Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ- 15


15.Σχέσεις Εμπιστοσύνης

Στο αεροδρομιο της Ξανθης ο κοσμος κινειτο νωχελικα. Ηταν χειμωνας και η κινηση ηταν μειωμενη. Ο Ιωσηφ μαζι με την Ελεανα ειχαν μολις φτασει. Σε ολη την πτηση ο αστυνομος ηταν σκεφτικος και αμιλητος. Αν και καιγοταν απο περιεργεια, η Ελεανα ηξερε οτι δεν ειχε νοημα να αποπειραθει να τον ρωτησει τι στο διαολο ειχε συμβει και γιατι την εσερνε στην αλλη ακρη της χωρας. Γνωρίζονταν και συνεργάζονταν πολλά χρόνια, είχε μάθει πια τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του κι ήξερε ότι αν δεν ήθελε δεν του έπαιρνες λέξη! Θα της μιλουσε αναγκαστικα καποια στιγμη συντομα.
Κατεβηκαν βιαστικα απο το αεροπλανο και επιβιβαστηκαν στο υπηρεσιακο αυτοκινητο που ηδη τους περιμενε. Ο Ιωσηφ εσπασε πρωτος τη σιωπη.
-Θα αναρωτιεσαι φυσικα περι τινος προκειται.
-....
-Λοιπον, μη με παρεις για τρελο, αλλα απο τοτε που ανακαλυψαμε το πτωμα του Γιωργου, εχω συνεχως την αισθηση οτι αυτη η δολοφονια εχει σχεση με ολη τη σειρα εγκληματων που εδω και μηνες παλευουμε να εξιχνιασουμε.
-Ναι, το έχουμε συζητήσει αυτό, άλλωστε κι εγώ την ίδια άποψη έχω.
-Θα θυμασαι φυσικα οτι ταυτοχρονα με το φονο του Γιωργου, εξαφανιστηκε απο προσωπου γης και η γυναικα του η Μαιρη, η ξαδερφη μου. Κι οτι εχω φαει τον κοσμο να τη βρω.
-Τα ξερω ολα αυτα Ιωσηφ, αλλα και παλι δεν καταλαβαινω. Εχεις πληροφοριες οτι βρισκεται στην Ξανθη; Αλλα και παλι, γιατι ολη αυτη η μυστικότητα;
-Σήμερα το πρωί, στα εισερχόμενα του υπολογιστή μου, βρήκα ένα μέηλ από τη Μαίρη. Το μήνυμα ήταν μόνο μια φωτογραφία, το σπίτι του κολλητού και κουμπάρου της στην Ξάνθη, του Χρήστου. Ξαφνικά, η οθόνη μου γέμισε με τη λέξη "ΒΟΗΘΕΙΑ".
-Απίστευτο! Λες να στο έστειλε εκείνη; Και γιατί τώρα;
-Δεν ξέρω... Είμαι βεβαιος πάντως ότι κινδυνεύει. 
-Μα αν όντως είναι εδώ και χρειάζεται βοήθεια, τότε ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε ενισχύσεις, μόνοι μας θα είναι επικίνδυνο, δεν ξέρουμε ούτε ποιους ούτε πόσους αντιμετωπίζουμε.
