρχισε να τρέχει. Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά πώς να τα χωνέψει ένα τόσο δα παλικάρι, παιδί ακόμα αλήθεια; Ήθελε χρόνο και το καταλάβαινα. Όμως, αν είχε έστω και τη μισή από τη θέληση, τη μισή από την καλοσύνη της αδερφής του, θα γύριζε, αργά ή γρήγορα θα γύριζε, θα ήθελε να μάθει και τελικά, ίσως να καταλάβαινε και να μας συγχωρούσε. Στην Κατίνα για την ώρα τίποτα δεν είχα γράψει, δεν ήθελα να τις δώσω ελπίδες, μην τυχόν κι ο Ανέστης μας αρνιόταν και τους δυο και της γκρέμιζα το όνειρο. 

Όμως δεν είχα πέσει έξω. Αρκετές μέρες μετά την αποκάλυψη ο Ανέστης ήρθε κοντά μου και με ρώτησε «Δηλαδή η αδερφή μου ζει;» «Ζει» του απάντησα. «Και δεν με ξέχασε ποτέ;» «Ποτέ αγόρι μου. Με τον καημό σου κοιμάται και ξυπνάει!» Κουβέντα στην κουβέντα, ερώτηση στην ερώτηση η καρδιά του μαλάκωσε. Υπήρχαν βέβαια και στιγμές κάμποσες που θύμωνε κι έφευγε φουρκισμένος. «Πώς μπόρεσες να προδώσεις τους συντρόφους σου;» «Πώς μπόρεσε η αδερφή μου να φύγει με έναν αντάρτη, αφού αντάρτες σκότωσαν τους δικούς μας;» «Γιατί δεν πάλεψες να με πάρεις μαζί σου; Πού ήξερες αν θα ήμουν τυχερός και δεν θα κατέληγα τροφή για σκύλους;» «Και ποιος μου λέει ότι όλα αυτά δεν είναι μπαρούφες; Εμένα ο Φάνης ποτέ δεν μου είπε τίποτα τέτοιο…» ήταν μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που μου έκανε κάθε που τον έπιανε το παράπονο. Κι εγώ πάντα ήρεμα του απαντούσα «Ανέστη οι επιλογές του καθένα συχνά δεν είναι δικές του, αλλά επιβάλλονται από δυνάμεις πάνω από εμάς. Μην μας κρίνεις για τις επιλογές μας όπως κι εμείς δεν θα σε κρίνουμε για τις δικές σου. Την αδερφή σου την αγάπησα με μια αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει, θα πέθαινα για αυτήν στο δευτερόλεπτο μα δεν θα άντεχα και δευτερόλεπτο να ζω χωρίς την αγάπη της… Όσο για σένα, το Φάνη τον ήξερα από παιδί, είχε καλή καρδιά, ήμουν σίγουρος πως θα σε φρόντιζε…» Σιγά σιγά όλο και πιο κοντά ερχόμασταν. Μα να υπογράψει δήλωση μετανοίας και να φύγουμε ούτε που να το ακούσει. «Εγώ σαν αντάρτης μεγάλωσα και αν είναι να πεθάνω σαν αντάρτης, καλώς… Μα προδότης δεν θα γίνω!» έλεγε κάθε φορά που το ανέφερα κι έκοβε την κουβέντα μαχαίρι. 

Στο μεταξύ, είχα γράψει και στην Κατίνα τα νέα κι έλπιζα να είχαν φτάσει στα χέρια της. Πέρασαν οι μήνες, οι κακουχίες μας είχαν διαλύσει και πάνω που είχα απελπιστεί πως ποτέ δεν θα καταφέρω να κάνω τον Ανέστη να αλλάξει γνώμη, πως θα αφήναμε κι οι δυο τα κοκαλάκια μας πάνω στο νησί, ήρθε επιτέλους φιρμάνι πως η Μακρόνησος κλείνει και όλοι οι εξόριστοι παίρνουν χάρη! Δεν πίστευα στην τύχη μου και στην ανέλπιστη αυτή χαρά. Έπεισα τον Ανέστη να γυρίσει μαζί μου στο χωριό, σάμπως είχε και αλλού να πάει; Τη μέρα που φτάσαμε στο Πετρωτό δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Η Κατίνα μου, αδύνατη, χλωμή, ταλαιπωρημένη, μα πιο όμορφη στα μάτια μου από ποτέ, έλαμπε από ευτυχία. Ριχνόταν μια στη δική μου αγκαλιά και μια στου Ανέστη, δεν ήξερε ποιον να πρωταγκαλιάσει, ποιον να πρωτοφιλήσει, σε ποιον να δώσει τη στοργή και τη φροντίδα που φύλαγε μέσα της όλον αυτόν τον καιρό. Με το σπίτι και τα κτήματα μια χαρά τα είχε φέρει βόλτα, όχι πως είχα ποτέ αμφιβολία. Μείναμε εκεί, οι τρεις μας, μια νέα οικογένεια, μια νέα αρχή, ήταν σαν να αφήναμε πίσω τη μαυρίλα και τα λάθη του παρελθόντος και να γράφαμε μια νέα καθαρή σελίδα. Μέχρι που φάνηκε να ξεχνάει ακόμα και τον καημό της που δεν είχαμε παιδιά...

12 σχόλια:

  1. Βutterlfy μου, ριγούμε που το διαβάζουμε........
    υπέροχο τέλος!
    πέρασε, έχω κάτι για σένα!
    Φιλιά, καλό Σ/Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επειδή ταυτιστήκαμε με τους ήρωες, ελπίζω η ιστορία τους να έχει αίσιο τέλος.
    Μια νότα αισιοδοξίας διαφαίνεται στον ορίζοντα μετά τη σημερινή εξέλιξη.
    Το Κατινάκι μας επιτέλους χαμογελάει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να ταυτιστηκατε με τους ηρωες σημαινει πολλα για μενα! Φιλια Μαριω καλη εβδομαδα!

      Διαγραφή
  3. Δεν έγραψες ΄΄συνεχίζεται΄΄ και υπέθεσα ότι είναι το τέλος !!!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγκλονιστική ανατροπή η εμφάνιση του Ανέστη! Για να σε δω που το πας παρακάτω.. Φιλάκι γλυκό :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανα δυο ανατροπες ακομα θα τις εχουμε! Φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Με εχεις κανει να κοκκινιζω και να χαμογελαω σαν χαζη! Ευχαριστω!

      Διαγραφή