ΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ - GDPR

Από τις 25 Μαΐου 2018 αρχίζει επίσημα η εφαρμογή του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, γνωστού και ως General Data Protection Regulation (GDPR) της Ευρωπαϊκής Ένωσης αριθμ. 2016/679, ο οποίος αντικαθιστά την Οδηγία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων η οποία εφαρμόζεται από το 1995.
Ο Κανονισμός αυτός περιέχει έξι βασικές αρχές στις οποίες πρέπει να συμμορφώνονται όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συλλέγουν, χειρίζονται ή αναλύουν προσωπικά δεδομένα.
- Διαφάνεια, αντικειμενικότητα και νομιμότητα ως προς το χειρισμό και τη χρήση των προσωπικών δεδομένων.
- Περιορισμό της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων για καθορισμένους, ρητούς και νόμιμους σκοπούς.
-Συλλογή και αποθήκευση μόνο των ελάχιστων προσωπικών δεδομένων που απαιτούνται για έναν σκοπό.
-Διασφάλιση της ακρίβειας των δεδομένων, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας διαγραφής και επεξεργασίας τους.
- Περιορισμός της περιόδου αποθήκευσης των προσωπικών δεδομένων.
-Διασφάλιση της ασφάλειας, της ακεραιότητας και της εμπιστευτικότητας των προσωπικών δεδομένων.
Ο GDPR εστιάζει στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών.
Ποια είναι αυτά;
Πληροφορίες όπως η εικόνα, το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση κατοικίας, το email, οι τραπεζικοί λογαριασμοί , η τοποθεσία, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να γίνει ταυτοποίηση ενός ατόμου.
Στόχος του είναι
Να υποχρεώσει τις εταιρείες και τα φυσικά πρόσωπα που συλλέγουν και διαχειρίζονται τέτοια δεδομένα, να το κάνουν τηρώντας συγκεκριμένα πρότυπα ασφαλείας, με σκοπό την αντιμετώπιση κινδύνων όπως η κλοπή ταυτότητας, ή μη εξουσιοδοτημένη δημοσιοποίηση και η διαδικτυακή παρενόχληση, μεταξύ άλλων.
Ισχύει
Για όλες τις επιχειρήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που έχουν την έδρα τους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για οργανισμούς κάθε μεγέθους ανεξαρτήτως κλάδου και αφορά συγκεκριμένα:
-Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων κάθε ατόμου, αν η επεξεργασία πραγματοποιείται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενός οργανισμού εγκατεστημένου στην ΕΕ (ανεξάρτητα από το πού πραγματοποιείται η επεξεργασία_
- Στην επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων ατόμων που κατοικούν στην ΕΕ από έναν οργανισμό εγκατεστημένο εκτός της ΕΕ, εφόσον η επεξεργασία σχετίζεται με την παροχή προϊόντων ή υπηρεσιών σε αυτά τα άτομα ή την παρακολούθηση της συμπεριφοράς τους.


Πρόστιμα
Σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του GDPR, προβλέπεται η επιβολή διοικητικών προστίμων ύψους έως και 20.000.000 ευρώ ή έως το 4% του παγκόσμιου κύκλου εργασιών μίας εταιρείας για το προηγούμενο οικονομικό έτος.


Ολόκληρος ο GDPR






ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ BLOGGERS




Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη στο blog μου.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας στις αναρτήσεις του blog μου.
Σας ευχαριστώ που ακολουθείτε το blog μου.


Κάνοντας οποιαδήποτε από τις προαναφερθείσες ενέργειες στο blog μου θα υποθέσω ότι έχετε διαβάσει αυτήν την Πολιτική Απορρήτου (Πολιτική Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) και έχετε δώσει τη συγκατάθεσή σας.
Εάν δεν συμφωνείτε με το περιεχόμενο, παρακαλώ μην αφήνετε προσωπικά στοιχεία σε αυτό το ιστολόγιο.


Η εν λόγω Πολιτική Απορρήτου ισχύει για όλο το περιεχόμενο αυτού του ιστολογίου και συμμορφώνεται με τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας των Δεδομένων της ΕΕ.




Περιεχόμενο ιστολογίου:


Σε αυτό το προσωπικό blog μοιράζομαι τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου, την καθημερινότητά μου, φωτογραφίες, κριτικές βιβλίων/ταινιών κ.α., κείμενα ή ποιήματά μου κλπ.


Επιπρόσθετα, μοιράζομαι links με αναρτήσεις άλλων blog, στις οποίες μοιράζομαι επίσης το .
αντίστοιχο υλικό.

Είμαι η δημιουργός, η ιδιοκτήτρια και η μοναδική διαχειρίστρια του blog μου.


Ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog είναι δικό μου ή αναφέρω σαφώς την πηγή (π.χ. βίντεο από YouTube).


Οι ακόλουθοι του blog μου ή / και οι πληροφορίες των επισκεπτών είναι ασφαλείς. Κανείς δεν μπορεί/δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει, να κατεβάσει, να μοιραστεί, να αντιγράψει ή να πάρει κάτι από αυτό το blog ούτε και να συλλέξει δεδομένα από αυτό το blog.
Ο υπολογιστής μου έχει εγκατεστημένο ενημερωμένο λογισμικό ασφαλείας και το blog μου έχει έναν ισχυρό κωδικό πρόσβασης.


Το blog μου είναι ασφαλές, καθώς είναι εγκατεστημένο στο https


Δεν διανέμονται άλλα δεδομένα πέραν των δικών μου στους λογαριασμούς μου στα Κοινωνικά Δίκτυα.
Μόνον οι σύνδεσμοι με τις αναρτήσεις του blog μου είναι ορατές στους λογαριασμούς μου στα Κοινωνικά Δίκτυα και το περιεχόμενο του blog μου είναι ορατό μόνον σε αυτό το blog.
Οι ακόλουθοι και οι αναγνώστες των λογαριασμών των κοινωνικών μου μέσων πρέπει να επισκεφθούν το blog μου για να δουν και να διαβάσουν το περιεχόμενο.


Το blog μου είναι φιλικό προς τις οικογένειες και φιλικό προς τα παιδιά.
Δεν είμαι υπεύθυνη αν επισκέπτονται ανήλικοι το blog μου.
Κανείς ανήλικος δεν καλείται να αφήσει τα δεδομένα του στο blog μου.
Εάν παρατηρήσω κάποια τέτοια δραστηριότητα στο blog μου, τα δεδομένα αυτά θα διαγραφούν αμέσως και μόνιμα δίχως προηγούμενη ενημέρωση του ανηλίκου.


Αυτή η Πολιτική Απορρήτου ισχύει για όλο το περιεχόμενο που δημοσιεύεται στο blog μου, καθώς και για περιεχόμενο που έχει δημοσιευτεί στο blog μου πριν από την έναρξη ισχύος αυτού του εγγράφου.


Δεν επιτρέπεται η ανταλλαγή δεδομένων με αυτό το blog ούτε η διανομή/διάθεση του περιεχομένου αυτού του blog με τρίτους, ούτε υπάρχει η δυνατότητα λήψης, αντιγραφής, κλπ, από οποιοδήποτε άτομο.


Τα δεδομένα σε αυτό το blog παρέχονται μόνο από τους ακόλουθους και τους επισκέπτες του blog, αλλά και από τους εγγεγραμμένους στο newsletter μου.
Όλα τα προσωπικά δεδομένα που μοιράζονται εδώ στο blog μου μπορούν να διαγραφούν μόνιμα από το ιστολόγιό μου όπως αναφέρεται παρακάτω.
Τα δεδομένα αποθηκεύονται με ασφάλεια και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την ομαλή λειτουργία αυτού του blog, όπως περιγράφεται παρακάτω.




Για τους Aκόλουθους:


Όσοι ακολουθούν αυτό το blog γνωρίζουν ότι η φωτογραφία τους, η σύνδεση με το προφίλ και το όνομά τους είναι ορατά σε όλους όσους επισκέπτονται αυτό το blog και ότι έχουν δημοσιεύσει τα δικά τους προσωπικά στοιχεία.


Αν δεν θέλετε τα προσωπικά σας δεδομένα όπως προαναφέρθηκε να είναι ορατά σε όσους επισκέπτονται αυτό το blog, μπορείτε να διαγραφείτε από τη λίστα των Ακόλουθωνs (έτσι δεν θα ακολουθείτε πλέον το blog μου).
Εάν προκύψουν τεχνικές δυσκολίες, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον Blogger ή το Google για να λύσετε αυτά τα προβλήματα.


Όλοι οι ακόλουθοι καλύπτονται επίσης από την Πολιτική Απορρήτου της Google.




Για εκείνους που αφήνουν σχόλιο:


Αυτοί που αφήνουν σχόλιο σε αυτό το blog το κάνουν γνωρίζοντας ότι το όνομά τους, η σύνδεση με το προφίλ τους ή το blog τους, καθώς και τα σχόλια που αφήνουν, είναι ορατά σε όλους όσους επισκέπτονται αυτό το blog και συνεπώς συναινούν στη χρήση των προσωπικών τους πληροφοριών για τον συγκεκριμένο σκοπό.


Ο Blogger παρέχει σε όλους τους χρήστες την επιλογή να διαγράψουν τα σχόλια που αφήνουν σε οποιοδήποτε blog.
Εάν θέλετε να διαγράψετε τα δημοσιευμένα σχόλια από το blog μου, μπορείτε να το κάνετε.
Εάν προκύψουν τεχνικές δυσκολίες, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον Blogger ή το Google για να λύσετε αυτά τα προβλήματα.


Τα ενοχλητικά, βίαια, προσβλητικά ή διαφημιστικά σχόλια θα διαγραφούν άμεσα από το blog μου.


Όλοι όσοι αφήνουν σχόλιο καλύπτονται επίσης από την Πολιτική Απορρήτου της Google.




Cookies:


Ο Blogger χρησιμοποιεί cookies για να σας επιτρέψει να έχετε πρόσβαση σε ιστοτόπους / blogs δίχως να εισάγετε εκ νέου κάθε φορά το όνομα χρήστη ή τον κωδικό πρόσβασής σας. Επίσης, για να μετρήσει επισκέψεις στο λογαριασμό και να αποθηκεύσει τις προτιμήσεις που έχετε ορίσει.


Εάν θέλετε να απενεργοποιήσετε τα cookies, μπορείτε να το κάνετε μέσω των επιλογών του προγράμματος περιήγησης ιστού.
Οδηγίες γι’ αυτό μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες του συγκεκριμένου προγράμματος περιήγησης.
Η αποδοχή ενός cookie δεν μου παρέχει πρόσβαση στον υπολογιστή σας ούτε προσωπικές πληροφορίες για εσάς.




Αρχεία καταγραφής:


Όπως πολλοί άλλοι ιστότοποι, μια επίσκεψη στο blog μου θα δημιουργήσει αυτόματα ένα αρχείο καταγραφής που διατηρείται με ασφάλεια στους διακομιστές της Google. Οι πληροφορίες στα αρχεία καταγραφής περιλαμβάνουν: διευθύνσεις πρωτοκόλλου διαδικτύου (IP), είδη προγραμμάτων περιήγησης, πάροχο υπηρεσιών διαδικτύου (ISP), αποτύπωση ημερομηνίας και ώρας, σελίδες αναφοράς και εξόδου, αριθμό κλικ.