-Κοίτα Ελεάνα...Θα σου πω και κάτι ακόμα που δεν ξέρεις. Εδώ και καιρό, αισθάνομαι ότι με παρακολουθούν. Νιώθω πως μέσα στην ίδια μου την ομάδα κάτι δεν πάει καλά, μια αδιόρατη απειλή, σαν να υπάρχει ανάμεσά μας ένας... κατάσκοπος, ένας καταδότης. Τώρα τι καταδίδει και για ποιον δουλεύει δεν ξέρω να σου πω, όμως είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Μόνο εσένα εμπιστεύομαι. Είσαι για μένα πολλά παραπάνω από μια εξαίρετη συνεργάτης, είσαι μια αληθινή φίλη και η μόνη που μπορώ να στραφώ. Το ξέρω ότι σε σέρνω σε κάτι επικίνδυνο κι είναι πολύ εγωιστικό από μέρους μου. Αν θες, σταματάω αμεσως να κατέβεις.
Η Ελεάνα χαμογέλασε αινιγματικά...
-Εγώ μωρό μου, είμαι γεννημένη για τον κίνδυνο.
Ο Ιωσήφ ανταπόδωσε το χαμόγελο και της έπιασε συνομωτικά το χέρι. Συνέχισαν σιωπηλοί τη διαδρομή τους. Λίγα μόλις λεπτά αργότερα, το σπίτι του Χρήστου φάνηκε από μακριά. Μόλις πλησίασαν αρκετά, ο Ιωσήφ έσβησε τη μηχανή και έκρυψε πίσω από μερικά δέντρα το αυτοκίνητο. Βγήκαν και προχώρησαν με τα πόδια προς τον κήπο. Ξάφνου, ένας δυνατός κρότος κι όλο το σπίτι μαζί με τα περίχωρά του άρχισε να σείεται έντονα. Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τη σκεπή και μια δυνατή βροχή άρχισε να μαστιγώνει τα πάντα. Ένας απόκοσμος άνεμος φύσηξε, που όλο και δυνάμωνε, ώσπου εμφανίστηκε ένας μικρός ανεμοστρόβιλος που σάρωνε ό,τι στεκόταν στο πέρασμά του. Από την καμινάδα έβγαινε πυκνός μαύρος καπνός, όχι όμως σαν αυτόν που βγάζει το τζάκι, αλλά σαν κάτι να καίγεται. Μια μυρωδιά σαπίλας και καμμένης σάρκας γέμισε τα πνευμόνια τους και τους έκοψε την ανάσα. Το θέαμα ήταν απίστευτο, αδιανόητο για τη θνητή τους φύση. Έμοιαζε σαν εικόνα παρμένη από την Αποκάλυψη.Με πολύ κόπο κρατιόνταν όρθιοι ενάντια στο μανιασμένο αέρα.
-Ελεάνα γύρνα στο αυτοκίνητο και κάλεσε βοήθεια! Γρήγορα!
-Κι εσύ;
-Εγώ θα μπω μεσα! Φύγε, τρέχα! ΤΩΡΑ!

