ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ - 9

9. Τα δάκρυα Του Θεού

Χιλιάδες  χρόνια πριν, στον Κήπο της Εδέμ

Ικανοποιημένος ο Δημιουργός, κοιτούσε τον όμορφο Κήπο που είχε πλάσει. Όπου γυρνούσες, το μάτι σου χόρταινε ομορφιά. Λουλούδια ευωδίαζαν, τα δέντρα ήταν γεμάτα καρπούς, ουράνιες μελωδίες γέμιζαν τον αέρα, όλα ήταν σε μια υπέροχη, αρμονική συμφωνία. Τόση ήταν η ισορροπία στον Παράδεισο, που ακόμα και τα ζώα, όταν ερχόταν η στιγμή να γίνουν τροφή για κάποιο άλλο ζώο, αποδέχονταν με χαρά τη μοίρα τους, γνωρίζοντας πως συνεισφέρουν στην αλυσίδα της ζωής. Μέσα σε όλα τα δημιουργήματα, αγκαλιασμένοι κι ερωτευμένοι, προστατευμένοι από κάθε κακό, ο Αδάμ και η Εύα, οι Πρωτόπλαστοι, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Παντοδύναμου, γεύονταν με χαρά αυτό το κόσμημα που τους είχε χαριστεί. Ο Αδάμ χάρισε ένα τριαντάφυλλο στην Εύα κι εκείνη τον ευχαρίστησε με ένα γλυκό φιλί. Ο Θεός χαμογέλασε. Είχαν ακόμα πολλά να μάθουν, αλλά θα ήταν δίπλα τους, πατέρας και μέντοράς τους. Κι ως τώρα αλήθεια είχαν αποδειχτεί εξαιρετικοί μαθητές. Τις σκέψεις Του διέκοψε ο ήχος από δυο φτερούγες που κλείνουν. Γύρισε και είδε το Μιχαήλ, τον πρώτο από τους Αγγέλους του, να στέκεται σκεφτικός και να διστάζει να μιλήσει.

-Πες μου παιδί μου, τι είναι αυτό που σε απασχολεί.. Είναι φανερό πως δυσκολεύεσαι, άνοιξέ μου την καρδιά σου.

-Πατέρα… δεν ξέρω τι να κάνω… ανησυχώ πολύ… ο Εωσφόρος…

-Τι συμβαίνει με τον αδερφό σου;

-Να… νιώθω πως αλλάζει… θυμός και μίσος έχουν φωλιάσει στην καρδιά του…

-Μίσος; Γιατί; Για ποιον;

-Για τους Πρωτόπλαστους, φυσικά.

-Τι είναι αυτά που λες παιδί μου; Για ποιο λόγο θα μπορούσε ο Εωσφόρος να μισεί τους ανθρώπους;

-Πατέρα, είναι τυφλωμένος. Είμαστε παιδιά σου, μας έχεις δώσει τρομερή δύναμη και είναι δική μας ευθύνη να προσέχουμε τον Παράδεισο και όλα τα πλάσματά του, να μην αφήσουμε το κακό να τα αγγίξει ποτέ.

-Ακριβώς!

-Όμως, από τότε που έπλασες τον Αδάμ και την Εύα, περνάς πολύ χρόνο μαζί τους κι ο Εωσφόρος αισθάνεται παραμελημένος.

-Μα αυτό είναι γελοίο! Εσείς είστε οι Πρώτοι, οι καλύτεροι ανάμεσα στους Αγγέλους μου! Δεν φτάνει αυτό σαν απόδειξη της αγάπης μου;

-Το ξέρω Πατέρα, αυτό προσπαθώ να του εξηγήσω κι εγώ, αλλά μάταια… Η καρδιά του είναι πληγωμένη, δεν μπορεί, δεν θέλει να καταλάβει, φοβάμαι τα χειρότερα… Τα φτερά του αλλάζουν, έχουν γίνει μαύρα… και το βλέμμα του παγώνει μέρα με τη μέρα…

Ο Θεός αναστέναξε με λύπη.

-Εντάξει παιδί μου… θα του μιλήσω… πες του να έρθει τώρα αμέσως.

Λίγα μόλις δευτερόλεπτα αργότερα ο Εωσφόρος βρισκόταν ήδη μπροστά Του. Το θέαμα ήταν πραγματικά σοκαριστικό. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα, πύρινα, μα ταυτόχρονα απίστευτα ψυχρά, το πρόσωπό του είχε σκληρύνει και βαθιές ρυτίδες αυλάκωναν τα μάγουλα και το μέτωπό του. Η φωνή του ακούστηκε παγερή.

-Με ζήτησες Πατέρα;

-Σε ζήτησα παιδί μου. Έμαθα κάποια πράγματα που πολύ με στεναχώρησαν. Τώρα που σε κοιτάζω απορώ πώς δεν είχα αντιληφθεί νωρίτερα ότι κάτι σου συνέβαινε. Τι έχεις; Μίλησέ μου!