Όλες αυτές οι πληροφορίες δεν συνδέονται με ο,τιδήποτε είναι προσωπικά αναγνωρίσιμο.

LIEBSTER BLOG AWARD!!!

 

 

Για εμας τα διδυμακια κυκλοφορει μια φημη, οτι ειμαστε λεει αναβλητικοι!
Ε ναι λοιπον ειμαστε! Αλλα! Αλλα! Αμα πουμε οτι κατι θα κανουμε, θα ερθει η στιγμη που θα το κανουμε. Ειναι να μην το πουμε, να μη δωσουμε λογο πως το λενε! Τωρα, αν το κανουμε με 7 μηνες καθυστερηση... αλλο καπελο! Ελα μωρε... τι ειναι 7 μηνες μπρος στην αιωνιοτητα;;;;

Χωρις περαιτερω καθυστερηση λοιπον, αγαπητοι μου μπλογκοφιλοι, παραλαμβανω με μεγαλη χαρα και ευχαριστηση το βραβειο Liebster Award που ειχε την ευγενη καλοσυνη να μου προσφερει η Μαρινα απο το blog το e-periodiko μας

Η διαδικασια απλη, 10 ερωτησουλες να απαντηθουν και 10 μπλογκ να προταθουν για να παραλαβουν με τη σειρα τους το βραβειο, με μοναδικο ορο να εχουν κατω απο 200 οπαδους.
Παμε λοιπον, με τις ερωτησεις:

1. Εχετε σκεφτει ποτε να αλλαξετε το ονομα του μπλογκ σας;
Οχι, δεν νομιζω οτι καποιο αλλο ονομα θα μπορουσε να εκφρασει καλυτερα το χαρακτηρα η τις διαθεσεις μου.

2.Ποσο εχει αλλαξει η καθε σας μερα απο την πρωτη φορα που πατησατε το πληκτρο Δημοσιευση;
Πολυ! Η μερα αυτη ηταν πριν αρκετο καιρο, για την ακριβεια πριν 8,5 ολοκληρα χρονια! Προκειται για το πρωτο μου μπλογκ Butterfly's World. Απο τοτε εχοω δημιουργησει αλλα 2 και εχω συμμετασχει σε ενα συλλογικο, αλλα αυτο το πρωτοτοκο παιδι μου παραμενει η αδυναμια μου και το σημειο αναφορας. Καθε μου αναρτηση, απο την πιο σοβαρη ως την πιο χιουμοριστικη ειναι ενα κομματι της ψυχης μου που επελεξα να μοιραστω με ανθρωπους που γνωριζω μονο διαδικτυακα κι ειχα ευτυχως την τυχη να πεσω σε εξαιρετικους ανθρωπους που εκτιμησαν το πολυ η το λιγο που ειχα να δωσω. Νιωθω οτι μεσα απο αυτη τη διαδικασια εχω γινει καλυτερος ανθρωπος!

3. Οταν δεν εχετε εμπνευση, που καταφευγετε για να τη βρειτε και να αλλαξει η διαθεση σας;
Πουθενα. Αν δεν εχω εμπνευση δεν γραφω απλα. Δεν βλεπω το μπλογκ ως μια υποχρεωση, αλλα ως μια δραστηριοτητα που με γεμιζει, με χαλαρωνει και με διασκεδαζει. Αν δεν εχω κατι να πω, μπορει  να μην κανω αναρτηση και μηνες ακομα! Κι αν εχω πολλα να πω, μπορει να γραφω διαρκως!

4. Εχετε σκεφτει να ασχοληθειτε επαγγελματικα με το μπλογκινγκ;
Δεν ξερω πως θα μπορουσε να γινει αυτο. Αν ειχα γνωσεις τεχνικες, ισως θα μπορουσα να ασχοληθω επαγγελματικα με τη δημιουργια, το σχεδιασμο η την τεχνικη υποστηριξη ενος μπλογκ. Αλλα επαγγελματιας μπλογκερ, σε καμια περιπτωση! Ενα επαγγελμα δημιουργει υποχρεωσεις. Αναγκαζεσαι να γραφεις κι ας μην εχεις τι να πεις η ακομα αναγκαζεσαι να γραφεις η να μη γραφεις συγκεκριμενα πραγματα. Το μπλογκ μου ειναι το ημερολογιο μου, η διαφυγη και η ψυχοθεραπεια μου, αλοιμονο αν γινει ποτε δουλεια!

5. Ποια ειναι η γνωμη σας για τους Ελληνες μπλογκερς σε σχεση με τους ξενους;
Δεν εχω αποψη, καθως δεν παρακολουθω ξενους μπλογκερς, με εξαιρεση τον Paulo Coehlo και το Post Secret. Η ελληνικη μπλογκοσφαιρα μου θυμιζει μια κλασικη γειτονια, με ολων των ειδων τους γειτονες, μια μικρογραφια της κοινωνιας μας δηλαδη, οπου συναντας τα παντα και τους παντες κι επιλεγεις τις συναναστροφες σου με βαση τι σου ταιριαζει.

6. Ποσο γεματη ειναι η μερα σας; Τι κανετε στον ελευθερο χρονο σας;
Πολυ γεματη! Ο ελευθερος χρονος μου ειναι πολυ λιγος. Ενα μερος αφιερωνω να σερφαρω στο ιντερνετ, ενα αλλο να διαβαζω και να γραφω. Το μεγαλυτερο μερος του ελευθερου χρονου μου ομως το διεκδικει δικαιωματικα ο 5χρονος γιος μου!

7.Σε ενα ονειρο που θα ταξιδευατε; Σε ποια χωρα θα ησασταν και τι θα θελατε να κανετε;
Θα ταξιδευα σε ολο τον κοσμο! Θα μπορουσα να πεταξω και θα γυριζα καθε γωνια της γης! Θα αναμειγνυομουν με τους ντοπιους, θα μυριζα τα αρωματα και θα ρουφουσα τα χρωματα και τις μουσικες! Θα αραζα οπωσδηποτε διπλα στο κυμα πανω σε μια παραδεισενια παραλια και θα εκλεινα τα ματια για να νανουριστω απο τον παφλασμο!

8. Το ποτηρι το βλεπετε μισοαδειο η μισογεματο;
Συνηθως μισογεματο!!!

9. Διαλεξτε: Ελληνικη, Μεξικανικη η Ασιατικη κουζινα;
Ελληνικη σαφως, καθως αυτη μου ειναι πιο οικεια! Αλλα με χαρα δοκιμαζω ο,τιδηποτε καινουργιο η διαφορετικο σε γευση!

10. Αγαπημενο στυλ διακοσμησης;
Αναλογα τη διαθεση! Αλλες φορες θελω μινιμαλ, παλ αποχρωσεις, ξυλο και πολυ λευκο. Αλλοτε παλι πιο ρομαντικα, φλοραλ και εντονα χρωματα. Αλλες φορες πιο παραδοσιακα, με στοιχεια παλιου χωριατικου η νησιωτικου σπιτιου. Το ξυλο παντως το λατρευω, καθως και ο,τι μου θυμιζει θαλασσα!

Και τωρα, παμε στο δευτερο κομματι, να προτεινουμε 10 μπλογκ με λιγοτερους απο 200 αναγνωστες! Χαριζω λοιπον με αγαπη και εκτιμηση το Liebster Blog Award στα παρακατω μπλογκ:

 Η Θαλασσα των Ονειρων μου
Craftland
Aντιθετοι Κοσμοι
Αγρυπνος
Η Λιζα και ολοι οι αλλοι
Στη χωρα της Ληθης 
Λογισμων Αραξοβολι
Ο Βασιλιας Της Μοναξιας
Στον Πηγαιμο για την Ιθακη
Του Mahler το καγκελο

Ειναι ολα υπεροχα μπλογκ, πολυ ξεχωριστα, που αξιζει αν δεν τα ξερετε να τα γνωρισετε!

Αγαπημενη Μαρινα, σε ευχαριστω παρα πολυ για το ομορφο δωρο σου!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΥΓΕΙΑ,, ΑΓΑΠΗ, ΓΑΛΗΝΗ, ΧΑΡΑ 

ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 7ο

Τη θάψαμε κάτω από μια αμυγδαλιά, στον κήπο του σπιτιού μας στο χωριό. Μαζί της θάψαμε και την καρδιά μου, τη μέρα εκείνη έπαψα να ζω, νέκρωσα από αισθήματα. Το παιδί δεν το πλησίαζα καν. Ήξερα κατά βάθος πως δεν έφταιγε, πως ήταν ένα άτυχο πλάσμα που ορφάνεψε από μάνα τόσο μικρό, πως με είχε ανάγκη… μα δεν μπορούσα καταλαβαίνεις; Για μένα, αυτό το κοριτσάκι είχε κλέψει από κοντά μου τη μοναδική μου αγάπη, το λόγο της ύπαρξής μου. Δεν μπορούσα ούτε να την κοιτάξω χωρίς να σκεφτώ πως αν δεν ήταν εκείνη η Κατίνα μου θα ζούσε ακόμα. Και το άτιμο, μου τη θύμιζε τόσο πολύ! Ίδια η μάνα της ήταν, από μένα είχε πάρει μόνο τα γαλάζια μου μάτια, τα μαλλιά, τα χείλη, οι εκφράσεις, τα ζυγωματικά, το λευκό δέρμα, όλα μου θύμιζαν εκείνη. Δεν άντεξα… θα ‘ταν δεν θα ‘ταν έξι μηνών όταν έπιασα τον Ανέστη και του ανακοίνωσα πως εγώ δεν μπορούσα να τη βλέπω πια να μεγαλώνει. Αν ήθελε εκείνος με τη γυναίκα του να την υιοθετήσουν καλώς, αλλιώς θα την έδινα σε κάποια άλλη οικογένεια. 

-Τι έκανες κυρ- Στέλλιο; Πώς το ‘κανες αυτό; Παιδί σου ήταν!... μου ξέφυγε χωρίς να το σκεφτώ…

-Το ξέρω. Έχω πικρά μετανιώσει αγόρι μου, αλλά είναι αργά… 

Ευτυχώς, ο Ανέστης είχε περισσότερο μυαλό από εμένα και συμφώνησαν με τη γυναίκα του να την κρατήσουν και να μεγαλώσει μαζί με την κόρη τους, σαν δικό τους παιδί. Εγώ τους εγκατέλειψα, δεν με χωρούσε ο τόπος, πόσο μάλλον το σπίτι. Κατέβηκα στην Αθήνα κι έπιασα δουλειά σε ένα μαγαζί με υφάσματα. Ήξερα τη δουλειά και σύντομα έγινα προϊστάμενος. Προσπαθούσα να ξεχάσω, τα βράδια γύρναγα και έπινα. Κάνα δυο φορές προσπάθησα να πνίξω τον καημό μου στην αγκαλιά κάποιας πόρνης, αλλά ήταν αδύνατο. Η μυρωδιά της Κατίνας γέμιζε το χώρο, η υφή του κορμιού της, το δέρμα της, τα φιλιά της… Τότε κατάλαβα πως είχε δίκιο, οι καρδιές μας ήταν και θα ήταν δεμένες παντοτινά. Θες πίστεψέ το, θες μην το πιστεύεις αγόρι μου, 37 χρόνια έχουν περάσει κι άλλη γυναίκα δεν έχω αγγίξει! Δεν είναι πως δεν έχω επιθυμία, απλά επιθυμώ εκείνη, μόνο εκείνη κι είναι η επιθυμία μου αυτή ώρες ώρες τόσο βασανιστική που δεν αντέχεται! 