Η Ελεάνα έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι ο Ιωσήφ, αφού κοντοστάθηκε για μια στιγμή, προσπαθώντας να χωρέσει στο νου του όσα έβλεπε, έκανε το σταυρό του κι όρμησε αποφασιστικά προς τις σκάλες. Με κόπο, στηριζόμενος στην κουπαστή, κατόρθωσε να ανέβει και βρέθηκε μπροστά στην εξώπορτα. Την κλώτσησε δυνατά και βρέθηκε στο εσωτερικό του σπιτιού. Όσα αντίκρισε να εκτυλίσσονται εκεί, μπροστά στα έκθαμβα μάτια του, δεν θα μπορούσε ποτέ να τα περιγράψει.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ- ΚΕΒΙΝ



15-10-2007
"Κεβιν"

Αγαπητο μου ημερολογιο,

Πανε 2 χρονια και κατι απο τοτε που εφυγε...Που να βρισκεται αραγε τωρα; Να ειναι καλα; Θυμαμαι ακομα την μερα που πρωτοσυναντηθηκαμε.
Ηταν καλοκαιρι, μια απο εκεινες τις μερες που δεν θες να πας για δουλεια για κανεναν λογο. Βαριομουν αφορητα, μου ειχε σπασει και ο Φωτης, ο συναδελφος στο εστιατοριο τα νευρα απο το πρωι, μολις που ειχα προλαβει να κανω μπανιο και να αλλαξω για την απογευματινη βαρδια και γενικα η διαθεση μου ηταν φριχτη! Στεκομουν στο ποστο μου, με το λευκο μου φορεματακι και το πιο ξενερωμενο υφος και περιμενα να περασει κανενας τουριστας για να φορεσω το ψευτικο χαμογελο και να τον προσκαλεσω στο εστιατοριο, διαφημιζοντας τα -ο Θεος να τα κανει- εκπληκτικα φαγητα μας! Μεταξυ μας αγαπητο ημερολογιο, το φαγητο ηταν μια αηδια!
Ανθρωπος δεν περναγε, δεν περναγε κι η ωρα. Ωσπου τον ειδα...ανεβαινε απο τη στροφη με ενα λευκο πουκαμισο και ενα μπλε τζινακι, μελαχροινος, ενας κουκλος! Περπατουσε μαζι με ενα φιλο του, ξανθουλη. Προσπαθησα να το παιξω ανεμελη, αλλα το βλεμμα μου με προδιδε. Δεν του διεφυγε...Με πλησιασε και με ρωτησε για το εστιατοριο...Χαμογελασα...καθολου ψευτικα! Πιασαμε την κουβεντα στα Αγγλικα. Μου ειπε πως ειχε ερθει για διακοπες με το φιλο του και εμενε δυο στενα κατω απο το εστιατοριο, αλλα δεν ειχε τυχει να το δει. Ηταν ηδη 1 μηνα σχεδον εκει και θα εφευγε σε 15 μερες...Γαμωτο!, σκεφτηκα...και δεν μπορουσε να περασει τοσο καιρο;
Θυμαμαι οτι δεν ανεβηκε πανω τελικα, αλλα μου ειπε πως θα ξαναγυρισει...πραγματικα, μετα απο λιγη ωρα ξαναηρθε...μου ειπε πως ηθελε παλι να δει το χαμογελο μου, γι' αυτο γυρισε. Κι εμεινε, εγινε πελατης του εστιατοριου...την ωρα που εφευγε, ζητησε να με ξαναδει, ζητησε το τηλεφωνο μου, δεν το εδωσα, πηρα το δικο του ξεροντας ηδη πως δεν θα τηλεφωνουσα...μου υποσχεθηκε πως θα ερθει να με βρει...του ειπα "εδω θα ειμαι"...
Αλλα εφυγα...Το μαγαζι δεν πηγαινε καλα, η συμφωνια μας ηταν μεχρι το τελος του μηνα και θα βλεπαμε...το ειχα ξεχασει. Κι εφυγα...
Οι μερες περνουσαν, σκεφτομουν το ομορφο μελαχροινο αγορι, δεν επαιρνα τηλεφωνο ομως, ισως απο εγωισμο, απο ντροπη, απο μια χαζη αντιληψη οτι οι γυναικες δεν κανουν ποτε το πρωτο βημα...σημερα μετανιωνω για την ανοησια μου αυτη...χασαμε πολυ χρονο...
Ομως, οταν η μοιρα θελει να γνωριστουν δυο ανθρωποι, τιποτα δεν μπορει να τη σταματησει...