-Δεν ξέρεις; Του απάντησε ειρωνικά.

-Ξέρω… αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω…

-Τι ακριβώς δεν πιστεύεις; Ότι βαρέθηκα να έρχομαι δεύτερος; Ότι κουράστηκα να ακολουθώ κατά γράμμα τις εντολές Σου κι Εσύ να ασχολείσαι διαρκώς με … με … μ’ αυτούς τους παρακατιανούς; Ότι δεν αντέχω ούτε να τους βλέπω; Ότι μου κλέψαν την αγάπη Σου και την προσοχή Σου;

-Παιδί μου! Τι λόγια είναι αυτά; Εσύ είσαι ο Άγγελος του Φωτός, σου έχω δώσει δύναμη να ορίζεις τον Ήλιο και το Φεγγάρι, το Φως και το Σκοτάδι, δεν φτάνει αυτό να καταλάβεις πόσο σε αγαπώ και σε εκτιμώ; Εσύ και τα αδέρφια σου κρατάτε στα χέρια σας την τύχη του Παραδείσου. Οι άνθρωποι είναι ακόμα άμαθοι, με χρειάζονται περισσότερο. Σε παρακαλώ, δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι και να δηλητηριάζεις την καρδιά σου.

-Πολύ καλά. Τότε απόδειξέ το! Αφού εμείς είμαστε τα παιδιά Σου, οι Πρώτοι των Πρώτων, γιατί χάρισες τον Παράδεισο στους ανθρώπους; Απαιτώ να μας δώσεις όσα μας ανήκουν! Απαιτώ να χωρίσεις στα δυο τον Κήπο, ένας να υπάρχει για τους ανθρώπους και ένας για τους Αγγέλους, απαιτώ να με κάνεις Αρχηγό!

-Εωσφόρε! Δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι! Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς! Εγώ είμαι ο Κύριος και Θεός σου και σε ανακαλώ στην τάξη!

-Τότε κι εγώ θα φύγω από τον Παράδεισο! Δεν θα λογιέμαι πια Άγγελος του Φωτός αλλά του Σκότους! Θα χτίσω έναν δικό μου κόσμο κάτω από τη Γη και θα καταστρέψω τον Κήπο σου και τους ανθρώπους, θα τους καταστρέψω Σου το ορκίζομαι!

Γύρω τους είχαν μαζευτεί όλα τα Τάγματα των Αγγέλων. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και ολόκληρος ο Κήπος σειόταν. Πρώτη φορά συνέβαινε κάτι τέτοιο στον Παράδεισο και όλα τα πλάσματά του έτρεχαν πέρα δώθε φοβισμένα. Ο Εωσφόρος συνέχισε, πιο δυνατά, πιο θυμωμένα, είχε γίνει ολόκληρος φωτιά. Με ένα του βλέμμα, αρκετοί ακόμα Άγγελοι ήρθαν και στήθηκαν πίσω του. Με ένα του νεύμα, άνοιξαν όλοι μαζί τα φτερά τους. Είχαν γίνει μαύρα. Άρχισαν να πετούν όλοι μαζί κι ένα μαύρο σμήνος γέμισε τον ορίζοντα. Καθώς απομακρύνονταν, η φωνή του Εωσφόρου διέσχισε τον άερα.

-Να θυμάσαι Πατέρα. Αυτόν τον πόλεμο τον διάλεξες Εσύ! Και θα τον χάσεις! Θα τον χάσεις!

Ο Θεός έκρυψε τα χέρια Του στο πρόσωπό του. «Πώς είναι δυνατόν να έκανα τόσο μεγάλο λάθος!» σκέφτηκε με πίκρα… Γύρισε και κοίταξε τον Μιχαήλ που στεκόταν δίπλα του σκυφτός.

-Εσύ; Συμμερίζεσαι κι εσύ την άποψη του αδερφού σου; Αν είναι να φύγεις, κάντο τώρα.

-Όχι Πατέρα. Εγώ θα μείνω, θα είμαι δίπλα Σου πάντα.

-Πιστεύεις πως το εννοεί; Πως έχουμε πόλεμο;

-Ναι. Έχουμε σίγουρα πόλεμο. Τώρα μόλις ξεκίνησε… θα κάνει ό,τι μπορεί να καταστρέψει όλους μας και πιο πολύ τους ανθρώπους. Ξέρω καλά τον αδερφό μου, τη δύναμή του και το πείσμα του.

-Δηλαδή κινδυνεύει ο Κήπος; Κινδυνεύουν οι  άνθρωποι; Τα παιδιά μου;

-Λυπάμαι Πατέρα...

- Επομένως, οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα πρέπει να επιλέξουν. Ελπίζω αυτά που θα τους έχω μάθει μέχρι τότε να είναι αρκετά ώστε να κάνουν τη σωστή επιλογή…

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο του Δημιουργού. Και για πρώτη φορά στον Παράδεισο άρχισε να βρέχει… Να βρέχει τα δάκρυα Του Θεού.