-Με το παιδί δεν είχες ποτέ καμιά επαφή;

- Τα πρώτα δυο χρόνια ο Ανέστης μου έστελνε κάθε μήνα γράμματα με τα νέα τους και καμιά φορά φωτογραφίες της μικρής Κατίνας, πήρε το όνομα της μητέρας της. Αυτό, αν και απόλυτα λογικό, ήταν άλλη μια μαχαιριά στο στήθος μου. Κι όσο μεγάλωνε τόσο της έμοιαζε, από όσο καταλάβαινα και στο χαρακτήρα. Δεν απάντησα ποτέ, ώσπου τα γράμματα αρχίσαν να αραιώνουν και τελικά σταμάτησαν. Για αρκετό καιρό, αυτό γαλήνεψε λιγάκι την ψυχή μου. Όμως, όσο περνούσαν τα χρόνια και η απώλεια της Κατίνας καταστάλαζε μέσα μου, άρχισα να αισθάνομαι διαφορετικά. Έβλεπα μικρά κοριτσάκια με τους μπαμπάδες τους και ζήλευα, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι καλά, πώς μεγαλώνει, πώς πάει στο σχολείο, τι της αρέσει, τι φοβάται… ξέρεις, όλα αυτά που ξέρουν οι γονείς για τα παιδιά τους…

-Και πήγες να τη βρεις;

-Όχι… ποτέ…

-Γιατί; Αφού ήθελες και είχες μετανιώσει…

-Δεν ξέρω… Από ντροπή… Από ενοχές… Και από φόβο… Την είχα αφήσει μωρό παιδί, με ποιο δικαίωμα θα πήγαινα να αναστατώσω τη ζωή της; Κι αν μου είχε κακιώσει; Αν με έδιωχνε, με απέρριπτε; Θα το άντεχα αυτό; Να τη χάσω δεύτερη φορά; Έπειτα, δεν ήξερα καν αν γνώριζε για μένα, αν ο Ανέστης της είχε πει την αλήθεια ή αν την άφηνε να πιστεύει ότι είναι δική του κόρη για να μην πληγωθεί από τον άχρηστο πατέρα της… Όμως αυτό το βάρος το κουβαλάω μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω πως η Κατίνα μου ποτέ δε θα μου το συγχωρούσε αν το ήξερε…

-Εγώ λέω να την ψάξεις.

-Τώρα πια, είναι πολύ αργά…

-Δικαιολογίες! Δεν είναι αργά ποτέ! Κάντο για σένα… ή κάντο για την Κατίνα σου, για την ψυχούλα της…

-Δεν ξέρω παλικάρι μου… μπορεί… δεν έχω και κουράγιο πια για πολλά… ούτε ξέρω πού ζει και με ποιον…

Όταν τελείωσε ο κυρ- Στέλλιος την αφήγηση είχε πια σχεδόν βραδιάσει. Στο μυαλό μου γύρναγαν τα λόγια του. Δεν πίστευα ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο μεγάλη αγάπη όπως αυτή που έζησαν οι δυο τους. Κατά βάθος, ζήλεψα, ευχήθηκα να βρω κι εγώ κάτι τόσο δυνατό κι αληθινό. Μα περισσότερο μια άλλη σκέψη γύριζε στο μυαλό μου. Θυμόμουν όλες τις λεπτομέρειες, Πετρωτό Θεσσαλονίκης, Κατίνα ... πιθανώς Στεργίου, γεννηθείσα 1973… Όμως δεν ήξερα το επίθετο του Ανέστη… Τέλος πάντων, θα την έβρισκα την άκρη… Θα την έβρισκα την κόρη του πάση θυσία. Φυσικά, δεν του ανέφερα τίποτα από τα σχέδιά μου ούτε εκείνη τη μέρα ούτε και τις επόμενες Κυριακές που συναντηθήκαμε για το καφεδάκι μας. Παρόλο που έμοιαζε ξαλαφρωμένος που μοιράστηκε με κάποιον την ιστορία της ζωής του, καταλάβαινα ότι τα λόγια μου τον είχαν επηρεάσει, ότι είχε φυτευτεί μέσα του η ιδέα να βρει το παιδί του, μα δείλιαζε, έμοιαζε πελαγωμένος… 

Κι εγώ στην αρχή πελαγωμένος ένιωσα, αλλά μετά θυμήθηκα πως για καλή μου τύχη, λοχαγός μου στο στρατό ήταν κάποιος Θανάσης Οικονόμου από τη Θεσσαλονίκη. Αυτός μας έλεγε συνέχεια ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, ένα μικρό χωριουδάκι στα 120 μέτρα υψόμετρο που το λέγαν Πετρωτό. Για αυτό το όνομα μου φάνηκε εξαρχής γνωστό. Έψαξα και τον βρήκα λοιπόν και κουβέντα στην κουβέντα, ερώτηση στην ερώτηση, ψάξιμο στο ψάξιμο, τελικά κατάφερα και έμαθα πως του Ανέστη το επίθετο ήταν Σκαφίδας κι αυτό το επίθετο είχε η κόρη του η Μαριώ. Όμως η άλλη του κόρη λεγόταν Στεργίου! Διάνα! Επομένως πιθανότατα γνώριζε την αλήθεια, αν όχι όλη την περισσότερη. Με λίγη ακόμα έρευνα έμαθα πως η Κατίνα Στεργίου ήταν πλέον Κατίνα Παπαδοπούλου, παντρεμένη με έναν δάσκαλο, έμενε ακόμα στο Πετρωτό και είχε τρία παιδιά. Ώστε ο κυρ- Στέλλιος είχε και εγγόνια! Τώρα δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να καθυστερώ, θα του έδινα όλες τις πληροφορίες που είχα και θα τον άφηνα να διαλέξει. Εκείνη την Κυριακή, τον περίμενα πιο ανυπόμονος από ποτέ. Μόλις παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας, άρχισε εκείνος πρώτος την κουβέντα.

-Ξέρεις αγόρι μου, τελευταία δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Γέρασα βλέπεις…

-Τι εννοείς; Τι έχεις;

-Τίποτα περίεργο για την ηλικία μου. Να, κάτι ζαλάδες, κάτι ατονίες… νομίζω πως σιγά σιγά τα τρώω τα ψωμιά μου…

-Σώπα καλέ! Άλλωστε, έχεις κάτι ακόμα να κάνεις, δεν μπορείς να ‘φύγεις’ τώρα…

-Τι έχω εγώ να κάνω; Με κοίταξε παραξενεμένος. Τότε έβγαλα από την τσέπη μου ένα φάκελο και τον έτεινα προς το μέρος του.

-Λοιπόν, κυρ-Στέλλιο, δεν ήθελα να σου πω τίποτα αν δεν ήμουν πρώτα απόλυτα σίγουρος. Εδώ μέσα είναι όλες οι πληροφορίες για την κόρη σου, τι κάνει, πώς ζει και πού θα τη βρεις. Διάβασέ τα και κρίνε τι θέλεις να κάνεις. Εγώ αυτό που θεωρούσα σωστό το έκανα, πάρε το φάκελο και ας μην ξανασυζητήσουμε ποτέ για αυτό το θέμα αν θέλεις. Πάντως να ξέρεις ότι ίσως είναι η τελευταία σου ευκαιρία να επανορθώσεις και στις δύο Κατίνες σου…

Πήρε το φάκελο με χέρια που έτρεμαν. Η συγκίνησή του ήταν φανερή όταν ψιθύρισε «σ’ ευχαριστώ». Ήπιαμε το καφεδάκι μας μιλώντας για διάφορα άλλα θέματα. Κράτησα το λόγο μου και δεν του είπα κουβέντα ξανά, παρόλο που συνεχίσαμε να βρισκόμαστε για αρκετές ακόμα Κυριακές. Μέσα μου με έτρωγε η περιέργεια, ήθελα να μάθω τι είχε αποφασίσει, ήθελα κατά βάθος να τον πιέσω να πάει να τη βρει, αλλά έπρεπε να σεβαστώ ότι αυτό ήταν θέμα δικό του. Ήδη αρκετά είχα ανακατευτεί. 

Περίπου ενάμιση μήνα μετά την ημέρα που του έδωσα το φάκελο, πήγα στην Πλάκα και εκείνος δεν ήρθε. Αλήθεια ανησύχησα, μου είχε πει κι ότι δεν ένιωθε καλά, ήταν και σχεδόν 85 χρονών πια… Δεν ήξερα τι να κάνω… Ήπια τον καφέ μου βιαστικά κι έφυγα ανόρεχτος. Όλη την εβδομάδα τον είχα στο μυαλό μου και ζούσα ουσιαστικά για την Κυριακή το πρωί που θα ξαναπήγαινα στο καφενεδάκι, μήπως και τον έβρισκα εκεί. Η αγωνία μου κορυφωνόταν όσο πλησίαζε η ώρα. Πήγα… Δεν ήταν εκεί… Πέρασαν είκοσι λεπτά, ακόμα δεν είχε φανεί… Ήμουν έτοιμος να φύγω όταν η σερβιτόρα με πλησίασε και μου έδωσε ένα μικρό δέμα. «Αυτό το άφησαν για εσάς» «Για μένα; Ποιος;» «Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος που ερχόταν μαζί σας κάθε Κυριακή…» Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, δεν έδωσα άλλη σημασία στην κοπέλα και απομακρύνθηκε. Το άνοιξα με βιαστικές κινήσεις. Μέσα είχε ένα μικρό κουτί κι ένα σημείωμα. Άνοιξα το κουτί πρώτα. Βρήκα μέσα τη μικρή κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία της Κατίνας. Αυτό με μπέρδεψε εντελώς κι έκανε την ανησυχία μου πιο έντονη. Στράφηκα γρήγορα στο σημείωμα. Ένας γραφικός χαρακτήρας παράξενος, που έδειχνε πως τα χέρια που το έγραψαν έτρεμαν. Διάβασα:

«Μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο. Ξαλάφρωσα την καρδιά μου κοντά σου. Δεν έχω άλλο να σου δώσω από αυτή τη φωτογραφία, που είναι ο,τι πολυτιμότερο έχω. Φύλαξέ τη με στοργή. Εγώ δεν τη χρειάζομαι πια. Έχω μόνο ένα τελευταίο λογαριασμό να κλείσω… Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις, μάλλον είμαι ήδη στο δρόμο για το Πετρωτό, να βρω την κόρη μου και να της εξηγήσω. Μετά μπορώ να πάω να βρω ήσυχος την Κατίνα μου. Ξέρω πως με περιμένει… αρκετά χρόνια έμεινα μακριά της… Σε ευχαριστώ για όλα αγόρι μου. Και να θυμάσαι πάντα… η αγάπη είναι το ταξίδι… η ΑΓΑΠΗ!...»