Ειναι Σαββατοβραδο θυμαμαι. Εχω παει με μια παρεα σε ενα απο εκεινα τα κλαμπακια που συνηθως δεν παταω, γιατι βαζουν μπομπες ποτα και μουσικη νταπα ντουπα που βαραει διαρκως και με χτυπαει στα μηλιγκια! Αλλα, με αγαπαει ο Θεος και τη μερα εκεινη βαζει περισσοτερο χορευτικα κομματια! Καποια στιγμη παω στο μπαρ για ποτο...και τον βλεπω απεναντι μου, η ματια του πεφτει πανω μου...και κολλαει...αρχιζουμε να περπαταμε ο ενας προς τον αλλο και ολα γυρω μοιαζουν να εχουν σταματησει...δεν υπαρχει κανενας αλλος, τιποτα αλλο, σαν τις ταινιες που ξαφνικα ολα πανε σε slow motion...καθομαστε μαζι στο μπαρ, χωρις να αλλαξουμε κουβεντα, απλα κοιταζομαστε. Σπαει τη σιωπη...
"Σε εψαχνα...περνουσα καθε μερα απο το σημειο που στεκοσουν, αλλα δεν ησουν εκει...μπηκα μια φορα και ρωτησα, αλλα δεν ηξεραν που ησουν..σε εψαχνα...εισαι πανεμορφη αποψε..."
Δεν ειχα κατι να πω, δεν χρειαζοταν αλλωστε, ελαμπαν τα ματια μου και το χαμογελο μου!
Δεν εμεινα πολυ, επρεπε να γυρισω στην παρεα μου, ομως αυτη τη φορα εδωσα το κινητο μου, ξεροντας πως εγω θα παρω πρωτη...
Αρχισε ετσι μια σειρα προσωπικων ανατροπων και υπερβασεων, απο αυτες που μονο ο κεραυνοβολος ερωτας προκαλει...
Την επομενη μερα του εστειλα μηνυμα...απλο, τυπικο, τι κανεις, πως περνας...μεσα σε 5 λεπτα με ειχε παρει τηλεφωνο, μου μιλησε στα Ελληνικα και ξαφνιαστηκα...εμαθα το ιδιο βραδυ πως η καταγωγη του ηταν Ελληνικη, απο μητερα Ελληνιδα και πατερα Αυστραλο, μα ειχε γεννηθει και μεγαλωσει στην Ολλανδια. Κανονισαμε να βρεθουμε. Ντυθηκα στα ασπρα, οπως τη μερα που γνωριστηκαμε. Η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα, οχι απο αγχος, αλλα απο ανυπομονησια...ηρθε επιτελους εκεινο το βραδι κι εγω ελαμπα!
Πηγα να τον βρω σε ενα απο αυτα τα απαισια κλαμπακια...η αληθεια ειναι πως απογοητευτηκα, δεν μου αρεσε καθολου, ηταν πραγματικα επιεικως ελεεινο...ηπια μια μπυρα, καταβαλωντας καθε δυνατη προσπαθεια να διασκεδασω, ηταν αδυνατον ομως και στο μισαωρο πανω ειπα να φυγω, παρολο που ηταν ιδιαιτερα περιποιητικος μαζι μου...
Χωρις δευτερη σκεψη μου ειπε "παμε"...
"Μα τι λες, εσυ εχεις ερθει εδω με την παρεα σου, Κεβιν, δεν μπορεις να φυγεις!"
"Η βραδια αποψε ειναι δικια σου, παμε οπου θες εσυ."
"ΟΚ...τοσες μερες εδω, σε μαγαζι με Ελληνικα δεν εχεις παει;"
"Οχι..."
"Χμ! Φυγαμε λοιπον! Να δεις πως διασκεδαζουμε εμεις, τι στο καλο, Ελληνας εισαι!"
Ηπιαμε πολυ...χορεψαμε πολυ...μιλησαμε για το παρελθον, για οσα μας πονεσαν πολυ...Φυγαμε μεθυσμενοι, οχι μονο απο τα ποτα, περπατωντας χερι χερι στους πεζοδρομους..Θυμαμαι οτι επεμενα να μην οδηγησει, να τον παω εγω στο ξενοδοχειο, ημουν σε σαφως καλυτερη κατασταση! Θυμαμαι που επεμενε πως δε γινεται, πρεπει να παρει το αυτοκινητο και τον τραβαγα να παμε στην αντιθετη κατευθυνση. Θυμαμαι πως με εσπρωξε απαλα πανω στον τοιχο και εβαλε το χερι του μπροστα μου, να μη φυγω και μου εδωσε εκεινο το πρωτο, το μαγικο φιλι!
