ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ...

Αρχικα, γραφοντας την ιστορια αυτη, ειχα στο μυαλο μου τους βασικους ηρωες και την ιδεα ενος αισιοδοξου τελους, με το καλο να νικαει το κακο. Καθως οι ηρωες μου πηραν ζωη και απεκτησαν προσωπικοτητα, αρχισαν να κατακλυζουν το μυαλο μου διαφορα σεναρια, αλλα πιο αισιοδοξα, αλλα πιο φωτεινα, αλλα πιο σκοτεινα, αλλα με μικτες αποληξεις, χωρις ξεκαθαρα τοπια, με πολλα υποννοουμενα η με λιγοτερα. Κι επειδη, τα κλισε δεν μου αρεσουν και πολυ, θα αφησω την επιλογη στους αναγνωστες της ιστοριας μου. Παρακατω λοιπον, λιγες μονο γραμμες απο δυο εναλλακτικες συνεχειες της περιπετειας. Ψηφιστε μεχρι τις 30 Απριλιου ποια απο τις δυο προτιματε.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ 1

"Καθώς ο Γιώργος ή αλλιώς Ντέημον έμπαινε στο σπίτι με τους υποτακτικούς του, ο Χρήστος πέταξε στο τζάκι τις πέτρες που του έιχε δώσει νωρίτερα η Μαίρη, έχοντας στο νου πάντα τα λόγια της. "Η πύλη που θα ανοίξει οδηγεί στην Αθήνα, σε κάποιο τυχαίο σημείο, που όμως δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είναι ασφαλές. Θα μείνει ανοικτή για ένα λεπτό ακριβώς και όταν κλείσει δεν υπάρχει επιστροφή." Με μια βαθιά αναπνοή, ελπίζοντας πως δεν τους οδηγούσε στο θάνατό τους, έσπρωξε τη Φωτεινή με το Στέφανο στην αγκαλιά της και την κυρία Κατερίνα μέσα στην τρύπα. Άπλωσε το χέρι του στη Μαίρη, μα εκείνη κοντοστάθηκε. Η βλοσυρή μορφή του Ντέημον πρόβαλε στο σαλόνι. 
-Έλα! Γρήγορα! 
-Δεν θα έρθω μαζί σας, του είπε αποφασιστικά
-Τι είναι αυτά που λες! Έλα, η Πύλη θα κλείσει! Μαίρη... σε παρακαλώ, της είπε με το πιο τρομαγμένο του βλέμμα και το χέρι απλωμένο, μετέωρο...
-Φύγε, Χρήστο! Έχω ανοικτούς λογαριασμούς με τον κύριο!
Μη έχοντας άλλο χρόνο ή άλλη επιλογή, ο Χρήστος πήδηξε μέσα στο τζάκι τη στιγμή ακριβώς που η Πύλη έκλεινε, αφήνοντας τη Μαίρη μόνη, αντιμέτωπη με το χειρότερο εφιάλτη της..."

ΕΝΝΑΛΑΚΤΙΚΗ 2

"Μόλις είχε τελειώσει την εξιστόρηση στο Χρήστο της τρελής αυτής ιστορίας, από τη στιγμή που λιποθύμισε στο εστιατόριο, τα βασανιστήρια, την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Γιώργου, της γέννας, μέχρι και τη στιγμή που την είχε βρει αναίσθητη δίπλα από τη σκάλα. Ο Χρήστος την κοιτούσε άφωνος. Πόσο πιο απίστευτη μπορεί να γινόταν πια αυτή η περιπέτειά τους! Κι άθελά του είχε σύρει και τη Μαίρη σε όλο αυτό. Εκείνος εντάξει, είχε κάνει μια επιλογή, όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες δεν είχε σημασία, ήταν η δική του επιλογή! Η Μαίρη όμως τι έφταιγε; Γιατί να τα περάσει όλα αυτά; Έσκυψε, την αγκάλιασε κι άφησε ένα φιλί στα μαλλιά της.
-Δεν με μισείς μετά από όσα έμαθες;
-Να σε μισήσω; Αν είναι δυνατόν εγώ να μισήσω εσένα! Καταλαβαίνω... δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, δεν είχες επιλογή...
Η Μαίρη αναστέναξε. Με το δεξί της χέρι κάτι ψαχούλεψε στην τσέπη του παλτό της.
-Τώρα όμως, σίγουρα θα με μισήσεις, είπε και κάρφωσε στο λαιμό του Χρήστου ένα μαχαίρι.
Το τελευταίο που είδε ήταν τα γουρλωμένα μάτια του να την κοιτάζουν με απορία, καθώς το αίμα ανάβλυζε σαν νερό από συντριβάνι.
-Λυπάμαι, ψιθύρισε με δάκρυα στα μάτια και βγήκε από το αυτοκίνητο."

Αυτό ήταν λοιπόν. Τώρα η τύχη των ηρώων είναι στα χέρια σας. Εσείς αποφασίζετε.
Πεταλουδίσια φιλιά!