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 6ο

Πέρασαν χρόνια πολλά ευδαιμονίας και αγάπης, δεκαέξι τον αριθμό. Στο διάστημα αυτό δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε φαγητό ούτε αγαθό ούτε και χαρές. Ο Ανέστης είχε παντρευτεί μια νεαρή κοπέλα από το διπλανό χωριό, είχε κάνει ένα κοριτσάκι και μέναμε όλοι μαζί στο σπίτι. Η Κατίνα μας φρόντιζε όλους και ειδικά το μωρό σαν να ήταν δικό της. Μόνο που με όλες αυτές τις ευθύνες, δεν είχαμε ακόμα καταφέρει να πάμε εκείνο το ταξίδι στον κόσμο που ονειρευόμασταν. «Δεν πειράζει Στέλλιο μου, έχουμε καιρό. Όταν θα είμαστε πια μεγάλοι και δεν θα μπορούμε να ασχολούμαστε με τις δουλειές, τότε θα δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας, τότε θα πάμε παντού» με παρηγορούσε η Κατίνα μου.

 Όλα έμοιαζαν τέλεια, ώσπου ένα μεσημέρι γύρισα από τα κτήματα και τη βρήκα σωριασμένη στο πάτωμα. Είχε χάσει τις αισθήσεις της για μερικά μόνο λεπτά, μα εγώ έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου μέχρι να συνέλθει. Φωνάξαμε γιατρό από τη Θεσσαλονίκη να την εξετάσει. Στο άκουσμα της διάγνωσης τα ματάκια της έλαμψαν και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. «Είστε έγκυος κα Στεργίου». Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, μα το ύφος του γιατρού μου φάνηκε κάπως διστακτικό και με επανέφερε στην πραγματικότητα. «Συμβαίνει κάτι γιατρέ; Φαίνεστε σκεπτικός…» τον ρώτησα ανήσυχα. «Κοιτάξτε κύριε Στεργίου. Δεν μπορώ να σας πω ψέματα. Η κα Στεργίου είναι ήδη 43 ετών, μια εγκυμοσύνη σε τέτοια ηλικία κρύβει πολλούς κινδύνους…» Μου κόπηκαν τα πόδια. «Δηλαδή; Τι θέλετε να πείτε;» «Δεν θέλω να πω τίποτα παραπάνω από το ότι θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Είναι πιθανόν όλα να εξελιχθούν απολύτως ομαλά, αλλά για παν ενδεχόμενο πρέπει να είμαστε έτοιμοι…» Ετοιμαζόμουν να ρωτήσω ποια ακριβώς ήταν τα ενδεχόμενα, όταν τη συζήτηση διέκοψε η Κατίνα «Θα προσέχω γιατρέ, το υπόσχομαι! Πείτε μου τι πρέπει να κάνω και θα τα κάνω κατά γράμμα! Χρόνια περίμενα αυτό το δώρο, θα κάνω οποιαδήποτε θυσία!» Ο γιατρός της έδωσε οδηγίες τι να τρώει, τι να αποφεύγει και ξεκαθάρισε πως πρέπει να ξεκουράζεται πάρα πολύ, να μην κάνει σχεδόν καθόλου δουλειές και φυσικά ούτε λόγος για συγχύσεις και στεναχώριες. Εννοείται πως όλοι κάναμε ακριβώς αυτά που μας είπε. Τόσα χρόνια η Κατίνα μας φρόντιζε όλους, είχε έρθει η ώρα να ανταποδώσουμε. Όμως αυτό το ‘παν ενδεχόμενο’ μου είχε γίνει μόνιμος εφιάλτης, παρόλο που τα πράγματα φαίνονταν μια χαρά. 

Οι μήνες πέρασαν κι η ώρα της γέννας έφτασε. Νύχτα ήταν όταν έσπασαν τα νερά. Η Κατίνα ήθελε να γεννήσει στο σπίτι, αλλά εγώ δεν το δέχτηκα κι έτσι ήρθε ασθενοφόρο από την Θεσσαλονίκη και την πήρε. Οι πόνοι ήταν έντονοι ήδη από τις πρώτες ώρες. Στη διαδρομή μου κρατούσε σφιχτά το χέρι. «Στέλλιο, θέλω να μου υποσχεθείς πως αν, λέω αν, κάτι πάει στραβά και πρέπει να διαλέξεις, θα σώσεις το παιδί μας, εντάξει;», μου είπε ξαφνικά. «Μα τι λόγια είναι αυτά αγάπη μου; Σε έχει πιάσει άγχος μου φαίνεται και δεν ξέρεις τι λες, μια χαρά θα είστε και οι δύο!», την καθησύχασα, όμως το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος από ένα κακό προαίσθημα που με πλημμύριζε. «Άλλωστε, δεν μπορείς να πας πουθενά. Έχουμε ένα μεγάλο ταξίδι να πάμε οι δυο μας, το ξέχασες;» συνέχισα. «Εγώ ταξίδεψα μέσα στα μάτια σου, ταξίδεψε η ψυχή μου, τι άλλο να ζητήσω;» μου αποκρίθηκε. Το χέρι της έσφιξε περισσότερο το δικό μου και με τράβηξε κοντά της. Η φωνή της έβγαινε με δυσκολία, με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να μιλάει, ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια της, την αγάπη που έσταζαν τα χείλη της εκείνη την ώρα. «Στέλλιο μου, σ’ αγαπάω! Από την πρώτη στιγμή που σε είδα ήξερα ότι εσύ ήσουν ο έρωτας της ζωής μου και το ένστικτό μου δε λάθεψε. Στάθηκες ο καλύτερος σύντροφος, κάθε επιθυμία μου την εκπλήρωσες, μου έφερες πίσω τον αδερφό μου, μου έσωσες τη ζωή, όσα κι αν πω θα είναι λίγα για σένα και για τον τρόπο που μ’ αγάπησες… Είσαι το καλύτερο δώρο του Θεού σε μένα! Ό,τι κι αν γίνει, θέλω να ξέρεις ότι η καρδιά μου ήταν είναι και θα είναι παντοτινά δική σου! Και τώρα, με αυτό το μωρό, έκανες πραγματικότητα και το μεγαλύτερο όνειρό μου… Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε δακρυσμένη. Με κόπο συγκρατούσα κι εγώ τα δάκρυά μου. Κάτι στο ύφος της μου έδειχνε πως όλα αυτά ήταν ένας γλυκός αποχαιρετισμός. «Κι εγώ που νόμιζα πως το όνειρό σου ήταν να γυρίσεις όλο τον κόσμο…» απάντησα αστειευόμενος, από αμηχανία πιο πολύ. «Η αγάπη είναι το ταξίδι Στέλλιο μου. Να το θυμάσαι αυτό. Η αγάπη είναι το ταξίδι…» 

Με τις τελευταίες της κουβέντες η πόρτα του ασθενοφόρου άνοιξε και μπήκαμε στο νοσοκομείο. Η Κατίνα μου απέσπασε την πολυπόθητη υπόσχεση πριν χαθεί από τα μάτια μου. Ο γιατρός πριν μπούνε στην αίθουσα τοκετού με ρώτησε σε περίπτωση κινδύνου ποιος ήθελα να σωθεί, τυπικότητες είπε… Όλο μου το είναι ούρλιαζε «την Κατίνα μου, την καρδιά μου, την αναπνοή μου, αυτήν να σώσεις!», αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό και κράτησα το λόγο μου. «Το παιδί… αυτό θέλει η Κατίνα…» του απάντησα. Η αναμονή μου φάνηκε αιώνας. Εν τω μεταξύ, είχαν φτάσει και ο Ανέστης με τη γυναίκα του και το μωρό. Πέντε ατέλειωτες ώρες μετά, μια νοσοκόμα εμφανίστηκε κρατώντας στην αγκαλιά της το πιο όμορφο πλάσμα που είχα δει ποτέ. «Συγχαρητήρια! Είναι κοριτσάκι! Να σας ζήσει!», μου είπε και την έβαλε στην αγκαλιά μου. Κοριτσάκι… ίδια η μητέρα της ήταν.. ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε με το που την είδα, τόσο μικροσκοπική, τόσο εύθραυστη και τόσο δυνατή συνάμα. Έδωσα το μπαξίσι στη νοσοκόμα κι εκείνη πήρε το μωρό κι έκανε να φύγει. «Η γυναίκα μου… την είδε;» «Ναι, φυσικά, πρώτα σε εκείνη τη δώσαμε να την κρατήσει! Και πιστέψτε με, έκλαιγε από ευτυχία!» Για ένα λεπτό ανακουφίστηκα. «Πότε μπορώ να τη δω;» ήταν η επόμενη ερώτηση. Η νοσοκόμα δίστασε για λίγο, δεν μου διέφυγε φυσικά. «Ξέρετε, είναι ακόμα με το γιατρό. Η γέννα ήταν λίγο δύσκολη. Σε λίγο θα βγει ο ίδιος να σας ενημερώσει.» απάντησε κι έφυγε, αφήνοντάς με σύξυλο να αισθάνομαι πως βρίσκομαι με το ένα πόδι στον γκρεμό. Λίγο αργότερα, ήρθε ο γιατρός. Από τη μια τα σταυρωμένα του χέρια, από την άλλη το χαμηλωμένο του βλέμμα… δεν χρειάστηκε να πει τίποτα, είχα ήδη καταλάβει… Έτρεξα, τον έπιασα από τα χέρια και τον ανάγκασα να με κοιτάξει κατάματα. «Λυπάμαι…» είπε μόνο… Ο κόσμος χάθηκε κάτω από τα πόδια μου, η αναπνοή μου έσβησε, από εκεί και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Όπως έμαθα αργότερα, το μωρό κατέβαινε με τα πόδια και όσο κι αν προσπαθούσαν δεν μπορούσαν να το γυρίσουν. Ετοιμάζονταν για χειρουργείο, όταν άρχισαν να φαίνονται τα ποδαράκια της, δεν προλάβαιναν να κάνουν τίποτα, έπρεπε να την βγάλουν όσο το δυνατό γρηγορότερα για να μην πάθει ασφυξία. Αυτό προκάλεσε ακατάσχετη αιμορραγία στην Κατίνα μου, αιμορραγία που δεν σταμάτησε μέχρι που ξεψύχησε μία ώρα μετά τη γέννα.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 5ο