Τελικα, τον επεισα να παμε μια βολτα με το δικο μου αμαξι να ξενερωσει λιγο και μετα θα βλεπαμε...Καταληξαμε στην παραλια, αγκαλια, να βλεπουμε την ανατολη...ειχα αρχισει να νυσταζω πολυ...με κραταγε αγκαλια και μου εκρυβε τον ηλιο, "κοιμησου στην αγκαλια μου, θα σου κανω εγω σκια, μονο μη φυγεις σημερα!" Αρκετη ωρα μετα, μπηκαμε στο αμαξι να γυρισουμε πισω. Εκει που εκανα αναστροφη πανω στην εθνικη, μου τραβηξε χειροφρενο, με αρπαξε και με φιλησε ξανα! Τωρα που το σκεφτομαι, Αγιο ειχαμε και δεν μας εκοψε στα δυο κανενα αλλο αυτοκινητο! Καταληξαμε στο σπιτι που ειχε νοικιασει με το φιλο του. Με παρακαλεσε να κοιμηθουμε αγκαλια και μου υποσχεθηκε πως δεν θα με αγγιξει..Δεν ξερω πως το εκανα αυτο, ποτε δεν εχω κανει κατι τετοιο, ηταν ιδιαιτερα επικινδυνο, σε ενα σπιτι με δυο αγνωστους αντρες! Ομως, τον πιστεψα...και ειχα δικιο...με πηρε αγκαλια και αποκοιμηθηκε, μουρμουριζοντας μεσα στον υπνο του το ονομα μου ξανα και ξανα...
Εφυγα μετα απο λιγο, γιατι ειχα να κανω πολλες δουλειες, χωρια που ροχαλιζε σαν τρακετρ και βαλε!...δεν ειχα κοιμηθει πανω απο 1-1,5 ωρα, αλλα ενιωθα τοσο ξεκουραστη, πετουσα!
Βρεθηκαμε ξανα το ιδιο βραδυ. Αυτη τη φορα πηγαμε για ενα ποτο και μετα στο σπιτι μου, αναψαμε κερια και ακουσαμε μουσικη...ηταν πολυ ρομαντικα, ομως κατι με σταματησε και δεν προχωρησα...Σε 2 μερες θα εφευγε και δεν ηθελα να χαλασω το παραμυθι μου! Γιατι αυτο ζουσα...το πιο γλυκο, ρομαντικο, ερωτικο παραμυθι! Το μετανιωσα μετα παντως και αυτο...
Ετσι γλυκα κυλησαν οι επομενες 2 μερες και ο Κεβιν ηταν κατι παραπανω απο κυριος απεναντι μου...
Ηρθε η μερα που θα εφευγε. Θα εφευγε οδικως, θα πηγαινε Θεσσαλονικη και απο εκει αεροπορικως Ολλανδια. Με παρακαλεσε να παω μαζι του...αρνηθηκα φυσικα...Μου υποσχεθηκε πως θα επεστρεφε σε 2 μηνες, για μενα, να ειμαστε μαζι...δεν τον πιστεψα...
Τις ημερες που ταξιδευε εντος Ελλαδας, με επαιρνε τηλεφωνο συνεχεια, 10 φορες τη μερα να μου πει ποσο του ελειψα, ποσο χαιροταν που δεν προχωρησαμε γιατι ηθελε οταν θα γινει να ειναι τελειο, ποσο ερωτευμενος ενιωθε μαζι μου! Δεν ξερω αν τον ξενερωσα, η αν του εκοψα τα φτερα, ενιωθα το ιδιο, μα μου φανηκε πως ολα αυτα ηταν απλα μεγαλα λογια και γρηγορα...και του το ελεγα...
Απο την ημερα που εφτασε Ολλανδια, εξαφανιστηκε...Τον πηρα απειρες φορες, μα δεν υπηρχε καν συνδεση με τον αριθμο του...Οι φιλες μου λεγανε πως θα ερθει μετα απο δυο μηνες οπως μου υποσχεθηκε, μαλιστα οι πιο ρομαντικες ονειρευονταν μονοπετρα...εγω ομως ηξερα οτι ειχε τελειωσει...το ηξερα τη μερα που εφυγε..
Ξερεις, αυτη ηταν η πιο ομορφη και ρομαντικη ερωτικη ιστορια που εζησα ποτε και νιωθω πολυ τυχερη για αυτο!
Μονο που, να, μια πικρα μου εχει μεινει, γιατι εξαφανιστηκε ετσι αποτομα, χωρις κανεναν λογο...Εγω δε ειχα ζητησει ουτε υποσχεσεις, ουτε δεσμευσεις, ισα ισα που δεν ηθελα να ακουω μεγαλα λογια, ηθελα να ζησω το σημερα, εκεινος μιλαγε διαρκως για το μελλον...
Ομως, δεν πειραζει...ας ειναι μονο καλα εκει που ειναι! Μου χαρισε ενα ονειρο κι αυτο δεν θα το ξεχασω ποτε! Κι αν σημερα ειμαι πολυ ευτυχισμενη, ειναι κι αυτο ενα κομματι του παρελθοντος μου, των στιγμων και των εμπειριων που με εφεραν στο σημερα και ειμαι ευγνωμων για αυτο! Να εισαι ευτυχισμενος, Κεβιν!