Είχα καμιά βδομάδα στο νησί. Έγραφα κάθε μέρα στην Κατίνα μου, αλλά είχα μέσα μου το φόβο πως τα γράμματα δεν έφταναν ποτέ… Καθόμουν κατσούφης σε ένα βράχο, λερός και μουσκίδι ως το κόκαλο, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαμε «γυμνάσια». Ξάφνου ακούω μια φωνή νεαρού αγοριού «μπας και σου βρίσκεται κανένα τσιγαράκι μπάρμπα;» Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι 14-15 χρονών το πολύ. «Τι το θες βρε νιάνιαρο το τσιγάρο;» του είπα χαριτολογώντας. «Νιάνιαρο να πεις το γιο σου! Εγώ είμαι αντάρτης! Λέγε τώρα έχεις για δεν έχεις;» «Όχι αγόρι μου, δεν καπνίζω…» Με κοίταξε με απογοήτευση. Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να αγναντεύει. «Σε περιμένει κανείς εκεί απέναντι;» με ρώτησε. «Ναι, η γυναίκα μου. Εσένα;» «Μπα… ορφάνεψα μικρός και ο θετός μου πατέρας σκοτώθηκε πέρυσι το χειμώνα»

 Όσο μιλούσαμε ένιωθα μια ανεξήγητη έλξη για το αγόρι αυτό και μια οικειότητα, σαν να τον γνώριζα από παλιά, οι κινήσεις του, η κορμοστασιά του, το σχήμα του προσώπου του, όλα μου ήταν γνώριμα κατά έναν παράξενο τρόπο. Κάποια στιγμή, γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό μου. Η αναπνοή μου σταμάτησε… αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα… ήταν ποτέ δυνατό; Μα δεν έκανα λάθος, ήμουν σίγουρος, τα μάτια αυτά με στοίχειωναν για πάνω από 9 χρόνια… «Ε… μπάρμπα… είσαι καλά; Σαν να χλώμιασες…» Αντί απάντησης τον ρώτησα το όνομά του και από πού ήταν. «Ανέστη με λένε. Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Θεσσαλονίκης, μικρό δεν θα το ξέρεις», απάντησε. «Πες το εσύ και μπορεί να το ξέρω…» «Πετρωτό»… Η καρδιά μου όλο και χτυπούσε δυνατότερα, ένιωσα κρύο ιδρώτα να με λούζει, Πετρωτό, το χωριό της Κατίνας… «Κι είπες είσαι ορφανός; Τι απέγιναν οι δικοί σου;» «Δεν ξέρω και καλά… Είχαν έρθει οι αντάρτες στο χωριό και μάζεψαν τους φασίστες για εκτέλεση. Κι οι γονείς μου φασίστες ήταν, είχαν κτήματα και ρούφαγαν το μεδούλι των εργατών. Τους εκτέλεσαν επί τόπου, αλλά εμένα με γλίτωσε ένας αντάρτης, με πήρε κοντά του και με μεγάλωσε σα γιο του.» «Και πώς τον έλεγαν αγόρι μου αυτόν τον αντάρτη;» ρώτησα ελπίζοντας να μην αντιληφθεί το τρέμουλο στη φωνή μου και να μη με διαολοστείλει με τις τόσες ερωτήσεις. «Φάνη… Αλλά, γιατί ρωτάς;». «Ε, να μωρέ… κουβέντα να γίνεται. Λοιπόν, πάω τώρα…» είπα και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, λίγο ακόμα και θα τα ξέρναγα όλα, με καταστροφικές συνέπειες για όλους. 

Από εκείνο το πρωί κύριο μέλημά μου να προσέχω τον Ανέστη. Δεν ξέρεις πόσες φορές έφαγα εγώ ξύλο για να τον προστατεύσω, πόσες στιγμές ένιωσα τη θέλησή μου να λυγίζει κι ήμουν στο τσακ να υπογράψω και να εξαφανιστώ. Όμως όχι! Τον εγκατέλειψα μια φορά, δεύτερη δεν θα το έκανα ακόμα κι αν πέθαινα στο βρωμονήσι! Είχα ορκιστεί στην αγάπη μου. Όσο βλαστημούσα την ώρα που βρέθηκα εκεί , άλλο τόσο ευχαριστούσα το Θεό που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Έμενε να βρω τον τρόπο να κερδίσω την εμπιστοσύνη του και μετά να του πω την αλήθεια. Την ευκαιρία μου την έδωσε ο ίδιος λίγο καιρό μετά. Ήμουν δαρμένος και ματωμένος από έναν ακόμη «σωφρονισμό» που δέχτηκα εγώ αντί για τον Ανέστη. Εκείνος ήρθε κοντά μου και αφού βεβαιώθηκε πως είμαι καλά άρχισε να μου φωνάζει «Πώς την είδες τώρα μπάρμπα Στέλλιο; Γιατί κάθεσαι και τις τρως για χάρη μου; Σου είπε κανείς πως θέλω προστάτη ή σου φαίνομαι πως δεν αντέχω μερικές φάπες;» «Όχι Ανέστη μου το ξέρω πως αντέχεις τόσα κι άλλα τόσα…» «Ε τότε τι τρέχει με σένα;» «Σου το χρωστάω παιδί μου… » Με κοίταξε σαν να ήμουν από άλλο πλανήτη. «Από πού ως πού εσύ χρωστάς σε μένα;» «Κάποτε, έπρεπε να σε προστατεύσω και δεν το έκανα… πληρώνω τώρα έστω αργά το παλιό χρέος...» «Να σου πω μπάρμπα, χαμένα τα ‘χεις!» μου είπε αλλά διέκρινα την αναζήτηση στο ύφος του. «Κοίταξέ με καλά και προσπάθησε να θυμηθείς, δεν με έχεις ξαναδεί ποτέ; Πάνε πολλά χρόνια το ξέρω, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ…» Τα μάτια του στένεψαν, «Η αλήθεια είναι πως πάντα είχα την αίσθηση πως κάπου σε ξέρω, είπε ξέπνοα και στο βλέμμα του φάνηκε κάτι σαν αναλαμπή. «Λοιπόν Ανέστη, έχω μια ιστορία να σου πω.. Μια ιστορία αγάπης αλλά και φυγής, που θα αλλάξει όλα όσα ξέρεις για τη ζωή σου… Είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο;» Με κοίταξε και πάλι κι ένευσε ναι, μα η δυσπιστία ήταν έκδηλη στο πρόσωπό του. 

Ξεκίνησα να του διηγούμαι τα πάντα με λεπτομέρειες, προσέχοντας μόνο την αναφορά μου στο Φάνη, δεν ήθελα να προσβάλω τη μνήμη του μοναδικού πατέρα που ήξερε και θυμόταν. Του είπα ότι ήταν φίλος μου και για αυτό με βοήθησε να διαφύγω, αλλά έβαλε σαν όρο να κρατήσει κοντά του τον Ανέστη, για να μην πάθει κακό τρέχοντας σαν φυγάς μέσα στα βουνά και τα δάση. Το σοκ, όπως περίμενα ήταν μεγάλο… Σηκώθηκε, με έφτυσε κατάμουτρα και μου πέταξε μόνο «Παλιοπροδότη, δεν θέλω να σε βλέπω στα μάτια μου! Πες ότι πέθανα…» κι άρχισε να τρέχει. Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά πώς να τα χωνέψει ένα τόσο δα παλικάρι, παιδί ακόμα αλήθεια; Ήθελε χρόνο και το καταλάβαινα. Όμως, αν είχε έστω και τη μισή από τη θέληση, τη μισή από την καλοσύνη της αδερφής του, θα γύριζε, αργά ή γρήγορα θα γύριζε, θα ήθελε να μάθει και τελικά, ίσως να καταλάβαινε και να μας συγχωρούσε. Στην Κατίνα για την ώρα τίποτα δεν είχα γράψει, δεν ήθελα να τις δώσω ελπίδες, μην τυχόν κι ο Ανέστης μας αρνιόταν και τους δυο και της γκρέμιζα το όνειρο. 

Όμως δεν είχα πέσει έξω. Αρκετές μέρες μετά την αποκάλυψη ο Ανέστης ήρθε κοντά μου και με ρώτησε «Δηλαδή η αδερφή μου ζει;» «Ζει» του απάντησα. «Και δεν με ξέχασε ποτέ;» «Ποτέ αγόρι μου. Με τον καημό σου κοιμάται και ξυπνάει!» Κουβέντα στην κουβέντα, ερώτηση στην ερώτηση η καρδιά του μαλάκωσε. Υπήρχαν βέβαια και στιγμές κάμποσες που θύμωνε κι έφευγε φουρκισμένος. «Πώς μπόρεσες να προδώσεις τους συντρόφους σου;» «Πώς μπόρεσε η αδερφή μου να φύγει με έναν αντάρτη, αφού αντάρτες σκότωσαν τους δικούς μας;» «Γιατί δεν πάλεψες να με πάρεις μαζί σου; Πού ήξερες αν θα ήμουν τυχερός και δεν θα κατέληγα τροφή για σκύλους;» «Και ποιος μου λέει ότι όλα αυτά δεν είναι μπαρούφες; Εμένα ο Φάνης ποτέ δεν μου είπε τίποτα τέτοιο…» ήταν μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που μου έκανε κάθε που τον έπιανε το παράπονο. Κι εγώ πάντα ήρεμα του απαντούσα «Ανέστη οι επιλογές του καθένα συχνά δεν είναι δικές του, αλλά επιβάλλονται από δυνάμεις πάνω από εμάς. Μην μας κρίνεις για τις επιλογές μας όπως κι εμείς δεν θα σε κρίνουμε για τις δικές σου. Την αδερφή σου την αγάπησα με μια αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει, θα πέθαινα για αυτήν στο δευτερόλεπτο μα δεν θα άντεχα και δευτερόλεπτο να ζω χωρίς την αγάπη της… Όσο για σένα, το Φάνη τον ήξερα από παιδί, είχε καλή καρδιά, ήμουν σίγουρος πως θα σε φρόντιζε…» Σιγά σιγά όλο και πιο κοντά ερχόμασταν. Μα να υπογράψει δήλωση μετανοίας και να φύγουμε ούτε που να το ακούσει. «Εγώ σαν αντάρτης μεγάλωσα και αν είναι να πεθάνω σαν αντάρτης, καλώς… Μα προδότης δεν θα γίνω!» έλεγε κάθε φορά που το ανέφερα κι έκοβε την κουβέντα μαχαίρι. 

Στο μεταξύ, είχα γράψει και στην Κατίνα τα νέα κι έλπιζα να είχαν φτάσει στα χέρια της. Πέρασαν οι μήνες, οι κακουχίες μας είχαν διαλύσει και πάνω που είχα απελπιστεί πως ποτέ δεν θα καταφέρω να κάνω τον Ανέστη να αλλάξει γνώμη, πως θα αφήναμε κι οι δυο τα κοκαλάκια μας πάνω στο νησί, ήρθε επιτέλους φιρμάνι πως η Μακρόνησος κλείνει και όλοι οι εξόριστοι παίρνουν χάρη! Δεν πίστευα στην τύχη μου και στην ανέλπιστη αυτή χαρά. Έπεισα τον Ανέστη να γυρίσει μαζί μου στο χωριό, σάμπως είχε και αλλού να πάει; Τη μέρα που φτάσαμε στο Πετρωτό δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Η Κατίνα μου, αδύνατη, χλωμή, ταλαιπωρημένη, μα πιο όμορφη στα μάτια μου από ποτέ, έλαμπε από ευτυχία. Ριχνόταν μια στη δική μου αγκαλιά και μια στου Ανέστη, δεν ήξερε ποιον να πρωταγκαλιάσει, ποιον να πρωτοφιλήσει, σε ποιον να δώσει τη στοργή και τη φροντίδα που φύλαγε μέσα της όλον αυτόν τον καιρό. Με το σπίτι και τα κτήματα μια χαρά τα είχε φέρει βόλτα, όχι πως είχα ποτέ αμφιβολία. Μείναμε εκεί, οι τρεις μας, μια νέα οικογένεια, μια νέα αρχή, ήταν σαν να αφήναμε πίσω τη μαυρίλα και τα λάθη του παρελθόντος και να γράφαμε μια νέα καθαρή σελίδα. Μέχρι που φάνηκε να ξεχνάει ακόμα και τον καημό της που δεν είχαμε παιδιά...

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 4ο

Το ταξίδι του γυρισμού ήταν σύντομο, νόμιμο, άνετο. Καμία σχέση με το Γολγοθά που περάσαμε για να πάμε στην Πόλη. Δεν είχα καταλάβει πόσο πραγματικά είχε νοσταλγήσει το σπίτι της η Κατίνα μου, μέχρι που φτάσαμε στο χωριό της κι είδα τα μάτια της να τρέχουν ασταμάτητα κι είδα τα χέρια της να πιάνουν μια χούφτα χώμα ευλογημένο και να το φέρνουν ευλαβικά στα χείλη της. Ναι, θα φτιάχναμε εδώ μια καινούρια ζωή και αυτή τη φορά ήταν εκείνη που θα το φρόντιζε. 

Δουλέψαμε πολύ για να κάνουμε το παλιό της πέτρινο σπίτι να μοιάζει πάλι με σπιτικό. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Το πείσμα της ατέρμονο. Για άλλη μια φορά θαύμασα τη δύναμη και την αντοχή της γυναίκας μου. Πώς γίνεται ένα τέτοιο πλάσμα, που μοιάζει εύθραυστο σαν να έχει βγει μέσα από παραμύθια με νεράιδες, να έχει τέτοια αποθέματα ποτέ δεν το κατάλαβα. Σιγά σιγά, όλα πήραν μορφή μέσα από τα δικά της χέρια. Ακόμα και τον ξεραμένο κήπο ξαναζωντάνεψε με τη φροντίδα της. Τις μέρες εκείνη περιποιόταν το σπίτι κι εγώ καλλιεργούσα κάποια στρέμματα που είχαν οι δικοί της. Δεν ήμουν και πολύ σχετικός, αλλά η Κατίνα, μεγαλωμένη καθώς ήταν στα χωράφια, τα πάντα μου έδειξε. Κι εγώ, βλέποντας τα ματάκια της να λάμπουν, άντεχα κάθε αντιξοότητα και κάθε κούραση. Άλλωστε, υπήρχαν και τα βράδια, τα μαγικά βράδια που χανόμουνα μέσα της και με αποζημίωναν για τα πάντα. 

Στο χωριό μας υποδέχτηκαν μάλλον ζεστά, όσοι είχαν μείνει δηλαδή, καθώς πολλοί είχαν ξεκληριστεί με τον πόλεμο του ’40 και μετά με τον Εμφύλιο και αρκετοί είχαν μεταναστεύσει στην πρωτεύουσα. Δεν έλειπαν βέβαια και τα σχόλια, γεμάτα κακεντρέχεια, για το πώς παράτησε τους άταφους γονείς της και το έσκασε με έναν αντάρτη. Μερικές φορές τα λόγια που έφταναν στα αυτιά μου ήταν τόσο υποτιμητικά και προσβλητικά για εκείνη, που ειλικρινά μου ερχόταν να κάνω φόνο. Όμως η Κατίνα απλά τα αγνοούσε. Έλεγε πως κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα πει απόγνωση, δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη, έρωτας, δεν ξέρουν δηλαδή τι θα πει ζωή και για αυτό είναι άξιοι οίκτου και όχι οργής. Η καλή, η αθώα μου Κατίνα, πάντα το καλό προσπαθούσε να δει στους άλλους, το μίσος και την κακία δεν τα χωρούσε η ψυχούλα της. 

Το κακό δεν άργησε να γίνει. Ένα πρωί, καθώς δούλευα στα κτήματα, έφτασαν στο σπίτι δυο αστυνομικοί. «Ο κύριος Στέλλιος Στεργίου;» «Είναι στα χωράφια. Τι τον θέλετε;» ρώτησε με έκδηλη αγωνία. «Παρακαλώ δώστε του αυτό το χαρτί και πείτε του πως πρέπει το Σάββατο να παρουσιαστεί στο τμήμα στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορούμε να σας πούμε τίποτα άλλο. Καλημέρα σας» είπαν και την άφησαν σύξυλη. Όταν γύρισα το απόγευμα έκλαιγε, έτρεμε σύγκορμη. Μου εξήγησε τι είχε συμβεί και όλο μονολογούσε « Αχ Στέλλιο μου, εγώ φταίω… τι ήθελα να γυρίσουμε η τρελή; Συγχώρα με Στέλλιο μου, συγχώρα με… αχ Θεέ μου, αχ Παναγιά μου!...» Προσπάθησα να την καθησυχάσω, της έλεγα πως μάλλον δεν είναι κάτι σοβαρό, κάτι τυπικό θα είναι αλλά ούτε εκείνη το πίστευε ούτε κι εγώ. Στα πόδια μου γονατιστή με παρακαλούσε να φύγουμε, να το σκάσουμε πάλι, αλλά δεν δέχτηκα. Έπρεπε επιτέλους να έρθω αντιμέτωπος με τη μοίρα μου, δεν γινόταν να ζω μια ζωή κυνηγημένος… Την Παρασκευή το βράδυ, ετοίμασα τα πράγματά μου και ξάπλωσα δίπλα της, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Κάναμε έρωτα εκείνο το βράδυ πιο έντονα από ποτέ, σαν να ήταν η τελευταία φορά, άλλωστε ποιος μπορούσε να πει με σιγουριά ότι δεν ήταν;

Το επόμενο πρωί καθώς έφτανα στο αστυνομικό τμήμα Θεσσαλονίκης, μια ανεξήγητη ηρεμία με κατέκλυσε, ο φόβος και το άγχος των προηγούμενων ημερών εξαφανίστηκαν. Είχε έρθει η στιγμή της κρίσης και ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Δεν κράτησαν και πολύ οι διαδικασίες. Καταζητούμενος για συμμετοχή σε κομουνιστικές οργανώσεις, αντάρτικο, δολοφονίες πολιτών, ανάμεσά στα ονόματα και οι γονείς της Κατίνας. Εκείνη ενημερώθηκε από ένα ξερό χαρτί που της παρέδωσαν την επομένη στο σπίτι. Προορισμός Μακρόνησος. Θα έφευγα σε δύο μέρες. ‘Όταν ήρθε στη φυλακή να με επισκεφθεί ήταν ένα αληθινό ράκος. Κατηγορούσε τον εαυτό της που επέμεινε να γυρίσουμε, ένιωθε απόγνωση, μοναξιά, απελπισία, λόγια να την παρηγορήσω δεν είχα. Όμως αλλού ήταν εμένα το μυαλό μου. Έπρεπε πριν φύγω να της πω όλη την αλήθεια, μπορεί να μη γύριζα ποτέ, δε γινόταν να κουβαλάω μέσα μου τέτοιο βάρος. 

Της μίλησα λοιπόν για τον Ανέστη και όλα όσα έγιναν με το Φάνη, πώς τον άφησα κι έτρεξα κοντά της, ότι δεν τόλμησα να της μιλήσω από φόβο μήπως με μισήσει. Δεν με διέκοψε. Όταν τελείωσα χαμήλωσα το κεφάλι και περίμενα την οργή της να ξεσπάσει πάνω μου ή ακόμα χειρότερα την περιφρόνησή της. Αντί αυτού, τα χέρια της σήκωσαν το πρόσωπό μου κι είδα αυτό το χαμόγελο που λάτρευα. «Και κράτησες μέσα σου τόσο καιρό τέτοιο βάρος; Γιατί; Πώς θα ήταν δυνατόν να σε μισήσω;» «Δηλαδή, με συγχωρείς;» «Για ποιο πράγμα να σε συγχωρέσω; Όπως μου τα λες, ήταν χαμένη υπόθεση, αν τολμούσες να κάνεις κίνηση, το πιθανότερο είναι πως θα είχατε κι οι δυο σκοτωθεί. Μ’ αυτό που έκανες έσωσες τον Ανέστη και μου έδωσες μια πιθανότητα, μια ελπίδα κάποτε να τον ξαναδώ. Κι αν πάθαινες εσύ κάτι, εγώ τι θα γινόμουν ολομόναχη; Ποιος ξέρει ποια φρικτή μοίρα θα με περίμενε; Να σε μισήσω; Να σε ευχαριστήσω πρέπει για την ψυχραιμία σου!» Αχ, αυτή η γυναίκα! Πλάσμα σπάνιο, στιγμές στιγμές έλεγα πως δεν είναι άνθρωπος, αλλά αγία! Τα λόγια της έσταξαν βάλσαμο και λευτέρωσαν την ψυχή μου. Τώρα πια, ήμουν έτοιμος για όλα. Την επομένη έφυγα για το καταραμένο νησί, αναρρωτούμενος μόνο πώς με βρήκαν στο χωριό και μάλιστα τόσο σύντομα.