Ετσι νομιζω πρεπει να αντιμετωπιζουμε καθε τι ομορφο που τελειωνει...Με αισιοδοξια, αλλα και ευγνωμοσυνη, γιατι καθε μας βημα μας παει στο μελλον, μας δινει μαθηματα και μας κανει αυτο ακριβως που ειμαστε σημερα.
Με αυτο το μηνυμα θελω να σας αφησω και για αυτο διαλεξα αυτη την ιστορια, που αν και αρκετα μεγαλη, ειναι απο τις αγαπημενες μου!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ-ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ


ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...

Τεταρτη, 21/10/2009

Ηταν ενα απο εκεινα τα βραδια που η κουραση χτυπαει κοκκινο...
Ξαπλωμενη στον καναπε, η Ελλη ειχε ακουμπησει τα ποδια της στα γονατα του Ορεστη και χαζευε στην τηλεοραση, περισσοτερο κοιταζοντας, παρα βλεποντας πραγματικα...
Ο Ορεστης μετα απο λιγο σταματησε να της κανει μασαζ στα ποδια και την πλησιασε, την αγκαλιασε απαλα...
Μετα απο λιγα λεπτα, η Ελλη νιωθοντας το βλεμμα του να την καρφωνει ρωτησε:
-Γιατι με κοιτας ετσι;
-Πως ετσι;
-Ετσι...παραξενα, επιμονα...
-Τα ματια σου....Αχ αυτα τα ματια σου, ατιμη!
-Τι τα ματια μου; Ορεστη μου τι λες;!
-Λεω οτι τα ματια σου ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει ποτε μου!
Η Ελλη σαστισε, δεν μιλησε, τον αφησε να συνεχισει...
-Ειναι φωτεινα, σαν δυο λαμπερα διαμαντια! Δεν χορταινω να τα κοιταζω...
-Αγαπη μου, δεν μου εχεις ξαναμιλησει ποτε ετσι...το προσωπο της ελαμπε, τα μαγουλα της ειχαν κοκκινισει ελαφρα, χαμογελουσε γλυκα, καθως τον καρφωνε καταματα...
-Αληθεια; ειπε χαμογελωντας...Κι ομως, το ξερεις χρονια τωρα πως παντα λατρευα τα ματια σου... Και τις ρυτιδες κατω απο αυτα...
-Ποιες;;;!! Εχω εγω ρυτιδες; Δεν παιζει αυτο! Μη με τρελαινεις τωρα!
-Σσσςς..μη μου το χαλας! Εχεις 2 μικρες ρυτιδες κατω απο τα ματια κι εγω τις λατρευω! Τις λατρευω, γιατι τις ειδα να δημιουργουνται! Γιατι ξερω το σχημα που παιρνουν με καθε σου εκφραση, πως γινονται οταν γελας, οταν θυμωνεις, οταν κατσουφιαζεις...ελα, μη με κοιτας παραπονεμενα, ειναι ομορφες...οπως κι εσυ...
-Ναι, καλα...κι αμα εχω απο τωρα ρυτιδες, μετα θα σταφιδιασω και δεν θα με θελεις, οταν παω 60 χρονων, θα κυνηγας τις μικρουλες...
-Αν ειμαστε μαζι οταν παμε 60 χρονων, η μυτη σου θα ανοιγει κι εγω θα τρελαινομαι μη μου παθεις κατι! Και θα αγαπαω καθε ρυτιδα σου ακομα περισσοτερο, γιατι κι αυτες θα τις εχουμε φτιαξει μαζι, θα τις εχω ζησει μια προς μια! Και τα ματια σου θα με ταξιδευουν ακομα! -Μακαρι...μακαρι να ειμαστε μαζι ως τοτε και ακομα πιο πολυ...μονο μην κανεις καμια βλακεια και μ' αφησεις μονη μου!
-ΕΣΥ δεν θα με αφησεις μονο μου, οι αντρες δεν τα αντεχουν αυτα, εσεις οι γυναικες ειστε πιο δυνατες!
-Δεν υπαρχει δυναμη, Ορεστη, να μενεις μονος στα γεραματα ειναι πολυ ασχημο! Ξερεις τι θα ηθελα πολυ;
-Τι μωρο μου;
-Να...θα ηθελα να φυγουμε μαζι, για εκεινο το τελευταιο ταξιδι...τι λες;
-Λεω πως, αν μας κανει αυτη τη χαρη ο Θεος, θα σε κραταω αγκαλια ακομα κι εκει!
-Το φανταζεσαι; Να μην μπορουμε να αγγιξουμε ο ενας τον αλλον, αλλα οι ψυχες μας να ταξιδευουν μαζι στην αιωνιοτητα;
-Τελειο μου ακουγεται!
-Σ' αγαπαω!
-Εγω να δεις...ματια μου!!!


 <iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/rJ13VvMXszQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>