Όπως αποδείχτηκε, ένας από τους συγχωριανούς της, που ποτέ δεν κατάφερε να της συγχωρέσει ότι προτίμησε έναν άγνωστο αντάρτη από τον ίδιο, με θυμόταν καλά και με κατέδωσε. Μάλιστα, τις επόμενες ημέρες είχε το θράσος να την επισκεφθεί στο σπίτι μας, με το πρόσχημα πως ήθελε να δει αν είναι καλά και αν χρειάζεται κάτι! Η Κατίνα ακόμα δεν είχε καταλάβει ποιος ήταν ο καταδότης μου, του άνοιξε και τον έμπασε μέσα, πήγε στην κουζίνα να του φτιάξει καφέ. Την ακολούθησε και πλησίασε πολύ κοντά της. Εκείνη ένιωσε άβολα κι έκανε να απομακρυνθεί, αλλά την εμπόδισε με το σώμα του. «Ξέρεις, έχω κάτι γνωστούς στην ασφάλεια» της είπε. «Κανονικά θα σε συλλάμβαναν και σένα, αφού είσαι παντρεμένη με κομούνι, μα εγώ τους εγγυήθηκα προσωπικά ότι δεν ήξερες ποιος ήταν όταν τον πήρες κι έτσι γλίτωσες». Η οργή άρχισε να φουντώνει στα στήθια της, αλλά τον άφησε να δει πού θα το πήγαινε. «Η Μακρόνησος συνήθως δεν έχει επιστροφή… αλλά εγώ είμαι εδώ για σένα… αν το θέλεις εγώ μπορώ να φροντίσω για τα πάντα… αρκεί κι εσύ να είσαι καλή μαζί μου…» συνέχισε και το χέρι του άγγιξε το μάγουλό της. Το βλέμμα της έπεσε πάνω του σαν κοφτερό λεπίδι, παγωμένο και επικίνδυνο, τόσο που αμέσως τράβηξε το χέρι του. Πλησίασε απαλά πολύ κοντά στο πρόσωπό του, ακούμπησε τα χείλη της στο αυτί του και του είπε αργά, ήρεμα και σχεδόν ψιθυριστά «Βγες έξω από το σπίτι μου αμέσως. Και μην τολμήσεις να στρέψεις ξανά ένα βλέμμα πάνω μου γιατί στ’ ορκίζομαι θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια και θα πάω να βρω τον άντρα μου.» Και μόνο που φαντάζομαι τη σκηνή καταλαβαίνω την ανατριχίλα που θα του προκάλεσε! Η Κατίνα ήταν καλή, αλλά δεν αστειευόταν, είχε θάρρος και δύναμη και όταν θύμωνε ούτε ο Θεός δεν θα ήθελε να βρεθεί στο δρόμο της. Φυσικά ποτέ δεν την ξαναενόχλησε ο αλήτης.

Η Μακρόνησος για κάθε αριστερό αποτελούσε το χειρότερο εφιάλτη. Όλοι είχαν ακούσει τους τρόπους που μεταχειρίζονταν οι φύλακες για το «σωφρονισμό» και την επαναφορά των κομουνιστών στον ίσιο δρόμο. Κι οι περιγραφές δεν ήταν τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα. Το τι πέρασα εκεί δεν λέγεται, παλικάρι μου, βασανιστήρια, ξύλο, στερήσεις… Έναν χρόνο περίπου έμεινα μα βγήκα δέκα χρόνια γερασμένος… αλλά αυτό είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Ζητούμενο να σπάσει ο τσαμπουκάς του «αντάρτη» και μετά να υπογράψει κανείς δήλωση αποκήρυξης του κόμματος και της κομουνιστικής ιδεολογίας. Τώρα θα μου πεις, εσύ την είχες αποκηρύξει χρόνια πριν την ιδεολογία, για δεν υπέγραφες να γλιτώσεις το βάσανο; Μα αυτό ακριβώς είχα σκοπό να κάνω, μέχρι που συνέβη κάτι που μου άλλαξε εντελώς τα σχέδια, κάτι αναπάντεχο…

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 3ο

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Εν τω μεταξύ, η θεία μου φρόντισε να με πάρουν στο μαγαζί με τα υφάσματα βοηθό στην αποθήκη και στις παραγγελίες, ώστε να μπορώ να βγάζω κάποια χρήματα. Παράλληλα ετοίμαζε την Κατίνα για το γάμο και της έδειχνε τα μυστικά του νοικοκυριού. Αχώριστες είχαν γίνει. Η θεία πάντα ήθελε μια κόρη, μα τρία παιδιά που έκανε ήταν αγόρια.

Λίγες μέρες πριν το γάμο, έφτασε η μάνα μου. Η συγκίνηση που ένιωσα όταν την είδα δεν περιγράφεται. Ριχτήκαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και κλαίγαμε. «Αγόρι μου!» εκείνη, «Σχώρα με, μάνα!» εγώ. «Ο Θέος σε φύλαξε γιόκα μου» εκείνη «Πόσο μου έλειψε η αγκαλιά σου» εγώ. Ούτε ξέρω πόση ώρα πέρασε, μέχρι να αποχωριστώ τον κόρφο της και να της συστήσω την Κατίνα. «Έλα κόρη μου», της είπε κι άνοιξε τα χέρια της. Η Κατίνα χαμογελούσε και πάλι, αλλά διαφορετικά αυτή τη φορά. Η μελαγχολία ήταν ακόμα εκεί, στο βλέμμα, στις κινήσεις της, μα έμοιαζε κάπως ανακουφισμένη, απολάμβανε τη ζεστασιά του νέου της σπιτικού, βρήκε μια καινούργια οικογένεια. Όχι φυσικά πως θα μπορούσε κανείς να αντικαταστήσει τους δικούς της, αλλά είχε βρει μια σιγουριά, μια ασφάλεια, ένα λιμάνι. 

Με τη δουλειά και τις ετοιμασίες, οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα κι οι νύχτες πολύ βασανιστικά. Όσο σκεφτόμουν πως σύντομα θα την είχα δίπλα μου, στο κρεβάτι μου, στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ για την υπόλοιπη ζωή μου, ο πόθος μου φούντωνε, γινόταν ανυπόφορος. Η φωτογραφία που σου έδειξα είναι από το γάμο μας. Μόλις την είδα να προβάλει μέσα στο ολόλευκο φουστάνι της, με τα μαλλιά της ψηλά και ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο χέρι, κόντεψα να λιποθυμήσω. Εγώ, που δεν είχα ταραχτεί μπροστά σε μεγάλους καπεταναίους, που δεν είχα διστάσει ούτε τον ίδιο το θάνατο να αντιμετωπίσω, ήμουν σαν ένα αδύναμο σπουργίτι μπροστά σ’ αυτήν τη γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή, που έγινε η ζωή μου. 

Το προηγούμενο βράδυ το είχα περάσει αναλογιζόμενος ακριβώς αυτό. Πόσο άλλαξα σαν άνθρωπος από τότε που γνώρισα την Κατίνα, πού θα ήμουν τώρα αν δεν την είχα γνωρίσει. Πιθανότατα θα συνέχιζα να ζω μόνος, στο αντάρτικο και να ακολουθώ τη γραμμή του κινήματος χωρίς δεύτερη σκέψη. Πριν από λίγο καιρό ο γάμος δεν υπήρχε καν στα μακρινά μου σχέδια, ούτε σαν θεσμό τον πίστευα. Έβλεπα παντού εχθρούς, τσιράκια του συστήματος, ήμουν έτοιμος για κάθε βιαιοπραγία, ο,τιδήποτε για τον αγώνα. Ιδανικά βέβαια δεν άλλαξα, όχι καθόλου, ακόμα πίστευα πως ο κομουνισμός είναι η καλύτερη ιδεολογία, άρχισα όμως να αμφισβητώ τον τρόπο που τον εφαρμόζαμε. Απλά ένιωθα πως βρήκα στη ζωή μου ένα σκοπό αλλιώτικο, ανώτερο, να κάνω έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Έναν άνθρωπο αληθινό, που ξέρει να αγαπάει και να δέχεται και να συγχωρεί και να υπομένει. Πόσο τυχερός ένιωθα! Θυμήθηκα τη μάνα μου που πάντα έλεγε πως ο Θεός μας στέλνει πάντα ένα σημάδι, όταν πάμε να χάσουμε το δρόμο μας. Δεν πίστευα στο Θεό πριν, αλλά τώρα τον ευγνωμονούσα για το δικό μου σημάδι, τον άγγελο που έστειλε στο δρόμο μου, χαιρόμουν που η ένωσή μας θα γινόταν με τη δική Του ευλογία. 

Η Κατίνα δίπλα μου χαμογελούσε. Εγώ ήξερα πόσο πονούσε μέσα της, πόσο θα ήθελε να είναι ο πατέρας της και όχι ο θείος μου που θα την παρέδιδε, η μάνα της και όχι η δική μου που θα τη στόλιζε νύφη, ήξερα πόσο της έλειπε η οικογένειά της. Όμως, όπως πάντα, κατάφερε να ντύσει τη λύπη της με το πιο όμορφο, το πιο λαμπερό της χαμόγελο, να την αφήσει στην άκρη και να νιώσει την ευτυχία που παντρευόταν τον άντρα που αγαπούσε. Το μυστήριο τελείωσε, το τραπέζι επίσης- γλέντια και χορούς δεν είχε από σεβασμό στο πένθος της Κατίνας- κι ήρθε επιτέλους η ώρα να μείνουμε μόνοι οι δυο μας. Πίστευα πως θα ένιωθα μεγάλη νευρικότητα και τρομερό άγχος, μα στην πραγματικότητα δεν έγινε καθόλου έτσι. Αντίθετα, η ένωσή μας έγινε σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, το απόλυτα γνώριμο και οικείο, λες και τα σώματά μας είχαν πλαστεί το ένα για το άλλο. Αγόρι μου, δεν ξέρω αν έχεις ερωτευτεί ή αγαπήσει ποτέ πραγματικά και μπορείς να με καταλάβεις. Με όσες γυναίκες κι αν είχα πάει ως τότε, πληρωμένες, συντρόφισσες , ακόμα και αιχμάλωτες που μου είχαν δοθεί μήπως και τις αφήσω να φύγουν, ποτέ, ποτέ δεν ένιωσα την ικανοποίηση που βίωνα με την Κατίνα μου. Ένιωθα ευλογία κάθε φορά που γινόμασταν ένα, κάθε φορά για όλα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Σου εύχομαι αλήθεια να το βρεις αυτό κάποτε στη ζωή σου.

Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα στην Κωνσταντινούπολη. Η δουλειά πήγαινε καλά, τα οικονομικά μας είχαν βελτιωθεί αισθητά και η συμβίωσή μας ήταν απόλυτα αρμονική. Εγώ συνέχιζα κάθε βράδυ να ευχαριστώ το Θεό, μάλιστα ορκίστηκα να βρω τρόπο να εξιλεωθώ για όλα μου τα κρίματα. Μόνο ένα σύννεφο είχε εμφανιστεί και έριχνε απειλητικές ματιές στην ευτυχία μας. Ήμασταν σχεδόν τέσσερα χρόνια παντρεμένοι και η Κατίνα ήθελε απεγνωσμένα ένα μωρό, που όμως δεν ερχόταν. Εμένα δεν με πείραζε καθόλου για να είμαι ειλικρινής, κατά βάθος δεν ήθελα να μοιραστώ την αγάπη και τη φροντίδα της, τα χάδια της και τα φιλιά της με κανέναν άλλο. Ήθελα να είμαι η μοναδική της προτεραιότητα, να έχω την πρώτη θέση στην καρδιά της. Εκείνη όμως μου μαράζωνε, κάθε μήνα όταν έβλεπε πως και πάλι δεν τα είχαμε καταφέρει, έκλαιγε σιωπηλά, κατηγορούσε τον εαυτό της κι αυτό με τσάκιζε, δεν άντεχα να τη βλέπω έτσι. Κατά βάθος πίστευα ότι εγώ έφταιγα, ότι αυτό τον τρόπο είχε επιλέξει ο Θεός για να με τιμωρήσει για όλα μου τα λάθη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν έβρισκα τον αδερφό της, τον Ανέστη, ίσως ξανάφερνα στα χείλη της το γέλιο, μα πώς, δεν είχα ιδέα που να ψάξω. Δεν είχα ξεχάσει τον όρκο που της έδωσα, μα για ακόμα μια φορά, αποδεικνυόμουν ανάξιός της, ανάξιος να κρατήσω το λόγο μου.

Η ζωή μας προχωρούσε και είχαμε αισίως φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Εμφύλιος είχε τελειώσει, αλλά ο κομουνισμός διωκόταν μετά μανίας ακόμα στην πατρίδα. Υπήρχαν λίστες καταζητούμενων για εγκλήματα κομουνιστών, οι οποίοι πολύ συχνά καταδικάζονταν σε θάνατο, εκτός αν υπέγραφαν τη λεγόμενη «δήλωση», ένα χαρτί που τους υποχρέωνε να απαρνηθούν την ιδεολογία τους και να ισχυριστούν ούτε λίγο ούτε πολύ πως λειτούργησαν κομουνιστικά λόγω προσωρινής παραφροσύνης. Ήμουν σίγουρος ότι το δικό μου όνομα θα φιγουράριζε από τα πρώτα στις λίστες, δεν ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, άλλωστε δεν είχα και λόγο να το κάνω. Είχα τα πάντα ακριβώς εκεί που ήμουν, την Κατίνα μου, μια οικογένεια, ένα αληθινό σπιτικό, μα πάνω από όλα, ένα καθαρό κούτελο. Στην Πόλη κανείς δεν ήξερε το παρελθόν μου, δεν είχα να απολογηθώ ή να φοβάμαι για τίποτα. Όμως, η μοίρα δεν συμβαδίζει ποτέ με τα ανθρώπινα σχέδια... 

Από τα τέλη του Αυγούστου του 1955 επικρατούσε αναστάτωση. Οι Τούρκοι έδειχναν εχθρικές διαθέσεις προς τους Έλληνες της Πόλης, κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Στις 6 Σεπτεμβρίου ήμουν όπως πάντα στο μαγαζί και τελείωνα με τη συσκευασία κάποιων δεμάτων. Ξαφνικά, από το πουθενά, ορδές μαινόμενων Τούρκων άρχισαν να τρέχουν στους δρόμους και τα στενά, να μπαίνουν στα μαγαζιά και να σπάνε βιτρίνες, πάγκους, εμπορεύματα, τα πάντα. Γρονθοκοπούσαν όποιον έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο τους και ούρλιαζαν «θάνατος στους Γκιαούρηδες!». Ο αέρας είχε γεμίσει με τη μυρωδιά της αδρεναλίνης και του μίσους, φωνές Τούρκων αναμειγνύονταν με φωνές Ελλήνων, πολλές γυναίκες ούρλιαζαν, είχα χρόνια να συναντήσω κάτι παρόμοιο. 

Μόλις συνειδητοποίησα τι συνέβαινε, το μυαλό μου έτρεξε στην Κατίνα. Μου είχε πει το πρωί ότι θα έβγαινε να κάνει ψώνια και μάλιστα μόνη της, καθώς η θεία Αργυρώ έλειπε εδώ και δύο μέρες, είχε πάει να επισκεφτεί τον ένα της γιο που ζούσε με την οικογένειά του στην Άγκυρα. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να βρισκόταν μόνη της κάπου μέσα σ’ αυτήν την κόλαση έκανε το μυαλό μου να σαλέψει. Βγήκα αλλόφρων από το μαγαζί, ούτε καν έκανα τον κόπο να κλειδώσω, θα ήταν μάταιο εξάλλου. Άρχισα να τρέχω μέσα στους δρόμους και να φωνάζω το όνομά της απελπισμένα. Πέρασα από όλα τα μαγαζιά που ήξερα πως της άρεσε να επισκέπτεται, πουθενά δεν τη βρήκα. Γύρω μου ο κόσμος κατέρρεε, έβλεπα ανθρώπους να παλεύουν να σώσουν τις περιουσίες μα και τις ζωές τους, άκουγα φωνές γυναικών να παρακαλάνε για έλεος, εγώ όμως δεν έβλεπα τίποτα, το βλέμμα μου έψαχνε μόνο εκείνη. Και την είδα ξαφνικά. Ανατρίχιασα στην εικόνα της. Γυρισμένη με το πρόσωπο σε ένα τοίχο, πίσω της ένας Τούρκος, με το ένα του χέρι την είχε ακινητοποιήσει, τραβώντας την από τα μαλλιά και με το άλλο προσπαθούσε να ανεβάσει το φουστάνι της, εκείνη πάλευε ούρλιαζε. Όλα κοκκίνισαν, δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη τη στιγμή, μόνο τα χέρια μου να αρπάζουν το κεφάλι του και να το χτυπάνε με δύναμη στον τοίχο ξανά και ξανά, το στόμα μου να λέει ακατάληπτες βρισιές, την Κατίνα να μου φωνάζει «Μη Στέλιο, φτάνει!» και αίμα, αίμα να πετάγεται παντού! Όταν τελείωσα, ήμουν σε κατάσταση αμόκ, ο Τούρκος ήταν πεσμένος στο πεζοδρόμιο, δεν ξέρω αν ανέπνεε, πάντως το κρανίο του ήταν σχεδόν πολτοποιημένο. 

Άρπαξα το χέρι της Κατίνας που κοιτούσε σοκαρισμένη κι αρχίσαμε να τρέχουμε προς το σπίτι. Φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων και σφαλίσαμε πίσω μας την πόρτα. Τώρα δεν έμενε παρά να περιμένουμε μέχρι όλα να τελειώσουν και να μετρήσουμε τις απώλειές μας. Ο θείος μου και τα δύο από τα ξαδέρφια μου δεν ήταν στο σπίτι. Καθίσαμε στο σαλόνι, μαζί με τις γυναίκες τους και τις υπηρέτριες και το μόλις 6 μηνών βρέφος του ενός και περιμέναμε σιωπηλά. Ο φόβος και η αγωνία μας κατέκλυζαν αλλά δεν δείχναμε τίποτα, προσπαθούσαμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο θάρρος. Δύο μέρες κράτησε το πογκρόμ. Κατά διαστήματα, έφτανε και κάποιος στο σπίτι, ευτυχώς μόνο με αμυχές και ελαφριά τραύματα. Η Κατίνα δεν έβγαλε μιλιά όλο το διάστημα. Όποτε χρειαζόταν κάποιος φροντίδα έτρεχε να βοηθήσει, τις υπόλοιπες ώρες ήταν κουρνιασμένη στην αγκαλιά μου, αλλά ούτε ακούστηκε η φωνή της, ούτε πρόβαλε το γλυκό της χαμόγελο να μου δώσει δύναμη και παρηγοριά. 

Μετά τη λήξη των επεισοδίων, κατεβήκαμε στο μαγαζί να επιθεωρήσουμε την κατάσταση. Η ζημιά ήταν ανυπολόγιστη. Όλα τα έπιπλα, τα ράφια, οι βιτρίνες σπασμένα, όσο εμπόρευμα δεν είχε κλαπεί είχαν φροντίσει να το σκίσουν, να το καταστρέψουν. Ο θείος και τα ξαδέρφια μου απαρηγόρητοι. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι το ίδιο βράδυ μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Μπήκα στο δωμάτιό μας και βρήκα την Κατίνα μου να κλαίει με λυγμούς. Έτρεξα στο πλευρό της. «Τι συμβαίνει κοριτσάκι μου; Είσαι ακόμα τρομαγμένη; Έλα εδώ… Όσο ζω εγώ κανείς δεν θα σε πειράξει, κανείς ακούς;», της είπα αλαφιασμένος. Με κοίταξε στα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. «Στέλλιο θέλω να φύγουμε». «Τι εννοείς να φύγουμε, πού να πάμε;» «Πίσω στην πατρίδα...» «Τι πράγμα;;; Πώς σου ήρθε τώρα αυτό» πετάχτηκα όρθιος. «Εντάξει, καταλαβαίνω ότι τρόμαξες, αλλά τελείωσε τώρα! Ε όχι και να φύγουμε!» Ξαναπήρε μια βαθιά ανάσα «Στέλλιο, σοβαρά σου μιλάω. Θέλω να γυρίσουμε σπίτι μας». «Εδώ είναι το σπίτι μας!!!» της φώναξα. «Κατίνα σύνελθε! Εδώ έχουμε χτίσει μια ζωή, δεν θα την πετάξουμε επειδή είχαμε μερικές φασαρίες!» «Δεν έχει σχέση με αυτό», με ξάφνιασε. «Μου λείπει η πατρίδα, μου λείπει το χωριό, το σπίτι μου. Η οικογένειά σου μου έχει φερθεί υπέροχα και τους αγαπάω σαν δικούς μου ανθρώπους, μα στην Κωνσταντινούπολη πάντα θα νιώθω ξένη… σε παρακαλώ…», με κοίταξε ικετευτικά. «Κατίνα σε λατρεύω και το ξέρεις, μα αυτή τη χάρη δεν θα στην κάνω! Εφτά χρόνια παλεύουμε και τώρα χωρίς λόγο θες να τα τινάξουμε όλα στον αέρα;» «Όχι και χωρίς λόγο! Στέλλιο, ξέχασες την υπόσχεση που μου έδωσες;» Το αίμα μου πάγωσε. «Μου υποσχέθηκες πως ό,τι κι αν γίνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα γυρίσουμε πίσω και θα βρούμε τον αδερφό μου. Έκανα εφτά χρόνια υπομονή, τώρα θέλω να εκπληρώσεις τον όρκο σου! Εκτός κι αν…» «Εκτός κι αν τι;» τη ρώτησα. « Εκτός κι αν ήταν μόνο λόγια, ψεύτικα λόγια για να με πείσεις να φύγουμε. Εκτός κι αν … ω Θεέ μου! Είναι νεκρός έτσι; Είναι νεκρός και μου το έχεις κρύψει, αυτό είναι, αυτό…» «Όχι βέβαια!» τη διέκοψα πριν πάθει νευρική κρίση. «Ήταν ζωντανός όταν φύγαμε, είμαι σίγουρος, πίστεψέ με…» Αναστέναξα. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα ερχόταν η μέρα αυτή, ήταν αναπόφευκτο. «Εντάξει Κατίνα. Κέρδισες. Θα φύγουμε… όμως όχι αμέσως. Πρώτα θα βοηθήσω το θείο να ξαναστήσει το μαγαζί που σχεδόν καταστράφηκε. Εκείνος στη δύσκολη στιγμή μας περιέθαλψε και μας στάθηκε σαν πατέρας, δεν τον εγκαταλείπω τώρα στην ανάγκη! Μόλις ορθοποδήσει και βεβαιωθώ πως δεν με χρειάζεται θα φύγουμε..» είπα με παραίτηση. Ήξερα πως για μένα θα ήταν πολύ επικίνδυνη μια επιστροφή στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή, ήταν σαν να παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα, αλλά δεν ήθελα να της το πω, δεν ήθελα να τη φορτώσω με ένα τέτοιο βάρος. Στο κάτω κάτω οι δικές μου επιλογές με είχαν φέρει σε αυτό το σημείο. Στο κάτω κάτω της το χρώσταγα…